“Beware that, when fighting monsters,
you yourself do not become a monster.
And if you gaze long into the abyss,
The abyss gazes also into you.”
Friedrich W. Nietzsche
Ήταν μια ζεστή φθινοπωρινή νύχτα κι εγώ έτρεμα. Καθισμένος στην πλαστική καρέκλα με τα δύο σκυλιά μου να κάθονται δίπλα και κοιτάζοντας το κενό, έτρεμα.
Δεν έχω τρομάξει ποτέ στη ζωή μου τόσο όσο εκείνη τη νύχτα.
Δεν απολογούμαι. Είμαι αυτό που είμαι ή έστω έγινα αυτό που είμαι και αυτό δεν αλλάζει. Έμαθα να ζω με αυτό, έμαθα να το χειρίζομαι, να το τιθασεύω.
Ο πόνος είναι δυσάρεστος αλλά εκπληρώνει συγκεκριμένο σκοπό. Είναι εκεί για να σε προειδοποιήσει ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι κάτι πρέπει να προσέξεις.
Για μένα είναι απολαυστικός. Όχι ο ίδιος ο πόνος αλλά οι αντιδράσεις σ' αυτόν. Όχι οι δικές μου φυσικά.
Των άλλων.
Ο πόνος έχει συναίσθημα. Κάνει αυτόν που τον βιώνει να ακτινοβολεί.
Δεν μπορούν να το δουν όλοι. Αυτοί που πραγματικά μπορούν να το δουν είτε γυρίζουν το βλέμμα τους γεμάτοι αποστροφή είτε μαγνητίζονται από αυτό όπως οι νυχτοπεταλούδες από το φως της λάμπας.
Κυνηγάνε το φως, προσπαθούν να το πιάσουν αλλά πέφτουν πάνω στο γυαλί της λάμπας.
Αν η λάμπα σπάσει το φως σβήνει απότομα.
Γι αυτό έτρεμα παρά τη ζέστη εκείνης της φθινοπωρινής νυχτιάς.
Αν δεν είχε μεσολαβήσει κάτι τυχαίο που με έβγαλε από το trance που είχα πέσει θα είχα σπάσει τη λάμπα μέσα στην απελπισμένη μου προσπάθεια να πιάσω αυτό το φως, να γίνω ένα μαζί του.
Πίστευα ότι γνώριζα καλά τον εαυτό μου. Πίστευα ότι μπορώ να δω τα σκοτάδια μέσα μου, πίστευα ότι μπορώ να πλοηγηθώ σ' αυτά.
Ήταν θρησκευτική εμπειρία. Ήταν ότι πιο ευφορικό είχα ζήσει στη ζωή μου. Δεν μπορώ να περιγράψω αυτό το ξέφρενο κύμα ωμής λύσσας που με είχε κουκουλώσει και έκανε τα πάντα να μοιάζουν ασήμαντα. Να νιώθω ανίκητος, παντοδύναμος...
Είχα κοιτάξει την άβυσσο και με είχε κοιτάξει κι εκείνη.
Θεέ μου, ήταν υπέροχη.
Δεν ξέρω τι μου είχε έρθει και είχα βάλει αυτό τον ήχο στα μηνύματα.
Δεν πιστεύω στη Θεία Πρόνοια αλλά πιστεύω στην Τύχη, την υπέρτατη μιστρέσα αυτού του Σύμπαντος.
Για κάποιο άγνωστο, δικό της λόγο, μου χαμογέλασε.
Το μήνυμα ήταν ο ήχος από το game over ενός παιχνιδιού. Και ευτυχώς ήρθε την κατάλληλη στιγμή.
Λίγο πριν έχω το δεύτερο -και εικάζω αυτή τη φορά μοιραίο- ραντεβού μου με την Άτροπο.
Και εκείνη;
Ανησυχούσε για μένα.
-"Είσαι καλά;"
Πάσχιζε να βρει την αναπνοή της και όμως το πρώτο που ρώτησε είναι αν εγώ ήμουν καλά.
Και τότε ο πόνος γίνεται χρήσιμος.
Όχι για να σου δείξει ότι κάτι δεν πάει καλά, λες και δεν το ξέρεις.
Σου δείχνει ότι είσαι ακόμα ζωντανός. Αισθάνεσαι. Νιώθεις.
Μου είναι απίστευτα δύσκολο να αισθανθώ θετικά συναισθήματα.
Αγάπη. Χαρά.
Πληρότητα.
Η μάσκα υπάρχει από τότε που πέντε χρονών παιδάκι έμαθα με το σκληρό τρόπο ότι το παρελθόν δεν αλλάζει. Δεν έγινε συνειδητά, ο διακόπτης των αισθημάτων κατέβηκε για την αυτοπροστασία μου.
Ήμουν πέντε χρονών. Έκλαιγα για μία εβδομάδα, δεν μπορούσαν να με κάνουν καλά με τίποτα.
Την όγδοη μέρα ξύπνησα αυτός που είμαι.
Πίστευα ότι μπορούσα να το τιθασεύσω.
Πλέον ξέρω.
Η πείνα δε θα το σκοτώσει, θα ζει μαζί μου όσο ζω και θα με τυραννάει.
Δε θα το ταΐσω άλλο.
Θυμάμαι τη συζήτηση για το safeword. Είμαι από τους υποστηρικτές του, είμαι από αυτούς που υποστηρίζουν ότι η παραβίασή του είναι ισοδύναμη με βιασμό.
Είμαι όμως και από αυτούς που ξέρουν ότι το safe word είναι χρήσιμο όσο μπορείς πραγματικά να τιθασεύσεις τους εσωτερικούς σου δαίμονες.
Αν δεν μπορείς είναι σαν να πηδάς από τα διακόσια μέτρα στον καταρράχτη με το σωσίβιο αγκαλιά ελπίζοντας να μην πνιγείς...
...μα δεν είναι ο πνιγμός αυτό που θα σε σκοτώσει.
