Ἐν ἀνθρώποις Εὐδοκία

Στέφανος

Μπήκα στο φόρουμ και είδα ειδοποίηση για μήνυμα. Δεν αναγνώρισα το nick και για μερικές στιγμές φλέρταρα με τη σκέψη να το αγνοήσω αλλά τελικά επικράτησε η περιέργειά μου. Πάτησα λεπτομέρειες στο προφίλ, δήλωνε γυναίκα και vanilla.

Πήγα στο μήνυμα, μου είχε κάνει quote ένα κατεβατό από κάτι που είχα γράψει σε ένα νήμα στο οποίο είχε γίνει ένα μικρός χαμούλης. Το μόνο σχόλιο κάτω από το quote ήταν

Είσαι πάντα τόσο απόλυτος;Απάντησα

"Η λέξη απόλυτος δεν συνοδεύεται από ποσοδείκτη. Είτε είσαι είτε δεν είσαι."και πάτησα send.

Δεν πέρασε πολλή ώρα πριν λάβω νέο μήνυμα.

"Μου φαίνεσαι έξυπνος άνθρωπος, νομίζω ότι καταλαβαίνεις τι εννοώ"Της απάντησα

Όπως αγαπάςΆναψα ένα τσιγάρο και πήγα στο youtube να χαζολογήσω. Μέχρι που έκλεισα τον υπολογιστή δεν είχα λάβει άλλη ειδοποίηση. Πέρασαν κάμποσες μέρες πριν λάβω νέα ειδοποίηση για εισερχόμενο μήνυμα, πάλι από την ίδια.

Το αλάθητο μόνο ο πάπας το έχει.Απάντησα με τη σειρά μου

Αν είσαι καθολικός. Αν δεν είσαι, ο πάπας και το αλάθητό του είναι αδιάφορα. Άλλωστε το αλάθητο δε σημαίνει ότι 1+1=3 αν το πει, έχει άλλο νόημα: Οι αποφάσεις του δεν είναι υπό αμφισβήτηση, πάντα φυσικά όσον αφορά τους καθολικούς.Λίγο αργότερα μου ήρθε νέα απάντηση

Ωραία λοιπόν, να το θέσω με διαφορετικό τρόπο. Οι τοποθετήσεις σου είναι δοσμένες με απόλυτο τρόπο. Επίσης μπορεί να μου τελειώσουν τα μηνύματα, αν δε σου απαντήσω να ξέρεις το λόγο.Της απάντησα σχεδόν αμέσως

Δεν είμαι του διπλωματικού σώματος για να μασάω τα λόγια μου. Γράφω όπως τα βλέπω. Όποιος έχει διαφορετική άποψη είναι ελεύθερος να τη διατυπώσει με όποιο τρόπο θέλει. Αν τα επιχειρήματά του με πείσουν έχει καλώς. Αν όχι, πάλι έχει καλώς, δεν είναι ανάγκη να συμφωνούμε.Δεν απάντησε στα δεκαπέντε λεπτά που έμεινα μέσα διαβάζοντας τα νέα ποστς οπότε έφυγα. Πρέπει να πέρασαν 3-4 μέρες χωρίς νέο μήνυμα ώσπου ένα βράδυ λίγο πριν κλείσω έλαβα ειδοποίηση για chat

-"Τελικά έγινα premium."
-"Και μπράβο σου"
-"Η αλήθεια είναι ότι με ιντριγκάρουν διάφοροι από εδώ και ο αριθμός των μηνυμάτων ήταν πολύ περιοριστικός."
-"Καλά έκανες, μη στεναχωρούμε και τους θαυμαστές."
-"Εσύ είσαι ένας από αυτούς που με ιντριγκάρουν."
-"Κατευθείαν στο ψητό, μ' αρέσεις."
-"Ούτε εγώ είμαι του διπλωματικού σώματος, αγαπητέ."
-"Πρόλαβα και έγινα αγαπητός κιόλας; Που να με γνωρίσεις και καλύτερα "
-"Ναι ε; Υπάρχει ο κίνδυνος να πέσω στα πατώματα;"
-"Υπό μία έννοια ναι, είμαστε και σε BDSM forum βοήθειά μας."
-"ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ. Έχεις μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου πάντως."
-"Αρέσω παιδί μου αρέσω, πώς να το κάνουμε; "
-"Έχεις πλάκα. Εύη."
-"Ναι, είμαι αρκετά ευτράπελος . Στέφανος. Το Εύη από που βγαίνει;"
-"Ευδοκία."
-"Πολύ όμορφο όνομα, θα το προτιμήσω. Πόσων χρονών είσαι;"
-"27 αλλά δεν δεν απαντάω στο Ευδοκία, όχι ότι έχει κάτι το όνομα αλλά από μικρή Εύη με φωνάζουν και το έχω συνηθίσει"
-"Tough luck. Εγώ θα χρησιμοποιώ το Ευδοκία όταν θέλω να σου απευθυνθώ με το όνομά σου και μη μου απαντάς!"
-"Ξεροκέφαλος!"
-"Ο χειρότερος."
-"Εσύ πόσων χρονών είσαι;"
-"Θα στο θέσω έτσι, τα 27 μου έχουν ενηλικιωθεί εδώ και 4 χρόνια"
-"Μιλάς με γρίφους γέροντα "
-"Α, διαθέτεις και κλασσική παιδεία, αν και φαίνεται να χάνεις λίγο στην αριθμητική. Θα τα πάμε καλά οι δυο μας, 49 είμαι."
-"Μου τη λες τώρα;"
-"Αν είναι δυνατόν! Με έχεις για τέτοιον άνθρωπο;"
-"Δε σε έχω για τίποτα, οπότε διατηρώ επιφυλάξεις. Προς συμμόρφωσή σου όμως, έτσι γιατί μου την είπες, σε πληροφορώ ότι τα πάω μια χαρά με την αριθμητική και έχω και διδακτορικό στα μαθηματικά που αποδεικνύει του λόγου το αληθές "
-"Ah, a fellow doctor and in mathematics nontheless. Χαίρομαι που το ακούω αγαπητή συνάδελφε."
-"Μη μου πεις! Dr. Μαθηματικός κι εσύ;"
-"Dr. Μαθηματικός κι εγώ. Μικρός που είναι ο κόσμος ε; Σε ποιο τομέα ήταν το διδακτορικό σου;"
-"Διαφορική Τοπολογία, το δικό σου;"
-"Λογισμός Μεταβολών"
-"Τον Stefan Stolsberg του Advanced Courses on Calculus of Variations τι τον έχεις; "
-"Nice to meet you, Ευδοκία αγνώστων λοιπών στοιχείων "
-"Έλα, κόψε την πλάκα."
-"Θες να σου δείξω την ταυτότητά μου;"
-"Αυτός είναι Σουηδός!"
-"Σουηδός είναι ο πατέρας μου. Η μητέρα μου είναι Ελληνίδα. I'm the best of both worlds "
-"Σοβαρά τώρα;"
-"Ε, γιατί να σου πώ τόσο χοντρό και εύκολα διαψεύσιμο ψέμμα;"
-"Τότε μπορώ να σου πω μετά βεβαιότητας ότι οι κατάρες δεν πιάνουν."
-"Θα συνεχίσουμε κάποια άλλη στιγμή την κουβέντα καθότι πέρασε η ώρα και αύριο έχω ταξίδι."
-"Πού θα πας αν επιτρέπεται;"
-"Παρίσι, 22FR02ICVCA"
-"Είναι ωραίο το Παρίσι!"
-"Είναι, αλλά τόσες φορές που έχω πάει έχει πάψει να μου κάνει εντύπωση. Λοιπόν σε καληνυχτίζω και see you when I see you"
-"Καληνύχτα, καλό ταξίδι και παρά το γεγονός ότι σε καταριόμουν στο τέταρτο εξάμηνο του μεταπτυχιακού μου, χάρηκα για τη γνωριμία."
-"Επίσης "

Τέσσερις μέρες αργότερα και με το κεφάλι σούπα από το ταξίδι μπήκα σπίτι μου. Το συνέδριο ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον από μαθηματικής απόψεως αλλά επίσης ήταν και αρκετά κουραστικό. Η αλήθεια είναι ότι δεν θα πήγαινα αν δεν παρουσιαζόταν ένα συνοπτικό απόσπασμα της διδακτορικής διατριβής ενός από τις καλύτερους υποψήφιους διδάκτορες του είχα την τύχη και την τιμή να είμαι επιβλέπων καθηγητής του.

Στο σπίτι δεν ήταν κανείς, η γυναίκα μου ήταν σε επαγγελματικό ταξίδι και τα παιδιά ήταν στους παππούδες τους. Είχα να φάω από το πρωί στο ξενοδοχείο και πεινούσα αλλά δεν είχα όρεξη να μαγειρέψω. Παράγγειλα μια πίτσα στα γρήγορα και μπήκα να κάνω ένα ντουζ. Όταν τέλειωσα, άνοιξα το laptop να χαζολογήσω όσο μασούλαγα την πίτσα. Μπήκα στο forum και διάβασα επί τροχάδην τα νέα posts αλλά δεν είχε γραφτεί κάτι σημαντικό ή έστω κάτι που θα με έκανε να ποστάρω. Ήμουν έτοιμος να κλείσω τον υπολογιστή όταν μου ήρθε νέα ειδοποίηση για chat.

-"Καλησπέρα Στέφανε!"
-"Θα έλεγε κανείς ότι μου έχεις στήσει καρτέρι "
-"Χαχα, όχι όχι. Κι εγώ τώρα μπήκα και σε είδα online οπότε φαντάστηκα ότι γύρισες."
-"Ναι, δεν είναι πάνω από μια ώρα που μπήκα στο σπίτι."
-"Πώς ήταν το συνέδριο;"
-"Εξαιρετικά ενδιαφέρον και επί πλέον έβαλα κι εγώ το λιθαράκι μου."
-"Παρουσίασες paper?"
-"Όχι αυτή τη φορά, αλλά παρουσιάστηκε απόσπασμα διδακτορικής διατριβής στην οποία ήμουν ο επιβλέπων καθηγητής."
-"Ωωω συγχαρητήρια!"
-"Όχι σε εμένα, στον πρώην υποψήφιο διδάκτορα και νυν περήφανο κάτοχο διδακτορικού Νίκο Αποστολίδη. Εσύ πώς τα πέρασες;"
-"Τρέχοντας. Προσπαθώ να ανέβω τη σκάλα που ανέβηκες εσύ πριν 25 χρόνια αλλά δεν είναι το ίδιο εύκολο, δεν έχουμε όλοι θεωρήματα που φέρουν το όνομά μας. Όχι ότι αντιμετωπίζω κάποιο βιοποριστικό πρόβλημα, να είναι καλά η οικογένειά μου, αλλά δε μου αρέσει να κάθομαι και να βαράω μύγες."
-"Θέλεις να διδάξεις ή να κάνεις έρευνα;"
-"Και τα δύο, μου αρέσει η διδασκαλία και μου αρέσουν οι φοιτητές, ή τουλάχιστον οι επιμελείς."
-"Από ποιο πανεπιστήμιο πήρες το διδακτορικό σου;"
-"Stanford"
-"Πώς και δε συνέχισες εκεί;"
-"Αν σου πω ότι δε μου άρεσε στην Αμερική και πώς δεν έβλεπα την ώρα να γυρίσω πίσω;"
-"Περί ορέξεως... Και τώρα;"
-"Και τώρα προσπαθώ να βρω κάποιο μεταδιδακτορικό πρόγραμμα ή κάποια θέση μέλους ΔΕΠ αλλά όπως είπα δεν είναι εύκολο. Τέλος πάντων, αρκετά με αυτό το θέμα."
-"Σε κάθε περίπτωση καλή δύναμη."
-"Ευχαριστώ."
-"Κατά τα άλλα; Τι έχει το πρόγραμμα της υπόλοιπης βραδιάς;"
-"Netflix. Κι εγώ πριν από λίγη ώρα γύρισα από το γυμναστήριο και μετά το ντουζάκι θέλω να χουχουλιάσω. Εσύ;"
-"Έχω να σου κάνω ανήθικη πρόταση. Έχεις όρεξη για μπύρα;"
-"Σοβαρά μιλάς;;;"
-"Σοβαρότατα, άλλωστε ακόμα και αν δεν ξέρουν ποιος είμαι στο φόρουμ είμαι αρκετά γνωστό όνομα οπότε δεν κινδυνεύεις."
-"Και πώς ξέρω ότι είσαι αυτός που λες;"
-"Το βιβλίο το έχεις ακόμα ή το έκαψες; "
-"Φυσικά και το έχω, το γεγονός ότι σε μισούσα και ευχόμουν κακό ψόφο να έχεις -είδες, είμαι ειλικρινής- δε σημαίνει ότι θα χαλούσα το βιβλίο."
-"Ωραία, στο βιβλίο έχει φωτογραφία μου. Βέβαια ήμουν 37 τότε και όχι 49 αλλά δεν έχω αλλάξει τόσο πολύ, αν εξαιρέσεις ένα γερό γκριζάρισμα. Έχεις skype/viber ή κάτι τέτοιο να με δεις live?"
-"OK, I'll bite" είπε και μου έδωσε το skype της. Την κάλεσα.

-"Καλησπέρα κι από εδώ Ευδοκία!"
-"Εύη είπαμε!"
-"Δεν είπαμε, είπες. Εγώ είπα Ευδοκία και θα συνεχίσω να σε λέω έτσι!"
-"Προσπαθείς να μου δώσεις και άλλο λόγο να σου ανοίξω το κεφάλι; Δεν σου αρκούν αυτά που τράβηξα στο 4ο εξάμηνο του μεταπτυχιακού;"
-"Τουλάχιστον φαίνεται να σε έπεισα ότι είμαι αυτός που λέω."
-"Ναι, πάντως μια χαρά κρατιέσαι έχω να πω "
-"Εσύ καλά με βλέπεις, δεν ανοίγεις και το video σου να σε δω κι εγώ;"
-"Ανοιχτό το έχω!!!!"
-"Κι εγώ γιατί βλέπω μια μαυρίλα;"
-"Εμένα ρωτάς;"
-"Κλείνω και σε ξανακαλώ" της είπα. Αυτή τη φορά το video άνοιξε και μπροστά μου είχα μια πολύ γλυκιά καστανούλα με γυαλιά. "Τώρα σε βλέπω κι εγώ. Λοιπόν, σου έκανα έκανα μια πρόταση."
-"Ακόμα προβληματίζομαι."
-"Και ο λόγος;"
-"Η χρήση του `ανήθικη', άντε εγώ τώρα να ξέρω που έχει πάει το μυαλό σου!"

Έβαλα τα γέλια

-"Παιχνίδι με τις λέξεις ήταν, πώς θα μπορούσα να είχα κάτι "ανήθικο" στο μυαλό μου μην έχοντας καν δει πώς είσαι;"
-"Και τώρα που είδες;"
-"I 'm pleading the 5th"
-"Χμμμμμ"
-"Λοιπόν, είσαι "μέσα" ή προτιμάς να κάτσεις μέσα να δεις netflix;"
-"Θα είσαι φρόνιμος;"
-"Χάρακας, που έλεγε και ο Φωτόπουλος"
-"Με λες Βασιλειάδου, Στέφανε;"
-"Όχι, απάντησα αυτό που με ρώτησες. Λοιπόν, αποφάσισες;"
-"Ωραία, μέσα. Πού προτείνεις;"
-"Εξαρτάται! Που μένεις; Αν μένεις νότια να μοιράσουμε την απόσταση, αν μένεις βόρεια κάπου από Ψυχικό και πάνω."
-"Σε βολεύει το Beer Academy στο Χαλάνδρι;"
-"Ναι, μια χαρά. Τώρα είναι 20:00, να πούμε 22:00;"
-"Μπορείς νωρίτερα; Να πούμε 21:00; Δε θέλω να το ξενυχτίσουμε"
-"Ναι, μπορώ. Λοιπόν, σε μία ώρα στο Beer Academy. Σε αφήνω!"
-"Τα λέμε εκεί, τσάο" μου είπε και τερμάτισε την κλήση.

Το ντύσιμο δε μου πήρε και πολλή ώρα, φόρεσα ένα απλό πουκάμισο με ένα αμάνικο πουλόβερ και ένα τζιν. Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και αποφάσισα να αφαιρέσω το πουλόβερ και απλά να φορέσω μπλούζα μέσα από το πουκάμισο, διάολε!, δε θα καθόμασταν και έξω δα για να ανησυχώ για το κρύο. Περίμενα να πάει 20:30 και όταν ήρθε η ώρα κατέβηκα στο αυτοκίνητο και ξεκίνησα για Χαλάνδρι. Δεν είχε ιδιαίτερη κίνηση στο δρόμο και έτσι έφτασα λίγο νωρίτερα από τη συμφωνημένη ώρα. Έστειλα μήνυμα στο Skype ότι έφτασα νωρίτερα οπότε θα μπω μέσα, πράγμα που έκανα. Στο μαγαζί είχε αρκετό κόσμο αλλά υπήρχε ελεύθερο τραπέζι. Κρέμασα το μπουφάν στην καρέκλα και κάθισα και άρχισα να χαζεύω το τηλέφωνο μέχρι που ένοιωσα να με κοιτάνε. Τι περίεργο, είναι τόσο γνωστό φαινόμενο και όμως κανείς δεν έχει ασχοληθεί να το διερευνήσει στα σοβαρά. Σήκωσα το κεφάλι μου και είδα την Ευδοκία από κοντά πρώτη φορά. Το ύψος της πρέπει να ήταν γύρω στο 1,70, είχε μακριά καστανά μαλλιά και γλυκό πρόσωπο. Σε αντίθεση με το skype εδώ δε φορούσε γυαλιά. Με τα ρούχα που φορούσε δε μπορούσα να διακρίνω το σώμα της, πρέπει να ήταν κανονική ή άντε το πολύ ελαφρώς γεματούλα. Σηκώθηκα και χαμογελώντας της έδωσα το χέρι μου. Μου έσφιξε το χέρι χαμογελώντας.

-"Γεια σου και από κοντά Στέφανε!"
-"Γεια σου και εσένα, Ευδοκία!"

Κάθισε απέναντί μου χαμογελώντας.

-"Δηλαδή δεν το γλιτώνω το Ευδοκία, ε;"
-"Όχι, δεν το γλιτώνεις!"

Ήρθε το γκαρσόν και παραγγείλαμε τις μπύρες μας καθώς και τα απαραίτητα ορεκτικά να τη συνοδέψουν.

Ευδοκία

Τον κοίταζα που έπινε τη μπύρα του. Ακόμα δεν μπορούσα να πιστέψω ότι μπροστά μου έχω τον Stefan Stolsberg. Τον Stefan Stolsberg του θεωρήματος "Stolsberg" που είχε ακούσει ό,τι κατάρα μπορούσα να σκεφτώ όταν πάλευα με το μεταπτυχιακό μάθημα στο Λογισμό Μεταβολών. Δεν είχα ιδέα ούτε ότι είναι μισός Έλληνας ούτε ότι ήταν Ελλάδα. Καλά τα λένε, όσα φέρνει μια στιγμή δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος.

Ομολογώ ότι ήταν γοητευτικός εμφανισιακά. Ψηλόλιγνος, με γκριζαρισμένο μαλί και μούσι, είχε γαλάζια μάτια -πιθανότατα κληρονομημένα από τον πατέρα του- και ελαφρά μπάσα φωνή. Αυτά που έγραφε στο forum μου είχαν κινήσει την προσοχή σε σημείο που κάποια στιγμή κάθισα και διάβασα ό,τι είχε γράψει. Στο profile του έγραφε "Vanilla" όπως εγώ αλλά από τα γραφόμενά του είχα καταλάβει ότι έχει σχέση με το χώρο, ή -τουλάχιστον- πολύ περισσότερη από αυτή που έχω εγώ.

Κι εγώ "vanilla" δήλωνα αλλά κυρίως επειδή δεν ήξερα τι ακριβώς είμαι. Δεν λέω, σαν κορίτσι κι εγώ έχω τις φαντασιώσεις μου αλλά όσο γοητευτική και αν βρίσκω την υποταγή σε φαντασιακό επίπεδο τόσο "προβληματική" μου φαίνεται επί του πρακταίου. Θα μου πεις "επί ποιου πρακταίου ρε Εύη, σάμπως και έχεις έστω και την παραμικρή ιδέα πώς είναι αυτό επί του πρακταίου;"

Still...

Όπως και να έχει ο άνδρας απέναντί μου ήταν ο λόγος για τον οποίο έγινα premium.

-"Λοιπόν, Ευδοκία τι σε φέρνει σε αυτά τα μέρη;"
-"Η πρόσκλησή σου για μπύρα" του απάντησα βγάζοντας κοροϊδευτικά τη γλώσσα μου. Εκείνος χαμογέλασε.
-"Βάζω στοίχημα ότι δεν το περίμενες."
-"Από εσένα; Ειλικρινά όχι, δεν το περίμενα. Με αιφνιδίασες."
-"Ευχάριστα, θέλω να ελπίζω."
-"Θα ήμουν ψεύτρα αν έλεγα ότι δεν ιντριγκαρίστικα όταν κατάλαβα ποιος είσαι. Θα ήμουν ωστόσο ακόμα περισσότερο ψεύτρα αν έλεγα ότι δε με είχες ιντριγκάρει ήδη, νομίζω στο είπα και την πρώτη φορά που μιλήσαμε." είπα κοιτάζοντάς τον σταθερά στα μάτια. Ανταπέδωσε το βλέμμα μου.
-"Ελεύθερη; Σε σχέση; Παντρεμένη;"
-"Λες να έβγαινα με έναν άγνωστο άντρα αν ήμουν σε σχέση;"
-"Αφενός δεν ξέρω τι θα έκανες και αφετέρου γιατί όχι; Σάμπως θα ήσουν η πρώτη ή η τελευταία;"
-"Έχει σημασία να ξέρεις τι είμαι;"
-"Στην πραγματικότητα, όχι δεν έχει. Συζήτηση κάνουμε."
-"Εσύ τι είσαι;"
-"Παντρεμένος, με δύο παιδιά."
-"Η γυναίκα σου το ξέρει ότι είσαι έξω και πίνεις μπύρα με μια άγνωστη;"
-"Όχι και δεν την αφορά."
-"Τι εννοείς δεν την αφορά; Πώς είναι δυνατό να μην την αφορά;"
-"Εννοώ αυτό που είπα. Αν κρίνω ότι κάτι την αφορά και εφόσον αποφασίσω ότι χρειάζεται να μάθει γι αυτό το κάτι θα την ενημερώσω."

Έμεινα να τον κοιτάω σα χαζή.

-"Η... η γυναίκα σου είναι σκλάβα σου;"
-"Όχι. Η γυναίκα μου είναι ελεύθερος άνθρωπος που αναγνώρισε ότι αυτό που την γεμίζει είναι να με υπηρετεί."
-"Σκλάβα δε λέγεται αυτό;"
-"Δε με ενδιαφέρουν οι ταμπέλες."
-"Την αγαπάς;"
-"Φυσικά και την αγαπάω, δεν κρατάς κοντά σου για χρόνια άνθρωπο για τον οποίο δε νιώθεις κάτι. Ή τουλάχιστον εγώ δε λειτουργώ έτσι."
-"Πόσα χρόνια είστε μαζί;"
-"Είμαστε παντρεμένοι είκοσι χρόνια, είμαστε μαζί εικοσιπέντε."
-"Που τη γνώρισες;"
-"Στη Βοστόνη, λίγο καιρό πριν πάρω το διδακτορικό μου. Η Κατερίνα ήταν πρωτοετής φοιτήτρια τότε."
-"Πόσων χρονών είναι τα παιδιά σας;"
-"17 ο μεγάλος, 15 η μικρή."
-"Δεν είναι ανάκριση πάντως!"
-"Το ξέρω!"
-"Πώς το ξέρεις, δηλαδή;"
-"Έχεις απέναντί σου ένα ουσιαστικά σου άγνωστο, πώς θα μάθεις πράγματα γι αυτό αν δεν ρωτήσεις;"
-"Μόνο εγώ ρωτάω, μέχρι στιγμής."
-"Δική σου επιλογή. Εγώ σε ρώτησα κάτι και απέφυγες να απαντήσεις."
-"Έχεις δίκιο. Ωραία λοιπόν, ελεύθερη είμαι, δεν έχω σχέση."
-"Ποιον είχες επιβλέπων στο διδακτορικό σου;"
-"Τον Cohen"
-"Με τον Ralf έκανες το διδακτορικό σου;"
-"Ναι, τον γνωρίζεις;"
-"Φυσικά και τον γνωρίζω όπως γνωρίζω ότι είναι φοβερά εκλεκτικός, το οποίο σημαίνει ότι μάλλον είσαι κάτι πολύ περισσότερο από καλή στην αριθμητική."

Σχεδόν κοκκίνησα από την ικανοποίηση. Εκείνος χαμογέλασε και τράβηξε μια γερή ρουφηξιά από τη μπύρα του.

-"Γιατί δηλώνεις vanilla;" τον ρώτησα.
-"Γιατί είναι ό,τι κοντινότερο στο "δεν ξέρω/δεν απαντώ" και την εν λόγω ερώτηση δεν ενδιαφέρομαι να την απαντήσω. Όποια ενδιαφέρεται να μάθει την όποια σχέση μου με το BDSM το μαθαίνει στην πράξη."
-"Έχεις... έχεις κι άλλες;" τον ρώτησα μασώντας λίγο τα λόγια μου
-"Όχι." απάντησε κουνώντας αρνητικά το κεφάλι του.
-"Αυτό τον καιρό όχι ή όχι γενικά;" τον ρώτησα εκ νέου. Είχα καταλάβει ότι δεν απαντούσε περισσότερα από αυτά που τον ρωτούσα οπότε για ότι ήθελα να μάθω έπρεπε να κάνω ακριβείς ερωτήσεις.
-"Αυτό τον καιρό." μου απάντησε.
-"Αν επιτρέπεται... πώς το είχε πάρει η γυναίκα σου;"
-"Πώς θα μπορούσε να το πάρει από τη στιγμή που αυτό δεν την αφορούσε;"
-"Μα πώς είναι δυνατόν να λες ότι δεν την αφορούσε; Γυναίκα σου είναι!"
-"Ναι, και; Γυναίκα μου έγινε πολύ καιρό αφού είχε αποδεχτεί ότι εγώ αποφασίζω τόσο για μένα όσο και για εκείνη."
-"Και δεν διαφωνεί ποτέ; Πώς είναι δυνατόν;"
-"Δεν ισχυρίστηκα κάτι τέτοιο, Ευδοκία. Είπα ότι εγώ αποφασίζω, το οποίο σημαίνει ότι είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί τον τελικό λόγο τον έχω εγώ."
-"Δεν ξέρω αν θα μπορούσα ποτέ να αποδεχτώ κάτι τέτοιο." απάντησα μιλώντας περισσότερο στον εαυτό μου παρά σε εκείνον.
-"Πολύ πιθανό να μη μπορείς αλλά όπως και να έχει στην πραγματικότητα μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να το μάθεις και αυτός είναι στην πράξη."
-"Γνωρίζω τον εαυτό μου. Δε θα μπορούσα να μπω σε αυτό το τρυπάκι, το fake it until you make it δεν μου ταιριάζει."
-"Δεν λειτουργεί έτσι αυτό γιατί πολύ σωστά το "fake it until you make it" δεν έχει θέση εδώ. Στην πραγματικότητα είναι "struggle until you either make it or abandon it. Δεν ξεκινάς να υπακούς κάποιον επειδή πρέπει να τον υπακούσεις, όχι εδώ. Ξεκινάς να τον υπακούς γιατί μέσα σου δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς."
-"Αν δε μπορείς να κάνεις αλλιώς τότε ποιο το νόημα της πάλης;"
-"Μέχρι να πείσεις πραγματικά τον εαυτό σου... είτε ότι μπορείς, είτε ότι δεν μπορείς."

Δεν απάντησα. Ήπια μια γουλιά από τη μπύρα μου και έφαγα λίγο λουκάνικο. Χωρίς να με ρωτήσει ο ίδιος άρχισα να μιλάω μόνη μου.

-"Εγώ δηλώνω vanilla γιατί πραγματικά δεν ξέρω τι είμαι και αν ταιριάζω σε αυτό τον χώρο. Δεν το κρύβω, έχω κάποιες φαντασιώσεις υποταγής αλλά μπαίνοντας και διαβάζοντας το υλικό στο forum δεν είμαι σίγουρη τελικά αν όντως θέλω αυτό που φαντασιώνομαι. Εννοώ... δεν επικρίνω κανέναν, απλά δε νομίζω... δε νομίζω ότι ταιριάζω σε αυτό το χώρο, όχι τουλάχιστον ως υποτακτική, ακόμα λιγότερο δε ως σκλάβα."

Εκείνος δε μίλησε απλά με κοίταξε.

-"Τα έχω αρκετά μπερδεμένα μέσα μου, όχι σε επίπεδο κατανόησης των όρων..."
-"Αλλά στο τι πραγματικά θες;" μου είπε διακόπτοντάς με.
-"Όχι στο τι θέλω αλλά αν το φαντασιακό μου και η πραγματικότητα μπορούν να ταιριάξουν."
-"Douze points" μου είπε χαμογελώντας και συνέχισε "Ποδήλατο με ένα τρόπο μαθαίνεις, καβαλώντας το. Βέβαια ποδήλατο μπορείς να βρεις παντού, το να σε βρει κάποιος που θα σου στερήσει όποια άλλη επιθυμία από τον να τον υπηρετείς με όποιον τρόπο επιθυμεί, είναι άλλη κουβέντα και το κυριότερο, δεν είναι στο χέρι σου."

Στέφανος

-"Είχα διαβάσει στο φόρουμ ότι οι υποτακτικές είναι αυτές που αιτούνται από κάποιον κυριαρχικό να τις αναλάβει." μου είπε.

-"Και;"

-"Δεν έρχεται σε αντίθεση με αυτό που είπες πριν λίγο;"

-"Όχι."

-"Πώς όχι;"

-"Γιατί για να το κάνει σημαίνει ότι έχει αναγνωρίσει ότι το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να τον υπηρετεί και του αιτείται να δεχθεί τις υπηρεσίες της. Ο άλλος δεν είναι υποχρεωμένος να τη δεχτεί."

-"Και άμα το κάνει αυτό για να εκπληρώσει τη φαντασίωσή της και μόνο; Αν προσπαθεί να κάνει πράξη το "fake it until you make it?"";

-"Αν και λένε "ποτέ μη λες ποτέ" δε νομίζω ότι θα το καταφέρει, αυτό τελειώνει συνήθως με αποδέσμευση και δράματα. Το ίδιο φυσικά ισχύει και από την αντίστροφη πλευρά αν και οι έμπειρες υποτακτικές συνήθως καταλαβαίνουν πολύ γρήγορα με ποιον έχουν να κάνουν. Αν πραγματικά δεν είναι κυριαρχικός θα τον μασήσουν και θα φτύσουν τα κουκούτσια οπότε το πιθανό δράμα είναι από την άλλη μεριά."

-"Οι αποδεσμεύσεις γιατί γίνονται σε αυτές τις περιπτώσεις;"

-"Για πολλούς λόγους. Στα γρήγορα -και αυτό είναι απλά παράδειγμα- ο Κ μπορεί να μην θέλει πλέον τις υπηρεσίες της υποτακτικής ή η ίδια η υποτακτική να μη γεμίζει πλέον από την ικανοποίηση του κυρίου της και μόνο."

-"Κάτσε, δηλαδή μπορεί κάποια στιγμή να πει ο κυρίαρχος 'καλά ήταν ως εδώ, τώρα τα μπογαλάκια σου και αλλού;'"

-"Φυσικά και μπορεί, όπως μπορεί να συμβεί και το αντίστροφο."

