Την Παρασκευή το πρωί ήμουν μόνος μου στο γραφείο καθώς η υπόλοιπη ομάδα επέλεξε να δουλέψει από το σπίτι. Στο daily scrum η Eileen, και όπως μας είχε υποσχεθεί, είχε τρεις προτάσεις για το λογότυπο, η πρώτη ήταν καθαρά χαβαλές ενώ οι άλλες δύο ήταν πιο σοβαρές, και μαντέψτε ποια ήταν αυτή που επικράτησε τελικά… Την υπόλοιπη ημέρα την ανάλωσα σε calls και face to face συναντήσεις και όταν αποφάσισα να σηκωθώ να φύγω η ώρα είχε πάει 17:30. Με την Eileen είχαμε συνεννοηθεί να περάσω να πάρω την από το σπίτι της στις 19:30.
Έβαλα στον τραμπούκο να φάει αλλά με έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια και πήγε πάλι στο γείτονα για να παίξει με την Μισέλ και τον Τζέθρο. Τσίμπησα κάτι ελαφρύ για να με κρατήσει καθώς σκόπευα το βράδυ μετά το παιχνίδι να προτείνω στην Eileen να πάμε για βρώμικο. Αυτό δηλαδή αν κερδίζαμε, αν γινόταν καμιά στραβή και μας έκανε καμιά κηδεία ο γαύρος δε θα κατέβαινε μπουκιά, οπότε με τη μία ή με την άλλη, το πρόβλημα του βραδινού ήταν λυμένο. Λίγο πριν φύγω από το γραφείο, και όπως της είχα ζητήσει να κάνει όταν έφταναν στο Βίκο, με πήρε τηλέφωνο και η Βασιλική για να μου πει ότι έφτασαν καλά.
Συντηρητικός μέχρι το μεδούλι, η ιδέα του rafting δε με ξετρέλαινε ακριβώς, αλλά δεν ανησυχούσα ιδιαίτερα. Ο Γιάννης, ο οποίος είναι και πολύ έμπειρος, ένιωθε ότι είναι ασφαλές ακόμα για το Νίκο που είναι μόλις επτά χρονών, οπότε δε νομίζω ότι η Βασιλική, η οποία είναι και άριστη κολυμβήτρια, θα είχε κανένα πρόβλημα, όχι δηλαδή ότι είχαν σκοπό να βουτήξουν από τη βάρκα χωρίς σωσίβιο! Της ευχήθηκα να περάσει όμορφα, μου ευχήθηκε «και με τη νίκη» για το βράδυ, και κλείσαμε.
Παρά το γεγονός ότι χθες το απόγευμα έκανα χαβαλέ στην Eileen, είχα όντως μια πράσινη περούκα και αποφασίζοντας να συνεχίσω το χαβαλέ έψαξα και τη βρήκα. Φόρεσα το συλλεκτικό μπλουζάκι “The king is back” με τη μπάλα του basket με το έβδομο πλέον αστέρι και κατέβηκα. Μένουμε πολύ κοντά, στην πραγματικότητα στην ευθεία η απόσταση δεν είναι ούτε τρία χιλιόμετρα, οπότε φεύγοντας στις 19:25 πέντε λεπτά αργότερα ήμουν σπίτι της.
- «Έλα, είμαι από κάτω!» της είπα καλώντας τη στο teams.
- «Κατεβαίνω!» απάντησε και δυο λεπτά αργότερα ήρθε φουριόζα. Με είχε ακούσει, φορούσε ένα απλό τζιν, σνίκερς και από πάνω ένα πράσινο t-shirt. “Hiya!” μου έκανε με το που μπήκε μέσα.
- «Καλώς την» της απάντησα και έσκυψα και άνοιξα το μπροστινό ντουλαπάκι και βγάζοντας την περούκα της την έδωσα. “I always deliver!” της δήλωσα, κάνοντάς την να σκάσει στα γέλια και ούσα easy going, και με φοβερό χιούμορ, δεν έμεινε στο γέλιο, την πήρε και την φόρεσε και γύρισε και μου έκανε μια από τις χαρακτηριστικές της γκριμάτσες!
- “Cry 'Havoc!', and let slip the dogs of war.”
- “That’s the spirit!”
- “I’m a fighting Irish!”
- “You were meant to be Panathinaikos fan!” της είπα και δείχνοντάς της το τριφύλλι στη μπλούζα μου ξεκίνησα βάζοντας στο τέρμα το “Born to be wild” των Steppenwolf.
Get your motor runnin'
Head out on the highway
Lookin' for adventure
And whatever comes our way
Yeah, darlin', go make it happen
Take the world in a love embrace
Fire all of your guns at once and
Explode into space
Τραγουδώντας και οι δύο, εγώ με τη γαϊδουροφωνάρα μου και η Eileen με την όμορφη κοριτσίστικη δική της, ξεχυθήκαμε στο δρόμο για το ΟΑΚΑ όπου, καλώς εχόντων των πραγμάτων, σήμερα το βράδυ θα στεφόμασταν πρωταθλητές Ελλάδας κάνοντας ένα ανεπανάληπτο χουνέρι στον γαύρο γυρίζοντας τη σειρά από 0-2. Εντάξει, όχι ακριβώς ανεπανάληπτο, τους είχε κάνει ανάλογο χουνέρι και η ΑΕΚ το 2002 σε μια χρονιά κόλαση για το γαύρο. Αρχικά αυτοκτόνησε χάνοντας από την Ολύμπια στο εξοχικό, δίνοντάς μας έτσι την ευκαιρία να πάμε εμείς στη Μπολόνια και να σηκώσουμε το τρίτο κλείνοντας το σπίτι της γηπεδούχου Κίντερ ανήμερα του Πάσχα! Μη ρωτάτε, ναι, ήμουν μέσα, ξεκινώντας από το Παρίσι το 1996 δεν έχω χάσει ούτε ένα final four!
Κατάγομαι από πολύ ευκατάστατη οικογένεια και -αν και θα προτιμούσα τα πράγματα να είχαν κυλίσει διαφορετικά- είχα απομείνει και μοναδικός κληρονόμος. Αν και σε καμία περίπτωση δεν είμαι από αυτούς που δεν ξέρουν τι έχουν, η οικονομική μου επιφάνεια είναι αρκετά μεγάλη ώστε να μου επιτρέπει να προσφέρω στον εαυτό μου εξτραβαγκάντσες τύπου VIP κάρτα διαρκείας. Πέρσι το καλοκαίρι, και πιστεύοντας στην επιστροφή του Γιαννακόπουλου, πήγα και αγόρασα δύο, ένα για μένα και ένα για τη Βασιλική. Στην Eileen δεν είχα αναφέρει κάτι σχετικό, της το φιλούσα για έκπληξη, και χασκογελούσα μέσα μου στην ιδέα του πως θα αντιδρούσε. Πάρκαρα το αυτοκίνητο και την πήρα και ανεβήκαμε στο VIP lounge.
- “Woah!” είπε η Eileen!
- “Am I the best or what?” την πείραξα κερδίζοντας και πάλι μια από τις υπέροχες μουτσουνίτσες της. Μου δήλωσε ότι ήθελε κι εκείνη μπλούζα “The king is back” οπότε πήγαμε στη μπουτίκ και πήρε μία στο μέγεθός της και όχι μόνο αυτό πήγε και άλλαξε ώστε να τη φορέσει! Αφού επέστρεψε, και ήπιαμε τις μπύρες μας, κατεβήκαμε στην εξέδρα. Παρά το ότι ήταν ακόμα σχετικά νωρίς οι εξέδρες ήταν σχεδόν γεμάτες.
- “Woah!” επανέλαβε για δεύτερη φορά.
Κουβέντα δε μπορούσε να γίνει υπό αυτές τις συνθήκες οπότε την άφησα να τραβήξει φωτογραφίες και βίντεο ενώ εγώ ακολούθησα τα συνθήματα που είχαν ήδη αρχίσει. Η Eileen σταμάτησε να τραβάει βίντεο την εξέδρα και γύρισε προς τα μένα που εκείνη τη στιγμή τραγουδούσα με όλο το υπόλοιπο γήπεδο το “χόρτο μαγικό”.
Είσαι ένα χόρτο μαγικό,
δώσε μου λίγο για να πιώ…
Τον ΠΑΟ μου να ονειρευτώ
και να φωνάξω στο Θεό!
Πανάθα μου σε αγαπώ
σαν ηρωίνη, σα σκληρό ναρκωτικό,
σαν το χασίς, το L.S.D.
Για σένα ΠΑΟ μαστουρώνει όλη η Γη!
ΟΛΗ Η ΓΗ!
- «Πώς σου φαίνεται;» τη ρώτησα φωνάζοντας για να ακουστώ ενώ εκείνη συνέχιζε να τραβάει βίντεο την εξέδρα.
- «Woah, just woah, καμία σχέση με το ΝΒΑ, είναι σα να συγκρίνεις θέατρο με το Κολοσσαίο!»
- «Που να δεις τι θα γίνει όταν βγουν οι ομάδες»
Voodoo Vodoo
Vodoo Voodoo
Και πράσινη μαγεία!
Το κύπελλο το φέραμε
από τη Γερμανία!
Στη δεύτερη επανάληψη διαπίστωσα ότι η Eileen είχε αφήσει το κινητό και χοροπηδούσε προσπαθώντας να πει το σύνθημα, κάνοντάς με γελάσω με το πόσο πατριωτικά το είχε πάρει. Όταν άρχισαν να βγαίνουν οι παίχτες για προθέρμανση έγινε της καραπουτανάρας, από τις ιαχές για τους παίχτες του επτάστερου και τις γιούχες για τους πρωταθλητές συμμετοχής. Παρόλη την αδρεναλίνη της στιγμής παραδέχομαι ότι το άγχος μου είχε χτυπήσει κόκκινο, ο γαύρος είναι πολύ δυνατή ομάδα, ο Μπαρτζώκας, καίτοι αντιπαθέστατος ως χαρακτήρας, είναι πολύ καλός τακτικιστής, και φυσικά μιλάμε για ντέρμπι αιωνίων που είναι πάντα “ειδικών συνθηκών”, οπότε η νίκη που έδινε και το πρωτάθλημα κάθε τι παρά εξασφαλισμένη ήταν.
Το πρώτο ημίχρονο, αν και ξεκίνησε άσχημα, βρέθηκε να προηγείται ο γαύρος με δέκα πόντους στις αρχές του παιχνιδιού, πήγε καλύτερα στη συνέχεια καθώς ισορροπήσαμε και με το Σλούκα να κάνει όργια στο παρκέ, έκλεισε με διαφορά οκτώ πόντων υπέρ του Παναθηναϊκού.
- «Θέλεις να πάμε στο lounge?»
- “No fucking way!”
Ήταν εκστασιασμένη, πραγματικά τα ευρωπαϊκά ντέρμπι στο μπάσκετ, ειδικά παιχνίδια όπως τα Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός ή Ρεάλ-Μπαρτσελόνα ή Παρτιζάν-Ερυθρός Αστέρας, είναι κάτι που πρέπει να τα ζήσεις από κοντά, καμιά περιγραφή δεν μπορεί να δώσει την πλήρη εικόνα του τι πραγματικά σημαίνουν.
Σε αντίθεση με το πρώτο ημίχρονο που είχε πάει καλά, το δεύτερο ημίχρονο ήταν για πολλαπλά εμφράγματα! Ο γαύρος επανάκαμψε και όχι απλά ισοφάρισε κάποια στιγμή αλλά κατάφερε να περάσει και μπροστά, και αν δε μου βγήκε η ψυχή μαζί με την κραυγή στο post κάρφωμα του Grant στα μούτρα του Παπανικολάου να μη με λένε Γιώργο, αλλά τι λέω; Εδώ κόντεψε να πάθει παράκρουση η Eileen, εγώ θα έμενα απαθής;
Τα τελευταία λεπτά ήταν μαρτύριο, δεν ξέρω που είχε πάει η πίεσή μου αλλά αν δεν είχα χτυπήσει κανένα τριαντάρι θα ήταν θαύμα, και να ήμουν ο μόνος; Τα τελευταία 14.2 δευτερόλεπτα του παιχνιδιού, από τη στιγμή δηλαδή που ο Gosh βγήκε από τα μαρκαρίσματα και κατάφερε να χάσει το σουτ ενώ σούταρε μόνος του από τα 3-4 μέρα, και μέχρι και το τελικό σφύριγμα, διήρκησαν δώδεκα ολόκληρα λεπτά, δεν κάνω πλάκα, το είδα μετά ξανά στο video, η φάση με το Gosh έγινε στο 1:47:10 ενώ η λήξη έγινε στο 1:59:20.
- “George, are you all right?” με ρώτησε ανήσυχη η Eileen βλέποντάς με να σωριάζομαι στην καρέκλα μετά την τελευταία κόρνα της γραμματείας.
- “I’m too old for this shit!” της απάντησα παίρνοντας βαθιές ανάσες και προσπαθώντας να κατεβάσω τους χτύπους της καρδιάς μου που πρέπει να χτύπησαν διακοσάρια.
- “We won!!!!” μου είπε χρησιμοποιώντας το πρώτο πληθυντικό, εκείνο το βράδυ ο Παναθηναϊκός κέρδισε ακόμα έναν οπαδό!
- «Και που να σου πω και τα καλύτερα! Μετά την απονομή θα μπορέσουμε να δούμε και τους παίχτες από κοντά!»
- “What???” με ρώτησε μην πιστεύοντας τ’ αυτιά της.
- “VIP member, baby!” της είπα χαρίζοντάς της ένα αστραφτερό χαμόγελο, και αυτό που ακολούθησε δε μπορούσα να το φανταστώ ούτε σε τρεις ζωές! Η Eileen, χωρίς να καν να το σκεφτεί, με άρπαξε από το σβέρκο, με τράβηξε πάνω της και κόλλησε τα χείλη της στα δικά μου, και δεν ήταν απλό φιλί, κανονική λαρυγγοσκόπηση ήταν και μπορεί να είμαι επιφυλακτικός στα όρια της μαλακίας, αλλά τόσο μαλάκας δεν είμαι, έτσι, και παρά τον αρχικό μου αιφνιδιασμό, ανταποκρίθηκα στο φιλί της ξεχνώντας για λίγες στιγμές γήπεδο, πρωτάθλημα, ποιος είμαι και που πάω κλπ κλπ κλπ.
- “Oh poor Georgieeeee” μου είπε κοροϊδευτικά.
- “Thank you” της απάντησα και προς στιγμή σκάλωσε και με κοίταξε με απορία. “For reminding my name, that is!” συμπλήρωσα κάνοντας την να βάλει γι' ακόμα μια φορά τα γέλια!
- “That’s the spirit!” μου απάντησε όταν ηρέμισε.
Μετά την απονομή, και όπως της είχα υποσχεθεί, κατεβήκαμε κάτω και είδαμε και από κοντά κάποιους παίχτες, αλλά τους αφήσαμε στην ησυχία τους καθώς εκείνη τη στιγμή -και απολύτως δικαιολογημένα- ήταν στην κοσμάρα τους. Εξαίρεση αποτέλεσε ο Lessort που είναι απίστευτο τρελοκομείο, και κάπως έτσι έβγαλα και τρίτη selfie μαζί του, είχα ήδη δύο από το Βερολίνο, μία στο γήπεδο και μία στο ξενοδοχείο.
- «Πεινάς ή θέλεις να σε πάω σπίτι σου;»
- “You fucking kidding me? No way Jose!”
- «Ωραία, οπότε θα συνεχίσουμε με παραδοσιακές γηπεδικές συνήθειες, βρώμικο!!!!»
- “Attaboy!” μου απάντησε αποδεικνύοντας ότι ήξερε τι σημαίνει το “βρώμικο”.
- «Και έχω και αυτά!» της είπα και έβγαλα από την τσέπη μου δυο πούρα, αν και η αλήθεια είναι ότι σιχαίνομαι τη γεύση τους, τα γούρια είναι γούρια και δεν τ’ αλλάζω με τίποτα.
- «Καπνίζεις;» με ρώτησε με απορία.
- «Όχι, αλλά τα γούρια είναι γούρια! Εντάξει, στη Βασιλική προφανώς δε δίνω αλλά εσύ είσαι μεγάλο παιδάκι!»
- «Μα αφού το πήραμε το πρωτάθλημα!» είπε χρησιμοποιώντας και πάλι το πρώτο πληθυντικό!
- “We don’t tempt the the Goddess of Fate; next year just begun!”
- “Ok! After eating, though…”
- “Attagirl!” της απάντησα προσπαθώντας να κάνω high-five.
- “What is this shit, are you a five-year-old?”
- “No ma’am” της απάντησα και παρότι είμαι μεγάλη κοτάρα πλησίασα διστακτικά να τη φιλήσω ελπίζοντας να μην έχω κάνει λάθος εκτίμηση και φάω καμιά ξανάστροφη μέσα στον κόσμο.
Δεν έχω αποφασίσει αν με είχε κόψει για χαλβά και ήθελε να μου δώσει θάρρος ή απλά βαρέθηκε να με περιμένει, γιατί τελικά με άρπαξε και πάλι και με κόλλησε πάνω της κάνοντάς μου νέα λαρυγγοσκόπηση, κερδίζοντας σφυρίγματα επιδοκιμασίας και χειροκροτήματα από τον κόσμο που πέρναγε δίπλα μας. Δεν ξέρω πόση ώρα φιλιόμασταν έτσι, γι’ ακόμα μια φορά είχα χάσει τ’ αυγά και τα πασχάλια, η αίσθηση του χρόνου θα μου γλίτωνε; Και όχι τίποτε άλλο αλλά τέτοιες καταστάσεις μου ήταν παντελώς πρωτόγνωρες, ποτέ δεν ήμουν από αυτούς που αφήνονται, και δεν αναφέρομαι μόνο στις σχέσεις! Η Eileen ήταν τυφώνας σε μικρογραφία, δεν ξέρω πως, αλλά είχε τον τρόπο της να τα παίρνει όλα αμπάριζα, της αφεντιάς μου συμπεριλαμβανομένης.
- «Και τώρα πάμε να φάμε!» μου είπε και ούτε που κατάλαβα πως πήγαμε στο αυτοκίνητο, ήμουν σε reboot!
- «Δε μου λες, πού θες να πάμε; Θες σ’ αυτό στη γέφυρα της Βαρυμπόμπης ή έχεις όρεξη για βόλτα!» τη ρώτησα όταν ολοκληρώθηκε το reboot.
- «Βόλτα!»
- “Aye-aye!” της απάντησα, και βγαίνοντας από το ΟΑΚΑ πήρα το δρόμο για Αττική οδό και από εκεί για Εθνική.
- «Πού πάμε;»
- «Παλιό Φάληρο!»
- «Δεν πάει πιο γρήγορα ο κουβάς σου;» με πείραξε καθώς δεν τρέχω.
- «Αν και ο κουβάς μου επιταχύνει το ίδιο γρήγορα με το go-cart, σου έχει ηλεκτρονικό κόφτη στα 180» της απάντησα στον ίδιο τόνο, εντάξει, μπορεί το GR Yaris να είναι μικρό και γρήγορο αλλά το q4 55 e-tron μου έχει 0-100 σε 5,4’’, ίδια δηλαδή επίδοση με το δικό της μοντέλο.
- “Party pooper!”
- «Be that as it may έχω παιδί και θέλω να δω και εγγόνια, μας κυνηγάει κανείς;» της απάντησα πολύ σοβαρά και κάπου μαγκώθηκε οπότε βιάστηκα να αλλάξω κουβέντα. «Λοιπόν, για πες μου, σου άρεσε το σημερινό;»
- «Ένα πράγμα θα σου πω, στον πέμπτο τελικό στο San Francisco δεν είχα τραβήξει ούτε μια φωτογραφία, εδώ έφαγα τη μισή μπαταρία!»
- «Στο είπα, μπορεί το NBA να έχει περισσότερο θέαμα και καλύτερους αθλητές αλλά τα ευρωπαϊκά ντέρμπι είναι κάτι πρέπει να ζήσεις από κοντά για να το καταλάβεις.»
- «Ναι! Στο είπα και πριν, νομίζω, σα να συγκρίνεις θεατρική παράσταση με μονομαχία στο Κολοσσαίο… ΑΑΑΑΑΑΑ!» φώναξε ξαφνιασμένη καθώς εκείνη τη στιγμή αποφάσισα να επιταχύνω, και τα ηλεκτρικά δεν είναι σαν της εσωτερικής καύσης, δίνουν όλη τους τη ροπή από την αρχή! «Που θα με πεις εμένα party pooper, νιάνιαρο!»
- «ΜΜΜΜΜ» μου έκανε και πάλι γκριμάτσα, βγάζοντας αυτή τη φορά τη γλώσσα της.
Από τη στιγμή που καταφέραμε να βγούμε στην Κύμης δε νομίζω ότι μας πήρε πάνω από 20-25 λεπτά για να φτάσουμε στην καντίνα που είχα υπόψη μου, και προχώρησα το αυτοκίνητο μερικά μέτρα γιατί δεν ήθελα να κατέβω με τη μπλούζα του Παναθηναϊκού, όχι σ' αυτή την περιοχή.
- «Eileen, θα κατέβω εγώ, εσύ περίμενέ με στο αυτοκίνητο σε παρακαλώ!»
- «Γιατί;»
- «Γιατί εδώ δεν είναι και πολύ καλό μέρος να κατέβεις με μπλούζα του Παναθηναϊκού!»
- «Κι εσύ φοράς!»
- «Ναι, αλλά εγώ έχω πίσω και άλλη και το κυριότερο μπορώ να αλλάξω επιτόπου.»
- “Nonsense” μου είπε. «Μέχρι να πας να αλλάξεις μπλούζα θα αλλάξω κι εγώ! Άντε, πήγαινε!»
- “Yes ma’am!” της είπα και πήγα στα γρήγορα και άλλαξα τη μπλούζα που φορούσα με ένα άσπρο t-shirt και πράγματι μέχρι να τελειώσω είχε αλλάξει κι εκείνη.
Στην καντίνα και παρά το …ακόμα πολύ μικρό της ώρας, είχε κάμποσο κόσμο, οπότε φάγαμε γύρω στα δέκα λεπτά να περιμένουμε να έρθει η σειρά μας.
- «Τι να πάρω;» με ρώτησε.
- «Μ’ εμπιστεύεσαι; Να παραγγείλω εγώ για σένα;»
- «Χμμμ…» μου απάντησε σκεπτική. «Οκ, κάνε μου έκπληξη!»
- «Δύο ποικιλία αλλαντικών με λουκάνικο και δυο μπύρες» ήταν η παραγγελία μου.
Την καντίνα του Μερακλή τη γνωρίζω και την επισκέπτομαι τακτικά από τα δεκαοκτώ μου. Η Eileen που δεν ήξερε τι να περιμένει γούρλωσε τα μάτια της όταν είδε τα θηρία που μας έφεραν. Δυστυχώς το πάρκο κλείνει από τις 22:00 αλλά σταθήκαμε τυχεροί καθώς εκείνη τη στιγμή η παρέα που καθόταν στο μοναδικό παγκάκι που υπάρχει δίπλα ακριβώς από την καντίνα σηκώθηκε να φύγει. Κάτσαμε και μασουλήσαμε τα σάντουιτς μας και ήπιαμε τις μπύρες μας με την ησυχία μας, με την Eileen να μου κάνει περιγραφή του πώς έζησε τον πέμπτο τελικό στο Σαν Φρανσίσκο και πόσο διαφορετική ήταν η σημερινή της εμπειρία. Όταν λέω ότι η Πανάθα κέρδισε ακόμα έναν οπαδό, δεν αστειεύομαι!
- «Λοιπόν, τι κάνουμε, γυρνάμε σπίτια μας;» τη ρώτησα όταν μπήκαμε και πάλι στο αυτοκίνητο.
- “You are on curfew or something?”
- “No ma’am, I’m a full grown men, pinky promise!” της απάντησα κάνοντάς την να βάλει τα γέλια και πάλι.
- “You know something, George? I really love how you make me laugh!”
- «Να σου εξομολογηθώ κι εγώ κάτι τότε, επίτηδες το κάνω, δεν χορταίνω να σ’ ακούω να γελάς!»
- “Awwwww” μου είπε και με άρπαξε για μια εκ νέου λαρυγγοσκόπηση και αυτή τη φορά, καθότι προετοιμασμένος, νομίζω ότι ανταποκρίθηκα καλύτερα, ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι κάπου είχε αρχίσει να με κόβει για μεγάλο μπάμια και ήθελα απελπισμένα να το σώσω. “Now, let’s get going” μου είπε.
- «Πού θες να πάμε;»
- “Don’t know, don’t care, just drive!”
Το κορίτσι ήθελε βόλτα και ποιος ήμουν εγώ να του χαλάσω το χατίρι; Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και πήραμε την παραλιακή προς τα κάτω ακούγοντας τη μουσική του Rock FM. Η Eileen είχε γύρει πίσω στο κάθισμα και κοίταζε έξω από το παράθυρο και την άφησα στην ησυχία της ν’ απολαύσει απερίσπαστη τη νυχτερινή παραλιακή. Περάσαμε τη Γλυφάδα, περάσαμε την Βουλιαγμένη, περάσαμε τη Βάρκιζα, ακούγοντας μουσική χωρίς να μιλάμε, εκείνη κοιτούσε έξω κι εγώ οδηγούσα ρίχνοντάς της κλεφτές ματιές.
- «Τι όμορφα που είναι έξω! Που είμαστε τώρα;» με ρώτησε κάποια στιγμή.
- «Λίγο πριν την Ανάβυσσο» της απάντησα συμβουλευόμενος το GPS.
- «Μπορούμε να σταματήσουμε;»
- «Βεβαίως, αν και δε νομίζω ότι θα βρούμε ανοιχτό κανένα beach bar τέτοια ώρα.»
- «Δεν πειράζει, δεν θέλω να κάτσω, θέλω να περπατήσω λίγο στην ακροθαλασσιά.»
- «Ό,τι θέλει το κορίτσι» της απάντησα και λίγη ώρα αργότερα βγήκα από το δρόμο και σταμάτησα κοντά στην παραλία.
Η Eileen έβγαλε τα snickers της και κατέβηκε ξυπόλυτη στην αμμουδιά. Η αλήθεια είναι ότι δε μου αρέσει να περπατάω ξυπόλυτος αλλά δεν ήθελα να της χαλάσω το χατίρι κι έτσι, αναστενάζοντας, έβγαλα κι εγώ παπούτσια και κάλτσες και την ακολούθησα μέχρι που φτάσαμε στο νερό και, μπαίνοντας ίσα για να βρέξουμε τα πόδια μας, ξεκινήσαμε να περπατάμε.
Είχαμε φιληθεί ήδη τρεις φορές, τις δυο με δική της πρωτοβουλία και μία με έντονη δικής ενθάρρυνσή και αν και δεν είχα προλάβει να επεξεργαστώ μέσα μου όλα όσα είχαν συμβεί σήμερα το απόγευμα, για ένα πράγμα ήμουν σίγουρος, δεν της ήμουν αδιάφορος. Από την άλλη, και σύμφωνα με όσα μου είχε πει, είχαμε διαφορετική οπτική στις σχέσεις και, ακόμα χειρότερα, δουλεύαμε και μαζί. Το να κάνω το οτιδήποτε μαζί της παραβίαζε κάθε επαγγελματική μου αρχή και παρόλο που έχω λυμένο το βιοποριστικό μου, η εργασία μου είναι κάτι που παίρνω πολύ στα σοβαρά.
Και να ήταν μόνο αυτό; Παρά τη γοητεία που μου ασκούσε, είχαμε δεκαοχτώ ολόκληρα χρόνια διαφορά, too much στα δικά μου μάτια. Ακόμα χειρότερα, αν και είμαι από εκείνους που πατάνε πολύ γερά στα πόδια τους και διαθέτουν μεγάλη σιγουριά για τον εαυτό τους, ώρες-ώρες μπροστά της ένιωθα σαν παιδάκι και αυτό με προβλημάτιζε ακόμα περισσότερο καθώς δεν μπορούσα να προσδιορίσω το γιατί!
«Τι σκέφτεσαι;» με ρώτησε πιάνοντάς με παντελώς απροετοίμαστο. Μου πέρασαν από το μυαλό ένα σωρό παπάτζες, το να μπορώ να ελιχθώ ακόμα και απροετοίμαστος ήταν ένα από τα πολύ δυνατά μου σημεία, αλλά εκείνη τη στιγμή ένιωσα μέσα μου ότι τελικά δεν είχε νόημα να κάνω κάτι τέτοιο. Ποιος ο λόγος να ελιχθώ; Ποιος ο λόγος, ο πραγματικός λόγος να αμυνθώ;
Truth will set you free!
- «Σπούδασα μαθηματικά και συνέχισα στην επιστήμη των υπολογιστών, έκανα μεταπτυχιακό και διδακτορικό αλλά τελικά συνειδητοποίησα ότι η πραγματική μου ικανότητα δεν είναι να διαβάζω και να κατανοώ τύπους, θεωρήματα, κώδικες και αλγόριθμους. Η πραγματική μου ικανότητα, αυτή στην οποία στήριξα όλη την επαγγελματική μου σταδιοδρομία, είναι να διαβάζω και να κατανοώ τους ανθρώπους, δε θα ήμουν τόσο επιτυχημένος επαγγελματικά αν δεν την είχα. Μαζί σου ομολογώ ότι έχω πέσει σε τοίχο, δε μπορώ να καταλάβω πως σκέφτεσαι, δεν μπορώ να προβλέψω πως θ’ αντιδράσεις, ξέρω μόνο ότι με γοητεύει αφάνταστα η παρουσία σου. Ξέρω επίσης ότι είσαι συνάδελφος και ξέρω ότι οι κανόνες που βάζουν τα HR ανά την υφήλιο δεν είναι επειδή κάποιοι ξύπνησαν μια μέρα στραβά.»
- «Και;»
- «Τι κάνουμε εδώ, Eileen;»
- «Σου αρέσω;»
- «Εσύ τι λες;»
- «Δε μου απάντησες, George!»
- «Δε μου αρέσεις απλά, με έχεις γοητεύσει. Όχι, όχι… λάθος λέξη, δεν είναι γοητεία αυτό που νιώθω, είναι γητειά, σαγήνη!»
- «Δεν τις ξέρω αυτές τις λέξεις»
- «Enchantment είναι η πιο κοντινή αγγλική απόδοση της πρώτης λέξης, και enthrallment της δεύτερης.»
- “You know what’s wrong with you? You’re thinking too much!”
- «Δεν ξέρω πως να λειτουργήσω διαφορετικά!»
- “Sometimes instead of thinking it’s better to let the instincts take over.”
- «Δεν μπορώ να λειτουργήσω έτσι, Eileen.»
- «Δοκίμασες ποτέ;»
- «Όχι» ομολόγησα διστακτικά.
- “Life is a waterfall; we drink from the river then we turn around and put out our walls. Swimming through the void, we hear the word, we lose ourselves, but we find it all! Cause we are the ones that want to play, always want to go, but you never want to stay, and we are the ones that want to choose, always want to play but you never want to lose.” μου είπε τραγουδιστά.
- “Aerials in the sky, when you lose small mind you free your life” της απάντησα, εξίσου τραγουδιστά.
- “Attaboy!” μου είπε, κάνοντάς με να χαμογελάσω. «Θυμάσαι George; Nana korobi, ya oki αλλά ξέρεις κάτι; Αν δεν πέσεις, πότε δε θα μάθεις να σηκώνεσαι.»
- «Προτιμώ γενικά να μην πέφτω!»
- «Μπορεί, αλλά όσο ο φόβος της πτώσης σε κρατάει στο έδαφος ποτέ δε θα μάθεις πόσο ψηλά μπορείς να σκαρφαλώσεις.»
- «Ίσως να είναι κι έτσι!»
- «Χωρίς ίσως! George, γιατί δε μου λες τι είναι αυτό που πραγματικά σε φοβίζει;»
- «Ξέρεις τι με φοβίζει;»
- «Ναι, το ξέρω· και το ξέρεις πως το ξέρω!»
- «Ωραία λοιπόν, θα στο πω ωμά· το όσα φάμε, όσα πιούμε και όσα αρπάξει ο κώλος μας είναι κάτι που δε με εκφράζει. Δεν ξέρω τι κάνουμε εδώ, Eileen, ξέρω μόνο πως εμένα τουλάχιστον δεν μου αρκεί απλά το “θέλω να περάσω καλά χωρίς έγνοιες και δεσμεύσεις”. Ναι, ξέρω, δεν μπαίνεις σε μια σχέση με τη λογική να οδηγήσει σε γάμο, αλλά, από την άλλη, το να περάσω καλά χωρίς καμία προοπτική είναι κάτι τελείως ξένο στη φύση μου!»
- “George, you’re dwelling too much on it. Right here, right now, what really counts is the fact that we like each other. The future is uncertain, but one thing is clear; the only journeys we miss are the ones we don’t embark on. Yes, back then, I didn’t want to commit myself because my priorities were different, but along the road I made a significant realization; commitment is not a solitary endeavor, rather is something that two people work on together, or at least attempt to. It’s not an end goal; it’s one of the countless paths that unfold with every decision we make, whether small or significant.”
- «Δεν έχεις άδικο μωρέ Eileen, αλλά αν υπάρχει κάτι που με έχει μάθει η ζωή με το σκληρό τρόπο είναι πως η διαφορά της θεωρίας από την πράξη είναι μικρή στη θεωρία αλλά μεγάλη στην πράξη.»
- “Free yourself, George, it’s the only way!”
- “It’s not only that… We work together, Eileen…”
- “Oh, for fuck’s shake, George, do you want to live forever?” μου είπε και με τράβηξε κοντά της.
Στην αρχή αντιστάθηκα μα εκείνη επέμεινε, με τράβηξε πάνω της πιο δυνατά. Ξαφνικά κάτι γύρισε μέσα μου και παραδόθηκα, παραδόθηκα συνειδητά, χωρίς άλλη αντίσταση… και καθώς χανόμουν στο φιλί μας, για πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα πραγματικά ελεύθερος.
Μέρος 5ᵒ - Ὅσοι τὸ χάλκεον χέρι βαρὺ τοῦ φόβου αἰσθάνονται…
Αυτή τη φορά το φιλί ήταν πιο τρυφερό και σε αντίθεση με τα τρία προηγούμενα στα οποία -στην κυριολεξία!- με είχε σβερκώσει, τώρα απλά με είχε αγκαλιά έχοντας σταυρώσει τα χέρια της πίσω από το σβέρκο μου. Άνοιξα στα κλεφτά τα μάτια μου για μερικές στιγμές και την κοίταξα, τα δικά της ήταν κλειστά. Οι γλώσσες μας έπαιζαν στην άκρη των χειλιών μας και ασυναίσθητα, όπως την κρατούσα από τη μέση, την τράβηξα πάνω μου και άρχισα να τη χαϊδεύω στη μέση και την πλάτη.
Δεν ξέρω πόση ώρα μείναμε εκεί, για ακόμα μία φορά έχασα κάθε αίσθηση του χρόνου, και σάμπως είχε και σημασία; Είχα αφεθεί, είχα παραδοθεί, έστω και για λίγες στιγμές έθαψα βαθιά τις αμφιβολίες και τις ανησυχίες μου, και ήλπιζα με όλη μου την καρδιά να παραμείνουν θαμμένες. Στο μυαλό μου ήρθαν ασυναίσθητα οι στίχοι του “Flight of Icarus” των Iron maiden. “Fly on your way like an eagle, fly as high as the sun”. Ναι, στο μύθο δεν πήγε καλά αυτό. Από την άλλη, όπως έλεγε και ο Κάλβος…
- “A penny for your thoughts” μου είπε, διακόπτοντας τις σκέψεις μου.
- «Ὅσοι τὸ χάλκεον χέρι βαρὺ τοῦ φόβου αἰσθάνονται, ζυγὸν δουλείας, ἂς ἔχωσι· θέλει ἀρετὴν καὶ τόλμην ἡ ἐλευθερία.»
- “My understanding of Greek is good but not that good!”
- “Let those who feel the heavy brazen hand of fear, bear slavery; freedom needs virtue and daring! It’s from the poem “To Samos” written by Andreas Kalvos, some five years after the Greek revolution of 1821.”
- “Well, he got a point!”
- «Πράγματι!» της απάντησα και γυρνώντας και πάλι στα ελληνικά, και τότε μου ήρθε μια ιδέα, μια υπέροχη και ταυτόχρονα εξωφρενική για τα μέτρα μου ιδέα!
Είχα πει ότι δεν τρέχω, και αυτό είναι αλήθεια... αλλά όχι η ολόκληρη. Μου άρεσε πάντα το συγκεκριμένο μοντέλο αλλά το τελευταίο της ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά και όταν τελικά ήρθε και στην Ελλάδα, δεν δίστασα στιγμή! Όπως είπα, έχω μεγάλη οικονομική άνεση, και, με την και με τη Βασιλική μου εξασφαλισμένη μέχρι και τα δισέγγονά της, μπορώ να απολαμβάνω ακριβά χόμπι, και άλλωστε δεν θα τα πάρω και μαζί μου! Σε κόκκινο, αν και Παναθηναϊκός, η Ιταλίδα δαιμόνισσα μου είναι η διέξοδος, η βαλβίδα αποσυμπίεσης που ανοίγω να εκτονώσω τη συσσωρευμένη πίεση.