-"Και τότε σε τι είναι καλύτερο από τις λεγόμενες βανίλα σχέσεις;"

-"Οι σχέσεις κυριαρχίας/υποταγής δεν είναι ούτε καλύτερες ούτε χειρότερες από της βανίλα. Καθείς επιλέγει αυτό που του ταιριάζει. Δεν είναι τίτλος τιμής το "Κυριαρχικός" όπως δεν είναι τίτλος τιμής το "υποτακτικός". Είναι όροι που προσδιορίζουν θέση σε μια σχέση Κ/υ. Ο Κυρίαρχος είναι κυριάρχος για τους υποτακτικούς του και ο υποτακτικός είναι υποτακτικός για τον κύριό του. No more no less"

-"Δεν ξέρω Στέφανε... εννοώ έχω διαβάσει αρκετά πράγματα αλλά δε βλέπω να υπάρχει ένα γενικό consensus."

-"Δεν χρειάζεται. Συμπεθεριάζεις με όσους ταιριάζεις. Όπως και να έχει όλα αυτά τα μαθαίνεις στην πράξη, όπως λέει και ο λαός "όποιος είναι έξω απ' το χορό, πολλά τραγούδια ξέρει."

Η Ευδοκία δεν απάντησε, ήπιε μια γουλιά από τη μπύρα της και συνειδητοποιώντας ότι είχε γείρει έντονα προς τη μεριά μου κάθισε ίσια στη θέση της κοκκινίζοντας ελαφρά και χαμογελώντας αμήχανα. Το βρήκα εξαιρετικά χαριτωμένο και της χαμογέλασα με τη σειρά μου κοιτάζοντάς τη στα μάτια και κάνοντάς την να αποστρέψει το βλέμα. Η Ευδοκία ήταν όμορφη κοπέλα και κάτω από το μαύρο φόρεμα που φορούσε διέκρινα πλούσιο "ψυχικό κόσμο". Εξακολουθώντας να την κοιτάζω την έφερα με τα μάτια της φαντασίας μου γονατιστή μπροστά στα πόδια μου. Με έκοψε το τηλέφωνο, ήταν η Κατερίνα.

-"Καλησπέρα αγάπη μου" άκουσα από την άλλη μεριά του τηλεφώνου.

-"Καλησπέρα Κατερινιώ μου. Τι κάνεις; Πώς ήταν η μέρα σήμερα;"

-"Είμαι πτώμα αλλά δε μπορώ να κάτσω στο ξενοδοχείο. Θα μας βγάλουν έξω σήμερα καθότι η τελευταία μέρα."

-"Τώρα με βάζεις σε πειρασμό να σου πω να βάλεις τη σφήνα και να βγεις έξω" της είπα πειραχτικά.

-"Θα έχουμε τεχνικές δυσκολίες σε αυτό, δεν την πήρα μαζί μου"

-"Α, ναι ε;"

-"Oooops"

-"Καλά, θα τα πούμε όταν επιστρέψεις. Αύριο μεσημέρι δεν έρχεσαι;"

-"Ναι, λογικά το απόγευμα θα είμαι σπίτι."

-"Ωραία, θα αφήσουμε τον Τόμας και τη Φανή μία μέρα παραπάνω στους γονείς σου γιατί η μαμά τους το βράδυ θα είναι απασχολημένη."

-"Θα γκρινιάξουν!"

-"Μωρέ τα λυσσακά τους θα φάνε αλλά από τη στιγμή που δεν είναι στο χέρι τους, ξυδάκι"

-"Χαχαχα. Εσύ που είσαι;"

-"Έξω είμαι για μπύρα με μια από το φόρουμ."

-"Την ξέρω;"

-"Όχι αλλά ενδεχομένως να τη γνωρίσεις. Θα δείξει."

-"Χμμμμ."

-"Πονηρός ο βλάχος! Λοιπόν, άντε να ετοιμαστείς κι εσύ και εγώ δε φαντάζομαι να αργήσω."

-"Απαπαπα, θα είσαι κύριος με τη νεαρά; Χάλασες Stefan, χάλασες!"

-"Σου είπα εγώ ηλικία;" τη ρώτησα πειρακτικά. "Allez, φιλάκια" της είπα και έκλεισα το τηλέφωνο.​

Η Ευδοκία έχοντας ακούσει μέρος του διαλόγου με κοίταζε με ανεξιχνιάστο βλέμα αλλά όταν ύψωσα το βλέμα μου πάνω της κατέβασε το δικό της.

-"Μπορώ να σας βοηθήσω δεσποινίς;" τη ρώτησα.

-"Επειδή φαντάζομαι ότι ήταν η γυναίκα σου στο τηλέφωνο τελικά της είπες ότι είσαι έξω με μια γυναίκα."

-"Γιατί να μη της το πω; Δεν υπήρχε λόγος να μη το μάθει."

Απογοήτευση ήταν αυτό που διάβασα στιγμιαία στη ματιά της ή ήταν ιδέα μου;

Ευδοκία

"Τώρα τι εννοεί;" σκέφτηκα μέσα μου. Της το είπε επειδή τη σημερινή έξοδο τη βλέπει όπως θεωρητικά είναι, μια μπυρίτσα στο χαλαρό χωρίς καμία περαιτέρω προσδοκία ή για να την προετοιμάσει για κάτι; Και τι είναι αυτό το κάτι;

Θα ήμουν ψεύτρα αν δεν έλεγα ότι δεν ήμουν γοητευμένη με τον γκριζομάλη κύριο απέναντί μου. Ήταν ο αέρας του, ήταν ο τρόπος του, ήταν η εμφάνισή του; Που να φανταστώ όταν πάλευα στο δεύτερο έτος του μεταπτυχιακού ότι τέσσερα χρόνια αργότερα θα καθόμουν πίνοντας μπύρα με την πηγή των βασάνων μου, την μαθηματική ιδιοφυία που θαύμαζα και καταριόμουν για ένα ολόκληρο εξάμηνο;

Ουφ! Όπως έλεγε κάποιος γνωστός μου "τα όνειρα είναι δωρεάν, στο ξύπνημα έρχεται ο λογαριασμός". Ομολογώ ότι αν και είχα βγει για μπύρα στο χαλαρό δεν ήμουν ιδιαίτερα σίγουρη ότι δε θα τον ακολουθούσα σα σκυλάκι έτσι και μου έλεγε να πάμε κάπου αλλού για να συνεχίσουμε τη βραδιά.

Ουφ!

Και ο κύριος καθόταν απέναντί μου πίνοντας τη μπύρα του σα να μην τρέχει τίποτα!

Που πολύ πιθανώς από τη μεριά του όντως να μην έτρεχε τίποτα.

Ουφ!

-"Έχει βάσανα η ζωή, ε;" με ρώτησε χαμογελώντας.

-"Ορίστε;" τον ρώτησα αφηρημένη.

-"Τίποτα, σε βλέπω κάμποση ώρα να φυσάς και να ξεφυσάς."

Ωραία! Μπράβο Εύη!

-"Τίποτα... σκεφτόμουν... δεν ξέρω... ή μάλλον ξέρω... Μου φάνηκε... μου άρεσε πολύ αυτή η ειλικρίνια που έχεις με τη γυναίκα σου. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να μπω ποτέ σε τέτοια σχέση... αλλά είναι απελευθερωτικό να μη χρειάζεται να κρύψεις κάτι, να μην... να μην έχεις ενοχές γι αυτά... γι αυτά που κάνεις. Εννοώ..."

-"Η ειλικρίνια και το openness δεν έχουν να κάνουν με το είδος της σχέσης, Ευδοκία, έχουν να κάνουν με τους ανθρώπους. Απλά -στη θεωρία τουλάχιστον- οι σχέσεις από θέση σου δίνουν λιγότερους λόγους να δρας χειριστικά."

-"Αλλά όπως λένε Στέφανε, η διαφορά της θεωρίας από την πράξη είναι μικρή στη θεωρία αλλά μεγάλη στην πράξη."

-"Yup, κάνουμε τις επιλογές μας και είμαστε υπεύθυνοι γι αυτές. Αν μας βγουν έχει καλώς. Αν δε μας βγουν υπάρχουν δύο δρόμοι: Είτε να γίνουμε σοφότεροι είτε να ξαναφάμε τα μούτρα μας με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και όπως έλεγαν οι αρχαίοι ημών -κατά το ήμιση- πρόγονοι: Το δεις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού."

Δεν είπα κάτι, απλά ένευσα συγκαταβατικά κοιτώντας το ποτήρι της μπύρας που κρατούσα στο χέρι μου. Είχα ανάψει -δηλαδή τι ανάψει, πυρκαγιά είχε γίνει- και ένιωθα απίστευτα άβολα.

Με έβγαλε ο ίδιος από τη δύσκολη θέση.

-"Έχει πάει 23:00 και είπες ότι δε θέλεις να το ξενυχτήσεις."

Προσπάθησα να αστειευτώ.

-"Με βαρέθηκες ήδη;"

-"Σου υπενθύμισα τι μου είπες πριν βγούμε όταν ζήτησες να μεταθέσουμε το ραντεβού για τη μπύρα μια ώρα νωρίτερα."

-"Δε μου απάντησες αυτό που σε ρώτησα" του είπα ψευτοχαμογελώντας αμήχανα.

-"Πού έχεις παρκάρει;" με ρώτησε.

-"Δεν έχω παρκάρει, ήρθα με ταξί."

Δεν απάντησε κάτι άλλο, φώναξε το γκαρσόν για να πληρώσουμε. Έκανα να βγάλω το πορτοφόλι μου από την τσάντα αλλά με έκοψε.

-"Σήμερα εγώ. Την επόμενη φορά εσύ και αυτό νομίζω είναι καλή απάντηση στην ερώτηση που μου έκανες."

Χαμογέλασα, αυτή τη φορά πραγματικά, γιατί ναι, ήταν απάντηση. Βέβαια δεν ξέρω τι θα έκανα ή καν αν θα έκανα κάτι περισσότερο μαζί του αλλά μου άρεσε που μου δήλωσε ότι θα υπάρξει επόμενη φορά. Πλήρωσε με την κάρτα του και σηκώθηκε. Σηκώθηκα κι εγώ και με βοήθησε να φορέσω το παλτό πάνω από το φόρεμά μου. Πρέπει να ήταν 10-15 πόντους πιο ψηλός από εμένα, δηλαδή πάνω από 1,85 ίσως και 1,90.

-"Θα μου κάνεις παρέα μέχρι να έρθει το ταξί;"

-"Δε θα καλέσεις ταξί. Θα πάμε μια βολτίτσα και μετά θα σε πάω εγώ στο σπίτι σου."

Ώπα!

Άρχισαν να βαράνε διάφορα κουδούνια μέσα μου αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν όλα δυσάρεστα. Τον κοίταξα αμήχανη. Εκείνος αντί κουβέντας μου έδωσε το χέρι του και πέρνοντάς τον αγκαζέ βγήκαμε από το μαγαζί. "Ωραία", είπα μέσα μου, "απαντήθηκε και η ερώτηση αν θα τον ακολουθούσα σα σκυλάκι. Γαβ!"

Ομολογώ ότι το τελευταίο πράγμα που περίμενα από αυτόν τον άνθρωπο είναι να οδηγεί station wagon. Χαμογέλασα.

-"Soccer mom;" τον ρώτησα πειραχτικά.

-"Τελείως!" μου απάντησε γελώντας.

Αν και είμαι σίγουρη ότι αυτό ήταν αγνό μητρικό ένστικτο η εκτίμησή μου για το Στέφανο ανέβηκε 10 σκαλιά παραπάνω.

-"Που μένεις;" με ρώτησε.

-"Άνω Χαλάνδρι, δεν είμαι μακριά. Αν ήταν μέρα θα πήγαινα και με τα πόδια."

-"Α, ωραία. Θα πάμε Χαλάνδρι μέσω Διονύσου!"

-"Ορίστε;"

-"Σου είπα ότι θα σε πάω βόλτα πριν. Βάλε τη ζώνη σου."

-"Μάλιστα" του είπα τελειώς φυσικά και μετά δαγκώθηκα. Εκείνος δεν είπε τίποτα, απλά ξεκίνησε. Στο ραδιόφωνο είχε βάλει Rock FM και εκείνη την ώρα έπαιζε μπαλάντες. Σε όλη τη διαδρομή μιλούσαμε περί ανέμων και υδάτων και ούτε κατάλαβα πότε φτάσαμε στη διασταύρωση για Διονυσο και από εκεί στον Άγιο Πέτρο. Δεν πήγε δεξιά όμως, στο δρόμο πίσω από την Πεντέλη, αντιθέτως έστριψε αριστερά για Νέα Μάκρη.

-"Ελπίζω να είναι υβριδικό το αυτοκίνητό σου" του είπα πειρακτικά.

-"Είναι" μου είπε αλλά δεν προχωρήσαμε πολύ, σταμάτησε σε ένα άπλωμα που από κάτω έβλεπε τη Νέα Μάκρη και στο βάθος απέναντι την Εύβοια. Το φεγγάρι ήταν γεμάτο, ο ουρανός πεντακάθαρος και η θέα έκοβε την ανάσα. Σταμάτησε το αυτοκίνητο και βγήκε έξω. Μου ζήτησε να βγω κι εγώ, πράγμα που έκανα. Παρά το Φλεβαριάτικο κρύο ήταν πολύ όμορφα.

Τον είδα να στρίβει ένα τσιγάρο.

-"Θα μου στρίψεις κι εμένα ένα σε παρακαλώ;"

-"Καπνίζεις;"

-"Socialy."

-"Ok" μου είπε και έστριψε και ένα δεύτερο τσιγάρο. Μου το έδωσε και αφού μου άναψε το δικό μου άναψε και το δικό του.

-"Είναι πολύ όμορφα εδώ." μου είπε.

-"Ναι, είναι" συμφώνησα προσθέτοντας "Κάνει κρύο ωστόσο."

-"Δε θα κάτσουμε πολλή ώρα, θα κάνουμε το τσιγάρο και θα σε γυρίσω σπίτι σου."

-"Και γιατί ήρθαμε ως εδώ;" τον ρώτησα.

-"Γιατί μου αρέσει το μέρος και έρχομαι συχνά εδώ, ειδικά όταν θέλω να σκεφτώ. Με χαλαρώνει να βλέπω τη θάλασσα και τα φώτα της πόλης από κάτω και από τα χωριά απένταντι. Να σου πω κάτι που δεν το ξέρεις; Εδώ ήμουν όταν τελικά το υποσυνείδητό μου ολοκλήρωσε την απόδειξη του θεωρήματος ολικού ελαχίστου."

Το ανέφερε σαν να μην τρέχει κάτι ενώ ήταν ένα από τα πιο σημαντικά θεωρήματα του Λογισμού Μεταβολών και της Μαθηματικής Φυσικής, ήταν πάνω από 30 χρόνια εικασία και ήταν και επώνυμο: Αρχικά ως εικασία Χαταγιάμα και μετά ως θεώρημα Stolsberg.

-"Χαχα, δε θέλω να σε φανταστώ πως έτρεχες να βρεις χαρτί να το σημειώσεις."

-"Δε χρειάστηκε, είχα χαρτί μαζί μου. Ένιωθα ότι είμαι κοντά στην ολοκλήρωση της απόδειξης, είχα τη γενική ιδέα αλλά μου έλειπαν οι λεπτομέριες, για την ακρίβεια κάποια βήματα στο λήμμμα (δ)."

Αλλιώς γνωστό και ως "μικρό θεώρημα Stolsberg" σκέφτηκα μέσα μου. Είχα ανατριχιάσει και όχι μόνο από το χειμωνιάτικο κρύο. Καθόμουν και έκανα τσιγάρο με τον Stefan Stolsberg. Τον Stefan Stolsberg.​

-"Βγάλε το παλτό σου σε παρακαλώ" μου είπε.

Τον κοίταξα αμήχανη και αναποφάσιστη. Εκείνος απλά συνέχισε να με κοιτάει. Χαμήλωσα το βλέμα και έβγαλα το παλτό μου. Άνοιξε την πίσω πόρτα και το έβαλε μέσα. Έβγαλε το τηλέφωνό του.

-"Για έλα εδώ" μου είπε και μου έδειξε που ήθελε να σταθώ. Στάθηκα εκεί, ακόμα αμήχανη ενώ εκείνος έκανε δέκα βήματα πίσω. -"Χαμογέλα" μου είπε. Προσπάθησα να χαμογελάσω και τότε άναψε το φλας. Με έβγαλε φωτογραφία! "Έλα να τη δεις" μου είπε. Πλησίασα και είδα τη φωτογραφία στο κινητό του. Δε μου άρεσα.

-"Μπορείς σε παρακαλώ να τραβήξεις άλλη;"

-"Αν συνεχίσεις να είσαι σφιγμένη θα μας βρει εδώ το ξημέρωμα" μου είπε. "Προσπάθησε να χαλαρώσεις."

Μια κουβέντα ήταν αυτή. Τέλος πάντων μετά από 3-4 προσπάθειες η φωτογραφία μου άρεσε.

-"Στην έστειλα στο Skype" μου είπε και πράγματι λίγη ώρα αργότερα έλαβα ειδοποίηση στο κινητό.

-"Γιατί με τράβηξες φωτογραφία;"

-"Για να έχεις κάτι να θυμάσαι από αυτή τη βραδιά" μου απάντησε απλά. "Έλα, μπες στο αυτοκίνητο να σε πάω σπίτι σου."

Μπήκα στο αυτοκίνητο, μπήκε και εκείνος και πήρε το δρόμο πίσω από την Πεντέλη. 20 λεπτά αργότερα ήμασταν στη Νέα Πεντέλη και δέκα επιπλέον λεπτά αργότερα στο Χαλάνδρι. Όταν φτάσαμε κοντά στο σπίτι μου του είπα να σταματήσει. Γύρισα και τον κοίταξα.

-"Σε ευχαριστώ για τη σημερινή βραδιά" του είπα.

-"Κι εγώ σε ευχαριστώ" μου είπε και μου χάιδεψε απαλά το πρόσωπο σπρώχνοντας λίγο πίσω το μαλί που είχε πέσει μπροστά στο πρόσωπό μου. Μου χαμογέλασε αλλά ενώ ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι θα με φιλήσει εκείνος τράβηξε το χέρι του πίσω. Παρά το γεγονός ότι ένιωθα αμήχανα και δεν ήμουν σίγουρη πως θα αντιδρούσα αν έκανε κίνηση να με φιλήσει δεν το κρύβω ότι ένιωσα μια μικρή απογοήτευση.

-"Τα... τα λέμε στο φόρουμ" του είπα ακόμα αμήχανη.

-"Όχι, δεν τα λέμε μέσω του φόρουμ. Όταν ανέβεις πάνω θα μου στείλεις στο skype το κινητό σου."

-"Εεεε... ορίστε;"

-"Έχεις κάνει διδακτορικό με το Ralf το οποίο σημαίνει ότι είσαι κάτι πολύ παραπάνω από απλά ευφυής άνθρωπος" μου είπε χαμογελώντας. "Καλή σου νύχτα Ευδοκία, χάρηκα για την γνωριμία".

-"Κα... Καληνύχτα Στέφανε" είπα και βγήκα από το αυτοκίνητο. Έβαλε μπρος και έφυγε και έμεινα να κοιτάζω το αυτοκίνητο μέχρι που έστριψε στη γωνία.

Δυο-τρία λεπτά αργότερα, όταν ανέβηκα σπίτι και πριν καν πάω να αλλάξω του έστειλα το τηλέφωνό μου με μήνυμα στο Skype.

Στέφανος

Το τηλέφωνό μου βούηξε. Είδα στο skype, η Ευδοκία μου είχε στείλει το κινητό της. Χαμογέλασα αλλά όταν έφτασα σπίτι και πριν προλάβω να απαντήσω, το τηλέφωνό μου βούηξε εκ νέου, αυτή τη φορά είχα SMS από την Κατερίνα:

"Έχω αποκτήσει θαυμαστή και είναι πολύ του γούστου μου. Μου επιτρέπεις;"

Χαμογέλασα ακόμα πιο πλατιά.

"Να τον κλάψει η μάνα του;" έγραψα και πάτησα το send

"Αν κρίνω από το φούσκωμα που βλέπω στο παντελόνι είτε είναι πραγματικό είτε είναι κάλτσα, μάλλον εγώ θα είμαι αυτή θα κλάψει, είτε από ευτυχία είτε από απογοήτευση!" ήταν το μήνυμα που έλαβα.

"Με τις ευχές μου και σε παρακαλώ προσπάθησε να βιντεοσκοπήσεις να έχουμε υλικό για αύριο." της απάντησα.

"Ευχαριστώ :)" μου απάντησε χωρίς να απαντήσει στο άλλο. Δεν ήθελε να γράψει ότι θα το κάνει γιατί δεν ήταν ακριβώς στο χέρι της και η Κατερίνα ποτέ δεν έδινε υποσχέσεις που δεν μπορούσε να τηρήσει. Ξέρω ότι θα το προσπαθούσε.

Καύλωσα στη σκέψη.

Την Κατερίνα την είχα γνωρίσει στα 24 μου όταν εκείνη ήταν πρωτοετής φοιτήτρια στο Harvard και εγώ διδακτορικός φοιτητής στο MIT. Ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος. Χαμογελάω στην σκέψη πώς ξεκινήσαμε και που βρισκόμαστε 25 χρόνια αργότερα. Το BDSM το ανακαλύψαμε μαζί, πρώτα στην πράξη και πολύ αργότερα στη θεωρία. Ποτέ δεν με ενδιέφεραν οι ταμπέλες υπό την έννοια ότι δεν είναι τίποτα περισσότερο από λεκτικές σημάνσεις, κάτι που έβρισκα ιδιαίτερα αφοριστικό στα fine nuances που υπάρχουν στις ανθρώπινες σχέσεις. Θα μου πεις αν δεν υπάρξουν αυτές οι σημάνσεις δε θα κατορθώναμε να συνεννοηθούμε ποτέ μεταξύ μας και θα συμφωνήσω αλλά ακόμα κι έτσι...

Εκείνο τον καιρό ήμουν αφοσιωμένος με όλη μου την ψυχή στην μέχρι τότε εικασία του Χαταγιάμα οπότε δεν του είχα δώσει περισσότερη σημασία. Στην πραγματικότητα αρχίσαμε να ανακαλύπτουμε πραγματικά ο ένας τη φύση του άλλου κάμποσα χρόνια αφού γίναμε ζευγάρι, όσο και αν αυτό φαίνεται περίεργο.

Όλα αυτά τα χρόνια είχα κάμποσες play partners αλλά όχι υποτακτικές. Η Κατερίνα από τη μεριά της είχε και εκείνη play partners, σε αυτό είχαμε ταιριάξει απόλυτα. Είχα ζοριστεί η αλήθεια είναι όταν μου ζήτησε την άδεια να ζητήσει σε κάποιον τρίτο να την αναλάβει ως υποτακτική αλλά δε το μετάνιωσα. Ο Harry ήξερε να κρατάει τα γκέμια και πόσο να τραβήξει και πόσο να αφήσει πολύ περισσότερο από όσο θα μπορούσα εγώ. Το αποτέλεσμα τελικά ήταν να κερδίσουμε ένα στενό φίλο και η Κατερίνα να λάβει εκπαίδευση που εγώ δε θα μπορούσα σε καμία περίπτωση να της δώσω.

Νονός της Φανής, μου έχει λήψει ο μπαγάσας και ας τον βλέπαμε κάθε καλοκαίρι που περνούσε εδώ και χρόνια ένα πενταήμερο μαζί μας.

Η Φανούλα μου είχε πάρει τα χνάρια του πατέρα της ενώ ο Τόμας είχε μοιάσει στη μάνα του. Αγαπάω τα παιδιά μου το ίδιο αλλά η φανερή κλίση της Φανής προς τα μαθηματικά -και πραγματικά πιστεύω ότι έχει πιο γερό μαθηματικό μυαλό από το γέρο της- μου έκανε να της έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία.

Πήρα τηλέφωνο στα πεθερικά μου και το σήκωσε ο Τόμας. Πόσο είχε βαρύνει η φωνή του.

-"Γεια σου μπαμπά!"

-"Γεια σου αγόρι μου, τι κάνετε;"

-"Καλά είμαστε, εδώ βλέπαμε μια ταινία στο netflix με τον παπού και τη γιαγιά"

-"Η Φανή;"

-"Μην ανησυχείς, την ποτίζουμε και την βγάζουμε στον ήλιο! Από τα βιβλία της δεν μπορούμε να τη βγάλουμε!"

Έβαλα τα γέλια

-"Ποια ταινία είδατε;"

-"Άμα σου πω ότι δεν θυμάμαι καν τον τίτλο; Μια χαζοκομμωδία ήταν, πέρασε και δεν ακούμπησε. Η μαμά πότε έρχεται;"

-"Αύριο αργά το βράδι οπότε θα κάτσετε άλλη μια μέρα με τους παππούδες σας."

-"Ουφ καλά!" είπε οπότε προς αρκετά μεγάλη μου έκπληξη δεν θα είχαμε δράματα.

-"Φώναξε λίγο τη Φανή να της μιλήσω. Φιλιά αγόρι μου"

-"Γεια σου από μένα, μπαμπά, πάω να τη φωνάξω."

Πράγματι μισό λεπτό αργότερα άκουσα την κόρη μου

-"Γεια σου μπαμπουίνε μου!!!"

-"Τι κάνεις κοριτσάρα μου;"

-"Ε τα ξέρεις τώρα, πάρτι, γκόμενοι, ποτά, τσιγάρα... τα συνηθισμένα!"

-"Με κοροΐδευεις άθλιο μειράκιο;"

-"Χιχιχι"

-"Βρε κορίτσι μου κι εμένα μ' αρέσει το διάβασμα αλλά κοινωνικοποιήσου και λίγο!"

-"Σιγά που θα καθόμουν να δω ταινία με το Σάντλερ. Α, επίσης έχω και την απάντηση στο όριο που μου έβαλες να υπολογίσω. Η απάντηση είναι 3. Κάτσε να σου στείλω στο viber την απόδειξη."

-"Μπράβο Φανούλα μου" της είπα γεμάτος περηφάνια. Όταν λέω ότι η Φανή έχει πιο γερό μαθηματικό μυαλό από το γέρο της το εννοώ. Δεν έχει κλείσει καλά-καλά τα 15 και αμφιβάλλω αν το όριο που της έδωσα να υπολογίσει μπορεί να το κάνει παραπάνω από το 5% των προπτυχιακών μου φοιτητών στο μάθημα της πραγματικής ανάλυσης.

Για το τυπικό της υπόθεσης όταν κλείσαμε είδα την απόδειξή της και επιβεβαίωσα ότι ήταν σωστή, όχι ότι είχα πραγματική αμφιβολία.

Είχαμε περάσει μεγάλα δράματα στα 12 της όταν της ξέκοψα ότι δεν υπάρχει περίπτωση να την αφήσω να διαγωνιστεί στην Ολυμπιάδα των μαθηματικών. Δεν είχα καμία αμφιβολία ότι μπορούσε να χτυπήσει ακόμα και το χρυσό ωστόσο η δική μου προσωπική εμπειρία με είχα κάνει να κοντέψω να μισήσω αυτό που αγαπούσα με τόσο πάθος. Ευτυχώς συμπαραστάτες είχα και την Κατερίνα και τον Harry όχι φυσικά ως K της Κατερίνας -αυτό είχε συμβεί πριν καν γεννηθεί η Φανή- αλλά ως νονό της.

Το τηλέφωνό μου βούηξε: "Ο Γιόχαν ενθουσιάστηκε στην ιδέα να βιντεοσκοπίσω τις περιπτύξεις μας ακόμα και όταν του ξεκαθάρισα ότι δεν πρόκειται να πάρει αντίγραφο."

Τι το ήθελε; Με την αναδρομή στο παρελθόν είχα καταφέρει να ξεκαβλώσω και τώρα είχα καβλώσει και πάλι.

Και τότε θυμήθηκα την Ευδοκία.

Χμμμ...

"Μπορείς να κάνεις video chat ή έχεις πέσει για ύπνο;" έγραψα και πάτησα το send.

Λίγη ώρα αργότερα το τηλέφωνο μου βούιξε και χαμογέλασα βλέποντας την απάντηση.

Ευδοκία

Αφού έστειλα το μήνυμα στο Στέφανο πήγα και άλλαξα. Ακόμα δεν μπορούσα να το πιστέψω, μόλις είχα γυρίσει από έξοδο με τον Stefan Stolsberg, TON Stefan Stolsberg!

Την αρχή απροσδιοριστίας του Heisenberg την ξέρει πολύς κόσμος. Λιγότερος κόσμος ξέρει το θεώρημα της Noether και ακόμα λιγότερος κόσμος ξέρει το θεώρημα του Stolsberg που εξηγεί με αυστηρά μαθηματικό τρόπο την αρχή της απροσδιοριστίας του Heisenberg στα ζευγάρια των αναλλοίωτων που προβλέπει το θεώρημα της Noether και με το οποίο κέρδισε την αθανασία, το Fields και φυσικά το 1.000.000$ του Clay Mathematics Institute.

Και με αυτόν τον άνθρωπο είχα βγει για μπύρα και πριν μερικά λεπτά του είχα στείλει SMS το τηλέφωνό μου!

Το κεφάλι μου βούιζε ακόμα από την έξαψη όταν έπεσα να ξαπλώσω. Προσπάθησα να διαβάσω αλλά δε μπορούσα να συγκεντρωθώ, οπότε αρκέστηκα στην ταβανοθεραπεία.

Χαμογέλασα στη σκέψη ότι την τελευταία φορά που έκανα ταβανοθεραπεία ήταν με τον Κώστα το οποίο στάθηκε και η αφορμή για να το διαλύσουμε αυτή τη φορά οριστικά. Από τότε που κάνω σεξ πάντα ήμουν πρόθυμη είτε ενεργητικά είτε παθητικά να ικανοποιήσω τον παρτενέρ μου αλλά είχα ανακαλύψει ότι το παθητικό δεν εκτιμάται ιδιαίτερα. Τι να κάνω; Είχε όρεξη ενώ εγώ δεν είχα, του άνοιξα υπάκουα τα πόδια μου για να με πάρει αλλά δεν μπορούσα να κάνω και σαν ξαναμμένη σκύλα!

Όπως δηλαδή ήμουν αυτή τη στιγμή. Μηχανικά στην αρχή και με περισσότερο ενθουσιασμό άρχισα να χαϊδεύομαι πλάθοντας φαντασίωση με τον Στέφανο. Τι να του άρεσε άραγε; Στη φαντασίωσή μου πάντως ήμουν καθισμένη στα τέσσερα και με έπαιρνε από πίσω, πότε βάζοντας τον στην μπρος πόρτα, πότε βάζοντάς τον στην πίσω! Φαντασίωση ήταν, ότι θέλω κάνω!

Άνοιξα το συρτάρι μου και έβγαλα από μέσα τη dildo και αφού την έτριψα για λίγο στην κλειτορίδα μου την έβαλα μέσα μου χωρίς να μπορέσω να συγκρατήσω το βογγητό μου. Αν και μένω με τους γονείς μου, δεν μένουμε στο ίδιο σπίτι, εκείνοι μένουν στο ρετιρέ κι εγώ μένω σε μια μικρή γκαρσονιέρα στον πρώτο η οποία είχε ξενοικιαστεί πρόσφατα και ζήτησα από τους γονείς μου να μη τη νοικιάσουν αλλά να πάω να μείνω εγώ εκεί. Έδωσα κάμποσα χρήματα από το καταπίστευμά μου για να το ανακαινίσω και επειδή όσο και αν οι δικοί μου δεν είχαν οικονομικό πρόβλημα εγώ αισθανόμουν άσχημα έψαχνα απαιγνωσμένα να βρω άκρη με κάποιο εκπαιδευτικό ίδρυμα.

Τι πάει και φέρνει ο νους του ανθρώπου τις ποιο άκυρες στιγμές. Η διάθεσή μου εξατμίστηκε μέσα σε μια στιγμή. Αναστέναξα και σηκώθηκα και πήγα και έπλυνα την dildo και έπεσα στο κρεββάτι να συνεχίσω την ταβανοθεραπεία.

Πάνω που είχα πάρει απόφαση ότι θα ξενυχτίσω κοιτώντας το ταβάνι βούηξε το κινητό μου. Είχα μήνυμα από το Στέφανο στο οποίο με ρωτούσε αν είχα όρεξη για βιντεοκλήση!