- “George?”
- «Μόλις είχα μια καταπληκτική ιδέα!»
- «Τι ιδέα;»
- «Έκπληξη!»
- “Ok, make my day!”
Γυρίσαμε στο αυτοκίνητο και μισή ώρα αργότερα φτάσαμε σπίτι μου, όπου σταμάτησα και πάρκαρα απ’ έξω. Η Eileen με κοίταξε εξεταστικά για μερικές στιγμές αλλά το βλέμμα της δεν είχε ίχνος δυσφορίας ή ανησυχίας, θα έλεγα ότι περισσότερο ήταν έκπληξης και περιέργειας.
- «Κατέβα και περίμενέ με, ταΐζω το κοπρόγατο και έρχομαι!»
- «Τι θα κάνουμε;»
- «Εσύ υπομονή! Εγώ θα ταΐσω τον Cato και θα επιστρέψω σε πέντε λεπτά, εντάξει;»
- “Ok!” μου είπε και κατέβηκε από το αυτοκίνητο.
Έξω με περίμενε και ο Cato Fong που μάλλον είχε λυσσάξει της πείνας, ας πρόσεχε, εγώ πήγα να του βάλω να φάει το απόγευμα και αυτός μ’ έγραψε στα μαύρα τριχωτά του παπάρια! Μου νιαούρισε αποδοκιμαστικά και μετά πήγε στην Eileen και τη μύρισε προσεκτικά. Οι γάτες λειτουργούν πολύ με την όσφρηση και κατά τα φαινόμενα του άρεσε αυτό που μύρισε, καθώς μερικές στιγμές αργότερα την έσπρωξε με την κεφάλα του, κάνοντας τη να λερώσει τα βρακιά της!
- «Μπορώ να τον χαϊδέψω ή θα με φάει ζωντανή;»
- «Μπορείς! Βλέπεις την ουρά του που είναι τελείως σηκωμένη ψηλά; Αυτό σημαίνει ότι ο Cato έχει καλή διάθεση και αισθάνεται φιλικά.»
- “Hello Cato!” του είπε κι έσκυψε να τον χαϊδέψει στο κεφάλι.
- «Βλέπεις πως σου τρίβεται και σου κάνει κουτουλιές; Αυτό που θέλει τώρα είναι να του τρίψεις τα μάγουλα, αλλά αν κάνει να τραβηχτεί, άφησέ τον αμέσως!»
Εντάξει, για αμφότερους ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά και ο Cato, και με εξαίρεση την Μισέλ, δε με είχε συνηθίσει να δείχνει σε ξένους τέτοια οικειότητα, εδώ καλά-καλά τους γονείς μου μετά βίας τους ανέχεται. Με τη Βασιλική έχει εξίσου μεγάλο έρωτα και η εβδομάδα που είναι μαζί μου είναι και η εβδομάδα που μπορώ να κοιμηθώ σαν άνθρωπος στο κρεββάτι μου, καθώς το βράδυ γίνεται της προσκολλήσεως στην κόρη μου. Ουφ, μου είχε λείψει το κωλόπαιδο και θα έπρεπε να κάνω ακόμα μία εβδομάδα υπομονή.
- «Λοιπόν, ρεμάλι, αρκετά για σήμερα! Πάμε να σου βάλω να φας, βόλτα αργότερα!» είπα και έσκυψα και τον πήρα αγκαλιά να τον πάω μέσα. «Δε θέλω διαμαρτυρίες!» τον μάλωσα καθώς προσπάθησε να ξεφύγει, αλλά τον γράπωσα για τα καλά. «Σε δυο λεπτά επιστρέφω!» είπα στην Eileen.
Έβαλα στον μαύρο εξολοθρευτή να φάει και, μιας και βιαζόμουν, αντί να του καθαρίσω την άμμο, την άδειασα τελείως και του έβαλα καινούργια. Πήρα το μπρελόκ της Ιταλίδας καλλονής μου, και λίγες στιγμές αργότερα βγήκα στο από το υπόγειο parking στο δρόμο σταματώντας πίσω από το SUV μου. Χαμογέλασα βλέποντας την Eileen να με κοιτάζει με ανοιχτό το στόμα. Κατέβηκα και βγήκα από το αυτοκίνητο.
- “I’ll be damned!” μου είπε φανερά εντυπωσιασμένη. “Not in a million years I would ever imagine of you owning a Maserati!”
- “Τι να πω, είμαι γεμάτος εκπλήξεις!”
- “That’s the thing, you really aren’t!” μου είπε πετσοκόβοντάς με τελείως! “So, where are we going?”
- “Wherever you like, you’re driving!”
- “Don’t mess with me George!”
- «Δεν αστειεύομαι! Θα σε κάνω μια μικρή βόλτα για να δεις πως αλλάζουν οι ταχύτητες από το τιμόνι και μετά θα το πάρεις να το οδηγήσεις εσύ και έχεις μέχρι τα διόδια του Καπανδριτίου να εξοικειωθείς.»
- «Και μετά;»
- «Όπου μας βγάλει ο δρόμος…»
- “You sure?”
- «Τα πολλά λόγια είναι φτώχια! Έμπα!»
- “This should be interesting!”
- «Αυτόματο έχεις οδηγήσει ξανά, έτσι;» τη ρώτησα όταν πέρασε μέσα.
- «Ναι, βέβαια, στην Αμερική.»
- «Ωραία, αν εξαιρέσεις ότι τα χειριστήρια είναι touch και βρίσκονται κάτω από την οθόνη, δεν διαφέρουν από αυτά που γνωρίζεις. Η διαφορά είναι ότι εδώ υπάρχουν paddle αλλαγής ταχυτήτων και στο τιμόνι, εφόσον δηλαδή θέλεις να τα χρησιμοποιήσεις… και πίστεψέ με, θέλεις!»
Ξεκίνησα και έκανα μια σύντομη βόλτα με την Eileen να με παρακολουθεί προσεκτικά. Βγήκαμε στον παράδρομο της Εθνικής και στρίβοντας αριστερά φτάσαμε μέχρι τα φανάρια του κόμβου της Βαρυμπόμπης, αλλά αντί να βγούμε εθνική συνέχισα πάνω από τη γέφυρα και μπήκα στον παράδρομο της καθόδου και από εκεί ξανά μέχρι το Βασιλόπουλο.
- «Σειρά σου» της είπα και κατέβηκα από το αυτοκίνητο για να αλλάξουμε θέσεις. «Θα πάμε ξανά τον ίδιο κύκλο για να εξοικειωθείς με τα χειριστήρια στο τιμόνι και τη δεύτερη φορά θα στρίψεις δεξιά να βγούμε στην εθνική, εντάξει;»
Δεν απάντησε, απλά μου έγνεψε καταφατικά. Χάιδεψε για λίγο το τιμόνι και ξεκίνησε προσεκτικά. Η Eileen, εκτός από πολύ καλή οδηγός, τα παίρνει και εύκολα, σε βαθμό που έκρινα ότι δε χρειάζεται να κάνουμε όλο τον κύκλο.
- «Δεν χρειάζεται άλλη εξάσκηση, μια χαρά το πας, βγες εθνική!»
- “You sure?” με ρώτησε ξανά.
- “You aren’t?” της απάντησα προκαλώντας την.
- “No, I’m good” μου είπε χαρίζοντάς μου το χαμόγελό της. Στη γέφυρα έστριψε δεξιά και με το μπήκαμε στην εθνική η Eileen άρχισε να επιταχύνει σιγά-σιγά, αλλά όχι όπως έκανε με το δικό της αυτοκίνητο. Δεν της είπα τίποτα, την άφησα να το πάει με το ρυθμό που έκρινε η ίδια και μέχρι να φτάσουμε στα διόδια δεν πήγε πάνω από 130.
- «Σανίδωσέ το!» της είπα με το που περάσαμε τα διόδια. Δεν απάντησε και άλλωστε το ότι κολλήσαμε στα καθίσματα ήταν απάντηση από μόνο του!
- “Woah! Woah!” φώναξε ενθουσιασμένη. “What the fuck!!!” φώναξε ξανά, βλέποντας το κοντέρ να γράφει 305, η Ιταλίδα δαιμόνισσα είναι πύραυλος και η Eileen, παρασυρμένη από τη δίνη της ταχύτητας, δεν είχε καταλάβει πόσο γρήγορα έφτασε να τρέχει! Ψύχραιμα και χωρίς βιαστικές κινήσεις άρχισε να κόβει σταδιακά ταχύτητα μέχρι που έπεσε στα 150.
- «Τι περίμενες πουλάκι μου; Η κόκκινη δαιμόνισσα δεν είναι σαν το go-cart σου, 550 άλογα, 0-100 σε 3,5 sec και τελική 320!» της είπα πειρακτικά. Δεν ανησυχούσα, μπορεί να έλεγα το GRάκι της go cart αλλά κι εκείνο βολίδα είναι, με απενεργοποιημένο το speed limiter τελικιάζει στα 270, και η Eileen είναι *καλή*.
- “She is… oh my gods… It’s ecstatic… So, where now?”
- «Και Θεσσαλονίκη, αν σου κάνει κέφι!» της είπα και γύρισε και με κοίταξε καλά-καλά. “I shit you not!”
- “Fuck it!” είπε και πάτησε και πάλι το γκάζι, ο δρόμος ήταν άδειος, μόνο κάτι φορτηγά είχε, και μέχρι που φτάσαμε στα διόδια στη Θήβα δεν είχε πέσει κάτω από τα 200 αλλά ούτε και πέρασε τα 250. “Οκ, I’m officially in love!”
Τελικά φτάσαμε μέχρι και την Αταλάντη, εκεί μπήκαμε μέσα, και αφού ξαναγεμίσαμε το ρεζερβουάρ -η δαιμόνισσά πίνει τη βενζίνη σα νεροφίδα όταν πατάς το γκάζι- πήραμε το δρόμο της επιστροφής.
- «Πώς σου φάνηκε;» τη ρώτησα όταν φτάσαμε στο σπίτι.
- “It was… fuck… I can’t find the words… it was… it was pure ecstasy!”
- “You took me for a ride, I took you for a ride, we’re even” της έκλεισα πονηρά το μάτι.
- “Technically speaking I took you for a ride twice, we are not even close to be even” μου απάντησε, κάνοντάς με να γελάσω με την καρδιά μου.
- “You are a hard mistress!”
- “You have no idea!”
- «Κάτι έχω αρχίσει να ψυλλιάζομαι! Δε μου λες, έχεις όρεξη να μου κάνεις παρέα να βγάλω τον Cato τη βραδινή του βόλτα;»
- “For real?” με ρώτησε με απορία. “I thought that you were yanking my chains the othery day!”
- «Δεν τον βγάζω βόλτα όπως θα έκανα με κάποιο σκύλο. Μου αρέσει να περπατάω και κάποια στιγμή άρχισε να έρχεται μαζί μου, οπότε ναι. Α, και βγαίνω πάντοτε αργά για βόλτα, είναι τραμπούκος και επιτίθεται σε όποιον σκύλο τον στραβοκοιτάξει, δεν έχει κάνει μαύρο μόνο τον Τζέθρο, μέχρι τώρα στην καριέρα του έχει στρώσει στο κυνήγι και κάμποσους άλλους και κάποια στιγμή βαρέθηκα να τσακώνομαι με τον κόσμο! Αν δεν έχεις όρεξη πάντως, δεν πειράζει, θα σε πάω σπίτι σου και θα βγω για περπάτημα όταν επιστρέψω.»
- “No, I 'd really love to!” μου είπε και ανεβήκαμε από το parking στο σπίτι, όπου μας υποδέχτηκε με χαρούμενες τρίλιες ο Cato, που μάλλον είχε βαρεθεί τη ζωή του.
- «Άντε ρεμάλι, σήμερα θα έχουμε και παρέα!»
Και τί παρέα!
Βγήκαμε έξω και περπατώντας αργά πήραμε το δρόμο προς την Αγία Τριάδα με τον Cato που και που να μας παρατάει και να πηγαίνει να χώνεται στους θάμνους.
- “George!!!!” μου είπε σε μια φάση κοκαλώνοντας. “A boar!”
- «Ήρεμα!» της είπα μιλώντας χαμηλόφωνα. «Μην το κοιτάς, αγνόησέ το, κυκλοφορούν εδώ και κάμποσα χρόνια στην περιοχή και είναι εξοικειωμένα με τους ανθρώπους, δεν τα πειράζει κανείς οπότε δεν έχουν λόγους να αισθάνονται απειλή, αν τ’ αγνοήσεις θα σε αγνοήσουν και εκείνα.»
Αυτό βέβαια ήταν ψιλά γράμματα για τον Cato και, το ομολογώ, μου έφτασε το σκατό στην κάλτσα όπως καμπούριασε με το τρίχωμα κάγκελο, παίρνοντας επιθετική στάση μπροστά στο αγριογούρουνο, συρίζοντας και δείχνοντας νύχια και δόντια. Ευτυχώς, πάντως, πέρα από αυτό, δεν έκανε κάποια άλλη επιθετική κίνηση. Το αγριογούρουνο ρουθούνισε και έκανε διστακτικά ένα βήμα πίσω, και μετά άλλο ένα. Με τον Cato ακόμα σε επιθετική στάση, το αγριογούρουνο αποφάσισε ότι δεν άξιζε η φασαρία και ότι έχει καλύτερα πράγματα να κάνει νυχτιάτικα, και χώθηκε και πάλι στη ρεματιά. Στον Cato, από την άλλη, πήρε λίγη ώρα για να πέσουν τα επίπεδα της αδρεναλίνης και να ηρεμίσει.
- “I’m too old for this shit” είπα εκπνέοντας βαθιά, ούτε που είχα καταλάβει ότι για λίγη ώρα κρατούσα την ανάσα μου. «Πολλές συγκινήσεις για μια μέρα και είμαι και σε κρίσιμη ηλικία!» Αφού ηρεμίσαμε, κι εγώ κι ο Cato, αποφάσισα ότι αρκετά για σήμερα και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. «Συγνώμη που στο χάλασα!»
- “Nonsense, truth to be told I really need a drink, it wasn’t only you who shat your pants!”
- “What’s your poison?”
- “Whiskey, neat!” μου απάντησε. Τι ρωτάω κι εγώ…
- «Αν δεν φοβάσαι να με ακολουθήσεις στη φωλιά του δράκου, και λέγοντας δράκος εννοώ τον Cato Fong, you’re for a treat!» της είπα κάνοντάς τη να βάλει δυνατά γέλια, ξεσπώντας έτσι όλη την συσσωρευμένη ένταση.
- “You know something, George? For a person that predictable, you’ re full of surprises!”
- «Δεν είμαι γενικά απρόβλεπτος, Eileen, δεν μ’ έχεις διαβάσει λάθος, bon-viveur είμαι. Μου αρέσει να περνάω καλά και ο Θεός; Η τύχη; με ευλόγησαν να έχω την οικονομική δυνατότητα να μπορώ να το κάνω.»
Ανεβήκαμε στο σπίτι και ο Cato Fong, που ακόμα δεν είχε ξεπεράσει το ταράκουλο που του προκάλεσε το αγριογούρουνο, πήγε και χώθηκε σφαίρα μέσα στην αγαπημένη του κρυψώνα.
- «Θέλεις να πάμε να κάτσουμε στον κήπο; Έχει όμορφη βραδιά!»
- «Αμέ!» μου απάντησε και την οδήγησα στο αίθριο δίπλα από την πισίνα.
- «Πάω να μας βάλω να πιούμε!»
- “Is the drink the treat you were talking about? Because seeing the pool I’m starting to have doubts!”
- «Η πισίνα είναι μπόνους, δεν είχα αυτή στο μυαλό μου όταν σου είπα το “you’re for a treat!”»
- “A very nice addition, nonetheless!”
- «Πάω να βάλω να πιούμε. Κλείσε τα μάτια σου σε παρακαλώ!»
- “Ok!” μου απάντησε χαμογελώντας.
- “As I said, I always deliver!
”
- “Well, you delivered this far, so that would be a big yes!” μου απάντησε χαμογελώντας και έκλεισε τα μάτια της. Πήγα στην κάβα και πήρα δυο ποτήρια καθώς και το μπουκάλι με το ουίσκι. Επέστρεψα, της γέμισα το ποτήρι και αφού γέμισα και το δικό μου, της το έδωσα στο χέρι.
- «Μην ανοίξεις τα μάτια σου, απλά δοκίμασε!»
- “Ok!” μου απάντησε και κάνοντας απαλές κυκλικές κινήσεις έφερε το ποτήρι κοντά στη μύτη της και το μύρισε για μερικές στιγμές. Μετά, φέρνοντας το ποτήρι στα χείλη της, το έγειρε αφήνοντας να κυλίσει λίγο από το κεχριμπαρένιο νέκταρ στο στόμα της. “Oh… this is good!!!!”
- “Describe the sensation, please!”
- “It has very deep flavors. It’s a mix, subtle notes of fruit and caramel”. Δοκίμασε ακόμα μια γουλιά. “There is also a hint of spices and maybe wood.”
- «Σ’ αρέσει;»
- «Πολύ! Αν δεν ήξερα πόσο δυσεύρετο είναι θα ορκιζόμουν ότι είναι Teeling» μου είπε και μ’ εντυπωσίασε πραγματικά! Δεν έκανε λάθος, ήταν όντως το “Teeling 34-Year-Old Vintage Reserve”.
- “You do know your whiskey” της είπα. “Paint me impressed!”
- “What?” με ρώτησε μην πιστεύοντας αυτό που άκουσε. Άνοιξε τα μάτια της και κοίταξε το μπουκάλι. “I’ll be damned!!!!”
- «Στο είπα, είμαι bon-viveur!»
- “That you are! That you are, indeed!”
- «Λοιπόν, για να συνεχίσουμε από εκεί που είχαμε μείνει… δεν είμαι απρόβλεπτος, ίσα-ίσα, είμαι άνθρωπος της συνήθειας και της βολής. Δε μου αρέσουν οι εκπλήξεις, ή μάλλον, για να το θέσω πιο σωστά, δε μου αρέσει να βρίσκομαι προ εκπλήξεως, και επειδή στο σύμπαν γενικά αρέσει να κρατάει τις ισορροπίες, και, καθώς με ευλόγησε να έχω την οικονομική άνεση να πραγματοποιώ τις διάφορες καυλάντες μου, για να κρατήσει τα ίσια, μου πέταξε και κάμποσες ιδιαίτερα δυσάρεστες εκπλήξεις, τις δύο τις ξέρεις.»