Αν είχα λέει;

Κόντεψα να πατήσω άμεσα κλήση ξεχνώντας ότι ήμουν γυμνή κάτω από τα σκεπάσματα. Του ζήτησα να μου δώσει λίγα λεπτά και πήγα και έβαλα τις πιτζάμες μου κάνοντας το κάτω μέρος χάλια γιατί ψεύτρα μην είμαι, μια υγρασία την είχε ακόμα.

Και δύο μην πω.

"Είμαι έτοιμη" του έστειλα σε SMS. Ούτε ένα λεπτό αργότερα ήρθε η βιντεοκλήση μέσα από το Skype

-"Καλησπέρα Ευδοκία, ελπίζω να σε ενοχλώ!"

-"Ο-ορίστε;"

-"Άμα δεν ήταν να σε κόψω από κάτι σημαντικό τι αξία θα είχε η κλήση μου;"

-"Χαχα, πραγματικά λυπάμαι που θα στο χαλάσω αλλά η βιντεοκλήση αυτή ήταν το πιο σημαντικό πράγμα που συνέβη από την ώρα που ήρθα σπίτι!"

-"Ό,τι και αν έκανες φαντάζομαι ότι δεν κοιμόσουν!"

-"Ταβανοθεραπία έκανα" του είπα με μια γερή γνώση ειλικρίνιας, εντάξει δεν χρειάζεται να μάθει και τα άλλα!. "Εσύ τι κάνεις;"

-"Δεν υπάρχει εύκολος τρόπος να στο περιγράψω οπότε θα στο πω ωμά: Κάθομαι καυλωμένος ενώ η γυναίκα μου πηδιέται με ένα νεαρό αυστριακό. Δηλαδή δεν ξέρω αν είναι αυστηριακός, εικασία κάνω!"

Αν μου είχε πει πως εκείνη τη στιγμή έδινε γλωσσόφιλο σε θηλυκή κόμπρα θα μου είχε κάνει προξενήσει μικρότερη εντύπωση!

-"Ορίστε;" ήταν το μόνο που μπόρεσα να ψελλίσω καθώς δεν ήμουν σίγουρη ότι άκουσα καλά!

-"Φρικαλέα πράγματα... φρικαλέα πράγματα!"

-"Κάτσε γιατί δεν είμαι σίγουρη ότι άκουσα καλά. Είπες ότι η γυναίκα σου πηδιέται με κάποιον νεαρό που εικάζεις ότι είναι αυστριακός; Άκουσα καλά;"

-"Δεν είμαι ΩΡΛ αλλά η ακοή σου μια χαρά μου φαίνεται" μου είπε κοροϊδευτικά.

-"ΟΚ..." είπα με αβέβαιη φωνή.

-"Έλα μη μου μείνεις!"

-"Όχι... εντάξει... Δεν ξέρω τι να σου πω..."

-"Δεν χρειάζεται να μου πεις κάτι. Με ρώτησες τι κάνω και σου απάντησα" είπε βγάζοντας κοροϊδευτικά τη γλώσσα του.

-"Αναγνωρίζω ότι είναι μέχρι στιγμής η πιο πρωτότυπη απάντηση που έχω πάρει στην ερώτηση <<τι κάνεις;>>"

-"Αμ τι νόμιζες, τσάμπα τα κουβαλάμε τα γαλόνια; Για πες μου τώρα, πώς πέρασες;"

-"Όμορφα, ήταν πολύ όμορφα" του απάντησα ειλικρινά.

-"Θέλεις να επαναληφθεί;"

Εκεί δίστασα να απαντήσω. Σαφώς και ήθελα να τον ξαναδώ αλλά δεν είχα ιδέα τι θα έκανα μαζί του και αυτό ήταν που με έκανε επιφυλακτική.

-"Η σιωπή σου εις απάντησή μου;"

-"Όχι, όχι... απλά με αιφνιδίασες λίγο!"

-"Πώς είναι δυνατόν να θεωρείται αιφνιδιασμός η πρόταση να ξαναβγούμε ειδικά όταν αυτό γίνεται μετά την παραδοχή σου ότι την πρώτη φορά πέρασες όμορφα;"

Ένα δίκιο το είχε. Και στην τελική-τελική ακόμα και αν δεν είχα ιδέα τι θα έκανα μαζί του ή αν καν θα ήθελα να κάνω κάτι μαζί του ποιος ο λόγος να μην βγούμε ξανά από τη στιγμή που την πρώτη φορά πέρασα τόσο καλά; Μην κάνεις πολύπλοκα τα πράγματα Εύη, μάλωσα τον εαυτό μου.

Πες το κι έγινε είπε το άλλο μου μισό.

-"Ένα δίκιο το έχεις."

-"Δε μου απάντησες την πρώτη ερώτηση ωστόσο" μου είπε.

-"Ναι, θα το ήθελα." του απάντησα απλά.

-"Θαυμάσια" ήταν η απάντησή του.

-"Στέφανε, αυτό που μου είπες για τη γυναίκα σου είναι αλήθεια ή το το είπες..."

Κόμπιασα. Πώς να τον ρωτήσω αν έπαιζε κάποιο παιχνίδι μαζί μου; Όπως και να το διατύπωνα θα ακούγοντας κάπως.

-"Για ποιο λόγο να στο πω αν δεν ήταν αλήθεια;"

-"Για ποιο λόγο ένιωσες την ανάγκη να μου το πεις;" τον ρώτησα στα ίσια βρίσκοντας τη σωστή διατύπωση.

-"Γιατί ήθελα να κόψω αντίδραση πριν σου ζητήσω για δεύτερη φορά να βγούμε πάλι" μου είπε με ωμή ειλικρίνεια.

-"Και πώς την έκοψες;" τον ρώτησα ψιλοφουρκισμένη, είναι η αλήθεια, αλλά η απάντησή του ήρθε κοφτή και απότομη σα γροθιά στη μούρη.

-"Αναμενόμενη" μου είπε λιτά.

Παίζει μαζί μου, ήταν η συνειδητοποίηση που με έκανε να νιώθω σα να έφαγα γροθιά στη μούρη. Παίζει μαζί μου.

Αυτό από τη μία με εξόργιζε και από την άλλη με γοήτευε.

-"Παίζεις μαζί μου Στέφανε;" τον ρώτησα ορθά-κοφτά.

-"Εσύ όχι;" με ρώτησε μειδιώντας.

-"Εγώ δεν παίζω!" του είπα εκνευρισμένη.

-"Φυσικά και παίζεις, Ευδοκία!" μου είπε εκνευρίζοντάς με ακόμα περισσότερο.

-"Δεν παίζω!" του είπα ακόμα περισσότερο εκνευρισμένη.

Εκείνος δεν είπε τίποτα για λίγη ώρα.

-"Χωρίς να σε θεωρώ ψεύτρα, δεν σε πιστεύω. Αυτό δε σημαίνει ωστόσο ότι δε θα το σεβαστώ οπότε θα σε ξαναρωτήσω: Θέλεις να ξαναβγούμε; Δε χρειάζεται να απαντήσεις τώρα, όποια και είναι η απάντησή σου πάρε όσο χρόνο θέλεις."

-"Οκ" του απάντησα μη βρίσκοντας τι άλλο να του πω. Η ίδια του η ερώτηση ήταν κι αυτή μέρος του παιχνιδιού του αλλά έχω μάθει από μικρή να μην παίρνω βιαστικές αποφάσεις.

-"Παίζεις σκάκι;" με ρώτησε.

-"Ναι, παίζω" του απάντησα.

-"Τι ΕΛΟ έχεις;"

-"Σε bullet, σε ράπιντ ή σε μπλιτζ;"

-"Σε όλα" μου απάντησε.

-"Γύρω στο 2200, σύμφωνα με το chess.com στο rapid και λίγο ψηλότερο σε και bullet και blitz. Εσύ;"

-"Κάπου εκεί γύρω κι εγώ. Έχεις όρεξη για μια παρτίδα ράπιντ;"

-"Ναι, γιατί όχι;"

-"Ποιο είναι το handle σου;" με ρώτησε;

-"Chessnut" του απάντησα.

-"Ωραία, κλείνω από εδώ να μπω στο λάπτοπ μου. Μπες κι εσύ και θα σου στείλω πρόσκληση για παιχνίδι."

-"Θέλω να σε βλέπω" του είπα. "Δεν έχεις το Skype στο laptop σου;"

-"Ναι το έχω. Τα λέμε σε λίγο από εκεί." είπε και έκλεισε.

Έκλεισα κι εγώ το κινητό μου και άνοιξα στο laptop το skype και το chess.com. Έλαβα εκ νέου κλήση στο skype και αυτή τη φορά απάντησα από το laptop.

-"Καλησπέρα και πάλι" του είπα και συνέχισα "έχω ανοίξει το chess.com και περιμένω."

-"Καλησπέρα. Σου έστειλα πρόσκληση."

Ο browser βούηξε, είχα ειδοποίηση ότι ο με προκαλούσε σε παρτίδα rapid o "Morphying_Tal " και χαμογέλασα με το λογοπαίγνιο. Μετά είδα το ΕΛΟ του και μου κόπηκε το χαμόγελο: 2974 στο bullet, 2701 στο rapid

Μπορεί το ΕΛΟ αυτό να ήταν του Chess.com και όχι της FIDE αλλά απέναντί μου είχα άτομο που μπορούσε να δώσει σε επαγγελματία grand master a run for his money.

Αυτό δεν θα ήταν παιχνίδι, θα ήταν αιματοκύλισμα και το αίμα θα ήταν το δικό μου!

Στέφανος

Εδώ και 42 χρόνια παίζω κάθε μέρα τουλάχιστον μια ώρα σκάκι. Κρίνοντας από το ΕΛΟ της η Ευδοκία δεν πρέπει να έπαιζε τόσο συχνά γιατί, by Gods, έπαιζε σαν παίχτης 2500+. Εξαιρετική! Παίξαμε μία παρτίδα ράπιντ και τρεις μπλιτζ, στην πρώτη έπεσε στην παγίδα μου νομίζοντας ότι έκανα blunder αφήνοντας εκτεθειμένους σε fork τους δυο μου πύργους ενώ στην πραγματικότητα θυσίασα τον ένα για να ξεφορτωθώ τον dark square αξιωματικό της που κρατούσε όλη την αριστερή της πτέρυγα μετά το μεγάλο ροκέ που είχε κάνει. Παραιτήθηκε λίγες κινήσεις αργότερα όταν συνειδητοποίησε ότι το ματ απείχε πλέον πέντε κινήσεις.

Στις τρεις παρτίδες μπλιτζ που παίξαμε, κέρδισα τις δύο και της πρότεινα ισοπαλία -την οποία δέχτηκε- στην τρίτη. Συνολικό σκορ 3,5 - 0,5 αλλά αν συνεχίζαμε να έχουμε επαφές αργά ή γρήγορα -το πιθανότερο γρήγορα- θα έκλεινε την ψαλίδα.

-"Δε θέλεις να παίξουμε άλλη παρτίδα;"

-"Όχι, αρκετά με αιματοκύλισες για σήμερα!" μου απάντησε.

-"Ευδοκία, παίζεις πολύ καλύτερα από το ΕΛΟ σου."

-"Παρηγοριά στον άρρωστο ώσπου να βγει η ψυχή του." μου είπε πειρακτικά.

-"Όχι! Όχι! Υπάρχουν κάποια πράγματα με τα οποία δεν αστειεύομαι καθόλου και το σκάκι είναι ένα από αυτά. Πραγματικά παίζεις πολύ καλύτερα από το ΕΛΟ σου και στο λέει αυτό ένας άνθρωπος με 40+ χρόνια εμπειρία στο σκάκι."

-"Δεν είμαι του επιπέδου σου" μου απάντησε με μια δόση πίκρας.

-"Η εμπειρία είναι που σου λείπει, όχι η ικανότητα" ανταπάντησα.

-"Be that as it may"

- "Νύσταξες;"

- "Όχι."

- "Έχεις όρεξη για ένα παιχνίδι;"

- "Τι παιχνίδι;"

- "Θα σου κάνω τρεις ερωτήσεις και εσύ θα τις απαντήσεις. Μπορεί να σου φανεί χαζό αλλά είναι αξιοσημείωτα ακριβές."

Γέλασε

- "Θα μου κάνεις ψυχολογικό τεστ;"

- "Περίπου" της είπα μειδειώντας.

- "Ξέρεις τι θα απαντήσω;" με ρώτησε.

- "Όχι αλλά απ' όσο σε έχω κόψει μπορώ να κάνω educated guess για τις δύο πρώτες απαντήσεις σου και higher risk guess για την τρίτη."

- "Μεγάλη ιδέα έχετε για τον εαυτό σας μεσιέ. Προλάβατε να με ψυχολογήσετε σε δύο ώρες μπύρας και μιας προσωπικής πανωλεθρίας στο σκάκι;"

- "Ωραία, ας το κάνουμε ενδιαφέρον λοιπόν. Θα σου στείλω σε mail τις απαντήσεις που πιστεύω ότι θα δώσεις και όταν τελειώσουμε το test θα ανοίξεις το mail να διαβάσεις τις απαντήσεις μου."

- "Τι θα γίνει αν κερδίσω ή για να είμαστε ακριβείς αν χάσεις;"

- "Πες μου εσύ!" της είπα.

- "Θα μπεις να γράψεις στο φόρουμ, στο τι σκέφτεσαι τώρα ότι βρήκες το μάστορά σου ή για να το θέσω σωστά βρήκες τη μαστόρισά σου"

- "Μεγάλες κουβέντες ειδικά από τη στιγμή που το να μην μαντέψω σωστά τι θα απαντήσεις δε σημαίνει ότι βρήκα και το μάστορά μου!"

- "Χαχα, you don't take the challenge?"

- "I'll bite, challenge accepted αν δεχτείς και εσύ το challenge που θα προτείνω αν μαντέψω σωστά."

- "Σ' ακούω."

- "Θα γδυθείς από πάνω μπροστά στην κάμερα, θα σε τραβήξω φωτογραφία -χωρίς να φαίνεται το πρόσωπό σου- και θα την ανεβάσω στο forum."

- "Όχι!"

- "Take it or leave it!"

Δεν απάντησε.

- "Ή μπορούμε να συνεχίσουμε χωρίς τίμημα αν κερδίσω ή χάσω. Βέβαια δεν θα έχει το ίδιο excitement αλλά αφού είσαι κοτάρα τι να σε κάνω;"

- "Δεν είμαι κοτάρα! Αυτό από την άλλη δε σημαίνει ότι θα βάλω και το κεφάλι μου στον ντορβά!"

- "Σε πειράζω" της είπα χαμογελώντας.

- "Συνεχίζεις να παίζεις μαζί μου!" μου είπε αλλά αυτή τη φορά δεν ακούστηκε εκνευρισμένη.

- "Ποτέ δεν το αρνήθηκα αλλά τελικά αποδεικνύεται ότι είχες δίκιο. Εσύ δεν παίζεις. Οι λόγοι αδιάφοροι και στο λέω αυτό για να μην το δεις πως σε τσιγκλάω μήπως τσιμπήσεις."

- "Δεν είμαι του επιπέδου σου και αυτό δεν αφορά μόνο στο σκάκι."

- "Αυτός δεν είναι λόγος να μην παίζεις αλλά εσύ ξέρεις καλύτερα."

Πάλευε με τον εαυτό της. Αποφάσισα να την τσιγκλήσω συνεχίζοντας το παιχνίδι.

- "Πάντως for what it matters όσο καλή και αν είσαι στο σκάκι, και πίστεψέ με, *είσαι*, μη δοκιμάσεις την τύχη σου στο πόκερ. Θα σου πάρουν τα σώβρακα ή στην περίπτωσή σου την κιλότα"

- "Δεν είμαι τόσο ανοιχτό βιβλίο όσο νομίζετε, μεσιέ" μου είπε εκνευρισμένη.

- "Δεν σε είδα να δέχεσαι το challenge"

- "Μη νομίζεις ότι δεν βλέπω τι κάνεις Στέφανε."

- "Still" της είπα βγάζοντας πειρακτικά τη γλώσσα μου.

- "OK, I'll bite" μου είπε μετά από λίγη ώρα.

- "With or without the challenge?"

- "With" μου απάντησε μονολεκτικά και συνέχισε. "Στείλε μου σε mail τις απαντήσεις."

- "Πρώτα θα σου κάνω τις ερωτήσεις, θα γράψεις τις απαντήσεις σου σε ένα χαρτί και όταν μου πεις ότι είσαι έτοιμη και πριν φυσικά μου διαβάσεις τις απαντήσεις θα σου στείλω το mail"

- "Ωραία λοιπόν, shoot"

- "Η πρώτη ερώτηση είναι η εξής: Ποιο είναι το αγαπημένο σου ζώο; Θα χρησιμοποιήσεις *μόνο* επίθετα για να αιτιολογήσεις την απάντησή σου."

- "Δώσε μου μισό να πάρω μια κόλλα χαρτί" μου είπε και για μερικά λεπτά την έχασα από το πλάνο. "Επέστρεψα, ποια είναι η δεύτερη ερώτηση;"

- "Το νερό έχει πολλές μορφές: Θάλασσα, βροχή, λίμνη κλπ. Ποια είναι η αγαπημένη σου μορφή; Πάλι θα πρέπει να αιτιολογήσεις την απάντησή σου με τρία-τέσσερα επίθετα."

- "Οκ, ποια είναι η τελευταία;"

- "Ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα. Το ίδιο, με επίθετα. Αντιλαμβάνομαι ότι είναι ζόρικο but it is what it is. Αν το χάσω κάπου και με κράζει μετά το φόρουμ, εδώ είναι το πιθανότερο να το χάσω."

- "Πόση ώρα έχω;"

- "Όση χρειαστείς" της είπα.

Ευδοκία

Άρχισα να σημειώνω στο χαρτί. Στην αρχή σκέφτηκα να γράψω παλαβομάρες αλλά το παιχνίδι δεν έχει αξία αν κλέβεις, όση ικανοποίηση και αν μου έδινε να του το τρίψω στη μούρη.

Άλογο: αγέρωχο, πιστό, έξυπνο, χαδιάρικο, ατίθασο

Λίμνη: μυστηριακή, ήρεμη, πλανεύτρα, γαλήνια.

Μωβ: Μελαγχολικό μα ταυτόχρονα φωτεινό, δηλαδή αντικρουόμενο. Δεν μπορούσα να σκεφτώ άλλα επίθετα όσο και αν έστειβα το μυαλό μου.

- "Τελείωσα" του είπα "αλλά για το χρώμα βρήκα μόνο τρία επίθετα. Πειράζει;"

- "Όχι, δεν πειράζει. Σου στέλνω το mail."

Πράγματι λίγη ώρα αργότερα είχα ειδοποίηση από το gmail.

- "Πριν το ανοίξεις διάβασε μου τι έγραψες".

- "Η απάντηση στην πρώτη ερώτηση ήταν άλογο και τα επίθετα είναι πιστό, έξυπνο, χαδιάρικο, ατίθασο". Κοίταξα το πρόσωπό του στην κάμερα προσπαθώντας να διαβάσω τις αντιδράσεις του αλλά το βλέμμα του δεν μετέδιδε καμία απολύτως πληροφορία. Tell me about poker face! "Στη δεύτερη ερώτηση η απάντηση είναι λίμνη επειδή είναι μυστηριακή, ήρεμη, πλανεύτρα και γαλήνια."

- "Μάλιστα" μου είπε και συνέχισε "Η τρίτη;"

- "Μωβ γιατί είναι αντικρουόμενο, από τη μία είναι μελαγχολικό μα ταυτόχρονα είναι και φωτεινό."

- "Άνοιξε το mail σου" μου είπε απλά.

Κίνησα να πάω να ανοίξω το mail μου γεμάτη αγωνία, μια αγωνία που είχε πολύ περισσότερο ευχάριστες αποχρώσεις απ' όσο φοβόμουν και η παρατήρηση αυτή δε μου διέφυγε. Το ύφος του είχε παραμείνει το ίδιο.

- "Schrödinger's mail" του είπα. "Μέχρι να το ανοίξω είμαι ταυτόχρονα γυμνή από πάνω και ντυμένη. Και εσύ ρεζίλι του φόρουμ και εγώ ρεζίλι του φόρουμ!"

- "Αφενός το να γράψω ότι βρήκα το μάστορά μου από εσένα, όσο και αν στην περίπτωση αυτή δεν είναι αληθές, δε θα με έκανε να νιώσω ρεζίλι και αφετέρου δε νομίζω να γίνεις ρεζίλι, μάλλον θα αποκτήσεις περισσότερους θαυμαστές!"

- "Μια κουβέντα είναι αυτό" του είπα μαγκωμένη.

- "Ή ταν ή επί τας. Άνοιξε το mail σου."

Άνοιξα το gmail. Το mail είχε μόνο subject και όχι main body. Το subject ήταν "Άλογο, λίμνη, μωβ και δε σε χάλασε καθόλου :p"

Πανάθεμά τον.

- "Κέρδισες" του είπα.

- "Δεν είχα ουδεμία αμφιβολία" μου είπε μειδιώντας και κάνοντάς με να θέλω να πάρω το λάπτοπ να το πετάξω στον τοίχο.

Δεν απάντησα.

- "Γδύσου!" με διέταξε.

Αναστέναξα και κλείνοντας τα μάτια μου έβγαλα το πάνω μέρος της πυτζάμας μου. Δεν φορούσα σουτιέν. Παρά το άβολο της κατάστασης ή ίσως εξαιτίας αυτού οι ρώγες μου ήταν ερεθισμένες. Έχω αρκετά μεγάλο στήθος και η βαρύτητα είναι ανίκητη και αυτό ήταν πηγή μιας ελαφριάς ανασφάλειας στον συγκεκριμένο τομέα.

- "Κοίταξέ με σε παρακαλώ" μου είπε ευγενικά μεν σε μορφή διαταγής δε.

Χρειάστηκε προσπάθεια για να ανοίξω τα μάτια μου.

- "Έχεις πολύ όμορφο στήθος, όχι απλά δε θα γίνεις ρεζίλι, δε θα προλαβαίνεις να μαζέψεις τους θαυμαστές σου" μου είπε.

Δεν απάντησα.

- "Ωστόσο τη φωτογραφία αυτή θα την ανεβάσω εγώ με ό,τι αυτό συνεπάγεται."

- "Τι συνεπάγεται;" τον ρώτησα

Χασκογέλασε.

- "Αυτό αφήνεται ως άσκηση στον αναγνώστη" είπε και άκουσα τον ήχο που κάνει το skype όταν σε τραβάνε φωτογραφία.

Κατερίνα

Μπήκαμε στο δωμάτιό μου σχεδόν κουτρουβαλώντας. Ο Γιόχαν με έσφιξε πάνω του και με φίλησε βαθιά ενώ το χέρι του είχε περάσει μέσα από το ντεκολτέ μου και μου εξερευνούσε το στήθος. Μου τσίμπησε ελαφρά τις ρώγες και με βοήθησε να βγάλω το φόρεμά μου. Μετά μου αφαίρεσε πολύ επιδέξια το σουτιέν και έμεινα μόνο με τις γόβες και το κιλοτάκι μου. Του ξεκούμπωσα το πουκάμισο και τον βοήθησα να βγάλει το φανελάκι του. Δεν είχε ούτε μια τρίχα πάνω του και η αλήθεια είναι ότι αυτό με ψιλοξενέρωσε αλλά όταν το χέρι μου πέρασε πάνω από το παντελόνι του η όρεξή μου επέστρεψε with vengeance. Όχι, δεν ήταν κάλτσα.

"Θα σε κλάψει η μανούλα σου" είπα από μέσα μου ενώ του ξεκούμπωνα το παντελόνι. Του κατέβασα και το μποξεράκι και ξεροκατάπια βλέποντας το θηρίο. "Μάλλον εμένα θα κλάψει η δικιά μου" αποφάσισα και γονατίζοντας τον πήρα στο στόμα μου, με αρκετή δυσκολία είναι η αλήθεια. Μπορώ να τον παίρνω βαθειά αλλά πρώτη φορά αντίκριζα τέτοιο μέγεθος, πρέπει να ήταν πάνω από 20 εκατοστά. Τον πήρα όσο βαθιά μπορούσα στο στόμα μου ενώ το χέρι μου άρχισα να τον παίζω. Ίσα που μπορούσα να τον πάρω όλο στη χούφτα μου.

Ο Γιόχαν με διέκοψε και με τη σειρά του μου κατέβασε το κιλοτάκι και με έβαλε να ξαπλώσω στο κρεββάτι. Άνοιξα τα πόδια μου και έπεσε ανάμεσά τους να με φάει. Ο πιτσιρικάς, δεν πρέπει να ήταν πάνω από 25, έκανε απίστευτο στοματικό, δε μου πήρε ώρα να αρχίσω να τραντάζομαι και τέλειωσα με ένα εντυπωσιακό squirting, κάτι που δε μου συμβαίνει και συχνά.

-"Stop" του είπα για λίγο και έβγαλα το κινητό μου και το τοποθέτησα στο τραπεζάκι του σαλονιού με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί να βλέπει την πολυθρόνα. "Please, come here" του είπα και τον έβαλα να κάτσει στην πολυθρόνα. Πάτησα το record και γονάτισα μπροστά στα πόδια του και άρχισα να τον τσιμπουκώνω. Η μυρωδιά του και η γεύση του με ξετρέλλεναν, το γεγονός ότι το βιντεοσκοπούσα για τον Stefan με ξετρέλλενε ακόμα περισσότερο και η σκέψη ότι σε λίγη ώρα θα τον είχα μέσα μου ήταν το αποτελείωμα. Τον τσιμπούκωσα με ενθουσιασμό και τον ένιωσα να φτάνει στο τέλος. Έκανε να με τραβήξει αλλά τον άρπαξα και τον πήρα ακόμα πιο βαθειά με κίνδυνο να πνιγώ όταν τέλειωσε βαθειά μέσα στο λαιμό μου πλημμυρίζοντάς το μια μεγάλη ποσότητα από καυτό χύσι. Κατάπινα και κατάπινα και τελειωμό δεν είχε. Στο τέλος γυρνώντας προς το τηλέφωνο τραβήχτηκα και άφησα λίγο χύσι να τρέξει από το στόμα μου στον πούτσο του που δεν έλεγε να πέσει. Ρούφηξα το χύσι που άφησα να πέσει στο κεφαλάκι -δηλαδή τι κεφαλάκι, αλλά τέλος πάντων- και τον έγλειψα μέχρι που γυάλισε.

Δεν είχε ξεκαυλώσει ακόμα ο Θεούλης!

Σηκώθηκε και με πήρε στα χέρια του και πήγε και με πέταξε κυριολεκτικά στο κρεββάτι. Με έβαλε να γυρίσω μπρούμητα και στην αρχή ομολογώ ότι τα χρειάστηκα φοβούμενη ότι θέλει να με πάρει από τον κώλο, κάτι που σε αυτό το μέγεθος θα ισοδυναμούσε με ανασκολοπισμό αλλά δεν κράτησε πολύ γιατί μπήκε μπροστά μου κάνοντάς με να χάσω τα μυαλά μου από την αίσθηση.

Τα αναφιλητά της ηδονής μου και η κοφτή του ανάσα όσο με έπαιρνε ήταν οι μόνοι ήχοι που ακούγονταν. Κάποια στιγμή με γράπωσε από το στόμα κλείνοντάς το και καρφώθηκε όλος κάνοντάς με να δω αστράκια. Ο Γιόχαν με όλη τη νεανική σφριγηλότητα και αντοχή του μου πρόσφερε το γαμήσι της ζωής μου -όχι, δεν υπερβάλω- και με γαμούσε με τον ίδιο ρυθμό για πάνω από 25 λεπτά. Έχασα το λογαριασμό πόσες φορές τέλειωσα, δηλαδή τι λογαριασμό, τα αυγά και τα πασχάλια έχασα. Κάποια στιγμή τραβήχτηκε και με γύρισε. Είχε κάτσει στα γόνατα και τον έπαιζε, τσακίστηκα να σκύψω μπροστά του και να του βγάλω τη γλώσσα μου και πράγματι μερικές στιγμές μετά η γλώσσα μου, το στόμα μου και το υπόλοιπο πρόσωπό μου γέμισε με μια σεβαστή ποσότητα χυσιού που απορούσα πού στο καλό βρέθηκε μετά από αυτά που είχε βγάλει όταν του είχα πάρει νωρίτερα τσιμπούκι.

Ναι, ήταν το γαμήσι της ζωής μου και επαναλήφθηκε κάμποσες φορές εκείνη τη βραδιά. Μέχρι και κώλο του έδωσα με κίνδυνο να χρειαστώ πρωκτοραφή αλλά ευτυχώς ο Γιόχαν με πήρε πολύ προσεκτικά οπότε πέρα από το βίντεο θα έπαιρνα μαζί μου και λίγο από το σπέρμα του. Μετά θυμήθηκα ότι το είχα καταπιεί ήδη δύο φορές και γέλασα με τη σκέψη.

Πώς θα ήταν η ζωή μου αν δεν είχα γνωρίσει τον Stefan? Ούτε θέλω να το σκέφτομαι και αυτό δεν αφορά το σεξουαλικό τομέα μόνο. Ήμουν 18 όταν τον γνώρισα, πρωτοετής στο Harvard. Είχαμε συναντηθεί τυχαία σε ένα φοιτητικό πάρτι. Μέχρι που τον είδα για πρώτο φορά πίστευα ότι ο κεραυνοβόλος έρωτας ήταν ρομαντικό παραμύθι but boy, was I wrong!!!

Στη φωτιά να μου ζητούσε να πηδήξω θα το έκανα χωρίς κανέναν απολύτως δισταγμό. Αν δεν υπήρχε αυτός ο άνθρωπος δεν θα πίστευα στην ύπαρξη του soul mate, θα το είχα απορρίψει και αυτό ως ένα ακόμα ρομαντικό παραμύθι. Ήμασταν και είμαστε αντίθετοι άνθρωποι αλλά αντίθετοι με την συμπληρωματική έννοια. Ακόμα και όταν ήμουν υποτακτική του Harry ήξερα -όπως το ήξερε και εκείνος- ότι ένα κομμάτι μου ήταν απρόσιτο, ήταν το κομμάτι μου που άνηκε και ανήκει στο Stefan.

Ξεκινήσαμε όπως κάθε απλό ζευγάρι. Το D/s μεταξύ μας προέκυψε αργά αλλά σταθερά στην πορεία χρόνων. Δεν θέλει να χρησιμοποιώ αυτές τις λέξεις, ταμπέλες τις λέει και τον εκνευρίζουν όσο τέλος πάντων μπορεί να εκνευριστεί αυτός ο άνθρωπος.

Ο Κύριός μου με όλους τους δυνατούς και αδύνατους τρόπος που μπορούσε να φανταστεί κανείς.

Στέφανος

- "Τι τίτλο θέλεις να βάλω στη φωτογραφία σου, Ευδοκία;"

- "Μεγάλες ...Ευδοκίες" μου απάντησε κάνοντάς με να βάλω τα γέλια.

- "Είσαι σίγουρη ότι θέλεις να φαίνεται το όνομά σου; Δεν είναι και πολύ συνηθισμένο!"

- "Δε βαριέσαι... Αφού δε φαίνεται το πρόσωπό μου και δεν έχω κάποιο tattoo ή κάποιο άλλο αναγνωρίσιμο σημάδι, τι βρεγμένη, τι μούσκεμα. Αφού έχασα που έχασα, ας το κάνω τουλάχιστον με στυλ"

- "Είσαι υπέροχη" της είπα χαμογελώντας και κάνοντάς την να κοκκινήσει. Έκανε να πάει να βάλει το πάνω μέρος της πιτζάμας της.

- "Μη φορέσεις το πάνω σε παρακαλώ."

Δίστασε.

- "Δεν είναι μόνο το μυαλό σου υπέροχο, Ευδοκία."

Φύσηξε, ξεφύσηξε αλλά δεν έβαλε το από πάνω.