- “Yup…”
- «Μπορεί να μου έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι όταν έμαθα ότι η Χριστίνα με κεράτωσε με τον αδερφό μου και πως στην πραγματικότητα η Βασιλική είναι ανιψιά μου και όχι κόρη μου, μα όσο και αν δεν ήθελα να τον ξαναδώ στα μάτια μου δεν ήθελα να πεθάνει, και ας σου είπα ότι πήγα στην κηδεία μόνο και μόνο για να βεβαιωθώ ότι είναι αυτός μέσα στην κάσα.»
- «Ναι, το καταλαβαίνω…»
- «Αυτό που δεν ξέρεις, ωστόσο, είναι ότι το ίδιο βράδυ υπέστην οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου και αν δεν ήμουν με τους δικούς μου, που κατάλαβαν γρήγορα πως κάτι δεν πήγαινε καλά και φώναξαν ασθενοφόρο, δε θα ήμουν εδώ και οι δικοί μου θα είχαν χάσει και τα δυο τους παιδιά μέσα σε τρεις μέρες.»
- “What???”
- “Don’t take my word for it” της είπα και έβγαλα τη μπλούζα μου μένοντας γυμνός από πάνω. «Ορίστε!» της είπα, δείχνοντας την ουλή.
- “Damn!”
- «Κάπου είχα παρατήσει τον εαυτό μου, Eileen. Μπορεί να μην είχα ποτέ πραγματική ανάγκη να εργαστώ για να βγάλω τα προς το ζην, αλλά ο γάμος μου με τη Χριστίνα δεν ήταν χαρούμενος, ακόμα και όταν δεν ήξερα για το κέρατο που έτρωγα. Δεν ήθελα καν να παντρευτούμε, το έκανα όταν έμεινε έγκυος»
- “Shit… is this about what I'm thinking?”
- «Δεν ήταν στη Βασιλική και τώρα πια δεν ξέρω καν αν ήταν δικό μου, αν και η Χριστίνα μου ορκίζεται ότι ήταν.»
- «Τι… τι έγινε;»
- «Γεννήθηκε πολύ πρόωρο… δεν… δεν έζησε.»
- “Fuck” μου είπε δακρυσμένη. “I’m so sorry George…”
- «Όπως και να έχει είμαι από τους ανθρώπους που τιμούν τις επιλογές τους, καλές ή κακές. Δεν την αγαπούσα αλλά… Ίσως σε ένα βαθμό να ευθύνομαι κι εγώ για το κέρατο… θα μου πεις ότι το έκανε και πριν παντρευτούμε… αλλά ποτέ δε φταίει μόνο ένας. Το έριξα στη δουλειά, για μένα ήταν διέξοδος, και αυτό μου γέννησε άγχη που δεν χρειαζόταν καν να έχω. Πάχυνα, έφτασα σχεδόν τα 130 κιλά, κάπνιζα σα φουγάρο και έπινα, όχι στο βαθμό να γίνω αλκοολικός, αλλά πολύ περισσότερο απ’ όσο συνήθιζα να κάνω μέχρι τότε. Το έμφραγμα… ήταν ξύπνημα, όσο παραιτημένος και αν είχα νιώσει μετά την αποκάλυψη, είχα μια κόρη να μεγαλώσω. Έκοψα μαχαίρι το τσιγάρο, έκανα δίαιτα να αδυνατήσω, μέχρι που έφτασα τα 85 κιλά που είμαι και σήμερα, και άρχισα να γυμνάζομαι, όχι τίποτα το φοβερό δηλαδή, περπάτημα κυρίως, κολύμπι στην πισίνα το καλοκαίρι και μια-δυο φορές την εβδομάδα χαλαρό τζόκινγκ.»
- «Σ’ ευχαριστώ που τα μοιράζεσαι αυτά μαζί μου!»
- «Ξέρεις… είμαι πολλά χρόνια στο κουρμπέτι…»
- «Στο πιο;»
- «Στην πιάτσα, στη δουλειά.»
- «Ναι, κάτι έχω καταλάβει. Γιατί μου το λες;»
- «Άσε με να ολοκληρώσω και θα καταλάβεις!»
- «Ναι, βεβαίως, συγνώμη!»
- «Την κάνω πολλά χρόνια αυτή τη δουλειά και είμαι πραγματικά καλός σε αυτό που κάνω. Μπορώ να διαβάζω τους ανθρώπους, μπορώ να προβλέψω πως θα αντιδράσουν, ξέρω να ελίσσομαι, ξέρω ν’ αφουγκράζομαι τι γίνεται γύρω μου και μπορώ να διαβάζω τις καταστάσεις με ακρίβεια. Γιατί στα λέω αυτά; Πριν, στην παραλία, όταν μετά το φιλί με ρώτησες τι σκέφτομαι, με έπιασες τελείως απροετοίμαστο, αφενός γιατί πραγματικά δεν περίμενα να μου κάνεις αυτή την ερώτηση, και αφετέρου γιατί δεν είχα, και ούτε έχω δηλαδή, προλάβει να επεξεργαστώ τα όσα έγιναν μεταξύ μας. Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν να ξεφύγω, να πω μια παπάτζα για να βγω από το μέρος που άθελά σου με είχες στριμώξει» της είπα και σταμάτησα, ίσα για να πιώ μια γουλιά απ' το ουίσκι μου.
- «Συνέχισε…»
- «Και τότε ήταν σαν να έγινε μέσα μου αποκάλυψη! Για ποιο λόγο ένιωθα στριμωγμένος; Τι έκανες πέραν του να είσαι αυτή που έδειξες να είσαι, έστω τις λίγες μέρες που σε ξέρω; Γιατί να ελιχθώ; Γιατί να αμύνομαι; Θα σου πω γιατί, γιατί μ’ έβγαλες βίαια από το comfort zone μου και δεν ήξερα που πατούσα εκείνη τη στιγμή, και η αλήθεια είναι πως ούτε τώρα είμαι σίγουρος πως ξέρω. Η αλήθεια θα σ’ ελευθερώσει, σκέφτηκα μέσα μου, και αυτό έκανα, σου είπα απλά την αλήθεια.»
- «Και τι θα κάνεις που ακόμα δεν ξέρεις που πατάς;»
- «Τίποτα, Eileen. Για μια φορά στη ζωή μου θα αφεθώ στο κύμα.»
- «Και αν σε πετάξει στα βράχια;»
- «Τότε, όπως λέει μια φίλη απ’ το χωριό, θα μάθω να σηκώνομαι» της είπα και συνέχισα στα αγγλικά. “Rather than worrying myself to death, I'm going to try and let him enjoy the ride for as long as it lasts. Ἀνεῤῥίφθω κύβος… και ταμείο στο τέλος!»
- «Τι σημαίνει πάλι αυτό;»
- “You probably know it as ‘Alea jacta est’.”
- “The die is cast... Don't pull a Gus Vardalos on me!”
- “Julius Caesar actually spoke in Greek when he crossed the Rubicon, or at least he did according to Plutarch's account.”
- “Oh! I didn’t know that!”
- «Κοντά σου θα γίνω λιγότερο κοτάρα και κοντά μου θα γίνεις καλύτερος άνθρωπος!» της είπα σοβαρά-σοβαρά κερδίζοντας για μία ακόμα φορά το γέλιο της.
Ήπιε μια γουλιά από το ποτό της και χωρίς να της το ζητήσω άρχισε να μου μιλάει για τον εαυτό της.
- «Την πρώτη μου σχέση την έκανα στα δεκατρία αλλά μέχρι τα δεκαοχτώ μου, που γνώρισα τον Nigel, δεν είχα ερωτευτεί ή, αν το είχα κάνει, δεν ήταν σε αυτό τον βαθμό. Δεν είχα ξανανιώσει έτσι, George, δεν ήξερα τι με βρήκε! Το μόνο που ήξερα είναι ότι ήθελα να είμαι συνέχεια μαζί του και στο διάολο όλος ο κόσμος. Δεν ήταν εύκολος άνθρωπος, καθόλου, μα ήμουν τελείως τυφλωμένη από έρωτα. Είχε… είχε κάποια περίεργα γούστα, ή, για να είμαι ακριβής, ούσα παντελώς άβγαλτη τα θεωρούσα περίεργα, μα δε μ’ ένοιαζε τίποτα. Το ξέρεις το “wanna be your dog”?»
- «Φυσικά!»
- «Κάπως έτσι ένιωθα. Δε μ’ ένοιαζε που ήταν καθηγητής μου, δε μ’ ένοιαζαν οι συνέπειες που θα αντιμετωπίζαμε αν μαθαινόταν, δε μ’ ένοιαζε που με είχε όποτε με ήθελε, με όποιο τρόπο με ήθελε… και δεν ήταν εύκολο George, δεν ήμουν μαθημένη να παραδίνομαι και να αφήνω τον έλεγχο του εαυτού μου αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, δεν ήθελα να κάνω αλλιώς! Μπορεί σε σύγκριση μ’ αυτά που πέρασες η προδοσία του να ήταν πταίσμα αλλά με τσάκισε, με τσάκισε πραγματικά.»
Σταμάτησε να μιλάει και άδειασε μονοκοπανιά το ποτήρι της. Το Teeling δεν είναι για να το πίνεις έτσι αλλά να πάει να γαμηθεί, χωρίς να μου το ζητήσει της γέμισα ξανά το ποτήρι.
- «Αν θες να πιείς και από το μπουκάλι, κάν’το, δεν παίρνω πράγματα για να μου στολίζουν τις βιτρίνες, τα παίρνω για να τα χρησιμοποιώ, για να είναι χρήσιμα. Απλά… αν θες τη συμβουλή μου… με ρέγουλα!»
- «Τέλος πάντων… Όταν το έμαθα ξύπνησε μέσα μου η fighting Irish, δεν του ζήτησα να χωρίσουμε, του το ανακοίνωσα. Αυτό που σου είπα, ότι για αρκετά χρόνια μετά έκανα σχέσεις απλά για να περάσω καλά, είναι αλήθεια, αλλά δεν είναι όλη η αλήθεια. Δεν επέτρεπα στον εαυτό μου να αφεθεί και μπορεί να μην πληγωνόμουν αλλά είχα ένα κενό μέσα μου που δε γέμιζε με τίποτα. Λίγο μετά την άφιξή μου στο San Francisco γνώρισα την Abi. Ήξερα από μικρή ότι ελκύομαι σεξουαλικά και από τα δύο φύλα αλλά δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να ερωτευτώ κάποια γυναίκα. Ε, με την Abi το έκανα και αν και τελικά χωρίσαμε μετά από ένα χρόνο, δεν το μετάνιωσα, ένιωσα σα να γεννήθηκα ξανά!»
- «Γιατί χωρίσατε, αν επιτρέπεται;»
- «Κάπου κουραστήκαμε, δουλεύαμε και οι δύο σε εξοντωτικούς ρυθμούς και δεν επενδύσαμε το χρόνο που άξιζε αυτή η σχέση, γιατί άξιζε. Η Abi είναι υπέροχος άνθρωπος, μου ξύπνησε στοιχεία του χαρακτήρα μου που ήταν σε λήθαργο και με έκανε να συνειδητοποιήσω πως αυτό που πραγματικά επιθυμώ, αυτό που πραγματικά με γεμίζει, δεν είναι να αφήνομαι εγώ σε κάποιον, το ακριβώς αντίθετο. Μου έκανε φοβερή εντύπωση, εννοώ ο Nigel με έκανε ό,τι ήθελε… αλλά ξέρεις τι κατάλαβα τελικά; Δεν το έκανα γιατί το ήθελα η ίδια, το έκανα γιατί φοβόμουν μην τον χάσω και τελικά αυτό έγινε, ακόμα και αν ήμουν η ίδια που το τερμάτισα.»
- «Σε πιστεύω. Δεν ξέρω, δεν έχω ποτέ μου ερωτευτεί τόσο δυνατά που να τρέμω και μόνο στην ιδέα μη τη χάσω… Δεν ξέρω… δεν ξέρω καν αν μπορώ να ερωτευτώ τόσο έντονα. Ποτέ δε μ’ ενδιέφερε το “πάνω χέρι-κάτω χέρι”, ίσα-ίσα, το έβρισκα παιδιάστικο και κουραστικό. Πάντως… μιας που έχουμε πιάσει και τις εξομολογήσεις, στην παραλία που αφέθηκα σε σένα… αφέθηκα τελείως… και… ήταν λυτρωτικό!»
- “Well, sometimes the only correct answer is a question. Come on, you sons of bitches, do you want to live forever?”
- “You' re a Marine, now?”
- «Ξέρεις κάτι;» με ρώτησε αγνοώντας το πείραγμά μου. «Θέλω να βουτήξω στην πισίνα!»
- «Έχεις μαζί σου μαγιό;» τη ρώτησα απορημένος.
- «Δεν χρειάζομαι μαγιό!» μου είπε ορθά-κοφτά και σαν να μην τρέχει τίποτα έβγαλε μπλούζα και παντελόνι, μένοντας γυμνή από πάνω και με το κιλοτάκι της από κάτω, και πήγε τρέχοντας στην πισίνα, αφήνοντάς με κάγκελο…
…και πάνω και κάτω!
Δεν ήταν μόνο το ότι από το πουθενά της ήρθε να βουτήξει νυχτιάτικα στην πισίνα, είναι και η άνεση με την οποία τσιτσιδώθηκε φόρα παρτίδα μπροστά στα μάτια μου που έκανε τα μάτια μου να γουρλώσουν σαν του βατράχου. Για να είμαι βέβαια ειλικρινής δεν ήταν μόνο το ξάφνιασμά που μου έκανε τα μάτια να πεταχτούν έξω! Όχι ότι δεν είχε φανεί πως ήταν σαν άγαλμα όταν την είχα δει για πρώτη φορά με μαγιό, αλλά, αδερφάκι μου, άλλο να τη φαντάζεσαι γυμνή και άλλο να τη βλέπεις μπροστά σου με τα ίδια σου τα μάτια!
Το στήθος της, γι’ αρχή, ήταν αριστούργημα! Δεν φορούσε σουτιέν και μεταξύ μας δεν το είχε καν ανάγκη, και τα στήθη της δεν τα έλεγες και μικρά! Αμ το κωλαράκι της, πού το πας; Εδώ με το μαγιό και μου είχε πετάξει τα μάτια έξω, όχι με αυτό που φορούσε σήμερα! Μαύρο, brazilian slip με σχήμα ανοιχτού V και μαυροκόκκινη φλοράλ δαντέλα -μη ρωτάτε πως τα γνωρίζω αυτά πράγματα, απλά δεχτείτε το!- αγκάλιαζε υπέροχα το σώμα της και έδενε απίστευτα πάνω στο σμιλευτό της κωλαράκι!
Και δεν είναι ρε παιδί μου ότι τα πέταξε έχοντας με πλάτη, το έκανε μπροστά μου φόρα παρτίδα και είμαι σίγουρος ότι το έκανε επί τούτου, στην τελική δεν ήμουν και το gay φιλαράκι της! Αν αυτό δεν ήταν ερωτικό κάλεσμα, δεν ξέρω κι εγώ τι θα μπορούσε να είναι! Βέβαια, τιμώντας την κοτάρα μέσα μου, δεν το κούνησα ρούπι κάνοντας το αμίλητο και ακούνητο αγαλματάκι ενώ η Eileen πλατσούριζε μέσα στο νερό…
-
“What are you waiting for?”
- “I’m trying really-really hard not to have a stroke!” της είπα προκαλώντας της ξανά το γέλιο.
- “Looking at the bright side, it would be for a noble reason!”
- ««Μπορούμε να κρατήσουμε μόνο το noble και ν’ αφήσουμε το έμφραγμα στην άκρη; Μετά την εμπειρία που είχα δεν ψήνομαι ιδιαίτερα, αλήθεια λέω, δε το κάνω για να στο παίξω ιστορία!» της είπα προκαλώντας νέα γέλια.
- “I don’t see any movement, what are you waiting for, you big pussy?”
- “Ouch, that hurt!”
- “If you make me come out I will hurt you even more!”
- «Αφού το θέτεις έτσι…» είπα, και μένοντας μόνο με το μποξεράκι, βούτηξα μέσα στο νερό. Εκάλη… νύχτα… κακή ιδέα, πολύ κακή ιδέα, θα ορκιζόμουν ότι το όργανό μου εξαφανίστηκε! «Να σου γαμήσω!» είπα με τα δόντια μου να κροταλίζουν. «Καλά, εσύ δεν κρυώνεις;»
- “I’m a fighting Irish and you’re a big pussy!”
Είναι να μη σου βγει τ’ όνομα…
- «Μια στο καρφί και μια στο πέταλο!» της είπα και την πλησίασα, και με το που την έφτασα της πέταξα νερό στα μούτρα!
- “Oh, you ‘re gonna pay for this big time!” μου δήλωσε και αρχίσαμε να πετάμε νερό ο ένας στον άλλον φωνάζοντας, γελώντας και τσιρίζοντας σα να ήμασταν πεντάχρονα, και όχι τίποτε άλλο αλλά κόντευε να ξημερώσει, πρέπει να ήταν περασμένες πέντε.
Σταματήσαμε να πάρουμε μερικές ανάσες και εκεί ήρθε προς τα μένα και με αγκάλιασε κολλώντας το στήθος της στο στέρνο μου και τυλίγοντας τα πόδια της στη μέση μου, το νερό επέτρεπε τέτοια ζογκλερικά.
- “Well, if that isn’t real happiness…” μου είπε πειρακτικά νιώθοντας τον ερεθισμό μου καθώς το όργανό μου ξέχασε τα κρύα και βγήκε από την κρυψώνα του.
- “Sorry, not sorry!”
Τα μάτια μου έκλεισαν μόνα τους πριν καν τα χείλη της αγγίξουν τα δικά μου. Όπως και στην παραλία, έτσι και τώρα, το φιλί χωρίς να χάνει τίποτα από τον ερωτισμό του ήταν και πάλι τρυφερό και γι’ ακόμα μία φορά έχασα κάθε αίσθηση του χρόνου. Τα στήθη της πίεζαν το στέρνο μου, κάνοντάς το όργανό μου να κοντέψει να σπάσει έτσι φυλακισμένο μέσα στο μποξεράκι. Χωρίς να φύγει από πάνω μου τραβήχτηκε απαλά σταματώντας το φιλί και με κοίταξε στα μάτια.
- “What?” με ρώτησε βλέποντάς με ξαφνικά να βάζω τα γέλια.
- “As we were kissing with you riding on me, I couldn’t help but notice that's literally the third time that you took me for a ride today
!”