- "Και τι θα κάνουμε τώρα;"

- "Τώρα θέλω να δω το μυαλουδάκι σου σε λειτουργία. Θα σου βάλω ένα πρόβλημα και θέλω να το λύσεις!"

- "Δεν είναι ώρα για ανώτερα μαθηματικά" μου είπε.

- "Δεν είναι ανώτερα, είναι στοιχειώδης αριθμητική. Βέβαια το πρόβλημα είναι πολύ ζόρικο, της Φανής της πήρε μία ώρα για να το αποδείξει."

- "Ποια είναι η Φανή;"

- "Η κόρη μου"

- "Μου είχες πει ότι είναι 15 χρονών. Είναι τόσο καλή;"

- "Ειλικρινά σου μιλάω, όχι επειδή είναι κόρη μου, αλλά η Φανή είναι έχει πιο γερό μαθηματικό μυαλό από τον πατέρα της."

- "Εντάξει, καταλαβαίνω ότι την αγαπάς αλλά κάπου ώπα!"

- "Εμένα μου πήρε τρεις ώρες να το αποδείξω και ήμουν 20 όχι 14, Ευδοκία!" μου απάντησε και με άφησε παγωτό.

- "Και περιμένεις εγώ να το κάνω αυτή την ώρα ντυμένη έτσι;"

- Όχι, απλά θέλω να ακούσω τη συλλογιστική σου. Με ποιο τρόπο θα επιτεθείς."

Αναστέναξε.

- "Σ' ακούω"

- "Αν το 1+α*β διαιρεί το (α² + β²) τότε να αποδειχτεί ότι το (α² + β²) / (1+α*β) είναι τέλειο τετράγωνο.

Πήρε ένα χαρτί και άρχισε να γράφει. Δεν μίλησα, την άκουγα που μουρμούραγε αλλά δεν καταλάβαινα τι έλεγε.

- "Τι μουρμουράς, δεν σε ακούω."

- "Αν έχεις μια λύση τότε το ίδιο ζευγάρι με διαφορετική διάταξη είναι εξίσου λύση" μου είπε χωρίς να σηκώσει τα μάτια της πάνω μου. Δάγκωσε λίγο το μολύβι της. "Επίσης παρατηρώ ότι όταν α=β^3 τότε το υπόλοιπο της διαίρεσης του (α² + β²) με το (1+α*β) είναι μηδέν" συνέχισε.

- "Και;" τη ρώτησα.

- "Και τίποτα. Αυτό που ζητείται να αποδειχτεί είναι ότι η εν λόγω ποσότητα είναι τέλειο τετράγωνο και όχι ότι υπάρχουν άπειρες λύσεις."

Χαμογέλασα. Δεν της το είπα και η ίδια δεν το αναγνώρισε αλλά αυτό το ερώτημα είναι θρυλικό, ήταν το πρόβλημα νο. 6 της μαθηματικής ολυμπιάδας του 1988 και έχει μείνει στην ιστορία ως ένα από τα πιο δύσκολα προβλήματα που είχαν μπει ποτέ στην ιστορία των μαθηματικών ολυμπιάδων. Ούτε ο Terence Tao, τότε στα 13 του, δεν είχε καταφέρει να το λύσει. Δεν υπερβάλλω για το μαθηματικό ταλέντο της Φανής, της πήρε μία ώρα να το λύσει στα 14ης όταν εμένα στα 20 μου μού είχε πάρει πάνω από τρεις ώρες.

Κοιτούσα την Ευδοκία που μασουλούσε το μολύβι της και μουρμούραγε χωρίς να την ενοχλώ παρακολουθώντας της γοητευμένος. Είχε ξεχάσει την άβολη θέση, είχε ξεχάσει ότι στεκόταν γυμνή από πάνω και είχε αφοσιωθεί με όλη την ψυχή της στο πρόβλημα που της είχα βάλει. Πρέπει να πέρασε πέρασαν πάνω από 20 λεπτά.

Τότε το πρόσωπό της φωτίστηκε.

- "Το βρήκα" μου είπε.

- "Ποια είναι η λύση σου;" τη ρώτησα.

- "Εις άτοπον. Θα υποθέσουμε ότι υπάρχουν τιμές του (α² + β²) / (1+α*β) που δεν είναι τετράγωνα. Θα πάρουμε το minimum αυτών των τιμών και θα αποδείξουμε ότι υπάρχει και λύση μικρότερη από αυτό, πράγμα άτοπο!"

Της είχε πάρει 25-30 λεπτά.

Τέτοιου διαμετρήματος μυαλό και δεν έβρισκε δουλειά σε πανεπιστήμιο; Αλλά θα μου πεις υπήρχε ποτέ περίπτωση ο Ralf να έχει διδακτορικό φοιτητή του οποίου να επιβλέψει ο ίδιος το διδακτορικό αν ο εν λόγω φοιτητής δεν ήταν μαθηματικός του δικού του διαμετρήματος;

- "Στείλε μου το βιογραφικό σου σε παρακαλώ" ήταν το μόνο που μπόρεσα να πω.

Ευδοκία

Όχι, αυτό δεν το περίμενα ποτέ των ποτών. Ο Stefan Stolsberg, O Stefan Stolsberg να ζητήσει από εμένα βιογραφικό;

Είχα μουδιάσει. Στεκόμουν γυμνή -έστω και μόνο από πάνω- απέναντι στην κάμερά του και αυτό που κάναμε ήταν να με βάλει να του λύσω ένα μαθηματικό πρόβλημα και μετά να μου ζητήσει να του στείλω βιογραφικό!

Και τότε άρχισαν να βαράνε ό,τι συναγερμοί υπήρχαν. Εκείνος σα να διάβασε τη σκέψη μου.

- "No quid pro quo. Θεωρώ απαράδεκτο μυαλό τέτοιου διαμετρήματος να ψάχνει και να παρακαλάει αριστερά και δεξιά για να βρει μια θέση ως μέλος ΔΕΠ. Δεν θα σου κάνουν την τιμή να σε δεχτούνε Ευδοκία, εσύ θα τους κάνεις την τιμή να αποδεχτείς την όποια θέση. Στείλε μου σε παρακαλώ το βιογραφικό σου."

Μουδιασμένη ακόμα του έστειλα το link στην προσωπική μου σελίδα που διατηρούσα ακόμα στο Stanford με το βιογραφικό μου και τις δημοσιεύσεις μου. Ο Στέφανος άρχισε να διαβάζει και σφύριξε.

- "Έχεις κάνει δημοσιεύσεις με τον Cohen, με τον Tao και με τον Hirsch και αντί να σου παίρνουν τσιμπούκια και να σε παρακαλάνε να έρθεις σου κάνουν και τους δύσκολους;"

Πρώτη φορά τον είδα αγριεμμένο, πραγματικά είχε αγριέψει!

- "Ένα εξάμηνο είσαι Ελλάδα; Γιατί βρε κορίτσι μου άφησες το Stanford και ήρθες εδώ να φιλάς κατουρημένες ποδιές;"

- "Δεν μου άρεσε στην Αμερική, Στέφανε. Πραγματικά δεν έβλεπα την ώρα και τη στιγμή να γυρίσω πίσω."

- "Έχεις βαθμό πτυχίου 9,75, έχεις διδακτορικό με υποτροφία από το Stanford, δημοσιεύσεις σε διαφορική τοπολογία, αλγεβρική τοπολογία, συνδυαστική και θεωρία αριθμών και κάθεσαι και παρακαλάς; Είσαι σοβαρή;"

Δεν είχε αγριέψει απλώς, τα είχε πάρει στο κρανίο. Με μάλωνε λες και έφταιγα εγώ και δε μπορούσα να αρθρώσω λέξη!

- "Θα με πάρει ο διάβολος αν δε σου βρω θέση."

Δεν ήξερα τι να πω.

- "Σε... σε ευχαριστώ" ψέλλισα.

- "Ντύσου σε παρακαλώ. Έχεις όρεξη για μια πεντάδα μπιλτζ πριν πέσουμε για ύπνο;"

- "Θέλεις να με διαλύσεις πάλι;" τον ρώτησα χωρίς να το καλοσκεφτώ και το μετάνιωσα αμέσως αλλά δεν μπορούσα να το πάρω πίσω.

- "Νομίζεις ότι έχω ανάγκη να νιώσω ανώτερος, Ευδοκία;"

- "Όχι! Όχι... Σου ζητώ συγνώμη... ήταν... ήταν άστοχο και απαράδεκτο αυτό που σου είπα."

- "Έχει καλώς" μου είπε αλλά δε νομίζω ότι με είχε συγχωρέσει.

- "Θες... θες να παίξουμε;"

- "Όχι, μου έφυγε η όρεξη" μου απάντησε και μου κόπηκαν τα γόνατα.

Πόσο ηλίθια είσαι ρε Εύη μάλωσα τον εαυτό μου. Πόσο πραγματικά απίστευτα ηλίθια είσαι;

- "Άκου" μου είπε. "Τώρα δεν έχω διάθεση να συνεχίσω, θα τα πούμε κάποια άλλη στιγμή."

- "Στέφανε, ειλικρινά σου ζητάω συγνώμη. Δεν ξέρω τι άλλο να πω."

- "Τη δέχομαι, Ευδοκία, αλλά τώρα δεν είναι η ώρα. Θα σε καληνυχτίσω εδώ. Το πρωί να έχω στο mail μου το βιογραφικό σου."

- "Μα... μάλιστα" του είπα.

- "Καλή σου νύχτα" μου είπε και έκλεισε πριν προλάβω να τον χαιρετήσω κι εγώ.

Ένιωθα τόσο χάλια που ήθελα να ουρλιάξω. Χίλιες φορές να με είχε μαστιγώσει μέχρι να μου κάνει την πλάτη κιμά παρά αυτό. Το βλέμμα του, η φωνή του, το πως με έκλεισε ήταν πολύ μεγαλύτερη τιμωρία από χίλια μαστιγώματα. Και είχε κυλήσει τόσο όμορφα η βραδιά, αν δεν το κατέστρεφα θα έσκαγα.

"Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μετανιωμένη είμαι. Δεν ξέρω γιατί το κάνω αυτό ώρες-ώρες, δεν ξέρω γιατί γίνομαι τόσο αντιδραστική και με μια κίνηση χύνω την καρδάρα με το γάλα. Είμαι μετανιωμένη όμως, ειλικρινά σου ζητάω να με συγχωρέσεις" του έγραψα σε μήνυμα και πάτησα send.

- "Ωραία..." μονολόγησα. "Τώρα θα κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα να δω αν θα απαντήσει. Και αν απαντήσει πάει στο διάολο, αν δεν απαντήσει...".

Αναστέναξα.

Όπως στρώνει κανείς, κοιμάται. Και τότε βούηξε το κινητό μου.

-"Το παρελθόν δεν αλλάζει, το μόνο που είναι του χεριού σου είναι το μέλλον. Πέσε τώρα να κοιμηθείς."

Πιάστηκα από αυτό το μήνυμα με την απελπισία που ένας πνιγμένος πιάνεται από τα μαλλιά του. Θυμήθηκα μια ιστορία ενός από το forum στην οποία είχε αναφέρει την εκδοχή του για το μύθο του πιθαριού της Πανδώρας.

"Τι δουλειά είχε η Ελπίδα στο πιθάρι με όλα τα κακά";

Έλα ντε;

Δε μπορούσα να κοιμηθώ οπότε αποφάσισα μέσα στη νύχτα να ξαναδιαβάσω και αν χρειαστεί να σουλουπώσω το βιογραφικό μου. Μια φορά το στέλνει κανείς σε έναν μαθηματικό του διαμετρήματος του Stolsberg.

Ο οποίος για μένα και μέχρι πριν λίγη ώρα είχε γίνει ένα απλό "Στέφανος".

Και στο τέλος του την είπα και από πάνω!

Μπράβο, Εύη.

Κατερίνα

Προσπαθούσα να περπατήσω ίσια και δεν ήταν καθόλου εύκολο, ένιωθα τα μεριά μου να καίνε. Ο Γιόχαν χθες το βράδυ με έκανε να πω το δεσπότη Παναγιώτη. Ένιωσα τύψεις στη σκέψη ότι δε θα ήμουν σε θέση να ικανοποιήσω όπως επιθυμούσα τον Stefan στην κατάταση που ήμουν. Είχε απογευματινό μάθημα στο πανεπιστήμιο και δεν μπορούσε να έρθει να με πάρει από το αεροδρόμιο οπότε αναγκαστικά πήρα ταξί. Μπήκα στο σπίτι γύρω στις 19:00 και ήταν άδειο, μου είχαν λείψει τα παιδιά μου αλλά αν τους έπαιρνα να τους πω ότι είχα έρθει τώρα θα χαλούσαν τον κόσμο να έρθουν σπίτι και ο Stefan ήθελε χρόνο μαζί μου όσο και αν στην κατάσταση που ήμουν δεν ήμουν και για πολλά-πολλά.

Στο σπίτι είχε ζέστη, ο Stefan είχε σηκώσει το θερμοστάτη για μένα παρά το γεγονός ότι η ζέστη δεν είναι ιδαίτερα του γούστου του. Χαμογέλασα και σούρνωντας άφησα τη βαλίτσα στο δωμάτιο, δεν είχα καν το κουράγιο να αδειάσω τα πράγματα. Πήγα στο μεγάλο μπάνιο και έβαλα τη μπανιέρα να γεμίζει καυτό νερό, χρειαζόμουν απελπισμένα να μπω και να μουλιάσω. Περίμενα υπομονετικά μέχρι να γεμίσει, έριξα τα άλατα και μπήκα μέσα.

Ούτε κι εγώ ήξερα πόση ώρα ήμουν χωμένη μέσα στο καυτό νερό με κλειστά τα μάτια όταν άκουσα την φωνή του Stefan

- "Ήρθες κοριτσάρα μου;"

Του χαμογέλασα.

- "Πώς τα πέρασες χθες;" με ρώτησε με παιχνιδιάρικο τόνο.

- "Μπούτι δεν έκλεισα όλη νύχτα" του απάντησα στον ίδιο τόνο.

- "Πώς ήταν η Βιέννη;" είπε αλλάζοντας συζήτηση.

- "Όπως πάντα υπέροχη. Όχι ότι είχα πολύ χρόνο στη διάθεσή μου να την εξερευνήσω."

- "Να εξερευνήσεις ή μάλλον να σε εξερευνήσουν νεαροί αυστριακοί είχες το χρόνο άτιμο γύναιο!" μου είπε πειρακτικά.

Του έβγαλα τη γλώσσα μου

- "Άλογο μ' έκανε, στο βαθμό που έχω αρχίσει να το μετανιώνω."

- "Τι εννοείς;" με ρώτησε με ξαφνική ανησυχία

- "Μην πάει ο νους σου στο κακό. Θυμάσαι που σου έλεγα ότι κρίνοντας από το φούσκωμα στο παντελόνι του κάποιον θα τον κλάψει η μανούλα του; Ε, εγώ ήμουν αυτός ο κάποιος."

- "Μεγάλος;"

- "Το κτήνος του πολέμου. Μην είμαι ψεύτρα, το ευχαριστήθηκα αλλά σήμερα δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου!"

- "Ωχ κατάλαβα, θα έχει αντίλαλο!"

Έβαλα τα γέλια.

- "Θα έρθεις να μου κάνεις παρέα;"

- "Εσύ είναι που πρέπει να εξαγνιστείς στη φωτιά όχι εγώ! Από μακρυά κι αγαπημένοι"

Αναστέναξα και έκανα να σηκωθώ.

- "Μη σηκώνεσαι καρδούλα μου" μου είπε. "Κάνε το μπανάκι σου, πάω να συνδέσω το κινητό σου στην τηλεόραση για να σε θαυμάσω."

- "Τι, σκοπεύεις να το δεις χωρίς εμένα;"

- "...λέει αυτή που το έκανε χωρίς τον άνδρα της" μου είπε πειρακτικά και γέλασα γιατί ήξερα ότι το έλεγε απλά πειρακτικά.

Του Stefan του άρεσε να με παίρνει μάτι καθώς με γαμάνε ή να βλέπει βίντεο με περιπτύξεις μου. Δε θα πω ψέμματα, την πρώτη φορά που είχε γίνει αυτό, τότε στα 18 μου είχα σοκαριστεί, αρχικά από την πρότασή του να με πηδήξει με ένα φίλο του και έπειτα από τη δική μου αντίδραση τόσο πριν συμβεί αυτό όσο και αφού συνέβη.

Κέμπριτζ, Μασαχουσέτη, 25 χρόνια πριν​

Τον κοίταζα με ανοιχτό το στόμα ενώ τα αυτιά μου δεν πίστευαν σε αυτό που είχαν ακούσει.

- "Σοβαρά μιλάς;"

- "Με έχεις για άνθρωπο που θα αστειευόταν σε αυτά τα θέματα, Κατερίνα;"

- "μα... μα..." προσπάθησα να ψελλίσω αλλά δε μου έβγαινε.

- "Δεν θέλω μα μου, θέλω ναι ή όχι." μου είπε ορθά-κοφτά.

- "Μα πώς μπορείς να μου το ζητάς αυτό; Πώς μπορείς να μου ζητάς να κάτσω να με πηδήξετε μαζί με το Φρανκ;"

- "Από ποιαν θα το ζητούσα ρε Κατερίνα αν όχι από εσένα; Δε θέλω να κάνω τρίο με μια άγνωστη, θέλω να κάνω τρίο με εσένα."

Αν και ήμουν πολύ συγχυσμένη αναγνώρισα ότι είχε ένα σοβαρό point όμως εκείνη τη στιγμή το μυαλό μου δεν μπορούσε να πάρει στροφές. Από τη μία αυτή η σκέψη με εξόργιζε, όπως με εξόργιζε και η ίδια η στάση του Stefan αλλά από την άλλη ...η αλήθεια ήταν ότι η ίδια η σκέψη με ερέθισε. Ομολογώ ότι μέρος του θυμού μου στρέφονταν κατά του ίδιου μου του εαυτού, ντρεπόμουν που υπήρχε μέρος μου που φτιαχνόταν.

- "Δεν μπορώ να σου δώσω απάντηση τώρα Stefan."

- "Πάρε όσο χρόνο χρειάζεσαι."

- "Και τι θα συμβεί αν αρνηθώ;"

- "Τότε δε θα γίνει."

- "Κι εσύ;"

- "Αυτό είναι δικό μου θέμα."

- "Με εκβιάζεις;"

- "Όχι βέβαια. Δικό σου θέμα είναι αν θα αρνηθείς, δικό μου θέμα είναι πως θα το διαχειριστώ."

- "Αυτό ακούγεται σαν απειλή" του είπα φανερά εκνευρισμένη.

- "Δεν καταλαβαίνω τι περιμένεις να σου πω Κατερίνα. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του και ζει με αυτές."

- "Ή σας κάθομαι ή με χωρίζεις; Αυτό μου λες;"

- "Αυτό είναι η ερμηνεία που επέλεξες να δώσεις εσύ Κατερίνα και είναι πολύ περισσότερο προσβλητική από την πρόταση για τρίο. Για την ακρίβεια η πρόταση για τρίο δεν είναι καν προσβλητική, όταν σου ζήτησα να μου δώσεις τον κώλο σου προσβλήθηκες;"

Ένιωσα σα να έφαγα χαστούκι.

- "Δεν είναι το ίδιο!"

- "Ακριβώς το ίδιο είναι Κατερίνα. Σεξ, απλά σεξ. Εσύ από την άλλη με αντιμετωπίζεις σαν κάποιον που δεν δίνω δεκάρα τσακιστή για σένα στο σημείο που φοβάσαι πώς θα σε παρατήσω επειδή μου αρνήθηκες ένα χατήρι."

- "Stefan..." πήγα να πω αλλά δε μου έδωσε περιθώρια.

- "Όχι τώρα. Είμαι φοβερά εκνευρισμένος και δεν είμαι σε θέση να συνεχίσω τη συζήτηση. Θα τα πούμε αύριο. Καληνύχτα"

Εκείνο το βράδυ αυτός ο διάλογος έπαιξε σε ατέρμονη λούπα, ξανά και ξανά και ξανά και ξανά... Ήταν το βράδυ που ο κόσμος μου άλλαξε.

Λάθος.

Άνοιξε!

Πέντε βράδια αργότερα ήμουν καθισμένη στα τέσσερα με την πούτσα του Frank στο στόμα και τον Stefan να οργώνει το κωλαράκι μου. Εκείνη την νύχτα είχα τους πρώτους πραγματικούς μου οργασμούς. Ξανά και ξανά και ξανά.

Σήμερα

Σηκώθηκα από το μπάνιο και στέγνωσα στα γρήγορα τα μαλλιά μου. Πήγα στο σαλόνι, ο Stefan είχε βάλει το βίντεό μου με τον Γιόχαν και το έβλεπε ενώ τον έπαιζε. Σήμερα είναι η αλήθεια ότι δεν ήμουν σε θέση να του δώσω το μουνί μου ή τον κώλο μου αλλά η χθεσινές λαρυγγκοσκοπίσης δεν μου είχαν αφήσει κουσούρι στο στόμα μου και ο Stefan λατρεύει τις πίπες. 

Στέφανος

Άνοιξα το κινητό της και πήγα στα videos. Όταν βρήκα αυτό που έψαχνα άνοιξα την τηλεόραση και έβαλα το κινητό να αναπαράγει το βίντεο στην οθόνη της. Το βίντεο ξεκινούσε με την Κατερίνα να απομακρύνεται γυμνή από την κάμερα και να γονατίζει μπροστά στην πολυθρόνα που καθόταν ο νεαρός Αυστριακός.

Ωραίος άντρας!

Η Κατερίνα στο βίντεο γονάτισε και πήρε τον πούτσο του στο στόμα της ξεχειλώνοντάς το. Έβγαλα τον πούτσο μου έξω και άρχισα να τον παίζω ενώ στο βίντεο η Κατερίνα έκανε επίδειξη βαθιάς λαρυγγοσκόπισης. Ήμουν τόσο αφοσιωμένος που δεν την πήρα χαμπάρι ότι ήρθε μπροστά μου.

- "Αποσκότησων με" της είπα πειρακτικά και εκείνη αντί απάντησης έκανε κότσο το μαλλί της.

Oh boy, όταν το κάνει αυτό η Κατερίνα she means business!!!

Από τη μία το βίντεο που θα μπορούσε να διδάσκεται σε σεμινάρια deep throating από την άλλη η live επίδειξη αυτού του γνήσιου ταλέντου και σε λίγο εγώ και ο αυστριακός χύναμε στο ίδιο στόμα, έστω και με μια μικρή χρονοκαθυστέρηση από τη μεριά μου.

- "Να με πνίξεις κόντεψες, να υποθέσω ότι δε σου έκατσε η πιτσιρίκα με την οποία βγήκες χθες;"

- "Αφενός ποιος σου είπε κυρία μου ότι είναι πιτσιρίκα και αφετέρου δεν βγήκα για μπύρα μαζί της έχοντας στο πάνω κεφάλι πως το κάτω θα παρακάμψει το βρακί της!"

- "Και γιατί βγήκες;"

- "Γιατί με ιντριγκάρισε. Η Ευδοκία είναι συνάδελφος."

- "Ψυχολόγος;"

- "Όχι βρε, δική μου συνάδελφος. Διδάκτωρ παρακαλώ με επιβλέπων τον Ralph!"

- "Αει στο διάολο. Πήρε ο γερο-παράξενος διδακτορικό φοιτητή υπό τη σκέπη του;"

- "Για να καταλάβεις για τι μυαλό μιλάμε, έχει δημοσιεύσεις με τον Ralph και τον Terence!"

- "Αστέρι η μικρή!"

- "Δε φαντάζεσαι. Και ξέρεις ποιο είναι το εξοργιστικό; Παρακάλαγε αριστερά και δεξιά μπας και βρει μια θέση ΔΕΠ ενώ κανονικά θα έπρεπε να της παίρνουν τσιμπούκια και να της δίνουν κώλο για να την πείσουν να τους καταδεχτεί."

- "Στο Stanford?" με ρώτησε μην μπορώντας να κρύψει την έκπληξή της.

- "Όχι βέβαια! Εδώ της κάνουν τους ζόρικους. Έστειλα mail το πρωί στον Ralph και μου απάντησε, είχε κοντέψει να πάθει αποπληξία όταν η Ευδοκία του ανακοίνωσε ότι θέλει να φύγει από το Stanford"

- "Και τι θα γίνει τώρα;"

- "Τώρα το ανέλαβα εγώ. Εννοείται χωρίς quid pro quo."

- "Δεν περίμενα κάτι λιγότερο από εσένα Stefan"

- "Εδώ είναι τα ζόρικα. Αν και στο τέλος της βραδιάς κατόρθωσε και με έκανε να μου γυρίσει το μάτι πολύ την κάνω κέφι."

- "Για πήδημα;"

- "Όχι. Για υποτακτική."

Δεν είχα ποτέ στη ζωή μου υποτακτική, μόνο play partners. Τυπικά θα μπορούσε κανείς να ονομάσει την Κατερίνα υποτακτική μου αλλά εγώ δεν την έβλεπα ως υποτακτική, την έβλεπα ως σύντροφο. Θα μου πεις δεν θα μπορούσε να είναι και υποτακτική και σύντροφος; Θα μπορούσε αλλά εγώ την βλέπω ως σύντροφο, τελεία.

- "I admit, i didn't see this coming" μου είπε η Κατερίνα γυρίζοντας στα αγγλικά.

- "How does this make you feel?"

- "Stefan, you may see it differently but for me it is as simple as it can get. YOU ARE MY MASTER in every possible way. If this is your wish, then the only thing i can say is "How can I help you, Master?"

- "Κατερίνα..." ξεκίνησε να λέει αλλά τον διέκοψα.

- "Stefan, σε παρακαλώ άκουσέ με. Την έχουμε κάνει πολλάκις αυτή τη συζήτηση και ξέρω την οπτική σου. Όμως κατά βάθος το βλέπεις όπως κι εγώ, όπως ακριβώς είναι. Μπορεί να μη θέλεις να με λες σκλάβα σου, μπορεί να μη σ' αρέσουν οι ταμπέλες αλλά δεν αλλάζει την ουσία των πραγμάτων. Μου είπες βάτραχος, η απάντησή μου θα είναι <<πόσο ψηλά θέλεις να πηδήξω.>>"

- "Το ξέρω καρδούλα μου" της είπα. "Άλλωστε αυτό είπα και στην Ευδοκία όταν με ρώτησε αν είσαι σκλάβα μου. Της είπα ότι είσαι ελεύθερος άνθρωπος που αποφάσισες ότι αυτό που σε γεμίζει είναι να με υπηρετείς. Δεν είχα καμία αμφιβολία ότι θα έχω την ολόψυχη συμπαράστασή σου αλλά όταν σε ρώτησα πως σε κάνει να αισθάνεσαι αυτό δεν σε ρώτησα για να μου επιβεαιώσεις ότι μου ανήκεις αλλά για να μάθω πως σε κάνει να αισθάνεσαι αυτό."

- "Εσύ πως ένωσες όταν σου ζήτησα την άδεια να ζητήσω από τον Harry να με αναλάβει;"

- "Είχα ζοριστεί, το ξέρεις."

- "Άλλαξε κάτι;"

- "Όχι. Ήξερα ότι ένα κομμάτι σου μου ανήκει. Αλλά θα ήμουν ψεύτης αν έλεγα ότι δεν τα χρειάστηκα, ειδικά στις αρχές."

- "Αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι εγώ δε νιώθω κανένα φόβο whatsoever πιστεύεις πραγματικά ότι θα άλλαζε κάτι στο πως το βλέπω εγώ; Η διαφορά μας, Stefan, είναι πως δε νιώθω πως μου ανήκεις, εγώ νιώθω πως σου ανήκω. Αν θέλεις και δεύτερη και τρίτη και τέταρτη το μόνο που θα κάνω είναι να σε προσέχω μη μας μείνεις" είπε παιχνιδιάρικα.

- "Μήπως να ζητήσουμε τη συνδρομή του αυστριακού σου;" την ρώτησα.

- "Να ξέρεις πάντως ότι κράτησα τα contact details του Γιόχαν. Έχοντας δώσει και κώλο μεταξύ άλλων στον εν λόγω κύριο, σε διαβεβαιώ ότι το σεξ από πίσω μαζί του σημειολογική μόνο διαφορά έχει από τον ανασκολοπισμό οπότε μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως τιμωρητικά."

- "Έδωσες κώλο σ' αυτό το θηρίο ρε θηρίο; Πραγματικά δυσκολεύομαι να αποφασίσω ποιο είναι μεγαλύτερο!"

- "Αν συνεχίσεις το βίντεο θα δεις και άλλα ενδιαφέροντα πράγματα" είπε και έκανε ξανά κότσο το μαλλί της...

Ευδοκία

Το πρωί όπως μου είχε ζητήσει του έστειλα σε mail το βιογραφικό μου. Είχα περάσει πολύ άσχημο βράδυ μετανιωμένη σκληρά για την απρέπειά μου και τα μάτια μου έτσουζαν ακόμα. Έφτιαξα τον καφέ μου και συνέχισα την ταβανοθεραπεία στο σαλονάκι ελπίζοντας μάταια να ακούσω το τηλέφωνό μου να βουίζει με μήνυμα από τον Στέφανο. Εγώ μετά το χθεσινό δεν τολμούσα καν να διανοηθώ να πάρω το τηλέφωνο ή να τον καλέσω στο skype.

Πέρασαν τρεις μέρες έτσι και ψυχολογικά πήγαινα από το κακό στο χειρότερο. Είχα χάσει το λογαριασμό πόσα μηνύματα είχα γράψει και σβήσει χωρίς να έχω το κουράγιο να τα στείλω. Ήμουν πάλι στη φάση που έγραφα μήνυμα που ήξερα ότι δε θα στείλω όταν χτύπησε το τηλέφωνό μου, ήταν ο Στέφανος.

- "Πα... παρακαλώ;" είπα τρώγοντας τα λόγια μου.

- "Καλημέρα Ευδοκία" μου είπε χωρίς να μπορώ να διακρίνω χρώμα στη φωνή του. "Τι κάνεις;"

- "Κα...καλά είμαι..." του είπα αλλά πριν προλάβει να απαντήσει με κάποιο τρόπο βρήκα το κουράγιο και του είπα την αλήθεια. "Ψέμματα. Δεν είμαι καλά. Έχω... Ήταν πολύ... ήταν πολύ απρεπές αυτό που σου είπα προχθές. Ήμουν... ήμουν απαράδεκτη. Συγνώμη, ειλικρινά, συγνώμη!" συμπλήρωσα με σπασμένη φωνή.

- "Και σου είπα από προχθές ότι έκανα δεκτή τη συγνώμη σου. Είσαι πολύ ευφυής άνθρωπος για να χρειάζεσαι να στα επαναλαμβάνω και ειλικρινά το θεωρώ ιδιαίτερα κουραστικό. Έκανες μια χοντράδα, την αναγνώρισες, ζήτησες συγνώμη, στην έδωσα, πάμε παρακάτω."

- "Έχεις... έχεις δίκιο" είπα παίρνοντας βαθειά ανάσα. "Εσύ... εσύ τι κάνεις;"

- "Καλά είμαι κι εγώ αλλά τα προσωπικά μας θα τα πούμε άλλη ώρα και με άλλο τρόπο, τώρα σε πήρα για άλλο πράγμα."

Η καρδιά μου χοροπήδησε και παρόλο που ήξερα ότι "το άλλο πράγμα" αφορούσε τον επαγγελματικό τομέα στον οποίο απελπισμένα έψαχνα τρόπο να τακτοποιηθώ, το χοροπήδημα αφορούσε το πρώτο μέρος της πρότασης.

- "Έστειλα προχθές mail στο Ralph, αποπληξία είχε πάθει όταν του ανακοίνωσες ότι θα φύγεις από το Stanford."

- "Εεε... εχμ... εεε..." προσπάθησα να μιλήσω αλλά δε μου βγήκε.

- "Η ώρα τώρα είναι 10:00. Σε περιμένω στις 13:00 στο γραφείο μου, Πολυτεχνειούπολη, Κτήριο Ε, τρίτος όροφος γραφείο 3.5. Μην αργήσεις!"

- "Όχι όχι, στις 13:00 ακριβώς θα είμαι εκεί!"

- "Λοιπόν, σε αφήνω, έχω παράδοση μέχρι τις 12:00. Σε περιμένω."

- "Σε ευχαριστώ πολύ Στέφανε, πραγματικά! Στις 13:00 θα είμαι στο γραφείο σου."

Κλείσαμε και το πρώτο πράγμα που έκανα, πέραν από το να χοροπηδάω σαν κατσίκι, ήταν να πάω να γεμίσω την μπανιέρα με καυτό νερό. Χώθηκα μέσα και έκατσα μέχρι που μούλιασα. Ντύθηκα με ένα από τα καλά μου τα ταγιέρ και επειδή το είχα άγχος μην αργήσω τελικά έφτασα στην Πανεπιστημιούπολη στις 12:30 με αποτέλεσμα μισή ώρα να μην έχω τι να κάνω. Όπως και να έχει ακριβώς στις 13:00 ήμουν έξω από το γραφείο του. Χτύπησα απαλά την πόρτα και άκουσα το Στέφανο από μέσα να λέει "Περάστε".

Μπήκα μέσα στο γραφείο του, ήταν μόνος του.

- "Καλημέρα Δρ. Πέτρου" μου είπε.

- "Καλημέρα Δρ. Stolsberg" του απάντησα στον ίδιο τόνο. Σηκώθηκε από το γραφείο του και πήγε και κάθισε στο τραπέζι. Απέναντι ήταν ένας τεράστιος μαυροπίνακας που έπιανε όλο σχεδόν τον τοίχο. Μου έκανε νόημα να κάτσω κι εγώ, πράγμα που έκανα.

- "Λοιπόν, Δρ. Πέτρου, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι είστε ένα από τα λαμπρότερα μυαλά της γενιά σας. Οι συστάσεις των Dr. Cohen και Dr. Tao μιλάνε από μόνες τους. Ο τομέας Τοπολογίας χρειάζεται ενίσχυση και εγώ αλλά και ο πρόεδρος του τμήματος θεωρούμε ότι είστε η καλύτερη δυνατή επιλογή. Βέβαια χρειάζεται να περάσουν τουλάχιστον δύο ακόμα έτη πριν μπορέσετε να θέσετε υποψηφιότητα για επίκουρος καθώς στο Stanford και μετά το διδακτορικό σας διδάξατε και/ή κάνατε μεταδιδακτορική έρευνα ένα μόλις χρόνο" μου είπε και από τον τόνο του κατάλαβα ότι ήταν μπιχτή που σηκώθηκα και έφυγα από το Stanford.

Παίρνοντας θάρρος από τα λόγια του μίλησα κι εγώ με τη σειρά μου.

- "Η διαφορική τοπολογία ήταν ο κύριος ερευνητικός μου τομέας αλλά στα ερευνητικά μου ενδιαφέρονται ανήκουν και η αλγεβρική τοπολογία αλλά και η συνδυαστική και η θεωρία αριθμών. Στη συνεργασία μου με τον Δρ. Tao..." αλλά εκείνη τη στιγμή χτύπησε η πόρτα και μας διέκοψαν.

- "Περάστε" είπε ο Στέφανος και μέσα μπήκε ένας νεαρός με ατίθασο μαλλί και γιαλάκια. Το πρόσωπο του Στέφανου έλαμψε!

- "Δρ Αποστολίδη, περάστε παρακαλώ. Από εδώ η Δρ. Πέτρου, η οποία ελπίζουμε να μας ενισχύσει τον τομέα της Τοπολογίας όπως εσείς τον τομέα του Λογισμού Μεταβολών όταν τελειώσετε το στρατιωτικό σας."

Τότε μου έκανε κλικ, είχα ακούσει ξανά το όνομα όταν μου είχε πει για το συνέδριο στο Παρίσι. Σηκώθηκα και του έδωσα το χέρι μου.

- "Χαίρω πολύ, Δρ. Αποστολίδη"

- "Τιμή μου που σας γνωρίζω Δρ. Πέτρου" απάντησε κάνοντάς με να χάσω τα λόγια μου.

- "Και τώρα που χαρήκαμε όλοι λέω να αφήσουμε τις τυπικότητες. Ευδοκία θέλεις καφέ; Νίκο;"

- "Όχι, ευχαριστώ, έχω πιει ήδη καφέ το πρωί και δεν πίνω δεύτερο καφέ μέχρι το απόγευμα. Ένα φυσικό χυμό ευχαρίστως θα τον έπινα, αν υπάρχει αυτή η δυνατότητα" είπα.

- "Στέφανε, εγώ θα πιω καφεδάκι."

- "Φρέντο το θέλεις το εσπρέσο σου ή ζεστό;" τον ρώτησε ο Στέφανος.

- "Φρέντο."

Ο Στέφανος πήρε τηλέφωνο και έδωσε την παραγγελία του. Η καρδιά μου χοροπηδούσε, ο Στέφανος... όχι... όχι ο Στέφανος, ο Dr. Stolsberg... Ο Dr. Stolsberg μου είχε δώσει επαγγελματική ευκαιρία και δεν υπήρχε ούτε μία στο εκατομμύριο να τον απογοητεύσω. Η συζήτηση που ακολούθησε ήταν σε πολύ χαλαρό επίπεδο και μέσα σε μία ώρα είχα κατασυμπαθήσει και τον Νίκο ο οποίος πέρα από θανατερά κοφτερό μυαλό διαθέτει και εκπληκτικό χιούμορ.

- "Στέφανε, Ευδοκία, πρέπει να σας αφήσω, με περιμένουν! Αράχωβαααααααααααααααααα"

- "Ωχ παναΐαμ" είπε ο Στέφανος.

- "Χάρηκα που σε γνώρισα Νίκο, ελπίζω να τα ξαναπούμε σύντομα!"

- "Για σκι πάει;" είπα μόλις ο Νίκος έφυγε και μείναμε μόνοι μας.

- "Για σκι λέει, για ξεσκί... εννοεί" και έβαλε τα γέλια με το βλέμμα μου. "Αν θεωρείς ότι ο Νίκος έχει χιούμορ, κάτσε να γνωρίσεις τον Πέτρο!"

- "Ποιος είναι ο Πέτρος;" τον ρώτησα.

- "Το αγόρι του!"

- "Too much information" του είπα!

- "Δεν είναι κουτσομπολιό, ο Νίκος και ο Πέτρος για μένα είναι σχεδόν οικογένεια. Οι γονείς του δεν το πήραν με καλό μάτι όταν τους είπε ότι είναι gay, ο γέρος του δεν θέλει να τον βλέπει. Δεν μπορώ... δεν μπορώ να τους καταλάβω αυτούς τους αθρώπους, πραγματικά. Ε, κάπως έτσι ουσιαστικά τους υιοθετήσαμε εγώ και η Κατερίνα."

- "Ούτε εγώ μπορώ να το καταλάβω αυτό το πράγμα, Στέφανε αλλά..."

- "Δεν έχει αλλά! Εδώ δεν έχει αλλά!"

- "Συμμερίζομαι πλήρως τη θέση σου αλλά είναι εύκολο όταν μιλάμε για τις αδερφές των άλλων."

- "Ο Τόμας είναι gay" μου είπε "και ούτε εγώ, ούτε η Κατερίνα, ούτε οι παπούδες του δίνουμε δεκάρα τσακιστή. Το παιδί μου με ενδιαφέρει να είναι ευτυχισμένο και πλήρες με τον τρόπο που το ίδιο ορίζει."

Αν η εκτίμησή μου για τον Στέφανο έφτανε στο Έβερεστ μετά από αυτό που είπε πήγε στη στρατόσφαιρα.

ΤΟΝ ΛΑΤΡΕΨΑ

- "Είσαι υπέροχος άνθρωπος Στέφανε. Διόρθωση. Είστε υπέροχοι άνθρωποι κι εσύ, και η σύζυγός σου και οι γονείς της και οι γονείς σας. Δεν... Δεν βρίσκω λόγια, απλά είστε υπέροχοι άνθρωποι."

- "Σε ευχαριστούμε" μου είπε απλά.

- "Στέ... Στέφανε. Το ξέρω ότι γίνομαι κουραστική αλλά για μια ακόμα φορά θα σου ζητήσω συγνώμη για τη συμπεριφορά μου τις προάλλες."

- "Ξεκόλα λέμε!"

- "Η επανάληψη είναι η μητέρα της μάθησης"

- "Let's put it to test" είπε και για μια στιγμή τα έχασα όταν σηκώθηκε αλλά το μόνο που έκανε ήταν να φέρει μια σκακιέρα. Αφού την έστησε πήρε ένα άσπρο πιόνι και ένα μαύρο και τα έκρυψε στα χέρια του πίσω από την πλάτη. Μετά τα τέντωσε μπροστά μου ζητώντας να διαλέξω. Όταν διάλεξα άνοιξε το χέρι του. Θα έπαιζα με τα λευκά. Οργανωμένος, μέχρι και ρολόι είχε!

- "English ε; Ενδιαφέρον!" μου είπε μετά την πρώτη μου κίνηση.

Αυτή τη φορά ήταν πραγματική μάχη και έδωσα τον καλύτερό μου εαυτό αλλά αν είναι μια φορά καλός στο μέσο του παιχνιδιού στο endgame είναι θάνατος. Αργά και βασανιστικά με στρίμωξε μέχρι που αναγκάστηκα να παραιτηθώ.

- "Όταν εγώ λέω ότι παίζεις καλύτερα από το ΕΛΟ σου το εννοώ, Ευδοκία. Όπως το εννοώ ότι αν συνεχίσουμε να παίζουμε σκάκι δε θα αργήσει η ώρα που η πλάστιγγα θα γύρει προς τη μεριά σου. Εγώ δυστυχώς δεν μπορώ να βελτιωθώ, μόνο να χειροτερέψω. Καλώς η κακώς ο χρόνος είναι ανίκητος. Εσύ όμως μπορείς."

- "Δε σε πήραν τα χρόνια, Στέφανε, μια χαρά είναι το μυαλό σου, κοφτερό σαν ξυράφι!"

- "Δεν είμαι όπως στα 25 μου, Ευδοκία, δε θα μπορούσα να είμαι. Η εικασία του Χαταγιάμα ήταν ευχή και κατάρα. Ήταν η απόλυτη κορύφωση, το δικό μου ολικό μέγιστο. Μετά το ολικό μέγιστο δεν υπάρχει παρά μόνο μια πορεία, η φθίνουσα."

Τον άκουγα και δεν πίστευα στ' αφτιά μου. Το 99.99% των μαθηματικών που πέρασαν από αυτόν τον πλανήτη θα πουλούσε την ψυχή του στο διάβολο να είναι στη θέση του.

- "Δεν κλαίω τη μοίρα μου, Ευδοκία, ούτε καταριέμαι την τύχη μου. Ωστόσο... ωστόσο αυτό το ολικό μέγιστο που όλοι μας κυνηγάμε και ελπίζουμε να πιάσουμε είναι ευχή και κατάρα γιατί αν το πιάσεις... αν το πιάσεις δεν μένει κάτι άλλο. Σαφώς και συνεχίζεις να αυξάνεις τη γνώση, σαφώς και συνεχίζεις να βάζεις λιθαράκια δεξιά και αριστερά αλλά... πώς να στο πω; Δεν ξέρω πως να στο πω... Εκείνο το πράγμα που βίωσα εκείνο το βράδυ στο βουνό... Μια αστραπή ήταν και πέρασε. Όχι, δεν τέλειωσε η ζωή μου, έχω δύο υπέροχα παιδιά, μια σύζυγο που με λατρεύει και τους αγαπάω όσο τίποτα στον κόσμο αλλά... τα μαθηματικά... τα μαθηματικά είναι άλλο πράγμα. Η εικασία του Χαταγιάμα ήταν η δική μου Καπέλα Σιστίνα..."

Χωρίς να το καταλάβω είχα πιάσει το χέρι του στα χέρια μου και το χάιδευα. Έπαθα σοκ στην συνειδητοποίηση αλλά ο Στέφανος απλά τα σήκωσε στα χείλη του και τα φίλησε.

Έτσι απλά.

Η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει.

Μου χαμογέλασε και μου άφησε απαλά τα χέρια στο τραπέζι και από άβολα έπιασα τον εαυτό μου να αισθάνεται σαν ψάρι που το ξαναπέταξαν στο νερό.

- "Έχεις όρεξη να με βοηθήσεις σε κάτι;"

- "Ό,τι θέλεις!" του είπα.

Σηκώθηκε και άρχισε να γράφει στον μαυροπίνακα. Παρακολουθούσα μαγνητισμένη αυτή την φορά όχι τον Στέφανο αλλά τα μαθηματικά του.

- "Εδώ έχω κολλήσει" μου είπε.

- "Μου... μου επιτρέπεις;" τον ρώτησα.

- "Φυσικά, το ρωτάς;"

Σηκώθηκα με τη σειρά μου, πήγα στο μαυροπίνακα και άρχισα να γράφω. Στην αρχή με παρακολουθούσε σκεπτικός και γούρλωσε τα μάτια του όταν κατάλαβε που το πήγαινα.

- "Lie group??? Να με πάρει ο διάβολος!" είπε χαμογελώντας σαν κρετίνος!

Μέχρι τις 21:00 που τον πήρε η γυναίκα του ανήσυχη τηλέφωνο είχαμε γράψει και σβήσει δέκα φορές το μαυροπίνακα έχοντας γεμίσει ένα μπλοκ με σημειώσεις.

Μετά με πήρε με το ζόρι να πάμε σπίτι του για να φάμε και εκεί γνώρισα την Κατερίνα, τον Τόμας και την Φανή.

Κατερίνα

Είχε πάει 21:00 και ο Stefan που σύμφωνα με το πρόγραμμά του θα έπρεπε να είναι σπίτι από τις 18:00 δεν είχε δώσει σημεία ζωής σε σημείο που με έκανε να ανησυχήσω. Μου είχε πει ότι σήμερα θα φώναζε την μικρή για να της πει ότι της εξασφάλισε θέση αλλά όσο και να του είχε γυαλίσει ο Stefan δεν είναι από τους ανθρώπους που θα εμπλέξει τα επαγγελματικά του με τα προσωπικά του. Τον πήρα τηλέφωνο.

- "Κατερινιώ μου!" μου είπε με υστερική ευθυμία.

- "Πού είσαι βρε Στέφανε;"

- "Στο γραφείο! Θυμάσαι που είχα κολλήσει; Ε, η Ευδοκία με ξεκόλλησε! Απίστευτο... απίστευτο πως το είδε. Ούτε εγώ ούτε ο Νίκος το είχαμε δει και τώρα όπως μου το έδειξε είναι τόσο... τόσο απίστευτα ιδιοφυές! Μου ήρθε να την πάρω αγκαλιά και να τη φιλήσω μέχρι να λιποθυμήσει! Lie group! Να με πάρει ο διάβολος και να με σηκώσει, Lie group!!!"

- "Δεν κατάλαβα τίποτα!"

- "Εχμ... ωραία, μέσα στον ενθουσιασμό μου παρασύρθηκα και τώρα πραγματικά πάει να μου λιποθυμήσει!"

Έβαλα τα γέλια, ο Stefan έκανε σαν παιδάκι. Τι να πεις, αυτοί οι μαθηματικοί ώρες ώρες λειτουργούν με τελείως εξωγήινο τρόπο.

- "Έχετε φάει;" τον ρώτησα ξέροντας πολύ καλά την απάντηση. Και που θυμήθηκαν να αναπνέουν όλη τη μέρα ευχαριστημένη να είμαι.

- "Εε... όχι!"

- "Φέρε την Ευδοκία από εδώ να φάμε σαν άνθρωποι."

- "Αχ, γι αυτό σ' αγαπάω! Τι θαυμάσια ιδέα! Τι θα μας μαγειρέψεις;"

- "Σιγά μη κάτσω να μαγειρέψω τέτοια ώρα. Θα παραγγείλουμε απ' έξω!"

- "Εγώ σ' αγαπάω το ίδιο!"

- "Αυτό θα σου έλειπε. Άντε ελάτε, ούτε ο Τόμας και η Φανή έχουν φάει και έχει γυαλίσει το μάτι τους" είπα γελώντας.

Πήγα και έκανα ένα ντους και μετά κατέβηκα στο κάτω μέρος του σπιτιού, στο σαλόνι. Ο Τόμας και η Φανή έπαιζαν σκάκι, το αγαπούσαν με την ίδια ένταση όπως ο πατέρας τους. Η Φανή είναι πηγαίο μαθηματικό ταλέντο αλλά στο σκάκι ο Τόμας είναι το κάτι άλλο. Η Φανή δεν είναι στο επίπεδό του και ίσως ποτέ να μην το φτάσει αλλά του έδινε πραγματικά a run for his money.

- "Παιδιά, σήμερα το βράδυ θα έρθει εδώ να φάει μαζί μας μια καινούρια συνάδερφος του πατέρα σας, η Δρ. Ευδοκία Πέτρου."

- "Να μην αργήσουν μόνο" είπε ο Τόμας.

- "Έχουμε λυσσάξει" συμπλήρωσε η Φανή.

Σαν το πατέρα τους και αυτά, παίζουν σκάκι από τις 18:00 και τώρα θυμήθηκαν ότι πεινάνε. Χτύπησε το τηλέφωνο και το σήκωσα, ήταν ο Μάνθος, το αγόρι του Τόμας

- "Καλησπέρα κυρία Stoslberg. Συγνώμη που σας παίρνω εδώ αλλά ο Τόμας έχει κλειστό το κινητό του και δεν τον βρίσκω"

- "Παίζει σκάκι με την Φανή και μάλλον έχει ξεμείνει από μπαταρία αλλά τον ξέρεις..."

Αναστενάξαμε και οι δύο.

- "Τόμας, έλα στο τηλέφωνο! Σε ψάχνει ο Μάνθος!"

- "Αμάν!" είπε και πετάχτηκε σαν ελατήριο.

Πήγε στο πάνω τηλέφωνο και χαμογέλασα καθώς τον άκουσα που προσπαθούσε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα στο Μάνθο.

Πήγα και κάθισα δίπλα στη Φανή.

- "Μαμά, πώς σου φαίνεται αυτό" με ρώτησε δείχνοντάς μου στο tablet της μια κοκκινομάλα με καρέ.

- "Θες να βάψεις το μαλλί σου;"

- "Όχι όχι, μου αρέσει το χρώμα μου."

Η Φανή ήταν ξανθιά με λαμπερά γαλάζια μάτια σαν τον παππού της τον Τόμας και από το σόι του Stefan είχε πάρει και το μπόι. Ήταν 15 χρονών και μόλις είχε σταματήσει να ψηλώνει, είχε φτάσει το 1.78. Εγώ δεν είμαι ψηλή, είμαι 1,65 και ο Τόμας είχε πάρει και τα χρώματά μου, καστανός, και το ύψος, ήταν δεν ήταν 1,75. Η Φανή είχε αρχίσει να γίνεται γυναίκα... εντυπωσιακή γυναίκα... αλλά στα μυαλά ήταν ίδια ο πατέρας της. Πολύ κλειστός άνθρωπος, προτιμούσε να χώνεται με τις ώρες στα βιβλία της και παρέα έκανε μόνο με τον αδερφό της, τον Μάνθο και την Μυρσίνη, την αδερφή του Μάνθου, άλλωστε μέσω της Μυρσίνης είχε γνωρίσει ο Τόμας τον έρωτά του. Πάντως, η μεγάλη της αδυναμία ήταν ο Πέτρος, το αγόρι του Νίκου. Παρά το γεγονός ότι ο Πέτρος ήταν gay η Φανή το είχε γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων της και τον είχε ερωτευτεί μέχρι τα μπούνια παρά το γεγονός ότι η ίδια προσπαθούσε να το κρύψει.

Χαμογέλασα στη σκέψη.

Εγώ έχω ερωτευτεί όλους και όλους δύο άνδρες στη ζωή μου, τον Stefan και τον Harry. Και είχα ευλογηθεί να έχω και τους δύο στη ζωή μου, εντάξει τον δεύτερο ως φίλο πλέον και νονό της Φανής.

Φίλοι φίλοι, καριοφύλι, μία από τις πέντε μέρες που ερχόταν κάθε χρόνο ο Harry την αφιερώναμε σε private σαδομαζοχιστικό όργιο. Ο Stefan δεν είναι ιδιαίτερα σαδιστής αλλά ο Harry είναι!

- "Μαμά σου μιλάω"

- "Συγνώμη αγάπη μου" της είπα.

- "Σου αρέσει το σχήμα;"

- "Εμένα μου αρέσουν τα μαλάκια σου όπως είναι, μακρυά, αλλά αν σου αρέσει το γαλλικό καρέ δεν έχεις παρά να το δοκιμάσεις!"

- "Και αν δε μ' αρέσει;"

- "Τότε θα περιμένεις το μαλλί σου να μεγαλώσει και πάλι έχοντας βγει σοφότερη!"

- "Χμμμμ" είπε και απορροφήθηκε πάλι στο tablet.

Εκείνη την ώρα κατέβηκε και ο Τόμας.

- "Τι έγινε;"

- "Τα άκουσα, αυτό έγινε!"

- "Εμ κι εσύ!"

- "Δεν είπα τίποτα! Guilty as charged"

Εκείνη την ώρα ακούσαμε την πόρτα να ανοίγει και μπήκε μέσα ο Stefan συνοδευόμενος από μια πολύ γλυκιά κοπέλα. Αν δεν μου είχε πει ο ίδιος ότι ήταν 27 δεν θα την έκανα πάνω από 20.

- "Καλησπέρα! Να σας γνωρίσω την Δρ. Πέτρου, συνάδελφος στο Πολυτεχνείο"

- "Καλησπέρα" είπε και είχε πολύ όμορφη φωνή. Μου έδωσε το χέρι της "Εύη" μου είπε.

- "Κατερίνα, χαίρω πολύ" της είπα χαμογελώντας με την αμηχανία της.

Ο Τόμας είναι ο τυπικός της οικογένειας.

- "Χαίρω πολύ Δρ. Πέτρου. Τόμας!"

- "Εύη" του είπε εκείνη χαμογελώντας.

- "Κι εγώ είμαι η Φανή" συστήθηκε η μικρή μόνη της.

- "Κι εγώ είμαι η Εύη" της είπε δίνοντάς της το πιο γλυκό χαμόγελο και κάνοντας τη Φανή να λιώσει.

Ήρθε και το φαγητό που είχα παραγγείλει πριν κατέβω στο σαλόνι και πήγαμε όλη στην τραπεζαρία. Ο Stefan με βοήθησε να στρώσουμε το τραπέζι και σε λίγο ορμίξαμε όλοι μαζί στις πίτσες τρώγοντας σα λύκοι και μιλώντας περί ανέμων και υδάτων.

Η Φανή την είχε ερωτευτεί την Ευδοκία... Εύη όπως ήθελε να τη φωνάζουμε πράγμα που το έκαναν όλοι εκτός από τον ξεροκέφαλο Dr. Stolsberg. Δεν ξεκολλούσε από δίπλα της και η Εύη της μιλούσε μαζί με τόση ζεστασιά και γνήσιο ενδιαφέρον που έκανε την καρδιά μου να λιώνει.

Έβλεπα κι εγώ αυτό που έβλεπε ο Stefan σε αυτή την κοπέλα.

Στέφανος

Βγήκα στο μπαλκόνι να κάνω ένα τσιγάρο. Δεν είχα καμία αμφιβολία για το μυαλό της Ευδοκίας αλλά το σημερινό... ήταν οργασμικό. Purely οργασμικό. Μέσα σε δέκα λεπτά που της περιέγραφα το πρόβλημα είχε κάνει τη σύνδεση με τις ομάδες Lie με τρόπο που εκ των υστέρων ήταν τόσο προφανής που σε έκανε κυριολεκτικά να απορείς για την απλότητά της. Δεν ήταν απλά μεγαλοφυές... κι εγώ δεν ξέρω τι ήταν. Και ήταν μέσα και εξηγούσε με απίστευτα ανθρώπινο και απλό τρόπο τις διαφορίσιμες πολλαπλότητες στη Φανή η οποία ήταν καταγοητευμένη μαζί της. Ακόμα και σε ένα παιδί με το γνήσιο μαθηματικό ταλέντο και την ωμή ιδιοφυία της Φανής δεν ήμουν σίγουρος ότι εγώ θα μπορούσα να εξηγήσω τις πολύ αφηρημένες έννοιες που κρύβονται πίσω από το "ομάδες Lie" και "διαφορίσιμες πολλαπλότητες" και να που η Ευδοκία το κατάφερνε με σχεδόν περιφρονητική ευκολία.

Η Κατερίνα βγήκε στο μπαλκόνι να μου κάνει παρέα.

- "Ο Πέτρος βρήκε ανταγωνιστή στο πρόσωπο της Εύης" μου είπε γελώντας.

Έβαλα κι εγώ τα γέλια, το crush της κόρης μου για τον Πέτρο δεν κρυβόταν με τίποτα!

- "Πώς σου φάνηκε η Ευδοκία;"

- "Γιατί επιμένεις και τη φωνάζεις Ευδοκία βρε ξεροκέφαλε; Αφού Εύη θέλει να τη φωνάζουμε!"

- "Εσείς πείτε την και Θρασύβουλο αν σας κάνει κέφι! Εμένα μου αρέσει το Ευδοκία. Δε μου απάντησες όμως"

- "Δε θα σου απαντήσω αν εγκρίνω και ελπίζω να μη το ρωτάς γιατί θα με προσβάλεις. Αν με ρωτάς ωστόσο αν βλέπω αυτό που βλέπεις η απάντηση είναι καταφατική."

Χαμογέλασα.

Η ώρα είχε πάει 23:00.

- "Κατερίνα, πήγαινε σε παρακαλώ να διασώσεις την Ευδοκία γιατί βλέπω τη Φανή να την παίρνει μαζί της αγκαλιά να κοιμηθεί αντί του αρκούδου της"

- "Πάω και μετά θα σας αφήσω μόνους."

- "Κατερίνα..."

- "Να μιλήσετε, Stefan, λες να μην το ξέρω;"

- "Συγνώμη Κατερίνα μου. Σ' ευχαριστώ."

Έστριψα και ένα δεύτερο τσιγάρο και η Κατερίνα κατόρθωσε να ξεκολλήσει την εντόνως διαμαρτυρώμενη Φανή από την Ευδοκία η οποία είχε την τύχη και την τιμή μετά τον Πέτρο να είναι ο δεύτερος μέχρι πρότινος άγνωστός της Φανής τον οποίο πήρε στην αγκαλιά της και δεν έλεγε να ξεκολλήσει. Η Ευδοκία ήρθε και με βρήκε στο μπαλκόνι.

- "Θέλεις να σου στρίψω και σένα ένα τσιγάρο;" τη ρώτησα.

- "Ναι, θα ήθελα. Σε ευχαριστώ!"

Της έστριψα στα γρήγορα το τσιγάρο και της το έδωσα.

- "Πώς σου φάνηκε η Φανή;"

- "Δεν ξέρω αν είναι πιο γερό μαθηματικό μυαλό από το δικό σου αλλά από το δικό μου είναι και δεν υπερβάλλω."

- "Είχα το προνόμιο και την τύχη να γνωρίσω στη ζωή μου προσωπικά και το κυριότερο να δω από κοντά το μυαλό τους να δουλεύει σε πλήρη λειτουργία τρεις ανθρώπους Ευδοκία... Τρεις ανθρώπους των οποίων τα μυαλά είδα με τα ίδια μου τα μάτια ότι είναι πιο δυνατά από το δικό μου στα μαθηματικά."

- "Τους ξέρω;" με ρώτησε.

- "Ναι, και τους τρεις. Ο πρώτος είναι ο Terence Tao"

- "Αυτός δεν είναι άνθρωπος, αυτός είναι εξωγήινος!" μου είπε.

- "Ο δεύτερος είναι η κόρη μου. Ήμουν εκεί, δίπλα της... δεν είχε κλείσει καλά-καλά τα 14 όταν ανακάλυψε από μόνη της το άλμα του Βιέτ λύνοντας το ίδιο πρόβλημα που έλυσες κι εσύ προχθές."

- "Ο τρίτος ποιος είναι; ο Cohen?" με ρώτησε με ειλικρινή περιέργεια.

- "Όχι Ευδοκία, δεν είναι ο Cohen. Εσύ είσαι."

Κάτι προσπάθησε να ψελλίσει αλλά της το έκοψα.

- "Δεν ακούω κουβέντα!" της είπα.

Επικράτησε νεκρική σιωπή για μερικά λεπτά.

- "Δεν έχω λόγια" μου είπε

- "Τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι. Εξοργίζομαι και μόνο στη σκέψη να γυρνάς αριστερά και δεξιά και να προσπαθείς να βρεις μια θέση σε ένα Πανεπιστήμιο αντί να σκοτώνονται μεταξύ τους ποιο θα σε τραβήξει."

- "Δεν... δεν..."

- "Σσσστ" της είπα και της ακούμπησα το δάκτυλό μου στα χείλη της.

Καπνίσαμε τα τσιγάρα μας στη σιωπή.

- "Στέφανε... Αυτό που μου είπες στο γραφείο με συγκλόνισε. Δεν... δεν το είχα σκεφτεί ποτέ με αυτόν τον τρόπο. Ωστόσο... μην ξεχάσεις, ποτέ σου μην ξεχάσεις ότι η κληρονομιά σου είναι μια Καπέλα Σιστίνα. Πόσοι... πόσοι θα μπορούσαν να καυχηθούν για ένα τέτοιο επίτευγμα; Όλοι στη ζωή μας κάποια στιγμή είτε το αναγνωρίσουμε είτε όχι πιάνουμε αυτό το ολικό μέγιστο. Πόσοι πραγματικά μπορούν να πιάσουν ένα τέτοιου ύψους; Γιατί το επίτευγμά σου δεν ήταν αποτέλεσμα συγκυριών, ήταν σκληρής δουλειάς και ωμής ιδιοφυΐας. Η παρακαταθήκη σου δεν ήταν απλά η απόδειξη της εικασίας του Χαταγιάμα. Σκέψου! Το άλμα του Βιέτ. Το διαγώνιο επιχείρημα του Cantor. Η κάθοδος Stolsberg. Η απόδειξη της εικασίας ήταν το λιγότερο... Η μέθοδός σου... Αυτή είναι η παρακαταθήκη σου. Το μικρό θεώρημα Stolsberg. Εσύ το ονόμασες απλά λήμα (δ). Αλλά αυτό... αυτό είναι η κληρονομιά σου. Αυτή είναι η πραγματική Καπέλα Σιστίνα και κάτι παραπάνω..."

Την κοίταξα αμίλητος.

Μου έπιασε το χέρι και κοιτώντας με στα μάτια άρχισε να απαγγέλει.

Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,

σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,

πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,

κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι

με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,

ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,

τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,

κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις​

- "Σε ευχαριστώ" της είπα έχοντας το χέρι μου μέσα στα χέρια της.

- "Όχι Στέφανε, εγώ σε ευχαριστώ" μου είπε.

- "Η υπόθεση σηκώνει τσιγάρο" της είπα.

- "Και μπύρα. Έχεις μπύρα;"

- "Ναι αμέ! Πάω να φέρω."

Πράγματι πήγα μέσα στην κουζίνα. Εκεί βρήκα την Κατερίνα που έβαζε τα πιάτα στο πλυντήριο πιάτων.

- "Κατερινιώ μου, έλα έξω να πιούμε τις μπυρίτσες μας!"

- "Τα είπατε;"

- "Για σήμερα ναι. Έλα, πάμε" της είπα και σε λίγο είμασταν και οι τρεις καθισμένοι στο μπαλκόνι πίνοντας τις μπύρες μας.