- “You own me big time, mister!” μου απάντησε στον ίδιο τόνο χτυπώντας μου παιχνιδιάρικα τη μύτη με το δάχτυλό της
- «Οι ωραίοι, έχουν χρέη και πληρώνουν με φιλιά!» της απάντησα τραγουδιστά.
- “Cringe!” μου απάντησε γελώντας με την καρδιά της.
- «Δεν ξέρω τι λες εσύ, αλλά εμένα δε μου αρέσει να χρωστάω!» της είπα και, παίρνοντας για πρώτη φορά στη βραδιά την πρωτοβουλία, την έσφιξα πάνω μου και τη φίλησα ενώ η ίδια απλά σταύρωσε τα χέρια της πίσω απ’ το σβέρκο μου.
- “Attaboy!” μου είπε χαμογελαστή όταν σταματήσαμε.
- «Πάμε έξω γιατί έχω αρχίσει να τον δαγκώνω πραγματικά;»
Όχι ότι εκείνη πήγαινε πίσω αν κρίνω από το πως είχε ανατριχιάσει και πως είχαν πετρώσει οι ρώγες της, και σίγουρα όχι από την τέχνη του φιλιού μου!
- «Ναι, πάμε!»
Βγήκαμε έξω και για ακόμα μία φορά δε μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω της, ήταν πραγματικά σαν ζωντανό άγαλμα! Πήγα στο σπιτάκι του κήπου και έφερα δυο πετσέτες για να σκουπιστούμε, με την Eileen να τυλίγεται στη δική της σα μπουρέκι.
- «Θες να σου φέρω μια φόρμα για να μη βάζεις το τζιν; Έχεις πάνω-κάτω το ίδιο μπόι με τη Βασιλική, νομίζω πως θα σου κάνει μια χαρά!»
- «Ναι αμέ!»
- «Πάω! Μήπως θέλεις να σου φέρω και κανένα ελαφρύ φούτερ;»
- «Όχι-όχι, με τη μπλούζα θα είμαι ok!»
- «Θέλεις να… θέλεις να μου δώσεις το εσώρουχό σου να το βάλω να στεγνώσει; Δε νομίζω ότι θα χρειαστεί παραπάνω από μισή ώρα στο στεγνωτήριο, και πολύ λέω!»
- “Sure!” μου απάντησε και τυλιγμένη με την πετσέτα κατέβασε το κιλοτάκι της και μου το έδωσε δίχως ίχνος δισταγμού και περιττής ντροπής.
Το έβαλα στο στεγνωτήριο και με πολύ κόπο κατάφερα να κρατηθώ και να μη το τρίψω στη μούρη μου. Πείτε με ανόητο αλλά αν ήταν να κάνω κάτι τέτοιο, δεν ήθελα να το κάνω κρυφά από την Eileen. Αφού το έβαλα στο στεγνωτήριο πήγα στο δωμάτιο της Βασιλικής, πήρα μια από τις φόρμες της και επέστρεψα στον κήπο. Όταν γύρισα η Eileen είχε φορέσει τη μπλούζα της και ήταν τυλιγμένη από τη μέση και κάτω με την πετσέτα. Της έδωσα τη φόρμα και γύρισα την πλάτη μου για ν’ αλλάξει.
- “Ready!” είπε και με πολύ μεγάλη δυσκολία κατάφερα να μην καρφώσω το βλέμμα μου στο μπλουζάκι της καθώς οι πετρωμένες ρώγες της θαρρείς πως προσπαθούσαν να το τρυπήσουν. Κάθισα και παίρνοντας το κινητό στο χέρι μου άνοιξα το Spotify και το έβαλα να παίξει σε χαμηλή ένταση μουσική από τα ηχεία που είχα στο αίθριο.
-
«Τι θα κάνεις απόψε;»
- “I will go out with my boyfriend” μου απάντησε και για λίγες στιγμές σκάλωσα και έβαλε τα γέλια με το ύφος δυσπιστίας και απορίας που ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό μου. “It’s you, I'm talking about you, numbnuts!”
- «Μη μου τα κάνεις απότομα αυτά, θες να πάθω κι άλλο έμφραγμα;»
- “My bad! I figured that today’s events made crystal clear who my boyfriend is, you big buffoon!”
- «Το παραδέχομαι, ειδικά σ’ αυτά τα θέματα είμαι κλάψε με μάνα κλάψε με. Τι λες να κάνουμε απόψε; Δεν ξέρω αν προλαβαίνω…»
- “Listen here, sport!” μου είπε κόβοντάς με και πάλι στη μέση. “Ditch the project manager hat and step into your boyfriend shoes, pronto!”
- “Yes ma’am, I’ll do my best!”
- “You’d better, mister; or I'm gonna ride your ass so hard that you'll go crying to your momma and after explaining what happened, she's gonna ride your ass too! Did I make myself clear?”
- “When I said earlier, "I'm here for the ride," I didn't quite have that in mind!” της είπα κερδίζοντας και πάλι το υπέροχο γέλιο της, πραγματικά λάτρευα να την κάνω να γελάει, δεν υπήρχε ομορφότερο πράγμα από αυτό της το γέλιο.
Και ήταν ροντέο, πραγματικό ροντέο. Ούτε καν πέντε μέρες δεν την ήξερα καλά-καλά και πρόλαβα να δαγκώσω τη λαμαρίνα τόσο δυνατά που κροτάλισαν τα δόντια μου! Διαπέρασε όλες μου τις άμυνες σα να μην υπήρχαν, μ’ έκανε να κλείσω τα μάτια μου σε όλους μου τους φόβους και δισταγμούς και να αφεθώ να με παρασύρει το κύμα μη δίνοντας δεκάρα που θα με βγάλει. Ποιον; Εμένα; Έναν άνθρωπο επιφυλακτικό στα όρια της παράνοιας και που στα προσωπικά του μέχρι να κουνήσει το ένα πόδι βρωμούσε το άλλο!
- «Εντάξει, τι θέλεις να κάνουμε;»
- «Θέλω να σε πάω σε παραδοσιακή Ιρλανδέζικη μπυραρία, την James Joyce, την ξέρεις;»
- «Δε θα έλεγα ότι την ξέρω, πού είναι;»
- «Στο κέντρο, ανάμεσα σε Μοναστηράκι και Θησείο.»
- «Αμέ, γιατί όχι; Έχει καλή μπύρα, να φανταστώ;»
- «Βαρελίσια Guiness, nuff said!»
- «Ωραία, αγόρασα!»
- «Είναι κλασσική παμπ, έχει και φαγητό! Έχεις φάει ποτέ πίτα του βοσκού;»
- «Όχι, αλλά κάτι μου λέει ότι θα δοκιμάσω απόψε!»
- “Attaboy!”
Εκείνη τη στιγμή έκανε την εμφάνισή του -και μετά από πολλή ώρα- ο Cato Fong.
- «Μπα, τον βρήκες το δρόμο λεβέντη;» τον ρώτησα καθώς μας πλησίασε νωχελικά. Μ’ έγραψε στα παπάρια του, όπως πάντα, και μ’ ένα σάλτο βρέθηκε πάνω στην Eileen, και όχι τίποτε άλλο αλλά δε φορούσε και βρακί να λερώσει! Αφού έκανε τις καθιερωμένες του δυο-τρεις σβούρες μέχρι να βολευτεί, θρονιάστηκε και της έτριψε με τη μουσούδα του το χέρι της. «Καλή τύχη αν θες να σηκωθείς…»
- “I ‘ve no such intention!” απάντησε κολακευμένη από την προτίμηση που της έδειξε το κοπρόγατο και άρχισε να τον τρίβει κάνοντας τον λίγες στιγμές αργότερα να γουργουρίζει σα χαλασμένο τρακτέρ. “He is really big!”
- «Αν είναι λέει; Εννιά κιλά και κάτι, και είναι κοπρόγατος, δεν είναι κανένα Maine Coon ή Νορβηγικού δάσους για να δικαιολογείται αυτό το μέγεθος!»
- «Πόσο καιρό τον έχεις;»
- «Τον βρήκα να ψυχορραγεί σε ένα πεζοδρόμιο πριν ενάμιση περίπου χρόνο. Δεν πρέπει να ήταν πάνω από 30-40 ημερών, χωρούσε στη χούφτα μου. Ήταν σκελετωμένος και αδύναμος και δεν μου έκανε καρδιά να τον αφήσω να πεθάνει αβοήθητος, τον μάζεψα και τον πήγα στον πρώτο κτηνίατρο που βρήκα στο δρόμο. Με ρώτησε αν θα τον κρατήσω και του είπα ότι δεν έχω ιδέα από γάτες. Τον τάισε, του έδωσε αντιβίωση, μου είπε τι τροφές και τι χάπια έπρεπε να του πάρω, αλλά μου είπε και να είμαι προετοιμασμένος για το ενδεχόμενο να μην επιβιώσει. Και είδες; Όχι απλά επιβίωσε, έγινε και το υπέροχο μαύρο θηρίο που βλέπεις.»
- «Είναι κούκλος!»
- «Ξέρεις ποιο είναι το αστείο; Ποτέ μου δε συμπαθούσα ιδιαίτερα τις γάτες και αποδείχτηκε ότι όλα αυτά τα χρόνια απλά δεν ήξερα τι έχανα! Δε είχα την παραμικρή ιδέα πόσο τρυφερά, πόσο επικοινωνιακά, πόσο χαδιάρικα και παιχνιδιάρικα, πόσο υπέροχα βλαμμένα ζώα είναι οι γάτες. Καμία σχέση με τα σκυλιά, στην πραγματικότητα δεν υιοθετείς εσύ τη γάτα, η γάτα υιοθετεί εσένα. Δεν μένεις σπίτι σου, μένεις σπίτι της και σου κάνει τη χάρη να ανέχεται την παρουσία σου!»
- «Αν και δεν είχα ποτέ μου την τύχη να ζήσω με κάποια γάτα είναι από τ’ αγαπημένα μου ζώα!» μου απάντησε συνεχίζοντας να χαϊδεύει τον Cato Fong που γουργούριζε σα να μην υπάρχει αύριο. «Ξέρεις, δεν είναι τυχαία τραγούδια σαν το “wanna be your dog” ή το “Senorita”. Μπορεί πια να ανατριχιάζω και μόνο στην ανάμνηση αλλά κι εγώ, όπως σου είπα, δεν ήμουν καλύτερη με τον Nigel…»
- «Γίνεσαι σκληρή με τον εαυτό σου, δεκαοχτώ χρονών κοριτσόπουλο ήσουν. Αν δεν κάνεις τα όποια λάθη σου σ’ αυτή την ηλικία, πότε θα τα κάνεις;»
- «Αυτό που έκανα ήταν ανεπίτρεπτο, George, καταπίεζα τον εαυτό μου. Εγώ δεν είμαι σαν την Abi που ένιωθε άνετα μόνο όταν είχε κάποιαν να την εξουσιάζει, ακριβώς το αντίθετο. Απλά… ο Nigel μου είχε πάρει τα μυαλά και τον… τον άφηνα να με κάνει ό,τι θέλει γιατί φοβόμουν μην τον χάσω. Αυτό το “my way or the highway” τόσα χρόνια μετά και ακόμα με στοιχειώνει και με στοιχειώνει γιατί ήταν δική μου επιλογή. Ήξερα ότι δεν είμαι έτσι αλλά… δεν ξέρω… τον άφησα να με πείσει ότι ήμουν αυτό που εκείνος επιθυμούσε. George, γέμισέ μου το ποτήρι, σε παρακαλώ…»
- «Ναι, αμέσως!» της είπα και γέμισα τα ποτήρια και των δυο μας. «Eileen… δεν χρειάζεται να μου τα πεις αυτά αν δεν νιώθεις άνετα…»
- «Δεν θα το έκανα αν δεν ένιωθα άνετα… και άλλωστε τόσα μου έχεις πει κι εσύ!»
- «Δεν είναι tit-for-tat, στο είπα και προχθές!»
- «Ναι, το ξέρω… Θα το θέσω διαφορετικά, γιατί μου είπες όσα μου έχεις πει;»
- «Δεν ξέρω… υποθέτω ότι ήθελα να τα βγάλω από μέσα μου, και με ποιον να συζητούσα τέτοια πράγματα; Γιατί εσένα; Η ίδια απάντηση, δεν ξέρω… απλά μου βγάζεις κάτι ζεστό και ειλικρινές. Και γιατί… γιατί κατά κάποιο τρόπο μοιάζεις με τον Cato Fong… δεν μπορώ να το προσδιορίσω αλλά ώρες-ώρες όταν σε παρατηρώ δεν βλέπω απέναντί μου την όμορφη κοκκινομάλλα με το κουκλίστικο πρόσωπο αλλά μια γάτα με ανθρώπινη μορφή. Παιχνιδιάρα, τρυφερή, αλλά αν χρειαστεί θα κατεβάσεις τα μάγουλα του άλλου! Θυμάσαι τις λέξεις που σου είπα; Γητειά και σαγήνη, δεν τις επέλεξα τυχαία!»
- “Cat! I like that!” μου είπε χαμογελώντας. Πήρε το ποτήρι στο χέρι της, και χωρίς να σταματήσει με το άλλο να χαϊδεύει τον Cato Fong, ήπιε μια μικρή γουλιά, απολαμβάνοντας την αίσθηση. «Δεν είναι tit-for-tat, George, πες το προαίσθημα, πες το διαίσθηση, αλλά μου βγάζεις μια θετική αύρα, και δεν έχω συναντήσει και πολλούς να το κάνουν…»
- «Χαίρομαι που τ’ ακούω!»
- «Για να συνεχίσω από εκεί που είχα μείνει, με είχε πείσει ότι είμαι κάτι που δεν ήμουν, κάτι που δεν ήταν παρά προβολή των δικών του επιθυμιών. Ήταν μεγάλος, πάνω από πενήντα, και δεν ξέρω… κάπως κατάφερε να με πείσει ότι είμαι σκλάβα.»
- «Τι πράγμα;» την ρώτησα μην πιστεύοντας στ’ αφτιά μου.
- «Σκλάβα… όχι βέβαια με την κλασσική έννοια!»
- «Έχει κι άλλη έννοια;» την ρώτησα απορημένος.
- «Φυσικά, την BDSM-ική!»
- «BDSM; Λουριά, δέρματα, μαστίγια και τα ρέστα;» τη ρώτησα, σάμπως ήξερα ή με είχε απασχολήσει και ποτέ;
- «Όχι ακριβώς» μου είπε χαμογελώντας αδιόρατα.
- «Να σου πω την αλήθεια δεν έχω ιδέα, έχω ακούσει την λέξη αλλά δε με απασχόλησε ποτέ στη ζωή μου, δεν έχω τέτοια kinks!»
- «Δεν είναι kink, για κάποιους είναι τρόπος ζωής!»
- «Συγνώμη, δεν ήθελα να σε προσβάλλω… σου είπα, δεν γνωρίζω!»
- “No worries, I don’t get offended that easy, besides it’s not my way of life. However, naming it kink is oversimplification and frankly derogating for the people engaging and living this way!”
- “And what’s your way of life?”
- “Spicy!” μου είπε κλείνοντάς μου πονηρά το μάτι!
- “May you live in interesting times and meet interesting people! Both check!” της απάντησα, κερδίζοντας και πάλι το χαμόγελό της.
Ξαφνικά ο Cato Fong έριξε ένα πήδο και κατέβηκε από την Eileen και πήρε στάση επιφυλακής.
- «Τι έπαθε αυτός;»
- «Κάτι θα είδε, θα άκουσε ή θα μύρισε» της είπα και πράγματι, λίγες στιγμές αργότερα άρχισε να γαυγίζει και ο Τζέθρο. Ο Cato πήγε τρέχοντας προς την μάντρα και δίνοντας ένα σάλτο σκαρφάλωσε πάνω της και πήγε να βρει τον κολλητό του.
- “Since you accused me that I’m like Cato…” μου είπε και σηκώθηκε και ήρθε προς το μέρος μου και κάθισε πάνω μου με πρόσωπο προς τα μένα!
- “Oh boy!” είπα ενθουσιασμένος και έγειρε πάνω μου και με φίλησε.
Αυτή τη φορά δεν ήταν σαν τις δύο τελευταίες, ήταν σαν τις δύο πρώτες, το φιλί της ήταν άγριο και επιθετικό. Με κρατούσε με τα δυο της χέρια από το πιγούνι και η γλώσσα της δεν έμεινε στην άκρη των χειλιών της, μπήκε μέσα στο στόμα μου, και, όπως και τις πρώτες φορές, της παραδόθηκα αμαχητί. Άρχισα να τη χαϊδεύω στην πλάτη και πέρασα το χέρι μου μέσα από τη μπλούζα της, λίγο παραπάνω από το ύψος της μέσης. Παίρνοντας θάρρος από την αντίδρασή της, σήκωσα το μπλουζάκι, και η Eileen έκανε πίσω και σήκωσε τα χέρια της για να με βοηθήσει να της το βγάλω.
Με πολύ μεγάλη δυσκολία κατάφερα να μην ξεροκαταπιώ βλέποντας πάλι τα στήθη της, ήθελα να τα χουφτώσω και να τα γλείψω, αλλά παρά το ότι ούτε καν μερικές στιγμές νωρίτερα είχα βρει το θάρρος να της σηκώσω τη μπλούζα, κώλωσα και πάλι. Ή είμαστε κότες λυράτες ή δεν είμαστε! Και τότε μου ήρθε ξανά το “Come on, you sons of bitches, do you want to live forever?” Διστακτικά, έφερα το δεξί μου χέρι αρχικά στο πλάι και στη συνέχεια απαλά πάνω στο δεξί της στήθος. Η ένταση του φιλιού, που δε μειώθηκε, μου έδωσε το σημάδι ότι μπορούσα να προχωρήσω.
Τα στήθη της ήταν σαν πέτρα, γεμάτα και στητά, και η αίσθηση στην παλάμη μου… πέραν πάσης περιγραφής. Η ανάσα της έγινε λίγο πιο κοφτή, σταμάτησε το φιλί και ανασηκώθηκε πάνω μου, φέρνοντας τα στήθη της στο πρόσωπό μου. Ok, τό 'χω! Έσκυψα μπροστά και έφερα τα χείλη μου πάνω στη ρόγα του δεξιού της στήθους ενώ της μάλαζα απαλά το αριστερό. Την έγλειψα και μετά την πήρα ανάλαφρα στα χείλη μου και όπως άρχισα να την πιπιλάω της ξέφυγε ένας ηδονικός στεναγμός.
- «Πάμε μέσα;» με ρώτησε σταματώντας με για λίγο, και προς στιγμή πήγα να την ρωτήσω αν είναι σίγουρη, αλλά με τον τρόπο που με κοίταξε αποφάσισα to forever hold my peace, που λένε και οι Αμερικάνοι.