Ευδοκία

Έπινα την μπύρα μου αμίλητη παρακολουθώντας Στέφανο και Κατερίνα να πειράζουν με αγάπη ο ένας τον άλλο. Η αγάπη στα μάτια του ενός και η λατρεία στα μάτια της άλλης δεν μπορούσε να κρυφτεί με τίποτα. Και όμως όλη αυτή την ώρα ούτε μια στιγμή δεν ένιωσα παρείσακτη. Δεν ήταν απλά ο θαυμασμός του Στέφανου για τις μαθηματικές μου ικανότητες που είχε κολακεύσει και έκανε το μυαλό μου να βουίζει ακόμα. Ήταν ο ίδιος ο τρόπος... αγνός, άδολος. Ομολογώ ότι όταν του υπέδειξα τη σύνδεση με τις ομάδες Lie το έκανα με την ψυχή στη στόμα. Ο ανταγωνισμός σε αυτά τα επίπεδα είναι λυσσαλέος με τρόπο που είναι σχεδόν αδύνατο να περιγραφτεί. Η ιδιοφυία και το ωμό ταλέντο δεν σε κάνουν απαραίτητα καλό άνθρωπο. Ο τρόπος που είχε αντιδράσει όμως... Αυτή η λάμψη στα μάτια του όταν είδε τη σύνδεση... Το βλέμμα του έκρυβε θαυμασμό και κάτι παραπάνω. Δέος. Καμία ανταγωνιστική διάθεση. Κανένα μικρόψυχο συναίσθημα. Και το δέος αυτό μέσα σε μια στιγμή μετατράπηκε σε παιδιάστικη χαρά και ενθουσιασμό. Και μιλάμε για τον Stolsberg, του μικρού και μεγάλου θεωρήματος Stolsberg... της καθόδου Stolsberg, μιας μεθόδου τόσο απλής, μεγαλοφυούς και πρωτότυπης στη σύλληψή της που είχε κερδίσει την ίδια θέση στην αθανασία με το διαγώνιο επιχείρημα του Cantor.

Τράβηξα μια γουλιά από τη μπύρα μου εξακολουθώντας να τους παρακολουθώ. Ο Τόμας είχε μοιάσει στη μάνα του και η Φανή στον πατέρα της. Ο Τόμας είχε τα γλυκά χαρακτηριστικά της μητέρας του αλλά η Φανή ήταν πραγματικά εντυπωσιακή, αν δεν ήταν ερωτευμένοι μαζί της οι συμμαθητές της και ίσως κάποιες συμμαθήτριές της εγώ θα ήμουν ο πάπας. Και αυτό να συνοδεύει ένα πραγματικά υπέρλαμπρο μαθηματικό μυαλό. Όχι απλά είχε καταλάβει με την πρώτη τις διαφορίσιμες πολλαπλότητες και τις ομάδες Lie αλλά έκανε και παρατηρήσεις που έδειχναν πόσο βαθιά ήταν αυτή η κατανόηση και πόσο οξεία ήταν η ματιά της. Και μόλις είχε κλείσει τα 15 της, για όνομα του Θεού δηλαδή. Όχι, ο Στέφανος δεν υπερέβαλλε όταν μου είπε ότι η Φανή είχε πιο δυνατό μαθηματικό μυαλό από το δικό του ή for what it matters το δικό μου.

Το μυαλό μου ταξίδευε και δεν έδινα πολλή προσοχή σε αυτά που έλεγαν ωστόσο το τελευταίο που είπε η Κατερίνα το άκουσα και κοκάλωσα!

- "Σοβαρά μωρέ Stefan; Της έβαλες της κοπέλας να σου λύσει άσκηση γυμνή μετά από τέσσερις παρτίδες σκάκι;"

- "Το στοίχημα είναι στοίχημα, εσύ έχεις χάσει και χειρότερα!" απάντησε ο Στέφανος σαν να μην τρέχει τίποτα.

Εγώ τους κοιτούσα παγωμένη.

- "Πάει, μας έμεινε!" είπε πειρακτικά η Κατερίνα.

- "Που να την έβλεπες στο γραφείο όταν πάνω στον ενθουσιασμό μου σου είπα ότι με το ζόρι κρατήθηκα και δεν την φίλησα μέχρι να μου λιποθυμήσει. Ε, όταν στο είπα παραλίγο πραγματικά να συμβεί!"

- "Εύη, ανάσα!" συνέχισε απτόητη η Κατερίνα

Θα ήμουν ψεύτρα αν έλεγα ότι δε μου είχε κοπεί η ανάσα εκείνη τη στιγμή. Πήρα δυνατή ανάσα αλλά το στόμα μου εξακολουθούσε να μη μπορεί να βγάλει ήχο.

Η Κατερίνα έβαλε τα γέλια και το υπέροχο κελαρυστό γέλιο της με έκανε να νιώσω τη ζέστη που λαχταρούσα, ένιωθα σα να με έχουν περιλούσει με υγρό άζωτο!

- "Και όχι τίποτε άλλο αλλά τελικά δεν έμαθα τι συμβολίζει το ζώο, η μορφή του νερού και το χρώμα" είπα βρίσκοντας τελικά τη μιλιά μου και αποφασίζοντας να κάνω χιούμορ.

- "Να σου πει η κυρία ψυχολόγος από εδώ" είπε μειδιώντας ο Στέφανος.

- "Εσύ του το' μαθες, Κατερίνα" την ρώτησα με απορία.

- "Όχι, σε πειράζει. Αλλά μπορώ να σε διαβεβαιώσω από τη μεριά μου ότι είναι αξιοσημείωτα ακριβές όπως μπορώ επίσης να σε διαβεβαιώσω ότι όσο καλή και αν είσαι στα μαθηματικά, μείνε μακρυά από το πόκερ!"

- "Αν δεν ταιριάζατε δε θα συμπεθεριάζατε!" της απάντησα παραιτημένη. Το ζεύγος με είχε κάνει του αλατιού!

- "Ο Stefan δε μου έχει πει τι είχες απαντήσει αλλά βλέποντάς σε τουλάχιστον για την πρώτη ερώτηση μπορώ να κάνω μια καλή μαντεψιά!"

- "Δεν ξαναγδύνομαι" τους είπα χωρίς να το καλοσκεφτώ και έβαλαν και οι δύο τα γέλια.

- "Όχι, δε χρειάζεται..." είπε και μετά το συμπλήρωσε κάνοντας την επιλεκτική αλαλία μου να επιστρέψει δριμύτερη: "...τώρα!"

- "Και μετά λες εμένα σαδιστή" είπε ο Στέφανος. "Reboot κάνει πάλι!"

- "Όπως παρατήρησε και η ίδια αν δεν ταιριάζαμε δε θα συμπεθεριάζαμε, Αφέντη" είπε τονίζοντας την τελευταία λέξη. Με τούτα και με κείνα είχα σχεδόν ξεχάσει ότι τον Στέφανο τον είχα γνωρίσει μέσω ενός BDSM forum.

Όχι απλά με είχαν κάνει του αλατιού, δεν επιδείκνυαν το παραμικρό έλεος!

- "Λοιπόν, βάζω στοίχημα -pun intended- ότι η απάντηση στην πρώτη ερώτηση ήταν άλογο" συνέχισε αμείλικτη. "Σωστά;" Έβαλε τα γέλια με τη μουγκαμάρα μου και συνέχισε "Ανοιγόκλεισε τα βλέφαρα σου μια φορά αν έχω μαντέψει σωστά, δύο αν έχω μαντέψει λάθος" είπε συνεχίζοντας να με δουλεύει ψιλό γαζί.

- "Σωστά μάντεψες. Άλογο είναι" απάντησα βρίσκοντας επιτέλους τη μιλιά μου. "Κάτι σαν αυτό που με έχετε κάνει τώρα..." συνέχισα αυτοσαρκαζόμενη κάνοντας και τους δύο να βάλουν τα γέλια.

- "Στο είπα, δεν στο είπα;" ρώτησε ο Στέφανος.

- "Συμφωνώ απολύτως, είναι πραγματικά υπέροχη!"

- "...ευχαριστώ;" είπα αβέβαιη.

- "Ποιο είναι το nick στο στο forum, Εύη;" με ρώτησε η Κατερίνα.

- "Είσαι κι εσύ γραμμένη στο φόρουμ" τη ρώτησα με αδικαιολόγητη απορία.

- "Γιατί να μην είμαι;"

- "Ήταν χαζή ερώτηση, το παραδέχομαι" της είπα.

- "Δεν υπάρχουν χαζές ερωτήσεις" απάντησε ο Στέφανος.

- "Μάλιστα κύριε" του είπα πειρακτικά εννοώντας κάτι τελείως διαφορετικό και το μυαλό μου ακολούθησε τη γλώσσα μου μερικές στιγμές αργότερα. "Εχμ... δεν ακούστηκε καλά αυτό" συμπλήρωσα αμήχανα.

- "Κάνετε λάθος δεσποινής" μου είπε ο Στέφανος και συνέχισε κοιτώντας με στα μάτια: "Ακούστηκε ακριβώς όπως έπρεπε" είπε το ίδιο διφορούμενα.

- "Ποιο είναι το νικ σου" ρώτησα την Κατερίνα προσπαθώντας να αλλάξω κουβέντα.

- "Oh, no no no dear! Όπως στρώνει κανείς κοιμάται, δε θα σε σώσω."

Εμένα το μυαλό μου πήγε αλλού, σε εκείνο το video chat και ένιωσα στιγμιαίο πανικό αλλά πανάθεμά τους και τους δύο με διάβαζαν σαν ανοιχτό βιβλίο.

- "Δεν εννοώ τις μεγάλες Ευδοκίες, Εύη μου, αν και ομολογώ ότι είναι υπέροχα λαχταριστές."

Μια στο καρφί και μια στο πέταλο!

Και όχι τίποτε άλλο δηλαδή αλλά πάλι είχα μείνει με την απορία για το τι συμβόλιζε το άλογο, η λίμνη και το μωβ!

Κατερίνα

Αναστέναξα. Ο Stefan και η Εύη είχαν πιάσει πάλι τη μαθηματική συζήτηση και σημείωναν μανιωδώς σε ένα μπλοκ καθώς με αφετηρία το "ζώο" που συμβολίζει το πως νομίζουμε ή θέλουμε να φαινόμαστε στον περίγυρό μας και από τη φιλία πήγαν στους φίλιους αριθμούς και από εκεί στη θεωρία αριθμών και στις ελλειπτικές συναρτήσεις, αν άκουσα δηλαδή καλά τον όρο, καθώς όπως είναι φυσικό τους είχα χάσει. Σαν παιδάκια ή για να είμαι πιο ακριβής σαν κοπάδι από γάτες.

Είχα νυστάξει και η ώρα είχε πάει 01:30 και κάποιος θα έπρεπε να πάει την Εύη σπίτι της και αυτός ο κάποιος ήμουν εγώ γιατί αν τους άφηνα στη φάση που ήταν τώρα οι δυο τους ήταν ικανοί να σταματήσουν κάτω από το σπίτι της και να μείνουν εκεί μέχρι το ξημέρωμα κάνοντας μαθηματικά.

- "Συγνώμη που διακόπτω το συνέδριο αλλά η ώρα είναι 01:30!"

Ο Στέφανος ούτε που μου άκουσε, συνέχισε να μουρμουράει σημειώνοντας στο χαρτί. Η Εύη από τη μεριά της κοκκίνησε.

- "Έχεις δίκιο Κατερίνα, σου ζητώ χίλια συγνώμη, παρασύρθηκα και παράσυρα και τον Στέφανο!"

Δεν ήμουν σίγουρη ποιος είχε παρασύρει ποιον καθώς τους είχα χάσει από τη στιγμή που τους έπιασε το μαθηματικό τους. Σηκώθηκε από το τραπέζι και άρχισε να ψάχνεται.

- "Πού έχω αφήσει το κινητό μου;"

- "Δεν σε θυμάμαι να το χρησιμοποιείς καθόλου από την ώρα που ήρθες οπότε το πιθανότερο είναι να είναι στην τσάντα σου. Τι το θέλεις αυτή την ώρα;"

- "Να βρω ταξί να πάω σπίτι μου!"

- "Δεν υπάρχει περίπτωση" της ξεκαθάρισα. "Θα σε πάω εγώ σπίτι σου γιατί δε σ' εμπιστεύομαι να σε πάει ο Stefan και πριν μου πάθεις εγκεφαλικό είναι ότι δε σας εμπιστεύομαι ότι δε θα σταματήσετε στη μέση του πουθενά να συνεχίσετε να κάνετε αυτό που κάνετε τώρα... ότι και αν είναι αυτό!"

Ο Στέφανος που μέχρι εκείνη τη στιγμή μουρμούριζε μόνος του σάμπως να ξύπνησε.

- "Ποιος; Τι;"

- "Η ώρα είναι 01:30 αφηρημένη κυβέρνηση!"

- "Ωχ σοβαρά;"

Τρία πουλιά...

- "Σοβαρότατα, πάστα Φλώρα" είπα πειρακτικά και η Εύη έσκασε στα γέλια.

- "Γιατί πουλάκι μου θέλεις να τρέχεις στους δρόμους νυχτιάτικα; Μπορεί να κοιμηθεί εδώ η Ευδοκία, στον ξενώνα"

Τον κοίταξα λίγο σα χαζή, δεν το είχα σκεφτεί καν! Μπράβο Κατερίνα, ωραία οικοδέσποινα είσαι!

- "Και μετά λες εμένα αφηρημένη κυβέρνηση..."

- "Όχι καλέ! Μη... Τι λέτε; Δε χρειάζεται καν να με κατεβάσετε σπίτι μου, θα καλέσω ταξί."

- "Όταν έχει δίκιο έχει δίκιο" είπα. "Μην παίρνεις θάρρος Εύη, τον Stefan εννοώ. Δεν ακούω κουβέντα, θα πάω να σου ετοιμάσω τον ξενώνα. Η μάλλον, θα έρθεις μαζί μου να τον ετοιμάσουμε παρέα γιατί αν σας αφήσω μόνους θα το ρίξετε πάλι στα μαθηματικά και θα σας ανοίξω και των δυο το κεφάλι με την κουτάλα!"

- "Επιτέλους, ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;" αναρωτήθηκε αστειευόμενος ο Στέφανος.

- "Η κοινή λογική η οποία εμφανώς απουσιάζει από αμφότερους!" απάντησα χωρίς περιστροφές.

- "Μας μαλώνει τώρα" είπε ο Στέφανος.

- "Παρακαλώ μη με ανακατεύετε" είπε η Εύη "γιατί όταν μαλώνουν τα βουβάλια την πληρώνουν τα βατράχια"

Την κοιτάξαμε και οι δύο

- "Κουάξ;" είπε με αβέβαιη φωνή και λυθήκαμε στα γέλια. Πραγματικά δάκρυσα.

- "Αχ... σε καλό να μας βγει!" είπα.

- "Κατερίνα μου... σε ευχαριστώ... μα... δεν έχω καν ρούχα..."

- "Αυτό λύνεται. Η Φανή δεν είναι παρά μερικούς πόντους πιο ψηλή από εσένα, οι περσινές της πιτζάμες νομίζω ότι θα σου κάνουν μια χαρά!"

- "Μ... μάλιστα" είπε με τόσο φυσικό τρόπο που έκανε την κατά τα άλλα αφηρημένη κυβέρνηση να αστράψουν τα μάτια του.

Ο Στέφανος μάζεψε τα κουτάκια με τις μπύρες.

- "Σας αφήνω τα κορίτσια μόνα σας. Ευδοκία το πρωί, είτε εγώ είτε η Κατερίνα θα σε κατεβάσουμε στο σπίτι σου. Το πιθανότερο είναι η Κατερίνα καθώς αφενός το ιατρείο της είναι στο Χαλάνδρι και αφετέρου γιατί εγώ στις 08:00 θα πρέπει να φύγω καθώς αύριο έχω πρωινό μάθημα."

Με άρπαξε και με φίλησε στο στόμα. Μετά γύρισε την Εύη που μόλις είχε καταφέρει να ξεπαγώσει και της έδωσε ένα πεταχτό φιλί στο στόμα κάνοντάς την πάλι άγαλμα.

Και μετά έφυγε σφυρίζοντας αφήνοντάς με μόνη μου με την ωραία παγωμένη.

- "Έλα πάμε" της είπα και με ακολούθησε φανερά μαγκωμένη.

- "Κα...Κατερίνα μπορώ ακόμα να πάρω ταξί."

- "Μη λες ανοησίες" τη μάλωσα. Πήγα στο αποθηκάκι κάτω από την κύρια σκάλα και άνοιξα το μπαούλο με τα παλιά ρούχα. Κάποια στιγμή θα πρέπει να τα δώσω για ανακύκλωση αλλά είμαι μια ανόητη αισθηματίας, δεν μου έκανε καρδιά να ξεφορτωθώ τα παλιά ρούχα των παιδιών και γέμιζε το αποθηκάκι μέχρι που ο Stefan ξεπερνούσε το όριο ανοχής του και πήγαινε και τα έδινε ο ίδιος στην ανακύκλωση. Αν ήταν στο χέρι μου θα κρατούσα ακόμα και τα μωρουδιακά τους! Βρήκα την περσινή πιτζάμα της Φανής. "Για έλα εδώ σε παρακαλώ" της είπα και με πλησίασει υπάκουα. Πρόβαλα την πιτζάμα της Φανής πάνω της, στο μήκος τουλάχιστον ήταν μια χαρά. Η Φανή έχει μεγαλύτερο στήθος από το δικό μου αλλά μικρότερο από αυτό της Εύης, όπως τουλάχιστον διαφαινόταν. "Πάμε στο δωμάτιο να τη δοκιμάσεις και αν σου πέφτει στενή στο στήθος να ψάξουμε να βρούμε κάτι άλλο."

Με ακολούθησε χωρίς να βγάλει άχνα στον ξενώνα. Άνοιξα την ντουλάπα και έβγαλα από μέσα το πάπλωμα και η Εύη με βοήθησε να το στρώσουμε.

- "Δοκίμασε την πιτζάμα σε παρακαλώ, θα είμαι απ' έξω" της είπα και βγήκα από το δωμάτιο κλείνοντας την πόρτα. Λίγη ώρα αργότερα μου άνοιξε την πόρτα, η πιτζάμα της ταίριαζε στο μήκος αλλά από τον τρόπο που τονιζόταν το στήθος της μάλλον της έπεφτε στενή. "Εύη, μήπως σε ενοχλεί; Θέλεις να ψάξουμε κάτι άλλο;"

- "Όχι όχι Κατερίνα, μου είναι λίγο στενή αλλά όχι στο βαθμό που να γίνεται ενοχλητική."

Εμένα μου λες, οι ρώγες της κόντευαν να πεταχτούν έξω.

- "Οι ...μεγάλες Ευδοκίες φαίνεται να διαφωνούν μαζί σου" της είπα και έγινε σαν αστακός όταν κοιτάχτηκε και συνειδητοποίησε την κατάσταση που ήταν οι ρώγες της. "Επιστρέφω σε δύο λεπτά" της είπα και πήγα στο δωμάτιο της Φανής που κοιμόταν του καλού καιρού. Εκεί βρήκα ένα μακρυμάνικο ελαφρύ φούτερ που το φορούσε πάνω από το αθλητικό της τοπ όταν πήγαινε για τρέξιμο. Η Εύη ήταν εκεί που την είχα αφήσει, ακόμα άγαλμα. "Για δοκίμασε αυτό σε παρακαλώ" της είπα. Η Εύη το πήρε σα ρομπότ και πήγε μέσα.

"Καλύτερα έτσι" σκέφτηκα μέσα μου όταν βγήκε στην πόρτα. Το μπλουζάκι ήταν πλατύ και παρά το γεγονός ότι οι ρώγες της ήταν κατά τα φαινόμενα ακόμα ερεθισμένες αυτό τουλάχιστον φαινόταν πιο άνετο.

- "Είναι καλύτερα έτσι Εύη μου;" τη ρώτησα σε μητρικό τόνο.

- "Ναι. Σε ευχαριστώ πολύ... Άκου... εγώ..." σταμάτησε.

Αναστέναξα και πέρασα μέσα στο δωμάτιο. Όχι, δεν το έκανα για να βοηθήσω την εκπλήρωση της επιθυμίας του Stefan -και ίδιος θα μου έκοβε τα χέρια σύριζα αν το είχα κάνει ιδίαν πρωτοβουλία- αλλά για να βοηθήσω την Εύη να συνειδητοποιήσει τη δική της.

Ευδοκία

Η Κατερίνα πέρασε μέσα και κάθισε στο κρεββάτι. Χτύπησε το χέρι της στο στρώμα κάνοντας μου νόημα να πάω να καθίσω δίπλα της. Αισθανόμουν απίστευτα άσχημα, ήθελα να ανοίξει η γη και να με καταπιεί. Αναστέναξα και προσπάθησα να βρω το κουράγιο να κάτσω δίπλα της αλλά δεν ήξερα τι να της πω... προσπάθησα πάντως.

- "Κατερίνα... εγώ... δεν..."

- "Let the cat out of the bag. Γνωρίζω τον Stefan 25 χρόνια, Εύη. Μπορεί να νομίζεις ότι ζηλεύω ή νιώθω άσχημα που είσαι γοητευμένη μαζί του αλλά εγώ δεν είμαι από τους ανθρώπους που θα παίξουν θέατρο. Για την ακρίβεια αδυνατώ να καταλάβω πως η οποιαδήποτε γυναίκα μπορεί να μην γοητευτεί μαζί του. Για μένα το να γοητευτείς από την παρουσία του μου είναι τόσο φυσιολογικό όσο το να αναπνεύσεις δίπλα του. You can't help it. Δεν ζηλεύω, όσο και αν αδυνατείς να το πιστέψεις αυτή τη στιγμή, δεν ζηλεύω. Δεν μου ανήκει ο Stefan, Εύη, εγώ του ανήκω. Ποτέ δε ζήλεψα καμία από τις play partners του όπως ο ίδιος ποτέ δε ζήλεψε τους δικούς μου. Υπάρχει ωστόσο ένα πολύ λεπτό σημείο που κάνει τη διαφορά και αυτό δεν στο λέω για να λακήσεις αλλά για να ξέρεις με τι έχεις να κάνεις."

Την κοιτούσα αμίλητη ενώ μέσα μου γινόταν πραγματική μάχη. Από την μία ήθελα να την ακούσω να μου μιλάει για το Στέφανο από την άλλη ήθελα να σηκωθώ και να φύγω τρέχοντας.

- "Ήταν 20 χρόνια πριν, τότε μέναμε ακόμα στη Βοστώνη. Σε κάποιο BDSM party είχα γνωρίσει ένα τότε 35άρη Dom που ασκούσε πάνω μου ένα πρωτόγνωρο μαγνητισμό. Ο Stefan ήταν ο πρώτος μου και ήταν αυτός που μου είχε ανοίξει τα μάτια και είχε απενοχοποιήσει μέσα μου το σεξ. Είχα πολλούς play partners αλλά αυτό με τον Harry... δεν έχω λόγια να τον περιγράψω. Με μαγνήτιζε με μια τόσο γνώριμη και συνάμα τόσο διαφορετικής υφής ένταση από αυτή του Stefan. Αγαπούσα όσο τίποτα στον κόσμο τον Stefan αλλά συνάμα ήθελα να πέσω στα πόδια του Harry και να τον υπηρετήσω όπως και όσο επιθυμούσε. Πήγα με την ψυχή στα δόντια και ζήτησα από τον Stefan την άδεια να αιτηθώ από τον Harry να γίνω υποτακτική του. Μου έδωσε την άδειά του και για ένα χρόνο ήμουν η υποτακτική του. Έζησα μαζί του πράγματα που δεν είχα διανοηθεί καν ότι θα τα ζήσω και ήταν πράγματα που δε θα τα γνώριζα ποτέ με τον Stefan. Χρόνια μετά ο Harry -με τον οποίο όχι απλά διατηρούμε φιλικές σχέσεις, είναι μάλιστα και ο νονός της Φανής- μου είπε ότι ο Stefan είχε πάει και τον είχε βρει, πριν καν του ζητήσω την άδεια για να αιτηθώ στο Harry να με αναλάβει. "Harry" του είχε πει, " η Κατερίνα είχε πολλούς play partners αλλά σε σένα βλέπει κάτι τελείως διαφορετικό. Πώς, δεν ξέρω, δεν γνωρίζω καν αν το έχει συνειδητοποίησει η ίδια αλλά όχι σαν απλό play partner. Μπορεί να αποδειχτεί παιχνίδι με τη φωτιά και για εκείνη και για μένα. Δεν ξέρω πως θα καταλήξει αλλά ξέρω τούτο: Αν δεν ξεκινήσεις το ταξίδι δε θα βρεθεί καμιά Ιθάκη να σε περιμένει."

Όχι απλά βούρκωσα, έβαλα τα κλάματα κανονικά και με το νόμο. Η Κατερίνα με πήρε στην αγγαλιά της και με χάιδευε μέχρι που οι λυγμοί μου σταμάτησαν, μέχρι που αυτό το απαίσιο συναίσθημα των καταπιεσμένων ενοχών έγινε φούσκα και διαλύθηκε στον αέρα.

- "Είσαι μεγάλο κορίτσι, δε θα σου πω τι να κάνεις, αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να το βρεις μόνη σου. Το μόνο που θα σου πω είναι ότι ο Stefan δεν σε βλέπει σαν play partner."

- "Κατερίνα... Δεν... Δεν ξέρω τι να πω. Όλο αυτό το ροντέο που περνάω τις τελευταίες μέρες είναι πρωτόγνωρο. Δεν ξέρω... πραγματικά δεν ξέρω τι μου γίνεται. Ναι, είμαι γοητευμένη όσο δεν είχα υπάρξει ποτέ στη ζωή μου, αρκεί όμως αυτό; Και άλλωστε... Θεέ μου τι λέω και σε ποιαν τα λέω... είναι παντρεμένος μαζί σου, Κατερίνα! Έχετε παιδιά! Εγώ τι είμαι; Μια άγνωστη είμαι που εμφανίστηκε από το πουθενά."

- "Είσαι αυτό που είσαι, δεν έχει σημασία το τι. Αυτό που έχει σημασία είναι αυτό που είδε ο Stefan πάνω σου."

Αναστέναξα

- "And for what it matters είναι αυτό που βλέπω κι εγώ" συνέχισε.

- "Πότε προλάβατε;" ρώτησα μετανιώνοντας την ίδια στιγμή για το προκλητικό μου ύφος. Η Κατερίνα ωστόσο δεν θύμωσε.

- "Κάνεις την λάθος ερώτηση, Εύη, και αν κάνεις λάθος ερώτηση ακόμα και αν παρ'ελπίδα πάρεις τη σωστή απάντηση δεν θα το καταλάβεις."

- "Και ποια είναι η σωστή ερώτηση;"

- "Αυτό είναι κάτι που πρέπει να το βρεις εσύ. Εσύ θα κάνεις την ερώτηση, εσύ θα δώσεις και την απάντηση."

- "Αυτό που λες δεν έχει νόημα" της είπα σκεπτικά. "Αν ξέρω την απάντηση γιατί να κάνω την ερώτηση;"

- "Το πιάνεις ανάποδα Εύη μου. Πρώτα πρέπει να κάνεις τη σωστή ερώτηση και μετά θα κληθείς να δώσεις τη σωστή απάντηση."

Κοκκίνησα από την ντροπή μου και είμαι μαθηματικός τρομάρα να μου 'ρθει!

- "Έτσι που το λες..."

- "Αχ εσείς τα πολύπλοκα μυαλά, είστε ικανοί να λύσετε το γόρδιο δεσμό χωρίς καν να ιδρώσετε και από την άλλη με την ίδια ευκολία να πνιγείτε σε μια κουταλιά νερό. Ώρες-ώρες νιώθω το μόνο φυσιολογικό ανθρώπινο πλάσμα σε αυτό το σπίτι. Και δεν είναι ένας, δεν είναι δύο, είναι τρεις ζωή να 'χουν. Ο ένας είναι η μαθηματική μεγαλοφυΐα που γνωρίζεις και θαυμάζεις. Ο δεύτερος είναι η σκακιστική ιδιοφυία του σπιτιού και η τρίτη η εκολλαπτόμενη μαθηματική μεγαλοφυΐα η οποία σύμφωνα με τον πατέρα της έχει ακόμα μεγαλύτερο potential από τον ίδιο!"

- "Ο Tomas είναι σκακιστής; Δεν είχα ιδέα!"

- "Απλά σκακιστής; Ο Τόμας μου είναι ο μόνος που μπορεί να κάνει τον πατέρα του να κλάψει που λέει ο λόγος. Αν είχε ανταγωνιστικό πνεύμα -και όσο και αν σου φαίνεται απίστευτο για σκακιστή, δεν έχει δράμι από αυτό- θα μπορούσε να είναι grand master, σύμφωνα με τα λεγόμενα του Stefan τουλάχιστον. Παίζει μόνο για τη χαρά του παιχνιδιού αλλά είναι και αυτός με το δικό του τρόπο στην δική του κοσμάρα, όπως πατέρας του και η αδερφή του στη δική τους. Τουλάχιστον σε αντίθεση με την αδερφή του τον εμπιστεύομαι να φροντίσει τον εαυτό του γιατί η Φανούλα μου έχει κληρονομήσει την ευφυία του πατέρα της αλλά ούτε δράμι από τον πραγματισμό του."

Αναστέναξε.

- "Εσύ να τα βλέπεις αυτά που δεν άφησες τον Στέφανο να με πάει σπίτι!"

Έβαλε τα γέλια.

- "Αστειευόμουν φυσικά, ο Στέφανος μπορεί ώρες-ώρες να είναι αφηρημένη κυβέρνηση αλλά σε καμία περίπτωση ανεύθυνος. Δε φοβόμουν ότι θα σταματήσετε στην άκρη του δρόμου, φοβόμουν ότι θα το συνεχίζατε κάτω από το σπίτι σου."

Ήταν η σειρά μου να αναστενάξω.

- "Εγώ φοβήθηκα ότι εννοούσες μην πάμε κάπου και βγάλουμε τα μάτια μας με όχι μαθηματικό τρόπο" της είπα ειλικρινά αναρωτιώμενη πού στο καλό βρήκα το κουράγιο να ξεστομίσει αυτό το πράγμα ο στόμας μου.

- "Δεν ξέρω με πόσους τρόπους να στο πω, Εύη, αυτό ουδόλως με απασχολεί αν εξαιρέσουμε ότι θα ήθελα να λάβω κι εγώ μέρος κάποια άλλη φορά αν υποθέσουμε ότι πρώτα υπάρξει κάποια διαφορετική."

- "Σε πιστεύω, Κατερίνα. Δεν μπορώ να το καταλάβω, αλλά σε πιστεύω" της απάντησα ειλικρινά.

- "Εκεί που είσαι ήμουνα..." μου απάντησε και με καληνύχτισε φεύγοντας και κλείνοντας την πόρτα αφήνοντάς με μόνη με τις σκέψεις μου.

Το "εδώ που είμαι θά 'ρθεις" δεν το είπε, το άφησε να εννοείται.

Έπεσα και ξάπλωσα αλλά ο ύπνος δε με έπιανε. Πανάθεμά τον είχε δίκιο... είχε δίκιο.

Αν δεν ξεκινήσεις το ταξίδι δε θα βρεθεί καμιά Ιθάκη να σε περιμένει.

Στέφανος

Είχαν περάσει δύο εβδομάδες. Ο ερχομός της Ευδοκίας δε μπορούσε να έρθει σε καταλληλότερη στιγμή. Η Δρ. Δράκου μετά από επιπλοκές στην εγκυμοσύνη είχε αναγκαστεί από τον 5ο της κιόλας μήνα να σταματήσει και έτσι ανέλαβε εκείνη την διδασκαλία τόσο του προπτυχιακού όσο και του μεταπτυχιακού μαθήματος της Διαφορικής Γεωμετρίας. Με την προσθήκη της Ευδοκίας θα μπορούσαμε πλέον εκτός από το να ενισχύσουμε την έρευνα σε τοπολογία χαμηλών διαστάσεων και θεωρίας κόμβων να εντάξουμε τόσο τη διαφορική όσο και την αλγεβρική τοπολογία στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών.

Επίσης πλέον είμασταν έτοιμοι να προχωρήσουμε σε νέα δημοσίευση, καθώς η σύνδεση του προβλήματος με τις ομάδες Lie -όσο και αν εκ των υστέρων ήταν τόσο φανερή που σε έκαναν να αναρωτηθείς πώς στο διάολο κανείς δεν την είχε κάνει μέχρι τώρα- όχι απλά το έλυσε αλλά επιπλέον εμπλούτισε το διαθέσιμο οπλοστάσιο του Λογισμού Μεταβολών με τα όπλα της αφηρημένης Άλγεβρας.

Δέκα λεπτά της είχε πάρει να δει κάτι που δεν είχε δει κανένας άνθρωπος ενάμιση αιώνα! Χρειάστηκε να αγριέψω ώστε να ράψει το στοματάκι της και να δεχτεί το όνομά της πρώτο στη δημοσίευση παρά το γεγονός ότι στα χαρτιά εγώ ήμουν το μεγάλο όνομα.

Επίσης, υλοποιώντας δική της ιδέα, προχωρήσαμε στον προγραμματισμό διαλέξεων ειδικών θεμάτων θεωρητικών μαθηματικών καθώς σε μια σχολή εφαρμοσμέων μαθηματικών και μαθηματικής φυσικής ήταν πολύ εύκολο να ξεχάσει κανείς ότι τα αφηρημένα μαθηματικά έχουν τη δική τους ομορφιά. Δεδομένου ότι η παρουσία στις διαλέξεις δεν ήταν υποχρεωτική και ούτε μέρος του curriculum δεν περιμέναμε ιδιαίτερα μεγάλη συμμετοχή, η σχολή είναι ήδη εξαιρετικά δύσκολη από μόνη της και το πρόγραμμα των προπτυχιακών φοιτητών γεμάτο. Σήμερα ήταν η πρώτη διάλεξη της με αντικείμενο συνέχεια και διαφορισιμότητα. Κατέβηκα στο αμφιθέατρο, δεν ήταν μεν γεμάτο αλλά είχε περισσότερο κόσμο απ' ότι ήλπιζα!

Έκανε τον πρόλογό της για το σκοπό αυτών των διαλέξεων αλλά όταν μπήκε στο ζουμί ήταν που κέρδισε όλη την αίθουσα.

-"Όλοι γνωρίζουμε ότι η συνέχεια μια συνάρτησης είναι αναγκαία συνθήκη παραγώγισης. Για πολλά χρόνια οι μαθηματικοί ακόμα και του μεγέθους του Carl Gauss πίστευαν χωρίς να φυσικά να έχουν αποδείξει ότι εκτός μεμονωμένου πλήθους ανώμαλων περιπτώσεων ήταν και ικανή. To 1872 ο Karl Weierstrass παρουσίασε μια συνάρτηση που ήταν παντού συνεχής και πουθενά παραγωγίσιμη κλονίζοντας τον μαθηματικό κόσμο, κάνοντας τον Poincare να πει ότι ο Weierstrass είχε κατασκευάσει ένα τέρας που αψηφούσε την κοινή λογική και τον Hermite να το ονομάσει <<θλιβερή μάστιγα>>"

Όλο το ακροατήριο την παρακουλουθούσε μαγνητισμένο.

"Ωστόσο" συνέχισε "η πραγματικότητα αποδείχτηκε πολύ χειρότερη. Οι παθολογικές συναρτήσεις όπως αυτή του Weirstrass δεν είναι η εξαίρεση. Στη σημερινή διάλεξη θα αποδείξουμε ότι το σύνολο των συνεχών συναρτήσεων που είναι και παραγωγίσιμες έστω και σε ένα σημείο είναι πουθενά πυκνό στο σύνολο των συνεχών συναρτήσεων. Με μια πιο ποιητική αναλογία αν ο νυχτερινός ουρανός είναι το σύνολο των συναρτήσεων που είναι συνεχείς τα άστρα είναι οι παραγωγίσιμες έστω και σε ένα σημείο και το απέραντο σκοτάδι όλες οι υπόλοιπες. Όσο και αν το μυαλό μας αδυνατεί να δει σε εικόνα μια συνάρτηση που είναι παντού συνεχής και πουθενά παραγωγίσιμη οι τελευταίες είναι ο κανόνας, όχι η εξαίρεση!"

Η απόδειξη δεν ήταν περίπλοκη αλλά ωστόσο απαιτούσε εφόδια που δεν τα είχαν όλοι οι προπτυχιακοί. Η Ευδοκία ωστόσο πέρα από υπέρλαμπρο μυαλό ήταν μεταδοτική σαν... covid! Με την ίδια χαλαρή ευκολία με την οποία είχε εξηγήσει τις διαφορίσιμες πολλαπλότητες και τις ομάδες Lie σε ένα 15-χρονο, έστω και αν αυτό ήταν η Φανή, με την ίδια ευκολία είχε μεταδώσει τις ιδέες και έννοιες πραγματικής και συναρτησιακής ανάλυσης καθώς και τοπολογίας και είχε εξηγήσει με απλά λόγια το θεώρημα κατηγορίας του Baire πάνω στο οποίο στηρίζεται η απόδειξη.

Σταματούσε όπου χρειαζόταν, εξηγούσε την παραμικρή απορία και επαναλάμβανε με διαφορετικά λόγια όπου έβλεπε ότι με την αρχική διατύπωση δεν είχε γίνει κατανοητή στον φοιτητή που την είχε καταθέσει. Το αυθόρμητο standing ovation των φοιτητών μετά το τέλος της διάλεξης τα είπε όλα.

- "Ρε συ Stefan, που ήταν κρυμμένος αυτός ο άνθρωπος;" με ρώτησε ο Λάμπρου, ο πρόεδρος της σχολής.

- "Ξέρεις πόσες πόρτες είχε φάει, Θωμά; Δε θα το πιστέψεις!" είπα και έβαλε τα γέλια με το pun!

- "Πώς μας έφυγε από το ραντάρ μας;"

- "Δεν ήταν πολύ δύσκολο, Θωμά. Το τμήμα είναι εφαρμοσμένων και η Πέτρου -ούσα θεωρητικής κατεύθυνσης- δεν σκέφτηκε ότι ταίριαζε."

- "Ούτε εσύ ταίριαζες, Stefan."

- "Δεν είναι το ίδιο Θωμά και το ξέρεις το πολιτικό παιχνίδι. Το Fields μου ήταν που είχε γυαλίσει στους προηγούμενους και όχι ο τομέας μου."

Δεν απάντησε, τι να απαντούσε;

- "Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί έφυγες από το MIT, Stefan... ούτε γιατί προτίμησες εμάς από το ΕΚΠΑ."

- "Γιατί η σχολή είναι καινούρια και δεν κουβαλάτει τις παθογένιες των υπολοίπων ή έστω δεν τις κουβαλάει σε αυτό το βαθμό και ήθελα να βάλω και το δικό μου λιθαράκι στο να παραμείνει μακρυά από αυτές στο βαθμό του εφικτού. Όσον αφορά την άλλη σου ερώτηση, υπάρχουν αρκετοί λόγοι, κάμποσοι εκ των οποίων προσωπικοί οπότε δε θα ήθελα να επεκταθώ."

- "Με εσένα, τον Αποστολίδη όταν επιστρέψει και την Πέτρου μας βλέπω στο τέλος να ξυρίζουμε και το μουστάκι και να γινόμαστε θεωρητικοί" μου είπε πειρακτικά.

- "Όχι, σε καμία περίπτωση! Αν βάλεις παραπάνω πιπέρι απ' όσο χρειάζεται θα χαλάσει η σούπα και η σούπα είναι μια χαρά!"

- "Πότε είναι η δημοσίευση;"

- "Θα τη στείλουμε για peer review την ερχόμενη εβδομάδα και αν κρίνω από την δική μου αντίδραση είναι πολύς ο κόσμος που θα έχει "oh ugh" moment όταν δει τον τρόπο με τον οποίο η Πέτρου έκανε τη σύνδεση με τις ομάδες Lie."

- "Να χαρείς ότι αγαπάς, μη μου μιλάς για άλγεβρα" είπε ο Λάμπρου. "Φεύγω πριν με κολλήσεις!" συμπλήρωσε και έγινε μπουχός.

Εγώ από την άλλη πήγα στο γραφείο μου να μαζέψω τα πράγματά μου καθώς η ώρα είχε πάει 19:00. Είχα μόλις βάλει το λάπτοπ στην τσάντα μου όταν άκουσα χτύπημα στην πόρτα.

- "Περάστε"

Ήταν η Ευδοκία.

- "Καλώς την!" της είπα πρόσχαρα.

- "Ετοιμάζεσαι να φύγεις;" με ρώτησε βλέποντας με να μαζεύω τα πράγματά μου.

- "Ναι, έχει πάει ήδη 19:00. Θέλεις κάτι;"

- "Όχι όχι... δεν είναι κάτι σημαντικό, μη σε ενοχλώ."

- "Δεν ενοχλείς, πέρνα μέσα, δε θα χαθεί ο κόσμος και αν φύγω λίγο αργότερα"

Στάθηκε αναποφάσιστη στην πόρτα.

- "Χρειάζεται να το ξαναπώ, Ευδοκία;"

- "Όχι, όχι..." είπε και πέρασε μέσα.

- "Λοιπόν, σε ακούω" της είπα.

- "Πώς... πώς σου φάνηκε η διάλεξη;"

- "Ήσουν καταπλητική" της είπα ειλικρινά. "Όχι απλά κέρδισες τον ενδιαφέρον τους, την ερχόμενη Τετάρτη βάζω στοίχημα ότι δεν χωράμε στο αμφιθέατρο. Αλήθεια, ποιο είναι το θέμα της επόμενης διάλεξης;"

- "Υπεραριθμίσημα σύνολα και το διαγώνιο επιχείρημα του Cantor"

- "Χαχα, θέλεις να τους κάνεις θεωρητικούς;"

- "Ειδικά θέματα αφηρημένων μαθηματικών είναι το αντικείμενο των διαλέξεων. Αλλά μην ανησυχείτε, αντικείμενο του μεθεπόμενου είναι το κεντρικό οριακό θεώρημα και θα έχω μαζί μου και Galton board!"

- "Όπως είπε και ο Λάμπρου κατά τα φαινόμενα ο σκοπός μου είναι με τη δική σου συνδρομή καθώς και αυτή του Νίκου να τους ξυρίσω το μουστάκι" κάνοντας την Ευδοκία να χαμογελάσει.

- "Το καλύτερο να ξέρεις το έχω κρατήσει για την τελευταία" μου είπε. "Το θεώρημα Noether, το θεώρημα Stolsberg και η αρχή απροσδιοριστίας του Heisenberg"

- "Χμμμ..." της είπα.

Εκείνη δεν απάντησε, απλά μου χάρισε το πιο γλυκό της χαμόγελο.

- "Μη με κοιτάς με αθώο χαμόγελο, είναι πιο ένοχο και από την αμαρτία!" της είπα!

- "Χιχιχιχι"

- "Και θα τιμωρηθείς γι αυτό" είπα βγάζοντας από το συρτάρι της σκακιέρα.

- "Πίστευα ότι δε θα το πρότεινες ποτέ αλλά πίσω έχει η αχλάδα την ουρά μοσιού!"

- "Μιλάς με γρίφους, νεαρά!"

- "Εδώ και δύο εβδομάδες παίζω σκάκι με τον Τόμας. Δεν λέω με έχει κάνει άλογο, ούτε ισοπαλία δεν έχω καταφέρει να του αποσπάσω αλλά κάποιος σοφός γέροντας είχε πει <<η επανάληψη είναι η μητέρα της μάθησης>>"

- "Αυτό δεν το είχε πει κάποιος σοφός γέροντας αλλά κάποιο ραδιούργο μειράκιο, ονόματα δε λέμε, υπολείψεις δε θίγουμε"

- "Potatoes potatos!"

- "Για να σε δω" της είπα και έκρυψα δύο πιόνια στα χέρια μου βάζοντας την να διαλέξει. Διάλεξε το μαύρο, οπότε ξεκίνησα εγώ!

- "English opening, ε; Ενδιαφέρον που λέει και ένας σοφός γέροντας!" μου είπε κάνοντάς με να χαμογελάσω.

Παίξαμε πέντε παρτίδες και μπορεί στο τέλος να κέρδισα με 3,5 - 1,5 αλλά για πρώτη φορά κατόρθωσε και με νίκησε σε μια παρτίδα ενώ σε μια άλλη με τα χίλια ζόρια και εξαιτίας δικής της απροσεξίας κατόρθωσα να αποσπάσω ισοπαλία.

- "Μπράβο Ευδοκία μου" της είπα όταν τελειώσαμε. "Είδες που στο έλεγα, μόνο η εμπειρία σου λείπει, δε θα αργήσει ο καιρός που η πλάστιγγα θα γύρει από τη μεριά σου και την τιμή της οικογένειας θα την σώζει μόνο ο Τόμας."

- "Ο Τόμας γιατί δεν ασχολείται επαγγελματικά; Είδα τα παιχνίδια του με τον Νακαμούρα τον οποίο τον έχει κερδίσει μερικές φορές!"

- "Γιατί δε θέλει. Το αγωνιστικό σκάκι είναι πολύ ανταγωνιστικό και ο Τόμας δεν είναι καθόλου. Του αρέσει να παίζει απλά για τη χαρά του παιχνιδιού. Ό,τι τον γεμίζει και ό,τι τον κάνει ευτυχισμένο με τα δικά του κριτήρια, δε ζητώ τίποτα περισσότερο."

- "Είσαι υπέροχος άνθρωπος" μου είπε απλά και μου έσφιξε αφηρημένη το χέρι στο τραπέζι. Το μυαλό της ακολούθησε μερικές στιγμές αργότερα και κοκκίνησε όταν το συνειδητοποίησε. Έκανε να τραβήξει το χέρι της μα της το κράτησα με τη σειρά μου και δεν το άφησα.

- "Ευχαριστώ" της είπα σφίγγοντάς της το χέρι με τη σειρά μου.

Ευδοκία

Με την καρδιά μου να χοροπηδάει στα στήθη μου κοίταξα το χέρι μου που ο Στέφανος μου κρατούσε αμίλητος στα δικά του χέρια. Δεν είπαμε τίποτα, δε χρειάστηκε να πούμε τίποτα, απλά κάτσαμε εκεί, αμίλητοι, ο καθένας στις σκέψεις του. Μακάρι να ήξερα τι σκεφτόταν. Εκείνη τη βραδιά στον ξενώνα είχα βρει επιτέλους την σωστή ερώτηση αλλά δεν είχα βρει την απάντηση.

"Τι ήταν αυτό που είχε δει ο Στέφανος σε εμένα;" Και δεν το είχε δει μόνον εκείνος, το είχε δει και η Κατερίνα. Αλλά αυτό είχε με τη σειρά του γεννήσει και δεύτερη ερώτηση την οποία εξίσου έπρεπε να απαντήσω. "Τι θα έκανα γι αυτό;" Όσο και αν ήμουν γοητευμένη με τον Στέφανο, όσο και αν το φαντασιακό μου αρέσκονταν στην ιδέα της υποταγής και όσες διαβεβαιώσεις και αν μου έδινε η Κατερίνα ότι θα μου έδινε τις θερμότερες ευχές της δεν ήμουν σίγουρη ούτε ότι θέλω να πραγματοποιήσω τις όποιες φαντασιώσεις υποταγής ούτε να είμαι μέρος κάποιου τριγώνου.

Ωστόσο μου άρεσε όπως ήμουν εκείνη τη στιγμή, με το χέρι μου φυλακισμένο στα χέρια του ακόμα και αν αυτό δε σήμαινε τίποτα περισσότερο.

Τράβηξε τα χέρια του και πήρε τηλέφωνο. "Κατερίνα, θα αργήσω λίγο το βράδι. Ναι. Ναι, σωστά κατάλαβες. Φιλιά."

- "Σήκω, πάμε στο Beer Academy για μια μπύρα. Α, έχεις και χαιρετίσματα από την Κατερίνα"

- "Εεεε" ξεκίνησα να λέω.

- "Έχεις κανονίσει κάτι;" με ρώτησε.

- "Όχι... αλλά..."

- "Εκτός και αν δε θέλεις."

- "Με... με αιφνιδίασες λίγο!" του απάντησα.

- "Τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι, που λέει ο σοφός γέροντας. Έρχεσαι ή όχι;"

- "Θα είσαι φρόνιμος;" τον ρώτησα προσπαθώντας να αστειευτώ.

- "I plead the 5th. Άντε σήκω, τι περιμένεις;"

- "Μα... μάλιστα" απάντησα μηχανικά και χωρίς να το σκεφτώ.

- "Τώρα μιλάς σωστά" μου είπε πειράζοντάς με.

Σηκώθηκα και τον ακολούθησα αλλά όπως προχωρούσαμε ένιωσα υγρασία στα πόδια μου.

- "Στέφανε, μισό λεπτό σε παρακαλώ."

Πήγα τρέχοντας στην τουαλέτα, μου είχε έρθει περίοδος νωρίτερα από το αναμενόμενο. Καθαρίστηκα και έβαλα σερβιέτα αλλά είχα λερωθεί και δε μπορούσα να βγω έξω χωρίς να αλλάξω.

- "Στέφανε... Μου... Μάλλον θα πρέπει να το αναβάλλουμε για σήμερα."

- "Για ποιο λόγο αν επιτρέπεται;"

- "Πρέπει... πρέπει να πάω σπίτι..."

- "Συνέβη κάτι;" με ρώτησε ανήσυχος.

- "Όχι... Απλά... Τι να σου πω μωρέ Στέφανε... Γυναικολογικά... πρέπει να πάω από το σπίτι."

- "Όταν έχεις περίοδο κλείνεσαι στο γυναικωνίτη;"

- "Όχι αλλά... αλλά πρέπει να πάω σπίτι να αλλάξω."

- "Κοίτα, αν συνοδεύεται από πόνους τότε δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, πάμε άλλη φορά έξω. Αν είναι ωστόσο μόνο για να αλλάξεις δεν βλέπω για πιο λόγο δεν μπορούμε μετά να πάμε για μπύρα."

- "Όχι... δεν έχω πόνους, είμαι τυχερή σε αυτό τον τομέα."

- "Εκτός και αν υπάρχει και άλλος λόγος" μου είπε.

- "Τι εννοείς;" τον ρώτησα

- "Δεν εννοώ ότι μου λες ψέμματα. Εννοώ αν έχεις και άλλο λόγο να μη θέλεις να πάμε για μπύρα, να μη γουστάρεις ρε αδερφέ!"

- "Όχι, τι είναι αυτά που λες;"

- "Τότε γιατί το κουράζουμε ρε συ Ευδοκία; Πήγαινε από το σπίτι σου να αλλάξεις και συναντιόμαστε στο beer academy."

- "Εχμ... έχω πάει το αυτοκίνητο στο συνεργείο σήμερα, θα πρέπει να πάρω ταξί."

- "Ανοησίες, θα σε πάω εγώ στο σπίτι σου και θα σε περιμένω από κάτω... αν όντως έχεις κι εσύ όρεξη να πάμε για μπύρα."

- "Έχω" του είπα.

- "Ωραία, πάμε."

Όχι πολλή ώρα αργότερα ήμασταν στο Χαλάνδρι. Είμασταν τυχεροί και ο Στέφανος βρήκε να παρκάρει κάπου κοντά στο σπίτι μου.

- "Άντε, πήγαινε και σε παρακαλώ μην αργήσεις."

Δεν ξέρω που το βρήκα το κουράγιο αλλά το βρήκα!

- "Στέφανε, αισθάνομαι άσχημα να σε έχω να περιμένεις στο αυτοκίνητο λες και είσαι ταξιτζής. Θέλεις να ανέβεις κι εσύ πάνω μέχρι να ετοιμαστώ;"

- "Άντε βάσανο, πάμε. Βγήκε από το αυτοκίνητο και βγήκα κι εγώ."

- "Θες να πιεις κάτι;" τον ρώτησα όταν μπήκαμε στο σπίτι μου.

- "Να πιω πριν βγούμε έξω να πιούμε; Δεν το βρίσκω ιδιαίτερα καλή ιδέα!"

- "Μπορώ να σου βάλω χυμό ή νερό αν θες."

- "Όχι, χυμό πίνω μόνο φυσικό και δε νιώθω δίψα τώρα."

- "Να σου στύψω μια πορτοκαλάδα στα γρήγορα τότε."

- "Πήγαινε να ετοιμαστείς βρε βάσανο και σταμάτα να προσφέρεσαι εθελοντικά για αγγαρείες!"

- "Όχι και αγγαρεία ρε Στέφανε! Αν είναι δυνατόν! Μετά τα όσα έχεις κάνει για μένα! Είναι δυνατόν;" του είπα πραγματικά αγανακτισμένη.

- "Ευδοκία, θα το πω μία φορά και δεν θα το επαναλάβω. Αν με κάνεις να το επαναλάβω θα σου μαυρίσω τον κώλο και είμαι σοβαρός σαν έμφραγμα. ΔΕ ΜΟΥ ΧΡΩΣΤΑΣ ΤΙΠΟΤΑ! Έγινα σαφής;"

- "Μάλιστα" του είπα, πάλι χωρίς να το σκεφτώ.

Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα διάθεση να βγω έξω αλλά από την άλλη -ψεύτρα μην είμαι- λάτρευα κάθε στιγμή που περνούσα μαζί του. Μαζεύοντας όλο το θάρρος μου του το μπουμπούνισα.

- "Στέ... Στέφανε;"

Το ότι βρήκα το θάρρος δε σημαίνει ότι δεν έννιωθα τα πόδια μου να χτυπάνε.

- "Ευδοκία;"

- "Θε... Θες να κάτσουμε εδώ; Δεν έχω διάθεση να βγω έξω αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δε θέλω την παρέα σου."

- "Είσαι σίγουρη;"

- "Ναι, είμαι. Η μαγειρική δεν είναι το φόρτε μου αλλά μια μακαρονάδα μπορώ να τη φτιάξω."

- "Μήπως απλά να παραγγείλουμε;"

- "Όχι."

- "Τελικά θα στον μαυρίσω τον κώλο μου φαίνεται."

- "Δεν το κάνω επειδή νιώθω ότι σου χρωστάω κάτι. Το θέλω η ίδια."

- "Εντάξει τότε."

- "Πάω!" είπα και κίνησα προς την κουζίνα.

- "Και μετά λένε εμένα αφηρημένη κυβέρνηση" τον άκουσα να μονολογεί. "Πήγαινε να αλλάξεις κοπέλα μου!"

Oooops!

- "Όταν έχεις δίκιο έχεις δίκιο που λέει και η Κατερίνα" του είπα.

- "Ναι αλλά το είπε μισό" μου ανταπάντησε.

- "Τι εννοείς;" τον ρώτησα με ειλικρινή απορία.

- "Η πλήρης πρόταση είναι <<Όταν έχει δίκιο έχει δίκιο. Όταν έχει άδικο, έχει πάλι δίκιο>>. Πήγαινε να αλλάξεις."

- "Μάλιστα" του είπα χωρίς να το καλοσκεφτώ, ακόμα μία φορά.

Το τρις εξαμαρτείν ου γυναικός σοφής. Το υποσυνείδητο μάλλον είχε απαντήσει σε όλες τις ερωτήσεις χωρίς να μπει στον κόπο να ειδοποιήσει το συνειδητό.

Έπρεπε να πλυθώ πριν αλλάξω ωστόσο ευτυχώς το μπάνιο ήταν δίπλα από το δωμάτιο μου και δεν φαινόταν από το σαλόνι. Έκανα ένα γρήγορο ντους και φόρεσα μια φόρμα. Ο Στέφανος ήταν ακόμα με το σακάκι του αλλά γι αυτό δεν μπορούσα να κάνω κάτι. Όταν πήγα στο σαλόνι τουλάχιστον είχε βγάλει σακάκι και γραβάτα.

- "Στέφανε, θες κόκκινη ή άσπρη σάλτσα;" τον ρώτησα από την κουζίνα.

- "Θέλω να έρθεις εδώ" μου είπε από το σαλόνι.

Τι να κάνω, πήγα και τον βρήκα στο σαλόνι.

- "Δε θέλω να φάμε το χρόνο μας ο ένας στο σαλόνι και η άλλη στην κουζίνα. Σου ζήτησα να βγούμε για μπύρα γιατί θέλω την παρέα σου και παρά τις καλές προθέσεις σου αυτή τη στιγμή μου τη στερείς."

Ομολογώ ότι δεν το είχα σκεφτεί αυτό.

- "Κάτσε σε παρακαλώ να τα πούμε σαν άνθρωποι. Υπάρχουν και άλλα πράγματα στη ζωή πέρα από τα μαθηματικά. Δεν βγάζω την ουρά μου απ' έξω κι εγώ είμαι ομοίως ένοχος άλλα άμα δεν κάτσεις τώρα κάτω θα βγάλω φουκαριάρα μου τη ζώνη και θα σου δώσω καλό λόγο να μην μπρείς να κάτσεις" κάνοντάς με να χαμογελάσω.

- "Να φέρω τουλάχιστον δυο μπίρες να μην τα λέμε ξεροσφύρι;"

- "Ναι, φέρ' τες."

Πράγματι πήγα στο ψυγείο και έβγαλα δύο κουτάκια μπύρες και δύο ποτήρια. Πήγα στο σαλόνι, άνοιξα το κουτάκι, του γέμισα το ποτήρι και του το έδωσα. Είχε κάτσει στην μία και μοναδική πολυθρόνα του σαλονιού οπότε αναγκαστικά πήγα να κάτσω στο καναπέ αλλά εκεί με έκοψε.

- "Όχι εκεί. Πάρε το πουφ και έλα να κάτσεις εδώ" μου υπέδειξε.

Ο τόνος της φωνής του δε σήκωνε αντιρρήσεις αλλά ούτε που μου πέρασε από το μυαλό να του φέρω. Έβαλα το πουφ μπροστά από την πολυθρόνα σε απόσταση μισού μέτρου και κάθησα οκλαδόν απέναντί του.

Ύψωσα το βλέμμα μου και τον κοίταξα.

- "Τι θα ήθελες να πούμε;" τον ρώτησα.

- "Για σένα" μου είπε.

Και κάπως έτσι για δεύτερη φορά, και με τελείως διαφορετικό τρόπο, γδύθηκα μπροστά του.

Και το γδύσιμο της ψυχής είναι απείρως πιο ζόρικο.

Στέφανος

- "Θα χρειαστώ βοήθεια" μου είπε θαρρετά. "Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω."

- "Όταν είχαμε πρωτοσυναντηθεί μου είχες πει επακριβώς <<Προσπαθώ να ανέβω τη σκάλα που ανέβηκες εσύ πριν 25 χρόνια αλλά δεν είναι το ίδιο εύκολο, δεν έχουμε όλοι θεωρήματα που φέρουν το όνομά μας.>> Αν όλα πάνε καλά σε σε δύο εβδομάδες θα εκδοθεί το Paper και η σύνδεση με τις Ομάδες Lie είναι τόσο πρωτοποριακή που στο εγγυώμαι, θα αποκτήσεις κι εσύ θεώρημα που θα φέρει το δικό σου."

- "Αφενός είπες να μη μιλήσουμε για μαθηματικά και αφετέρου πώς είσαι σίγουρος ότι το θεώρημα θα φέρει το όνομά μου;" με ρώτησε διακόπτοντάς με.

- "Γιατί πριν το στείλω για peer review το έχω στείλει ήδη σε κάποιους συναδέλφους που όχι απλά επιβεβαίωσαν ότι η συλλογιστική σου είναι ορθή αλλά αυτό τους άνοιξε δρόμους που κανείς δεν είχε φανταστεί. Παραφράζοντας τον Hilbert <<Από τον παράδεισο που μας έβαλε η Πέτρου κανείς δε θα βρεθεί για να μας διώξει.>> Αυτό που ονομάσαμε ως εσωτερικό αστείο λήμμα (δ) στο μέλλον θα γίνει γνωστό ως Θεώρημα Πέτρου, εδώ θα 'σαι, εδώ θα 'μαι. Αλλά με έκοψες όταν τελείωνα την εισαγωγή και δεν πρόλαβα να σε ρωτήσω αυτό που ήθελα."

- "Συγνώμη" μου είπε χαμηλώνοντας το βλέμμα.

- "Δε θέλω να μου ζητάς συγνώμη, Ευδοκία. Θέλω να μην κάνεις πράγματα για τα οποία μετά ζητάς συγνώμη"

- "Μάλιστα" μου είπε έχοντας ακόμα χαμηλωμένο το βλέμμα.

- "Εμένα κοιτάς."

Με κάποια δυσκολία κατόρθωσε να υψώσει το βλέμμα της.

- "Πώς σε κάνει να αισθάνεσαι αυτό;"

- "Δεν ξέρω τι ζητάς από εμένα ή τι περιμένεις να ακούσεις Στέφανε. Άβολα αισθάνομαι."

- "Στο θεώρημα Πέτρου αναφερόμουν."

- "Συγνώμη" είπε χαμηλώνοντας πάλι τα μάτια της.

- "Πήγαινε φέρε ένα χάρακα" της είπα.

- "Τι να τον κάνεις;" με ρώτησε.

- "Πάντως όχι να ζωγραφίσω γραμμές. Πήγαινε."

Χωρίς άλλες διαμαρτυρίες, έστω και αβέβαιη για το τι είχα στο μυαλό μου σηκώθηκε και πήγε στο δωμάτιό της. Εκεί βρήκε ένα χάρακα και τον έφερε και μου τον έδωσε.

- "Κάτσε όπως πριν" της είπα

Κάθισε υπάκουα οκλαδόν στο πουφ.

- "Δεξί ή αριστερό;"

- "Τι... τι εννοείς;"

- "Ξέρεις πολύ καλά τι εννοώ. Δεξί ή αριστερό;"

Διστακτικά μου άπλωσε το αριστερό της χέρι. Της έδωσα μια γερή με το χάρακα κάνοντάς την να δαγκωθεί.

- "Την επόμενη φορά θα είναι περισσότερες."

- "Μάλιστα" μου είπε χαμηλώνοντας πάλι το βλέμμα της.

- "Πάμε πάλι και αυτή τη φορά ελπίζω να μην έχουμε τα ίδια. Πώς σε κάνει να αισθάνεσαι αυτό, Ευδοκία; Όχι σα μαθηματικό, σαν άνθρωπο."

- "Περίεργα. Προς Θεού δεν λέω ότι δε μου αρέσει ή ότι δε νιώθω περήφανη αλλά …όλα έχουν γίνει τόσο ξαφνικά που δεν έχω προλάβει να τα επεξεργαστώ. Ροντέο, πραγματικό ροντέο. Ένα μήνα πριν ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δε θα μπορούσα να το φανταστώ αυτό που έχει συμβεί. Ειλικρινά νιώθω όπως φαντάζομαι θα ένιωθε κάποιος που κέρδισε το λαχείο, από το πουθενά έγινε εκατομμυριούχος."

- "Υπάρχουν πολλοί που δεν μπόρεσαν να το διαχειριστούν σωστά αυτό Ευδοκία και μερικά χρόνια αργότερα βρέθηκαν πάλι αδέκαροι."

- "Το λαχείο το χρησιμοποίησα σαν αναλογία αλλά ως εκεί. Εννοώ οι περιστάσεις είναι τελείως διαφορετικές και η όποια διαχείριση είναι τελείως διαφορετικής φύσης."

- "Πώς σκοπεύεις να το διαχειριστείς εσύ αυτό λοιπόν;"

- "Θα μακαρίσω την τύχη μου και θα συνεχίσω να κάνω αυτό που έκανα όπως το έκανα. Μπορεί να είχα την τύχη να με προσέξει ένας Stolsberg αλλά οι συγκυρίες ευνοούν μόνο τους προετοιμασμένους, ακόμα και αν οι ίδιοι δεν είχαν ιδέα ότι ήταν."

- "Πραγματίστρια λοιπόν."

- "Σ' ευχαριστώ" μου είπε.

- "Δεν το είπα για να μ' ευχαριστήσεις, ήταν απλή παρατήρηση. Το αξίζεις;"

- "Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς" με ρώτησε.