- «Πάμε» της απάντησα και σηκωθήκαμε και την οδήγησα προς το δωμάτιό μου και να δω τι σκατά θα έκανα που δεν είχα προφυλακτικά! Σάμπως και φανταζόμουν πως θα συμβεί κάτι τέτοιο;
Ξαπλώσαμε στο κρεββάτι και γερμένοι στο πλάι αρχίσαμε να φιλιόμαστε και πάλι. Τη χούφτωσα ξανά στο στήθος αλλά η Eileen δε χάριζε κάστανα· χωρίς χρονοτριβή με χούφτωσε κι εκείνη περνώντας το χέρι της μέσα απ’ το σορτσάκι μου και αυτή τη φορά ήμουν εγώ αυτός που αναστέναξε!
Λοιπόν, ξέρετε κάτι; Το σύμπαν έχει χιούμορ! Στον κήπο είχα βάλει να παίζει μουσική από το Spotify του κινητού με έξοδο στα ηχεία του κήπου, αλλά με το που ανεβήκαμε στο δωμάτιο, συνδέθηκε αυτόματα στα πάνω ηχεία και φυσικά συνέχιζε να παίζει μουσική, και το τραγούδι που έπαιζε εκείνη τη στιγμή, ειδικά στη στροφή που ήταν, δεν μπορούσε να ταιριάξει περισσότερο με το παιχνίδι του χεριού της στ’ όργανό μου!
Mister mojo risin', mister mojo risin'
Mister mojo risin', mister mojo risin'
Got to keep on risin'
Mister mojo risin', mister mojo risin'
Mojo risin', gotta mojo risin'
Mister mojo risin', gotta keep on risin'
Risin', risin'
Gone risin', risin'
Mojo Risin’ δε θα πει τίποτα! Η Eileen μου είχε κατεβάσει το μποξεράκι και μου τον έπαιζε κανονικά και με το νόμο και αποφάσισα να κάνω κάτι για να το ανταποδώσω, και αν μη τι άλλο για να μην την κάνω και χάλια! Δεν ήταν μόνο η εξαιρετική της τέχνη, την τελευταία εβδομάδα τον άγγιζα μόνο για κατούρημα και όπως είναι αντιληπτό δεν άντεχα και πολλά-πολλά! Πέρασα το χέρι μου κάτω από τη φόρμα της και το έφερα ανάμεσα στα πόδια της. Ξυρισμένη εκτός από μια κοντή φούντα, τσεκ! Υγρή, τσεκ! Την έβαλα να ξαπλώσει ανάσκελα και ξεκινώντας από το στήθος της, άρχισα να τη φιλάω και να τη γλείφω χαμηλώνοντας όλο και περισσότερο, μέχρι που έφτασα στο ύψος της φόρμας.
Έκανα να την κατεβάσω και εκείνη ανασήκωσε τη λεκάνη της για να με βοηθήσει να της την βγάλω τελείως. Κατέβηκα χαμηλά φιλώντας την απαλά και πρόσεξα πως φούντα της ήταν και αυτή κόκκινη! Τι περίμενες ρε μεγάλε, μωβ φτερά; Κοντή και περιποιημένη, ήταν πραγματικά υπέροχη! Όσο για το κυρίως πιάτο… σας το ορκίζομαι, δεν έχω δει πιο όμορφο, πιο ζουμερό, πιο καλοσχηματισμένο μουνάκι στη ζωή μου!
Σχεδόν όρμισα πάνω του, εναλλάσσοντας το παιχνίδι της γλώσσας μου, πότε στην κλειτορίδα και πότε στα χείλη της, και τολμώ να πω ότι την έκανα πύραυλο! Οι αναστεναγμοί της άρχισαν να γίνονται βογγητά, πνιχτά στην αρχή, πιο φασαριόζικα στη συνέχεια! Μύριζε υπέροχα και τη γεύση της θα την ζήλευε και ο καλύτερος ζαχαροπλάστης! Γενικά η αιδοιολειχία μου αρέσει πολύ, και έχω να το παινευτώ πως όλες μου οι παρτενέρ μου έλεγαν ότι είμαι πολύ καλός, αλλά με μουνάκι σαν το δικό της, έδωσα πραγματικό ρεσιτάλ!
Πότε έγλειφα, πότε πιπιλούσα και πότε δάγκωνα απαλά την κλειτορίδα της, πότε έγλειφα τα χείλη της και πότε έκανα εναλλαγές δακτύλων και γλώσσας μέσα της, πραγματικά την είχα κάνει πύραυλο! Το κορμάκι της έτρεμε και τεντώνονταν σαν τόξο, τα βογγητά της είχαν γίνει ηδονικοί λυγμοί, οι ανάσες της έβγαιναν με δυσκολία, λες και είχε ξεχάσει πως να εκπνέει, κι εγώ εκεί, συνέχιζα να λατρεύω το κέντρο της θηλυκότητάς της, θέλοντας αυτές οι στιγμές να μην τελειώσουν ποτέ!
Και εκεί πήρα την ανταμοιβή μου, με κράτησε ακίνητο από τα μαλλιά -μου τα ξερίζωσε σχεδόν!- και με έκανε …λούτσα, καθώς βγάζοντας ένα τελευταίο δυνατό βογγητό με πιτσίλησε κανονικά και με το νόμο! Συνεχίζοντας να με κρατάει από τα μαλλιά, μου κόλλησε το κεφάλι πάνω της, και σιγά μην το χάσει ο Τσόρι! Ρούφηξα αχόρταγα το νέκταρ της, και μπορεί να μην είμαι ο Σπαλιάρας, αλλά δεν ήταν δα και το πρώτο μου ροντέο!
Σηκώθηκα και ξάπλωσα δίπλα της ενώ η Eileen κοίταγε το υπερπέραν, κάνοντας την καρδιά μου να χοροπηδήσει! Boy, did I deliver! Ήμουν κι εγώ καυλωμένος τέρμα αλλά δε μ’ ένοιαζε καθόλου, αυτή τη στιγμή το μόνο πράγμα που μέτραγε ήταν το απλανές της βλέμμα, η ατράνταχτη απόδειξη του πόσο είχε απολαύσει αυτό που της είχα προσφέρει. Κούνησε το κεφάλι της, σα να προσπαθούσε να συνέλθει, και γύρισε κι εκείνη στο πλάι, με το απλανές χαμόγελο ακόμα να μην έχει σβήσει από το πρόσωπό της.
- “Oh my God! Oh my God!!!” μου είπε απλά.
- «Χάλια, ε;»
- “One of the best fucking muff divings I 've ever had, I shit you not!”
- “Well, you took me for a ride, I took you for a ride” την πείραξα, και, αν και ήταν η πρώτη φορά που άκουσα τον όρο, δεν ήθελε και πολύ μυαλό να καταλάβω τι σημαίνει.
- «Μιας και λες για καβάλημα…» μου είπε και το χέρι της επέστρεψε και πάλι στο όργανό μου.
- «Πίστεψέ με, δεν υπάρχει τίποτα περισσότερο που θα ‘θελα αυτή τη στιγμή αλλά υπάρχουν τεχνικές δυσκολίες!»
- «Τι είδους τεχνικές δυσκολίες; Μια χαρά τον βλέπω να ανταποκρίνεται!»
- «Δεν έχω προφυλακτικά! Πού… πού να το φανταστώ;»
- «Γι’ αυτό σκας; Έχω εγώ!» μου είπε και κατέβηκε κάτω στο σαλόνι όπου είχε αφήσει το τσαντάκι της. «Ορίστε!» είπε επιστρέφοντας, και μου έδωσε ένα κουτί προφυλακτικά. Με γεύση! Φράουλα!
- «Μ’ αρέσεις γιατί είσαι μερακλού!»
- “Oh, that? Sometimes sucking really sucks!” μου είπε κάνοντάς με να βάλω τα γέλια.
- «Γι’ αυτό τα έχεις;»
- «Και γι’ αυτό!» μου δήλωσε πονηρά και κατέβηκε προς τα κάτω. «Δοκιμή πρώτα!» μου δήλωσε και τον πήρε στο στόμα της και ένιωσα τα χείλη της ν' αγκαλιάζουν απαλά το όργανό μου.
Oh my gods! Είχα ξεχάσει από πότε είχαν να μου κάνουν καλή πίπα, οι δυο τελευταίες μου σχέσεις δεν το είχαν με τίποτα σ’ αυτό τον τομέα, και, εδώ που τα λέμε, συνήθως προτιμώ να γλείφω εγώ παρά να με γλείφουν. Η Eileen ωστόσο έδινε ρέστα, το κορίτσι είναι αστέρι, όχι μαλακίες, μπορούσε να με πάρει όλο μέσα στο στόμα της και δεν μου τον λες μικρό και τριανταφυλλένιο!
- “Nope, we 're good, main dish only!” μου δήλωσε σταματώντας για λίγο και με ξαναπήρε βαθιά στο στόμα της, οπότε ναι, της άρεσε η γεύση μου!
- «Αν συνεχίζεις έτσι δε θα έχει main dish και όχι τίποτε άλλο αλλά δεν ξέρω τις απόψεις σου για το σιρόπι!»
- «Some other time!» μου υποσχέθηκε και μου ζήτησε να της δώσω το κουτί με τα προφυλακτικά. Έβγαλε ένα από μέσα και, αφού μου το φόρεσε με απίστευτη τέχνη, ήρθε και κάθισε πάνω μου.
- “As my boyfriend says, you take me for a ride, I take you for a ride!”
- “Lucky bastard!” πρόλαβα να πω πριν αρχίσει να χορεύει πάνω μου, να χορεύει όμως, όχι μαλακίες!
Και, ακόμα καλύτερα, είχα τις απίστευτες βυζάρες της μπροστά μου, ελεύθερες για χούφτωμα και ζούληγμα, και για μαλάκες ψάχνετε; Μ’ εκείνη να κουνιέται πότε πάνω-κάτω και πότε μπρος-πίσω, την γράπωσα από τα στήθη και του έδωσα και κατάλαβε. Στην αρχή απλά τα χάιδευα αλλά κάποια στιγμή δεν άντεξα, τα ζούπισα μέσα στις παλάμες μου πιάνοντας γραμμή με Βαλχάλα!
Και σάμπως ήμουν και ο μόνος; Αλλά θα μου πεις αν δεν έπιανε γραμμή με Βαλχάλα η κοκκινομάλλα Βαλκυρία μου, ποια θα το έκανε; Όπως είχα διαπιστώσει και από την κατάδυσή μου στα χαμηλά της, δεν ήταν ιδιαίτερα φωνακλού, τα πνιχτά βογγητά της ωστόσο ήταν από μόνα τους μελωδία, όσο για μένα, απορούσα που κρατιόμουν ακόμα!
- “Harder!” φώναξε κάποια στιγμή ζητώντας μου να τη ζουπίσω ακόμα πιο δυνατά! Μωρέ αυτό που είπα έγινε, της έδωσα και κατάλαβε! Έτσι όπως είχα αρχίσει και του λόγου μου να την ακούω νιώθοντας το τέλος να έρχεται ποδοβολώντας, δαχτυλιές της άφησα, μη σας πω και λίγα έκανα, αν κρίνω από τα μπινελίκια τύπου “Harder, harder you fucking cunt!” που άκουσα.
Και η Eileen μπορεί να μην ακουγόταν αλλά εγώ ακούστηκα, και παρόλο που έδειξα χαρακτήρα και κατόρθωσα να κρατηθώ για πάνω από δέκα λεπτά, όταν ήρθε το τέλος ήταν τόσο έντονο που προς στιγμή νόμιζα ότι θα της μείνω στα χέρια, και τι καλά που θα πήγαινε αυτό! Από την άλλη είχα υποσχεθεί στο κορίτσι μου ότι θα πάμε μαζί στην Ιρλανδέζικη pub και όπως έχω πει, είμαι από αυτούς που το λόγο τους τον κρατάνε!
Και μπράβο μου!
Μέρος 7ᵒ - Fifteen minutes of fame
Μετά απ' όλα όσα έγιναν πριν λίγη ώρα, ούτε λόγος να την πάω σπίτι της! Ευτυχώς που είχα ανοιχτό το air-condition γιατί όπως με άρπαξε στην αγκαλιά της για να κοιμηθούμε θα βγάζαμε τη μπέμπελη, ειδικά όταν αποφάσισε να μας κάνει την τιμή και το κοπρόγατο! Κρίνοντας από τις ανάσες της, η Eileen θα πρέπει να ήταν στο τρίτο όνειρο αλλά, παρόλο ότι κόντευε να πάει έξι, δε μ’ έπαιρνε ο ύπνος. Ομολογώ βέβαια ότι ήταν για καλό… δηλαδή τι καλό, για εξαιρετικό λόγο! Από το απόγευμα και μετά η μέρα ήταν γεμάτη συγκινήσεις, με τη μία να διαδέχεται στα καπάκια την άλλη!
Η αγωνία για το παιχνίδι. Το λυτρωτικό φινάλε. Το απροσδόκητο φιλί που μου έδωσε. Η βόλτα μας στα νότια. Η λυτρωτική άφεσή μου στα χέρια της. Η βόλτα με την κόκκινη δαιμόνισσα. Το ποτό μας στον κήπο βγάζοντας τα εσώψυχά μας. Το μπάνιο μας σχεδόν γυμνοί στην πισίνα! Η …ανακοίνωση ότι είμαι δικός της και η απίστευτη χαρά και ανακούφιση που ένιωσα. Το σεξ που κάναμε. Τι να πιάσεις και τι ν’ αφήσεις!
It’s a new dawn
It’s a new day
It’s a new life
For me
…And I’m feeling good
Ο μόνος μου φόβος ήταν τι θα έκανε το σύμπαν για να κρατήσει τις ισορροπίες, είχε τρομάξει το μάτι μου με δαύτο, οι δυσάρεστες εκπλήξεις που μου σάρωνε ήταν πάντα επικές! Γιατί, μεταξύ μας, καλό και όμορφο και γεμάτο συγκινήσεις το κύμα, αλλά αν σε τραβήξει μέσα ή σε πετάξει σε τίποτα βράχια, φασκελοκουκούλωστα και να ζήσουμε να τον θυμόμαστε τον Κίτσο τον λεβέντη, τον καραμπουζουκλή…
- «Άσε το κορίτσι ήσυχο βρε παπάρα!» μάλωσα τον Cato Fong που τον έπιασαν οι καυλάντες του και άρχισε να κάνει πατουσάκια στην Eileen, και όχι τίποτε άλλο αλλά ήμασταν και τσίτσιδοι! Καλά, είτε η Eileen είχε πέσει σε καταληψία, είτε ο Cato Fong δε χρησιμοποιούσε νύχια πάνω της, δεν εξηγείται αλλιώς! Φυσικά, και όπως πάντα, μ’ έγραψε στα μαύρα του τα παπάρια και συνέχισε να της κάνει μασάζ. Όταν με τα πολλά αποφάσισε ότι αρκετά για σήμερα, ήρθε και ξάπλωσε στο μαξιλάρι μου, κολλώντας τον κώλο του στη μούρη μου, π’ ανάθεμά τον!
- «Νιαρ» μου έκανε εννοώντας «γουστάρεις τίποτα φίλε;»
- «Αν κάνεις ότι μου τραβάς κανένα κλανίδι θα σ’ αφισοκολλήσω, μούλε!» τον απείλησα και έκλεισα τα μάτια μου προσπαθώντας να κοιμηθώ!
Όταν τα άνοιξα ξανά είχε πάει 11:30, ο Cato την είχε κοπανίσει ενώ η Eileen συνέχιζε ακόμα τις ανηφόρες. Δεν είχα κοιμηθεί ούτε καν πεντάωρο αλλά εδώ και λίγα χρόνια δε μπορούσα να κοιμηθώ και πολύ παραπάνω. Μη θέλοντας να την ενοχλήσω σηκώθηκα προσεκτικά και αφού έκανα την πρωινή μου τουαλέτα και έπλυνα και δοντάκια, πήγα στην κουζίνα για να φτιάξω καφέ. Ανέβηκα στη βεράντα του δευτέρου για να πιώ τον καφέ μου και κοιτάζοντας τον κήπο των γειτόνων, είδα τον Cato ξαπλωμένο δίπλα στον Τζέθρο ενώ η Michelle καθόταν στο τραπεζάκι και κάτι έγραφε ή ζωγράφιζε.
Οι γείτονες μου ήταν Γάλλοι και δεν ήταν ιδιαίτερα γατόφιλοι, αλλά έλα που ο Cato Fong ερωτεύτηκε την πιτσιρίκα, οπότε μπορούσαν να κάνουν κι αλλιώς; Η Francine, η μητέρα της Michelle, βγήκε στον κήπο να πει κάτι στη μικρή και ο Τζέθρο έδωσε ένα σάλτο και πετάχτηκε να πάει να της κάνει χαρές ενώ το δικό μου το ρεμάλι δεν καταδέχτηκε να της ρίξει ούτε μια δεύτερη ματιά.
- «Μαμά, φέρε λιχουδιά και για τον Cato» απαίτησε η μικρή. Τι να κάνουν οι άνθρωποι, γάτο δεν είχαν, γάτο απέκτησαν, οπότε αφού με συμβουλεύτηκαν τι να πάρουν, είχαν πάντα μια πρόχειρη λιχουδιά και για τον κόπρο.
- «Πρώτα θα πιείς την πορτοκαλάδα σου!» της είπε τρυφερά.
- «Θα την πιώ!» είπε η μικρή και πήρε το ποτήρι στο χέρι και το κατέβασε μονοκοπανιά! «Λιχουδιές φέρε!»
Η μητέρα της μπήκε μέσα και επέστρεψε με δυο λιχουδιές, μια για τον Τζέθρο και μια για το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη, και τις έδωσε στη Michelle. Ο Τζέθρο, που είναι ένα τεράστιο -εβδομήντα κιλά μου είχαν πει- και πολύ εκφοβιστικό στην όψη ροτβάιλερ, πήρε το μεζέ πολύ προσεκτικά από τα χέρια της μικρής αλλά ο άλλος ο ρέμπελος δεν κουνήθηκε καν, πήγε η μικρή και του το έδωσε στο στόμα, κατάλαβες ο αχαΐρευτος;
Χαμογελώντας, και με το tablet ανά χείρας, ξεκίνησα να χαζεύω τ’ αθλητικά, και φυσικά μπήκα και στα γαυροφόρουμς για να πάρω μάτι, schadenfreude το λένε οι φίλοι μας οι Γερμανοί. Μετά θυμήθηκα ότι είχα και μια κόρη η οποία με είχε εξίσου γραμμένο με το κοπρόγατο, και την πήρα τηλέφωνο για να της γκρινιάξω, έτσι, για να πάει καλά η μέρα!
- «Καλημέρα πρωταθλητή!»
- «Πού είσαι εσύ μωρή αχάριστη κόρη;»
- «Άρχισες την γκρίνια πρωινιάτικα;»
- «Τι πρωινιάτικα βρε ανεπρόκοπο πλάσμα, δώδεκα κοντεύει να πάει!»
- «Ναι, και; Έχω να βγω να μοιράσω το γάλα;»
- «Ορίστε, μου πουλάει και πνεύμα! Κάνε παιδί να δεις καλό!»
- «Ας έβλεπες τηλεόραση!» μου είπε το τρολ!
Μωρέ το πρόβλημα δεν ήταν ότι δεν έβλεπα τηλεόραση, το πρόβλημα ήταν *ακριβώς* ότι έβλεπα τηλεόραση ενώ η μάνα της έβγαζε τα μάτια της με τον αδερφό μου
…
- «Δεν είχε τίποτα καλό εκείνη τη μέρα και ιδού τα ολέθρια αποτελέσματα δεκαεπτά σχεδόν χρόνια μετά!»
- «Άσε τη γκρίνια και λέγε, πώς περάσατε στο γήπεδο;» με ρώτησε και εκείνη τη στιγμή δεν έδωσα σημασία στον πληθυντικό.
- «Τι να πω… Της κακομοίρας έγινε, αν και το τέλος ήταν για εμφράγματα!»
- «Εσύ τι να πεις; *Εγώ* τι να πω που το έβλεπα από την καφετέρια!»
- «Ας πρόσεχες!»
- «Έχεις τίποτε άλλο να μου αναφέρεις, μεσιέ;»
- «Δεν αντελήφθην το πνεύμα σας, μαμαζέλ»
- «Την κατάφερες τη μικρούλα τελικά, γερομπισμπίκη;»
- «Βασιλική, για συμμαζέψου!» της είπα αυστηρά.
- «Εγώ να συμμαζευτώ; Καλά, θα σε δείρω όταν γυρίσω σπίτι αλλά ένα μόνο σου λέω, γίνατε διάσημοι και οι δυο σας!»
- «Τι λες μωρέ;»
- «Για το show λέω, αυτό που δώσατε με τη συνάδελφό σου σε ζωντανή σύνδεση και μπροστά σε όλο το πανελλήνιο! Εκεί, λίγο μετά το τέλος του παιχνιδιού!» μου είπε και μου έκοψε τα γόνατα ενώ εκείνη έβαλε τα γέλια! «Έπρεπε να δεις τη μαμά, πρέπει ν’ άλλαξε πάνω από δέκα χρώματα! Μη μου αγχώνεσαι μπαμπουίνε μου, στο είπα, δε σε μεγάλωσα για να μου γίνεις καλόγερος, το ξύλο σου θα το φας που μου έκρυψες το ευτυχές γεγονός, κατά τα άλλα έχεις τις ολόθερμες ευχές μου! Δε μου λες τώρα, τι δώρο θα κάνεις στο καμάρι σου για τα γενέθλιά του την άλλη εβδομάδα;»
- «Ενσωματωμένο GPS για να βλέπω που γυρίζεις, σ’ έχει φοβηθεί το μάτι μου!»
- «Χα χα χα, γελάσαμε βρε παιδιά!» μου απάντησε ειρωνικά.
- «Πώς τα περάσατε χθες; Πήγατε για rafting;» τη ρώτησα προσπαθώντας απελπισμένα ν’ αλλάξω συζήτηση.
- «Πότε να προλάβουμε να πάμε ρε μπαμπά, αργά το απόγευμα φτάσαμε! Σήμερα θα πάμε, σε λίγο ξεκινάμε για την ακρίβεια!»
- «Να περάσετε όμορφα και να προσέχεις!»
- «Εγώ να προσέχω; Εσύ να προσέχεις με τις μικρούλες γιατί είσαι και μιας άλφα ηλικίας! Λοιπόν, με φωνάζουν, σε κλείνω!»
- «Να με πάρεις το απόγευμα όταν γυρίσετε, δεν είμαι να πάθω και τρίτο έμφραγμα»
- «Τρίτο;;; Γιατί, πότε έπαθες δεύτερο;;;»
- «Πριν δυο λεπτά!» της είπα κάνοντάς τη να βάλει τα γέλια.
- «Θα σε πάρω, φοβιτσιάρη! Φιλάκια! Σμουτς σμουτς σμουτς!»
- «Φιλάκια μωρό μου!» της είπα και έκλεισα το τηλέφωνο.
Ωραία… The cat was out of the bug! Άκου να μας πάρει η κάμερα, δηλαδή πόσο γκαντέμης; Μεταξύ μας, πάντως, με αυτό που μου είπε για τη μάνα της, που από μεταφορική σουπιά έγινε και κυριολεκτική, μου έφτιαξε λίγο τη διάθεση. Τέλος πάντων, λύσαμε το άγχος του πως θα της το φέρω για την Eileen και πιάσαμε το άγχος του πώς θα τα πάνε μεταξύ τους. Πήρα το tablet και πήγα στο forum των οπαδών του Παναθηναϊκού να δω μήπως είχε βάλει κανείς links για το κατέβασμα του παιχνιδιού, και bingo!, κάποιος χριστιανός το είχε ανεβάσει! Το άνοιξα on-line, ενώ ταυτόχρονα το έβαζα να κατεβαίνει, και πήγα καρφί στη λήξη του παιχνιδιού, γούστο θα είχε να μ’ έχει ψαρέψει το νιάνιαρο και να κατάπια το δόλωμα αμάσητο σα τον χάνο! Όταν λέω πως η κόρη μου είναι πιο έξυπνη και από ένα λόχο μαθηματικών δεν αστειεύομαι!
Ναι, τελικά δεν ήταν τόσο ραδιούργα όσο είχα φοβηθεί, λίγο μετά το τέλος του παιχνιδιού είδα, όπως και το υπόλοιπο πανελλήνιο, την Eileen να μ’ έχει σβερκώσει και να με φιλάει σα να μην υπάρχει αύριο και σα να μην έφτανε αυτό, ο μαλάκας ο cameraman ζούμαρε και πάνω μας! Καλά πήγε αυτό… Τέλος πάντων, πέρα από το ταράκουλο που το έμαθε η κόρη μου μ’ αυτό τον τρόπο, δεν έγινε και τίποτα τραγικό, στην τελική μεγάλα παιδάκια ήμασταν. Βέβαια δεν είχα ιδέα πως θα το έπαιρνε η …συμπρωταγωνίστρια, αλλά υποθέτω πως θα το μαθαίναμε σε λίγη ώρα.
Εκεί μου ήρθε ακόμα μια ιδέα· για να τη γλυκάνω και λίγο, πριν της το μπουμπουνίσω, να την ξυπνήσω σερβίροντάς της στο κρεββάτι ιρλανδέζικο πρωινό! Κοίταξα στα γρήγορα να βρω συνταγές και βλέποντας τα υλικά που χρειαζόντουσαν στην αρχή απογοητεύτηκα λίγο. Φασόλια πες βρίσκεις, πού στο καλό θα έβρισκα blood pudding ή ιρλανδέζικο ψωμί σόδας; Δεν παραιτήθηκα ωστόσο, θα της έφτιαχνα πρωινό έστω και με μερικές τροποποιήσεις σε σχέση με το παραδοσιακό, απλό λουκάνικο αντί blood pudding, ψωμί του τοστ αντί σόδας, και χωρίς φασόλια, μα πώς στο διάολο μπορούν και τρώνε φασόλια πρωινιάτικα;
Ξεκίνησα με τα υλικά που είχα, χοντροκομμένες φέτες bacon τις οποίες τηγάνισα και μετά, χωρίς να αδειάσω το τηγάνι, πρόσθεσα βούτυρο και αφού έλιωσε έσπασα δυο αυγά και συμπλήρωσα με μανιτάρια και φέτες ντομάτας. Ταυτόχρονα στο grill έψησα και ένα μεγάλο λουκάνικο ανοιγμένο στα δύο. Όταν τα έβγαλα από το τηγάνι πέταξα μέσα και δυο φέτες ψωμί του τοστ και τις πίεσα μέσα μέχρι να ροδίσουν και από τις δυο πλευρές.
Τσάι δεν είχα, δεν πίνω, οπότε της έφτιαξα τον καφέ που ξέρω ότι της αρέσει, φρέντο εσπρέσο σκέτο. Τα έβαλα σ’ ένα δίσκο και ανέβηκα πάνω όπου βρίσκονται και τα υπνοδωμάτια. Το σπίτι είναι διώροφη μεζονέτα, στο πρώτο επίπεδο είναι το σαλόνι, η κουζίνα, το γραφείο μου, ένα μικρό WC, ο χώρος με το πλυντήριο και το στεγνωτήριο, το play room με το home theater και τέλος η μεγάλη βεράντα που βλέπει στον κήπο. Στο πάνω επίπεδο είναι τα τρία υπνοδωμάτια, το μεγάλο μπάνιο και η δεύτερη βεράντα.
Εκ των πραγμάτων το ένα υπνοδωμάτιο είναι πάντα άδειο οπότε το χρησιμοποιώ σαν πρόχειρο αποθηκευτικό χώρο και έχω την πόρτα μόνιμα κλειστή. Αυτή είναι και η μόνιμη γκρίνια της Altin, της γυναίκας που έρχεται και μου κάνει το σπίτι κάθε δύο εβδομάδες, καθώς πάντα το τακτοποιεί και πάντα λίγο καιρό αργότερα το βρίσκει ρημαδιό! Δε βαριέσαι, η μαμαδίστικη γκρίνια της, πέραν του ότι είναι πολύ καλή και έμπιστη, είναι ένας από τους λόγους που δεν την αλλάζω με τίποτα!
Όταν επέστρεψα στο δωμάτιο η Eileen κοιμόταν ακόμα του καλού καιρού. Ακούμπησα προσεκτικά το δίσκο στο κομοδίνο που βρίσκεται στη μεριά της και την σκούντησα απαλά. Ευτυχώς δεν ήταν σαν το καμάρι μου που μου βγάζει την ψυχή ανάποδα για να ξυπνήσει, με το δεύτερο κιόλας σκούντημα άνοιξε τα μάτια της.
- «Καλημερούδια!» της είπα τρυφερά.
- «Καλημέρα!» μου απάντησε σα νυσταγμένη ζωγραφιά! «Τι ώρα είναι;»
- «Λίγο μετά τις δώδεκα. Σου έφτιαξα πρωινό!»
- «Πρωινό;» με ρώτησε ξυπνώντας με τη μία!
- «Για τι μας περάσατε, μαντάμ; Το κατάστημα διαθέτει καθαρές πετσέτες, πισίνα, μπιλιάρδο, κινηματογραφική αίθουσα και τζακούζι για να κάνετε το SPA σας, το πρωινό στο κρεββάτι θα έλειπε;»
- «Μπιλιάρδο; Τζακούζι;»
- «Bon-viveur, μη τα λέμε πάλι! Λοιπόν, πήγαινε να ρίξεις λίγο νερό στο πρόσωπό σου να ξυπνήσεις και μετά γρήγορα πίσω!»
- “Aye-Aye Sir!” μου είπε και με χαιρέτισε στρατιωτικά βγάζοντάς μου τη γλώσσα της, καθόλου στρατιωτικά!
- «Στο ντουλαπάκι δεξιά από τον καθρέφτη έχει και καινούργια οδοντόβουρτσα!»
- «Εντάξει, σ’ αγάπησα λίγο παραπάνω τώρα!»
- «Να δεις τι σού ‘χω για μετά!» της υποσχέθηκα.
- «Άρχισες εξαιρετικά, το μόνο σίγουρο!» μου είπε και πήγε στο μπάνιο να ρίξει νερό στο πρόσωπό της, να πλύνει τα δόντια της, και φαντάζομαι να κάνει και την πρωινή της τουαλέτα.
- «George, έχει ζεστό νερό;»
- «Χειμώνα-καλοκαίρι!» την διαβεβαίωσα.
- «Ωραία, θα κάνω κι ένα ντουζάκι!» μου δήλωσε και πήγα να της φέρω το μπουρνούζι της Βασιλικής, το δικό μου θα της έπεφτε κομμάτι μεγάλο!
Έχοντας πλέον βγάλει τα μάτια μας, μπήκα στο μπάνιο για να της αφήσω το μπουρνούζι χωρίς να διστάσω. Η Eileen είχε μπει στην καμπίνα και, αν κρίνω από τους ατμούς, θα έβγαινα σε υγρή μορφή αν έκανα την αποκοτιά να μπω κι εγώ μαζί της! Δεν το μπορώ το ζεστό νερό με την καμία, για την ακρίβεια οτιδήποτε πιο ζεστό από το χλιαρό μου προκαλεί δυσφορία, και τι καλά που είχα περάσει όταν είχα πάει με τη μικρή στην Ισλανδία…
- «Σου άφησα μπουρνούζι!»
- «Τι, έτσι θα φύγεις; Δε θα μπεις να μου κάνεις παρέα;»
- «Στη θερμοκρασία που φαίνεται να έχεις το νερό; No fucking way!
»
- “Don’t be a pussy!”
- «Χίλιες φορές κοτάρα λυράτη παρά κοτάρα βραστή! Και άλλωστε έχεις και το πρωινό σου που σε περιμένει, μην κρυώσει!»
- «Καλά, θα σε περιλάβω αργότερα!» μου υπορχέθηκε.
Επέστρεψα στο δωμάτιο και ξάπλωσα στο κρεββάτι περιμένοντάς την, και μερικά λεπτά αργότερα ήρθε κουκουλωμένη με το μπουρνούζι, όχι ότι έμεινε και πολύ ώρα με δαύτο, κι έτσι, για πρώτη φορά, την είδα τελείως γυμνή και στο φως του ήλιου.
- “My eyes are up here, mister!”
- «Είμαι μακαρονάς, τι να κάνουμε;»
- “What?”
- “Boobies tend to capture the undivided attention of boys!”
- “You ‘re lucky that I’m in forgiving mood!”
- «Να υποθέσω ότι σου αρέσει το πρωινό!»
- «Τι να πω, μ’ αρέσει να με κακομαθαίνουν γι’ αυτό φοβού!»
- «Ναι, τι να σου πω, πάνω μου τα έκανα ο δυστυχής. Αν εσένα σου αρέσει να σε κακομαθαίνουν, εμένα μ’ αρέσει να σε κακομαθαίνω!»
- «Καλά το πας!» μου είπε μασουλώντας. «Εσύ δε θα φας;»
- «Όχι, για σένα το έφτιαξα!»
- «Χάνεις, ο καλός μου έχει ταλέντο στη μαγειρική!»
- «Και μπράβο του!»
Η Eileen εξαφάνισε το πρωινό χωρίς περιττές ντροπές, πολύ γουστάρω τους ακομπλεξάριστους ανθρώπους που μπορούν να είναι ο εαυτός τους χωρίς να δίνουν δεκάρα τι θα πει ο κόσμος… και μιας που λέμε για κόσμο και για δεκάρες, χρώσταγα να της πω πως μας πήρανε χαμπάρι και μάλιστα σε ζωντανή μετάδοση! Δεν ξέρω, από τη μια ήμουν σχεδόν σίγουρος πως απλά θα το έριχνε στο χαβαλέ, αλλά από την άλλη φοβόμουν πως θα το πάρει που έμαθε την ύπαρξή της η κόρη μου. Μπορεί για την Eileen αυτό να ήταν too much από τόσο νωρίς και να έμενα και πάλι με το πουλί στο χέρι…
- “George?” με ρώτησε παίρνοντας χαμπάρι ότι κάτι τρέχει.
- «Συνέβη κάτι χαζό αλλά όσο χαζό και αν είναι φοβάμαι πως θα το πάρεις!»
- «Σαν τι;» με ρώτησε απλά.
- «Χθες… μετά το τέλος του παιχνιδιού που με άρπαξες και με φίλησες…» είπα και σταμάτησα, κωλώνοντας και πάλι.
- «Θα μου πεις ή θα με σκάσεις;»
- «Μας τράβηξε η κάμερα και μας είδε όλο το πανελλήνιο!»
- «Σοβαρά;» ρώτησε χαχανίζοντας, καλό σημάδι αυτό!
- “Yup!”
- «Καλά, κι εσύ πως το έμαθες;»
- «Ναι, εδώ είναι τα δύσκολα… μου το είπε η κόρη μου!»
- “What?”
- «Μας είδε στην τηλεόραση, και το πρωί που μιλήσαμε στο τηλέφωνο το έριξε στο δούλεμα!» της είπα και της διηγήθηκα τα καθέκαστα με το νι και με το σίγμα.
- «Χαχαχα, θα σκότωνα να μπορούσα να δω τη φάτσα σου τη στιγμή που στο είπε!»
- «Δεν… δεν σε πειράζει;»
- «Γιατί να με πειράξει βρε μπούφο, κάναμε κάτι κακό;»
- «Όχι-όχι… δεν λέω αυτό… αλλά…»
- “George, you’re overthinking it again! That been said you are so sweet το worry about me!” μου είπε χαρίζοντάς μου ένα γλυκό χαμόγελο.
- “Worrying is my middle name!”
- “Stop worrying, numbnuts, I’m not going anywhere!”
- “You ‘re gonna like Vasiliki, anyway!”
- “The way that she trolls you, I love her already!”
- «Για να λέμε και τα θετικά αυτό που μου ανέφερε γελώντας, για το πόσα δηλαδή χρώματα άλλαξε η μάνα της, μου έφτιαξε τη διάθεση, γιατί το ομολογώ, ένας κόλπος μου ήρθε στην αρχή!»
- “Screw her!”
- “No fucking way, I have a girlfriend now!”
- “Awww” μου είπε και μου ρίχτηκε και μερικές στιγμές αργότερα βρέθηκα κι εγώ χωρίς ρούχα.
Όπως και μερικές ώρες νωρίτερα, ξεκινήσαμε με φιλί, συνεχίσαμε με μένα να τη γλείφω στα στήθη και εκείνη να με παίζει με το χέρι της, και καταλήξαμε στο αγαπημένο μου είδος καταδύσεων. Αυτή τη φορά έδειξα μεγαλύτερη αυτοσυγκράτηση και το πήγα πολύ πιο χαλαρά, ποιος μας έβιαζε άλλωστε; Έσφιξα την κλειτορίδα της στα χείλη μου και ξεκίνησα να την παίζω με τη γλώσσα με αυξανόμενο ρυθμό, έχοντας κλείσει τα μάτια και έχοντας επικεντρωθεί στο να προσπαθώ να την ακούσω και να διαβάσω το σώμα της.
Η μαντεψιά που είχα κάνει το πρωί δεν ήταν λάθος, δεν ήταν οι ανάσες της που πρόδιναν το πόσο το ευχαριστιόταν, ήταν το τρέμουλο του κορμιού της και το ασυναίσθητο τέντωμα της λεκάνης της. Αποφασισμένος να κάνω και πειραματική επαλήθευση επικεντρώθηκα στο να της κάνω της κάνω αυτά που της το προκαλούν και μετά να σταματάω κάνοντας κάτι άλλο, και πράγματι, κάθε φορά η αντίδρασή της ήταν η ίδια!
Συγχάρηκα τον εαυτό μου για την επιστημονική μου προσέγγιση και για το ότι δε με σπούδασαν τσάμπα οι γονείς μου και επικεντρώθηκα να την κάνω να πιάσει και πάλι γραμμή με Βαλχάλα. Αν και ο βασικός μου σκοπός ήταν να την κάνω να τελειώσει, μου άρεσε τόσο πολύ το… muff diving, που δε μου έκανε καρδιά να σταματήσω, και μόνο ένας τρόπος υπήρχε γι’ αυτό, να την κάνω να τελειώσει.
Καλά, όχι ότι έδειξε να χαλιέται που το τράβαγα όσο μπορούσα, μπορεί το σώμα της να πρόδιδε τι της άρεσε πραγματικά αλλά τα βογγητά και οι στεναγμοί της έδειχναν και πόσο πολύ το ευχαριστιόταν. Δεν ξέρω κι εγώ πόση ώρα την έτρωγα, κάποια στιγμή άρχισε να με πιάνει το σαγόνι μου, οπότε -και για να μη μείνουμε στη μέση- ενέτεινα το ρυθμό μου. Ούτε καν ένα-δυο λεπτά μετά τα τινάγματα έγιναν σπαρτάρισμα και γραπώνοντάς με δυνατά από το μαλλί, με κίνδυνο να μη μου μείνει τούφα για τούφα, τεντώθηκε σαν τόξο κολλώντας το πρόσωπό μου πάνω της.
- “AAAAAH… OH GAWD… OH GAAWD!!! AAAH!!! AAAAAH!!! AAAAAAAH!!!” φώναξε και ένιωσα και πάλι τον πίδακα στο πρόσωπο και στο στόμα μου, νέκταρ κυρίες και κύριοι, πραγματικό νέκταρ! Συνέχισα να την παίζω με το στόμα μου μέχρι που μην αντέχοντας άλλο, με σταμάτησε.
- «Βλέπεις που ανησυχούσες που δεν πήρα το πρωινό μου;» της είπα πειρακτικά ανεβαίνοντας προς τα πάνω.
- “Oh my god…”
- “Pleasure to serve you, Princess!”
- «Ξάπλωσε!» με διέταξε και χωρίς να χρονοτριβήσει κατέβηκε χαμηλά και με πήρε στο στόμα της, όχι ότι χρειαζόταν κάτι ιδιαίτερο για να μου γίνει και πάλι κατάρτι.
Δεν ήταν όμως αυτός ο σκοπός της, δεν ήθελε απλά να μου τον κάνει να σηκωθεί και να με καβαλήσει, όπως διαπίστωσα μερικές στιγμές αργότερα λέγοντάς της πως είμαι έτοιμος.
- “Shut up!” μου είπε ορθά-κοφτά και επέστρεψε στην πίπα.
Και είναι καλή, πραγματικά καλή! Όπως είχα διαπιστώσει και το πρωί, μπορούσε να με πάρει όλο στο στόμα της, μα αυτό ήταν το λιγότερο! Ήταν ο τρόπος της που με απογείωνε, δεν έκανε την πίπα για να πει απλά ότι την έκανε, το απολάμβανε! Αν κι εν γένει να προτιμώ να κάνω γλειφομούνι από το να μου κάνουν πίπα, δε με χαλούσε κιόλας, πόσο μάλλον όταν γινότανε με τόση τέχνη! Διστακτικά την έπιασα από το κεφάλι προσπαθώντας να διαβάσω την αντίδρασή της, ήταν φανερά άτομο που θέλει να έχει την πρωτοβουλία στο σεξ και δεν ήμουν σίγουρος πως θα το πάρει!
Ο αμείωτος ενθουσιασμός της ήταν ό,τι απάντηση χρειαζόμουνα, οπότε την κράτησα πιο ενεργητικά, δίνοντάς της ρυθμό, απαλά στην αρχή, και πιο έντονα στη συνέχεια. Σταμάτησε να με ρουφάει και βγάζοντάς τον από το στόμα της, άρχισε να με γλείφει από το το κεφαλάκι μέχρι τη βάση, κάνοντάς με να δω αστεράκια. Την κοίταξα και σα να ένιωσε το βλέμμα μου, σήκωσε το κεφάλι της και με κοίταξε, κλείνοντάς μου πονηρά το μάτι.
- “Eileen… where…”
- “Into my mouth!” μου απάντησε διακόπτοντάς με και επέστρεψε επί τω έργω, παίρνοντάς με ξανά μέχρι το λαρύγγι.
Κοίτα να δεις, δεν το περίμενα με τίποτα!
Καλά, όχι ότι παραπονέθηκα για την κακή μου τη μοίρα, ίσα-ίσα που αφέθηκα νιώθοντας πολύ πιο χαλαρωμένος, η αλήθεια είναι ότι δεν έχω έλεγχο στον οργασμό μου, και μου έρχεται και απότομα, οπότε υπήρξαν κάποιες φορές που δεν είχε πάει καθόλου καλά αυτό! Πέραν του φόβου των αφροδίσιων, αυτός ήταν κι ένας ακόμα λόγος που δεν έκανα σεξ χωρίς χρήση προφυλακτικού. Από τη μια η τέχνη της Eileen, από την άλλη η χαλάρωση που ένιωθα, τελικά δε μου πήρε και πολλή ώρα για να φτάσω στο τέλος, και αν δε μου γύρισαν τα μάτια ανάποδα τη στιγμή που το όργανό μου έκανε σπασμούς μέσα στο στόμα της, να μη με λένε Γιώργο!
Ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι θα τα φτύσει, και για ακόμα μια φορά έπεσα έξω! Η Eileen όχι απλά τα κατάπιε όλα, συνέχισε κιόλας για λίγη ώρα ακόμα να με ρουφάει και να με γλείφει, μέχρι που στο τέλος μου τον έκανε λαμπίκο! Αμέσως μετά ανέβηκε προς τα πάνω για να μου ανταποδώσει, τρόπο τινά και χωρίς περιθώρια αντίδρασης, τη λαρυγγοσκόπηση· όχι ότι είχα σκοπό να της το παίξω ιστορία, να πούμε. Ξέρω ότι πολλοί άντρες σιχαίνονται να τους φιλάνε μετά την πίπα αλλά εγώ δεν είμαι απ' αυτούς.
- «Δεν αντιστάθηκες, πολύ χαίρομαι!» μου ομολόγησε.
- «Αυτό θα έλειπε μετά από την ηδονή που μου προσέφερες!»
- «Δεν είναι όλοι σαν εσένα. Τέλος πάντων, εσύ είσαι μαζί μου, να πάνε να γαμηθούν οι υπόλοιποι!»
- «Θέλεις να πάμε στην πισίνα;»
- «Αργότερα! Μου είπες ότι έχεις μπιλιάρδο, τι μπιλιάρδο;»
- “Snooker!”
- “You know how to make a girl happy!” μου είπε χαμογελώντας μου σαν σε διαφημιστικό οδοντόκρεμας!
- «Eileen, να τολμήσω να σου ζητήσω κάτι;»
- “Let me guess” μου είπε λες και διάβασε τη σκέψη μου, “you’d love to see me playing topless! Anything to distract you, sport!” μου είπε κάνοντάς μου μια από τις μουτσουνίτσες της και προκαλώντας μου φυσικά τα γέλια. “Could you at least bring me my undies?”
- «Φυσικά, αλλά δεν είπες ότι θέλεις να μου αποσπάσεις την προσοχή;» την ρώτησα πειράζοντάς την.
- “According to my lifelong experience tight undies are way more distracting than naked ass!”
- «Φιλοσοφημένη, μ’ αρέσεις! Λοιπόν, φόρα το μπουρνούζι σου και πάμε κάτω.»
- «Γιατί, θα μας δει κανείς;»
- «Όχι βρε, για να το βάλουμε κι αυτό στο στεγνωτήριο!»
- “Doh!” έκανε και χτύπησε με το δάχτυλο το κεφάλι της.
Κατεβήκαμε στο ισόγειο και αφού της έδωσα το κιλοτάκι της και έβαλα για στέγνωμα το μπουρνούζι, πήγαμε στο playroom.
- “What the fuck!” ήταν η πρώτη της αντίδραση.
- «Σου είπα, είμαι καλοπερασάκιας!»
- “You have two fucking pinball machines and three arcades? And what is that room?”
- “That would be the home theater!”
- “And she cheated on you? My fucking gods!”
- «Για να είμαστε δίκαιοι, τα υλικά αγαθά μπορεί να βοηθούν αλλά δεν αρκούν από μόνα τους…»
Με κοίταξε καλά-καλά σα να μην πίστευε στ’ αφτιά της που ακόμα και μετά απ’ όλα αυτά που συνέβησαν δεν τα φόρτωσα όλα στη Χριστίνα, αναγνωρίζοντας και τα δικά μου σφάλματα, και της απάντησα σηκώνοντας τους ώμους μου, such is life, my sweet fiery Irish girl…
- “Screw it, let’s play!”
- «Τώρα μιλάς σωστά!» της είπα και τοποθέτησα τις μπάλες στο μπιλιάρδο.
- “Do you have a coin? Of course you have” απάντησε μόνη της βλέποντάς με να παίρνω ένα από τα νομίσματα που είχα στα φλιπεράκια.
- “Heads or tails?” την ρώτησα
- “Hmmm… you choose!”
- “I’d take heads anytime!” της είπα πειρακτικά, κάνοντάς την να βάλει τα γέλια με το υπονοούμενο. «Γράμματα, εσύ σπας!»
- “How many frames?”
- “Let’s start with five!”
- “Ok, let the best player win!”
- “Thank you” της είπα πειράζοντάς την.
- “Oh, shut up!” μου είπε και έσπασε, και όχι απλά έσπασε, ξεκίνησε και καλά, πέντε κόκκινες και πέντε μαύρες στη σειρά!
Ρε συ αυτή είναι καλή!!!
Μέρος 8ᵒ - Βουνό με βουνό
Ήταν πραγματικό ντέρμπι, παίζω μπιλιάρδο από μικρός, και γαλλικό, και αμερικάνικο, και φυσικά snooker, και είμαι *καλός*, αλλά η κοκκινομάλλα μου δεν πήγαινε πίσω, και φτάνοντας στην πέμπτη παρτίδα ήμασταν ισόπαλοι. Την έκανα απίστευτο χάζι όπως προσπαθούσε να μου αποσπάσει την προσοχή κουνώντας μου προκλητικά κώλο και βυζιά όταν ήταν η σειρά μου να παίξω!
- “You ‘re playing dirty!”
- “This is war!” μου είπε κάνοντας με να βάλω τα γέλια, και πάρε και τέσσερις πόντους ποινής να έχεις! “Well, thank you my good Sire!”
- «Καλά, θα σου δείξω εγώ, θα δεις τι θα πάθεις!» της είπα κάνοντας τον Χλαπάτσα, ξεχνώντας ότι μιας και δεν μεγάλωσε Ελλάδα δεν είχε ιδέα από της Ελλάδος τα παιδιά!
- “Don’t be a sore loser!”
- «Δεν έχω χάσει ακόμα!»
- «Δε θέλω να τελειώσουμε ακόμα. Το πάμε στα 7;»
- «Ό,τι θέλει το κορίτσι!»
Όπως στο τένις έχει πλεονέκτημα αυτός που σερβίρει, και στο σκάκι αυτός που έχει τα λευκά, έτσι και στο snooker το πλεονέκτημα το έχει αυτός που σπάει, και στο πέμπτο που είχαμε ξεκινήσει εδώ και δέκα λεπτά κατάφερα να της κάνω break. Αν δε με ισοφάριζε θα έκανα το 4-2 και θα τελείωνε το παιχνίδι, και καταφέρνοντας να διατηρήσω το πλεονέκτημα πήρα την παρτίδα και μαζί της το παιχνίδι.
- «Είσαι εξαιρετική παίκτρια!»
- «Αν και όχι στο δικό σου επίπεδο!»
- «Παίζω μπιλιάρδο από πριν καν γεννηθείς, λογικό δεν είναι; Πάντως δεν αστειεύομαι, πραγματικά είσαι εξαιρετική!»
- «Σ’ ευχαριστώ!» μου είπε χαμογελώντας μου ντροπαλά. «Αλήθεια, τι ώρα είναι;»
- «Τρεις έχει πάει, παίζαμε πάνω από δύο ώρες! Δε μου λες, πεινάς;»
- «Όχι ιδιαίτερα, το πρωινό που μου έφτιαξες ήταν πολύ χορταστικό!»
- «Και αν σου πω ότι ξέρω που φτιάχνουν το καλύτερο κοκορέτσι;»
- «Κοκορέτσι;;; Ήταν ένας από τους λόγους που έτρωγα τους γονείς μου να ερχόμαστε Ελλάδα το Πάσχα αντί για το καλοκαίρι!»
- «Βρε το κοκορέτσι φτιάχνεται σε όλες τις εποχές!»
- «Σοβαρά; Πίστευα πως ήταν πασχαλιάτικο φαγητό!»
- «Πασχαλιάτικο είναι περισσότερο γιατί είναι βαβούρα η προετοιμασία του παρά για οποιοδήποτε άλλο λόγο, τον υπόλοιπο χρόνο μπορείς να το βρεις σε κάθε ψητοπωλείο που σέβεται τον εαυτό του! Αυτό που έχω στο μυαλό μου είναι στη Νέα Ερυθραία και φτιάχνει κοκορέτσι καλύτερο και από σπιτικό, ψήνεσαι;»
- «Δεν πεινάω, αλλά θα τσιμπήσω λίγο!»
- «Attagirl! Λοιπόν, πάμε πάνω να βάλεις τη φόρμα σου και μια μπλούζα και πάμε!»
- «Πρέπει να πάω και από το σπίτι μου κάποια στιγμή, δεν σκοπεύω να πάω με τη φόρμα στην pub!»
- «Θα σε πάω αργότερα. Και να σου πω, θέλεις να πάρεις και κανένα ρούχο μαζί σου να έρθουμε εδώ το βράδι, να κάνουμε αύριο και το μπάνιο μας στην πισίνα;»
- «Αμέ!» μου απάντησε ενθουσιασμένη!
Ντυθήκαμε στα γρήγορα και πήγαμε στο ψητοπωλείο του Σταύρου και πήρα εκτός από μισό κοκορέτσι και μισό κιλό κοντοσούβλι κοτόπουλο, που είναι εξίσου αριστούργημα, καθώς και μια χωριάτικη. Είχε πολύ ζέστη για να κάτσουμε έξω, οπότε αποφασίσαμε να φάμε στην κουζίνα. Παρά το γεγονός ότι δήλωσε πως δεν πεινούσε, όταν τα δοκίμασε της άρεσαν τόσο πολύ, τόσο το κοκορέτσι, όσο και το κοντοσούβλι, που τελικά έφαγε δύο κομμάτια από το καθένα, και όχι μόνο, έφαγε και σαλάτα!
- «Αλήθεια, εσύ τον έχεις τον Ροζ πάνθηρα;»
- «Φυσικά!»
- «Ωραία, ευκαιρία να δω και τι ψάρια πιάνει το home cinema σου!»
- «Βεβαίως!» της και γέλασαν μέχρι και τ’ ανύπαρκτα μουστάκια μου.
Την πήγα στο σπίτι της γύρω στις πέντε και δώσαμε ραντεβού να περάσω να την πάρω στις οκτώ. Μου είπε ότι θα φορούσε φόρεμα οπότε θα φορούσα πουκάμισο και υφασμάτινο παντελόνι. Στο μεταξύ με είχε πάρει και η Βασιλική να μου πει ότι επέστρεψαν, οπότε πιο ήσυχος, γύρω στις επτά και μισή, έβαλα στον Cato Fong να φάει και πήγα και έριξα και ένα ξύρισμα με την ξυριστική. Λίγο πριν τις οκτώ κατέβηκα στο αυτοκίνητο, το Audi εννοείται, και στις οκτώ ακριβώς ήμουν κάτω από το σπίτι της. Αυτή τη φορά δεν την κάλεσα στο teams, για πρώτη φορά την πήρα στο τηλέφωνό της.
- “Hiya!” μου απάντησε. “You here?”
- «Ναι, από κάτω είμαι!»
- «Ανέβα λίγο πάνω, δεν έχω τελειώσει ακόμα!»
- «Εντάξει!» της είπα και κατέβηκα απ’ το αυτοκίνητο. Της χτύπησα και λίγες στιγμές αργότερα άκουσα το χαρακτηριστικό βουητό της πόρτας που ξεκλείδωνε. Μου είχε πει ότι μένει στον πρώτο οπότε ανέβηκα κατευθείαν.
- «Καλώς τον!» μου είπε ανοίγοντας και με αγκάλιασε δίνοντάς μου ένα πεταχτό φιλί. «Σε πέντε λεπτάκια θα είμαι έτοιμη!»
- «Με την ησυχία σου κοριτσάρα μου, δε βιαζόμαστε!»
Η αλήθεια είναι ότι δεν κατάλαβα ακριβώς τι της είχε μείνει να κάνει, φορούσε ένα υπέροχο κόκκινο καλοκαιρινό φόρεμα που έφτανε μέχρι τα γόνατα, με υπέροχες ανοιχτές ίδιου χρώματος γόβες με λουράκι που αγκάλιαζε τη γάμπα της. Τα νύχια της, παραδόξως, δεν ήταν βαμμένα κόκκινα, ήταν σε θαμπό ροζ γαλλικού στυλ.
Με οδήγησε στο σαλόνι και έφυγε για να πάει να τελειώσει, ό,τι και αν ήταν αυτό, αφήνοντάς με μόνο. Το χρώμα του σαλονιού ήταν απαλό μπεζ της άμμου και ήταν διακοσμημένο με εξαιρετικό γούστο. Πάνω από τον καναπέ ήταν κρεμασμένο ένα υπέροχο γυμνό, ζωγραφισμένο με μολύβι, που από το σώμα κατάλαβα πως το μοντέλο ήταν η ίδια η Eileen.