- "Εσύ σαν Ευδοκία κάνοντας την αναδρομή στη ζωή σου, πιστεύεις ότι οι κόποι σου επιβραβεύτηκαν;"

- "Επέλεξα αυτό που επέλεξα επειδή μου άρεσε Στέφανε. Δε θα παραπονεθώ για την ευλογία να είμαι καλή σε αυτό αλλά ούτε πιστεύω ότι ο Θεός, το Σύμπαν, πες το όπως θες, μου χρωστούσαν κάτι. Υπάρχω εγώ που στάθηκα τυχερή, υπάρχουν και άλλοι με ίσως μεγαλύτερες ικανότητες από τις δικές μου οι οποίοι δεν στάθηκαν. Σὺν Ἀθηνᾷ καὶ σὺ χεῖρα κίνει έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι αλλά εγώ δεν πιστεύω σε θεϊκή παρέμβαση. Έκανα αυτό που μπορούσα να κάνω και η τύχη με ευνόησε να είμαι την κατάλληλη ώρα στο κατάλληλο σημείο, no more, no less."

- "Θυμάσαι που σου είχα πει τις προάλλες ότι δε μου χρωστάς τίποτα;"

- "Το θυμάμαι."

- "Έδωσες η ίδια την απάντησή σου στο γιατί."

- "Δεν είναι ακριβώς έτσι Στέφανε."

- "Όχι Ευδοκία, ακριβώς έτσι είναι. Αν είναι να νιώσεις ευγνωμοσύνη για το οτιδήποτε αυτή πρέπει να στραφεί στην θεά Τύχη που σε έφερε στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή. No more, no less."

Αναστέναξε.

- "Δε θα κρύψω ωστόσο ότι από πίσω κρύβεται ιδιοτέλεια" συνέχισα.

- "Τι εννοείς;"

- "Εννοώ ότι με ελκύεις Ευδοκία με όλους τους δυνατούς και αδύνατους τρόπους που μπορεί να νιώσεις έλξη για έναν άνθρωπο. Ωστόσο δε θα κουνήσω ούτε το μικρό μου δαχτυλάκι να κάνω κάτι προς αυτή την κατεύθυνση αν δεν είμαι απολύτως σίγουρος ότι η τυχούσα ανταπόκρισή σου θα υπάρξει για τους σωστούς λόγους. Η ευγνωμοσύνη και η λανθασμένη αίσθηση υποχρέωσης που μπορεί να προκύψει από αυτήν δεν είναι οι σωστοί λόγοι."

Έμεινε να με κοιτάζει σαν άγαλμα.

- "Δε θέλω να μου πεις κάτι γι αυτό, σου ξεκαθάρισα τη δική μου θέση."

- "Μάλιστα" απάντησε και πάλι.

Μείναμε για λίγο σιωπηλοί. Ήπια μια γουλιά από τη μπύρα μου.

- "Είχα πολλές play partners στη ζωή μου, Ευδοκία. Το να βρω ακόμα μία είναι το μόνο εύκολο."

- "Σε πιστεύω, Στέφανε, ειλικρινά. Αν... αν ήσουν ελεύθερος... δεν... εννοώ..."

- "Είμαι αυτό που είμαι και η κατάστασή μου είναι αυτή που είναι. Δεν μπορείς να επιλέξεις, δεν υπάρχει τέτοια επιλογή."

- "Το ξέρω" μου είπε κοιτάζοντας πάλι το πάτωμα.

- "Το ξέρω πως το ξέρεις" της είπα.

Σιωπή

- "Μπορώ να ανάψω ένα τσιγάρο;"

- "Το ρωτάς βρε Στέφανε;"

- "Φυσικά και το ρωτάω. Είμαι στο σπίτι σου, όχι στο δικό μου."

- "Μου επιτρέπεις να σηκωθώ να σου φέρω ένα τασάκι;" με ρώτησε τόσο φυσιολογικά που ούτε καν η ίδια δεν συνειδητοποίησε τι είπε. Χωρίς συνειδητοποίηση δεν έχει αξία.

- "Ναι, σου επιτρέπω να σηκωθείς να μου φέρεις ένα τασάκι"

Εκεί ήρθε η συνειδητοποίηση.

Ευδοκία

Τα λόγια του Στέφανου με έκαναν να συνειδητοποιήσω τι είχα πει αλλά αυτό ήταν το λιγότερο, η ουσία ήταν η δεύτερη συνειδητοποίηση. Καθόμουν ακίνητη σαν άγαλμα με το μυαλό μου να δουλεύει στα κόκκινα. Κάτι μου είπε ο Στέφανος αλλά εκείνη την ώρα η CPU είχε χτυπήσει 100% και έχανα πακέτα. Με το μυαλό μου σε πλήρη λειτουργία τον κοίταξα με ένα βλέμμα που σήμαινε οτιδήποτε εκτός από αυτό.

Τον κοιτούσα σα χάνος.

- "Δεξί ή αριστερό";

Ξέροντας πολύ καλά τι σημαίνει αυτό του άπλωσα το δεξί μου χέρι, το αριστερό έτσουζε ακόμα. Μου έδωσε δυο δυνατές στο δεξί χέρι και με πολύ κόπο κρατήθηκα και δεν δάκρυσα. Δεν έχω αντοχές στον πόνο και δεν διαθέτω πάνω μου ίχνος αλγολαγνείας και ήταν ένας από τους λόγους για τους οποίους με έπιανε φρίκη με αυτά που διάβαζα και έβλεπα στο forum. Αναβάλλοντας την ενδοσκόπηση γιατί δεν ήθελα οι δύο να γίνουν τρεις τσακίστηκα να σηκωθώ και βγήκα στο μπαλκόνι και πήρα από το μικρό τραπεζάκι που είχε έξω το τασάκι. Δεν καπνίζω παρά μόνο socially και αυτό όχι ιδιαίτερα συχνά, το τασάκι το είχα για τις σπάνιες φορές που είχα επισκέψεις. Ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα κοινωνική και η αλήθεια είναι ότι μετά από τέσσερα χρόνια στην Αμερική είχα χάσει όλες μου τις επαφές που εξ αρχής δεν ήταν και πολλές.

Επέστρεψα με το τασάκι. Πήγα να του το δώσω αλλά με έκοψε.

- "Έλα πιο κοντά μου, θα κρατάς εσύ το τασάκι στα χέρια σου και όταν θέλω να στάξω το τσιγάρο θα μου το δίνεις."

- "Μάλιστα" του είπα και έφερα το πουφ ελαφρά πιο κοντά και κάθισα πάλι οκλαδόν.

Όσο κάπνιζε το τσιγάρο του δε μιλούσαμε κι εγώ είχα τα μάτια καρφωμένα στο τσιγάρο του ώστε να καταλάβω πότε θα χρειαστεί να το τινάξει. Το μυαλό μου από την άλλη προσπαθούσε πάλι έχοντας χτυπήσει κόκκινα να επεξεργαστεί όλη αυτή την κατάσταση. Κατά τα φαινόμενα το ασυνείδητο είχε πάρει τις αποφάσεις του χωρίς να μπει στον κόπο να ενημερώσει αλλά στο συνειδητό μου γενικά δεν του αρέσουν αυτά τα πράγματα. Τουλάχιστον όχι όταν αυτό δεν αφορά μαθηματική έμπνευση από το πουθενά, εκεί συνειδητό και ασυνείδητο λάτρευαν το ένα το άλλο.

Δε μου άρεσε ο πόνος. Οι όποιες φαντασιώσεις υποταγής μου είχαν να κάνουν αυστηρά με σεξουαλική χρήση και με τίποτα περισσότερο. Θα μου πεις και όταν έδινα τον κώλο μου, πόνος δεν ήταν κι αυτός; Όχι ότι είχα και πολλές σεξουαλικές εμπειρίες είναι η αλήθεια. Δεν είχα κάνει πολλές σχέσεις στη ζωή μου, τρεις όλες κι όλες.

Το τσιγάρο του τελείωνε, του πρότεινα το τασάκι και κρατώντας το σταθερό έσβησε το τσιγάρο του. Άφησα το τασάκι στο πλάι μου και τον κοίταξα.

- "Δε μου έχεις μιλήσει καθόλου για την οικογένειά σου, το μόνο που έχεις είναι ότι οι γονείς σου δεν έχουν οικονομικό πρόβλημα."

- "Είμαι μοναχοπαίδι και το χειρότερο είναι ότι και οι γονείς μου με τη σειρά τους ήταν μοναχοπαίδια. Ούτε αδέρφια, ούτε ξαδέρφια. Όχι το τελευταίο δεν είναι ακριβές, έχω κάτι δεύτερα ξαδέρφια αλλά δεν είχα ποτέ επαφές μαζί τους. Οι γονείς μου με έκαναν μεγάλοι, με τη μητέρα μου έχω 35 χρόνια διαφορά και με τον πατέρα μου 43. Είναι πλέον και οι δύο συνταξιούχοι. Τους έχω μοιάσει, είναι και του λόγου τους κλειστοί άνθρωποι χωρίς πολλές-πολλές κοινωνικές επαφές. Ο πατέρας μου ήταν ανώτατο τραπεζικό στέλεχος ενώ η μάνα μου ήταν καθηγήτρια Μαθηματικών. Αν δεν ήταν γείτονες δε νομίζω ότι θα είχαν γνωρίσει ο ένας τον άλλον, κινούνταν σε τελείως διαφορετικούς κόσμους. Η αλήθεια είναι ότι τον πατέρα μου δεν τον έβλεπα και πολύ όταν μεγάλωνα, δούλευε μέχρι αργά και συχνά-πυκνά ήταν σε επαγγελματικά ταξίδια. Η αλήθεια είναι ότι φρόντιζε όταν μπορούσε να μας πάρει μαζί του σε κάποια από αυτά, όπως καταλαβαίνεις με τη θέση που είχε το οικονομικό δεν ήταν πρόβλημα. Μόνο τα καλοκαίρια μπορούσε να ξεκλέψει δύο ή τρεις εβδομάδες άδειας και επειδή και στους δυο τους άρεσαν τα ταξίδια έχω ταξιδέψει και στις πέντε ηπείρους. Οι ίδιοι μετά τη σύνταξή τους ταξίδεψαν και στην έκτη, πήγαν κρουαζιέρα στην Ανταρκτική αλλά εγώ εκείνο τον καιρό πάλευα με το διδακτορικό μου και η αλήθεια είναι ότι να κλειστώ σε ένα καράβι με γέρους που ψάχνουν την περιπέτεια δεν ήταν του γούστου μου."

- "Από σχέσεις;" ήταν η επόμενη ερώτηση.

- "Τρεις όλες κι όλες" είπα αναστενάζοντας.

- "Γιατί αναστενάζεις;"

- "Γιατί η ζωή δεν είναι μόνο μαθηματικά, Στέφανε. Οι σχέσεις που έχω κάνει ήταν όλες μακρόχρονες και όχι επιπόλαιες αλλά και πάλι δε νομίζω ότι έδινα όσο μπορούσα."

- "Ίσως επειδή έδινες όσο έκρινες ότι χρειάζεται."

- "Ίσως, δεν ξέρω. Δε νομίζω ότι ερωτεύτηκα ποτέ μου. Δεν ήταν ότι δεν ένιωθα για τους τότε ερωτικούς μου συντρόφους αλλά δε νομίζω ότι ήταν έρωτας."

- "Πώς το ξέρεις; Αν όπως ισχυρίζεσαι δεν έχεις ερωτευτεί ποτέ σου πώς ξέρεις ότι αυτά που ένιωθες δεν ήταν έρωτας;"

- "Δεν το ξέρω, το υποθέτω. Δεν... δεν ένιωσα ποτέ κάτι έντονα. Δε... δε μου έλειπαν όταν ήταν μακριά μου. Δε χτύπαγε η καρδιά μου από προσμονή μέχρι να τους ξαναδώ. Μπορεί να μη μου το έβγαζαν οι ίδιοι ή μπορεί η ίδια να είμαι ανίκανη να νιώσω αυτά τα συναισθήματα. Ίσως... ίσως αν έδινα το τέλος όταν έπρεπε να είχαν μπει και άλλοι στη ζωή μου, ίσως κάποιος από αυτούς να μου το είχε βγάλει ώστε... ώστε να ξέρω... να μάθω αν... ότι δεν είμαι εγώ η προβληματική."

- "Από φίλους;"

- "Όχι πολλά πράγματα. Τον κύκλο μου που δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα ευρύς τον έχασα τέσσερα χρόνια στην Αμερική και φεύγοντας από εκεί έχασα και τον αρκετά μικρό κύκλο που είχα κάνει και στο Σαν Φρανσίσκο. Άνεργη ήμουν, αδέρφια/ξαδέρφια δεν έχω οπότε... Γνώρισα μερικά άτομα από το δίκτυο αλλά δεν έχω κάποιον που να τον θεωρώ κολλητό."

- "Από το φόρουμ έχεις γνωρίσει κανέναν;"

- "Όχι. Δεν είχα γραφτεί εκεί για να κάνω γνωριμίες, μόνο γιατί με ενδιέφερε το θέμα."

- "Με ποιο τρόπο;"

- "Σου είχα πει ότι έχω κάποιες φαντασιώσεις υποταγής."

- "Τι είδους φαντασιώσεις;"

- "Όχι τίποτα τραβηγμένο, μη φανταστείς. Να... μου αρέσει η ιδέα... να...να... να με χρησιμοποιούν στο σεξ. Μου αρέσει να προσφέρω στον παρτεναίρ μου, πάντα το έκανα ανεξάρτητα με το αν είχα διάθεση εκείνη τη στιγμή. Όχι πόνο όμως, σε καμία περίπτωση πόνο. Απλά... δεν ξέρω πως θα ακουστεί... μια στιβαρή αντρική παρουσία. Όχι για να μου λέει βάτραχος κι εγώ να πηδάω αλλά... αλλά να έχω... να νιώθω έναν άνθρωπο δίπλα μου... πιο δυνατό... Να με ορίζει αλλά όχι.. πώς να το πω; Να νιώσω ότι μπορώ να γείρω πάνω του..."

- "Αυτό δεν είναι φαντασίωση υποταγής, Ευδοκία.

- "Δεν ξέρω" ομολόγησα. "Μπορεί και να μην είναι. Δεν ξέρω Στέφανε... η φαντασίωση υποταγής μπορεί να μην είναι τίποτα περισσότερο από την βεβαιότητά μου ότι... ότι αν βρεθώ μπροστά σε αυτή την στιβαρή παρουσία θα θέλω να την υπακούσω... θα νιώσω ανάγκη να το κάνω. Δεν ξέρω... δεν ξέρω από που πηγάζει αυτή η βεβαιότητα ούτε... ούτε ξέρω αν πραγματικά συμβεί αυτό αν... αν βρεθεί αυτή η παρουσία."

- "Αριστερό ή δεξί;"

- "Γιατί;" τον ρώτησα αποσβολωμένη.

- "Γιατί μου λες ψέματα, Ευδοκία."

Δεν άντεξα να τον κοιτάξω. Κατέβασα τα μάτια μου στο πάτωμα και άπλωσα και τα δυο μου χέρια.

Του είχα πει ψέματα και δέχτηκα αγόγγυστα την τιμωρία μου.

Στέφανος

Δεν είμαι ιδιαίτερα σαδιστής αλλά δεν είχα καμία διάθεση να της χαριστώ, τα χτυπήματα με τον πλαστικό χάρακα ήταν δυνατά. Πέντε σε κάθε χέρι τα οποία δέχτηκε αγόγγυστα παρά το γεγονός ότι δεν κατάφερε να συγκρατήσει κάποια δάκρυα. Της είχα πει την αλήθεια, είχα πολλές play partners αλλά μόνο η Κατερίνα είχε υπάρξει -και είναι ακόμα- αυτό που οι υπόλοιποι το λένε "υποτακτική". Ωστόσο ακόμα και έτσι αυτό ήταν κάτι που προέκυψε σε πορεία χρόνων, δεν ξεκινήσαμε έτσι, έτσι καταλήξαμε και η αλήθεια είναι ότι δεν είχαμε θεωρητική ιδέα του τι ήταν αυτό και τον όρο BDSM το έμαθα από εκείνην όταν τον συνάντησε στις σπουδές της. Ομολογώ ότι δεν είμαι σε θέση να καταλάβω τι είναι αυτό που κάνει την Κατερίνα -ή όλες τις Κατερίνες σαν κι εκείνη- να θέλει να υπακούσει. Ο δικός μου ψυχισμός αντιλαμβάνεται την υποταγή ως αντίδραση αλλά όχι ως επιθυμία.

Η Ευδοκία με γοήτευε σαν γυναίκα και εννοώ εμφανισιακά -για να μην μιλήσουμε για το απίθανο μυαλό της- αλλά δεν είχα ακριβώς προσδιορίσει μέσα μου γιατί δεν την έβλεπα ως απλή play partner και αυτό μου προκαλούσε έντονο εσωτερικό εκνευρισμό. Όχι για το γεγονός ότι ήθελα να είναι ένα πολύ μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου από αυτό που θα μπορούσε να είναι μια απλή παρτενέρ αλλά γιατί δεν μπορούσα να προσδιορίσω το λόγο αυτής μου της επιθυμίας. Για τα δικά μου μέτρα ήταν πρωτάρα και το χειρότερο πρωτάρα με αίσθηση ευγνωμοσύνης το οποίο σημαίνει ότι βαδίζαμε σε πολύ επικίνδυνα μονοπάτια.

Την επιθυμούσα με την ίδιο τρόπο και την ίδια ένταση που επιθυμώ την Κατερίνα αλλά για να προχωρήσω δεν μου αρκούσε να βεβαιωθώ ότι η Ευδοκία ανταποκρίνεται για τους σωστούς λόγους, μου ήταν εξίσου αναγκαίο να καταλάβω και τις βαθύτερες αιτίες πίσω από τη δική μου επιθυμία.

Τα facts ήταν ότι με γοήτευε ως γυναικεία παρουσία και με γοήτευε ακόμα περισσότερο αυτό το υπέρλαμπρο μυαλό που έκρυβε το χαριτωμένο κεφαλάκι της. Έπρεπε να είμαι 1000%, 10000% σίγουρος ότι η επιθυμία μου να με υπηρετήσει δεν οφείλονταν σε κάποιο λανθάνον αίσθημα μαθηματικής κατωτερότητας.

Δεν τη φθονούσα και συνειδητά το μόνο που ένιωθα ήταν θαυμασμός με τον ίδιο τρόπο που ένιωθα θαυμασμό για την Φανή ή τον Tao και αναφέρω αυτούς τους τρεις όχι γιατί με θεωρώ τον τέταρτο καλύτερο εν ζωή μαθηματικό αλλά γιατί και τους τρεις τους τους είχα γνωρίσει προσωπικά και είχα το προνόμιο, ναι είναι η σωστή λέξη, το προνόμιο να δω αυτά τα μυαλά να δουλεύουν σε πλήρη λειτουργία.

Χθες η Φανή με είχε στείλει για άλλη μια φορά αδιάβαστο.

Της είχα πει ότι η ότι η σημερινή διάλεξη της Ευδοκίας αφορούσε παραγωγισιμότητα και συνέχεια.

- "Δε μου φαίνεται ιδιαίτερα ενδιαφέρον το θέμα, μπαμπά." μου είχε πει.

- "Και όμως" της απάντησα. "Κάθε παραγωγίσιμη είναι και συνεχής, το αντίστροφο ισχύει;"

- "Όχι φυσικά" μου είχε απαντήσει. "Ένα πρόχειρο παράδειγμα είναι η συνάρτηση |χ|"

- "Αν εξαιρέσουμε αυτά τα σημεία;"

- "Η διαίσθησή μου μου λέει ότι όσα σημεία και να εξαιρέσεις πάντα θα υπάρχει αυτό το πρόβλημα. Να σου πω τι εννοώ" μου είπε και μου ζωγράφισε κάτι σε ένα χαρτί. "Να, αυτό που μοιάζει σαν καρδιογράφημα είναι ένα παράδειγμα συνεχούς συνάρτησης με μεγάλο πλήθος σημείων στο οποίο δεν είναι παραγωγίσιμη. Δεν μπορώ να το ζωγραφίσω αλλά αν αρχίσουμε και μειώνουμε το μήκος των αποστάσεων μεταξύ των κορυφών ή των κοιλάδων τόσο θα αυξάνονται τα σημεία στο οποίο η συνάρτηση δε θα είναι παραγωγίσιμη. Αν συνεχίσουμε επ άπειρο αυτή τη διαδικασία θα φτάσουμε σε συνάρτηση που είναι παντού συνεχής και πουθενά παραγωγίσιμη. Θα πρέπει να το ψάξω περισσότερο και ο ισχυρισμός μου σε καμία περίπτωση δεν είναι απόδειξη."

Έμεινα να την κοιτάζω σα χάνος.

- "Βλακεία είπα;" με ρώτησε παρεξηγώντας ΤΕΛΕΙΩΣ το λόγο για τον οποίο ένιωθα το μυαλό μου μουδιασμένο.

- "Όχι... Βλακεία; Ούτε κατά διάνοια! Η διαίσθησή σου είναι ..."

Την πήρα αγκαλιά και την έσφιξα και σχεδόν με πήραν τα κλάμματα από την υπερηφάνια.​

Επέστρεψα στο παρόν. Η Ευδοκία καθόταν οκλαδόν μπροστά μου με το κεφάλι χαμηλωμένο.

- "Λοιπόν;" τη ρώτησα.

- "Με συγχωρείς" μουρμούρισε.

- "Δε σε άκουσα."

- "Με συγχωρείς Στέφανε."

- "Μου το δηλώνεις;"

- "Όχι... Σου... Σου ζητάω συγγνώμη."

- "Για ποιο λόγο;"

- "Γιατί... γιατί σου είπα ψέμματα."

- "Ποιο ήταν το ψέμμα που μου είπες;"

- "Ότι... ότι... ότι δεν ξέρω... δεν ξέρω τι θα... τι θα συμβεί αν βρεθεί... αν βρεθεί αυτή η παρουσία."

- "Ξέρεις;"

Αναστέναξε.

- "Ξέρω... ξέρω πως με κάνει να νιώθω. Δεν... όμως... δεν... δεν είμαστε έρμαια των επιθυμιών μας. Βλέπω... βλέπω τι μου προκαλεί αυτή η παρουσία... μην κρυβόμαστε... η παρουσία σου Στέφανε. Αυτό που δεν ξέρω... αυτό που δεν ξέρω είναι αν θέλω... αν... αν αντέχω... να είμαι... να είμαι εδώ. Όλο μου το είναι... όλο μου το είναι ουρλιάζει να φύγω τρέχοντας και όμως... δεν ξέρω πως να στο πω... σα μια αόρατη δύναμη να με κρατάει βιδωμένη στο πάτωμα."

- "Θέλεις;"

- "Θέλω και δε θέλω. Θα ήμουν ψεύτρα αν έλεγα ότι δεν λατρεύω την κάθε στιγμή που είμαι δίπλα σου. Αλλά... αλλά δεν είσαι δικός μου και ούτε θα γίνεις. Δεν... Δεν ξέρω. Πάντα... πάντα πίστευα ότι κάπου εκεί υπάρχει ένα άλλο μου μισό. Που θα μου ανήκει και θα του ανήκω. Η ... η Κατερίνα μου είχε πει ότι δεν της ανήκεις, εκείνη σου ανήκει. Με γοητεύεις; Ναι, όσο δεν φαντάζεσαι. Η σκέψη... η σκέψη να σου ανήκω με τρομάζει. Δε θα πω ψέμματα, με γοητεύει αλλά ... αλλά περισσότερο με τρομάζει. Και ακόμα περισσότερο με τρομάζει ότι.. ότι τίποτα δικά σου... δε θα μου ανήκει. Δεν ξέρω αν μπορώ να ... να λειτουργήσω έτσι και να τα έχω... να τα έχω καλά με τον εαυτό μου."

Τόση ώρα με κοιτούσε στα μάτια. Όταν τέλειωσε τα χαμήλωσε.

- "Άμα δεν μπορείς να λειτουργήσεις έτσι δεν μπορείς να λειτουργήσεις έτσι. Δεν μπορώ να το απαντήσω εγώ για σένα Ευδοκία. Θα πρέπει να βρεις μόνη σου την απάντηση αλλά στο τέλος της ημέρας αν αυτό σε κάνει να μην τα έχεις καλά με τον εαυτό σου είναι ό,τι απάντηση μπορεί να σου χρειαστεί. Εγώ είμαι αυτός που είμαι και εσύ είσαι αυτή που είσαι. Αν το να σ' έχω σημαίνει να σε τρώει εσωτερικά το σαράκι τότε προτιμώ να μη σε έχω. Δεν αρκεί να νιώθεις ότι υπάρχει κάτι που σε σπρώχνει, θα πρέπει να μπορείς να πας εκεί που σε σπρώχνει γιατί το να κολυμπάς ενάντια στο ρεύμα ένα μόνο αποτέλεσμα μπορεί να έχει: Γρήγορα θα κουραστείς. Αν σ' αρέσει το μέρος που σε σπρώχνει το ρεύμα τότε άστο να σε πάει, αν όχι μην το πολεμάς. Απέφυγέ το, απλά απέφυγέ το."

Η Ευδοκία έβαλε τα κλάμματα.

- "Δε...δε θέλω να σε χάσω... από... τη... από τη ζωή μου..."

- "Και ούτε πρόκειται Ευδοκία. Μπορεί να μην είμαι όπως επιθυμώ ή όπως θα ήλπιζες αλλά αυτό δε σημαίνει δε μπορούμε να υπάρξουμε με άλλο τρόπο ο ένας στη ζωή του άλλου."

Ήθελα να την πάρω αγκαλιά και να τη σφίξω πάνω μου αλλά αυτή τη στιγμή ήταν ευάλωτη και δεν είχα ιδέα πώς θα μπορούσε να αντιδράσει.

- "Ευδοκία μου, κοίτα με σε παρακαλώ στα μάτια."

Της πήρε λίγη ώρα να ηρεμίσει και να σηκώσει το βλέμμα της πάνω μου.

- "Η σχέση μου με την Κατερίνα δεν ξεκίνησε εκεί που είναι, έφτασε. Δεν ξέραμε τότε, μαθαίναμε ο ένας τον άλλον και ο ένας με τον άλλον. Η διαφορά του τότε με το τώρα είναι πως τώρα ξέρω τον δρόμο που θέλω να ακολουθήσω και θέλω να είσαι κι εσύ μέρος αυτού του δρόμου. Δε θέλω να ξεκινήσω από το τέρμα αλλά θέλω να φτάσω αυτό το τέρμα. Βήμα βήμα, μίλι μίλι. Είχα πει κάποτε στο νονό της Φανής πως αν δεν ξεκινήσεις το ταξίδι δεν θα βρεθεί καμιά Ιθάκη να σε περιμένει."

- "Γιατί μου το λες αυτό Στέφανε;"

- "Κανονικά εδώ θα πρέπει να σε ρωτήσω δεξί ή αριστερό."

- "Και γιατί δεν το κάνεις."

- "Γιατί έχεις ανάγκη να το ακούσεις. Δεν είναι το ταξίδι που σε σαγηνεύει Ευδοκία, είναι η Ιθάκη. Το ταξίδι είναι αυτό που σε τρομάζει."

Ευδοκία

- "Μπορείς σε παρακαλώ να μου στρίψεις ένα τσιγάρο;" τον ρώτησα.

- "Βεβαίως" είπε και πράγματι μου έστριψε ένα και μου το άναψε. Τράβηξα μια βαθιά ρουφηξιά και ένιωσα το λαιμό μου να καίει, το είχα ανάγκη αυτό το κάψιμο εκείνη τη στιγμή. Ο Στέφανος έστριψε κι αυτός ένα τσιγάρο και το άναψε.

Και εκεί το ασυνείδητό μου επιβεβαίωσε ότι είχε πάρει τις αποφάσεις του. Χωρίς καν να το σκεφτώ σήκωσα το τασάκι και του το κράτησα όπως προηγουμένως.

Και δεν ήταν η νυκοκοιροσύνη μου που με έβαλε να το κάνω.

Ο Στέφανος απλά χαμογέλασε χωρίς να πει τίποτα. Τράβηξα κι εγώ μια γερή ρουφιξιά.

- "Ώρες-ώρες νιώθω σαν επιβάτης στον ίδιο μου τον εαυτό" του εξομολογήθηκα.

- "Cogito, ergo sum. Είμαστε σκεπτόμενα όντα Ευδοκία. Θέλουμε να γνωρίζουμε, θέλουμε να καταλαβαίνουμε. Ακόμα και η πίστη είναι νοητική διεργασία αλλά σε ανθρώπους σαν εμένα και σαν εσένα η πίστη δεν αρκεί. Θέλουμε, λαχταράμε να γνωρίσουμε τα πως και τα γιατί. Σε καταλαβαίνω απόλυτα, δεν είσαι η μόνη που αναρωτιέσαι για τα κίνητρά σου."

- "Εγώ το βρίσκω πολύ ενοχλητικό πάντως" του δήλωσα.

- "Εγώ αντιθέτως το βρίσκω πολύ χαριτωμένο. Λατρεύω τον τρόπο που αντιδράς όταν το συνειδητό επιτέλους ακολουθεί το ασυνείδητο."

- "Εμ, σαδιστής είσαι τι θα έλεγες;"

- "Δεν είμαι σαδιστής, αλήθεια. Μου αρέσει να τσιγκλάω τον κόσμο αλλά αυτό δε γίνεται προς εκπλήρωση κάποιας σαδιστικής ευχαρίστησης."

- "Σε πειράζω. Το κατάλαβα στην πράξη αυτό."

- "Με ποιο τρόπο; Θέλω να σε ακούσω να το λες."

- "Δεν σου άρεσε όταν με χτύπησες στα χέρια με το χάρακα. Δεν το έκανες γιατί σε ευχαριστεί. Ήταν δήλωση, το μόνο που άλλαζε ήταν το μέσο."

- "Και;"

- "Στα άπλωσα τα χέρια μου, δεν στα άπλωσα;"

- "Τα άπλωσες."

- "Αυτή ήταν η δική μου δήλωση Στέφανε. Και ήταν συνειδητή."

- "Αν περιμένεις να σου πω κάτι δε θα στο πω. Δεν έχει αξία αν δεν το καταλάβεις η ίδια."

- "Τότε γιατί είπες αυτά που μου είπες;"

- "Γιατί έχεις μία επιλογή και μία επιλογή μόνο και ήθελα να είναι κατανοητό, πλήρως κατανοητό, ότι δεν θα υπάρξουν τιμωρητικές συνέπειες αν διαλέξεις να φύγεις από εκεί που σε σπρώχνει το ρεύμα. Αλλά το να αφεθείς εκεί που σε πάει πρέπει να είναι συνειδητή επιλογή γιατί αυτή θα είναι η πρώτη και η τελευταία. Δε θα έχεις καμία άλλη πέραν του να αποφασίσεις κάποια στιγμή να ξεφύγεις από αυτό."

- "Choice is a bitch που θα έλεγαν Zermelo και Fraenkel" είπα κάνοντάς τον να χαμογελάσει.

- "Δε μου λες, κοριτσάρα μου, θα φάμε τίποτα; Έχει πάει 21:30"

- "Όταν έχεις δίκιο έχεις δίκιο και όταν έχεις άδικο έχεις δίκιο" του είπα πειρακτικά. "Είσαι σίγουρος ότι δε θέλεις να σου φτιάξω μια μακαρονάδα;"

- "Όχι και σου εξήγησα το λόγο."

- "Ωραία" είπα και άνοιξα στο κινητό μου το delivery app. "Τι θέλεις να φας;"

- "Μακαρονάδα" μου είπε βγάζοντας κοροϊδευτικά τη γλώσσα του κάνοντάς με να βάλω τα γέλια.

- "Πώς τι θες; Έχει διάφορες εδώ."

- "Καρμπονάρα"

Παράγγειλα από το app μια καρμπονάρα για εκείνον και μια μπολονέζ για μένα.

- "Αλλά μια δεύτερη μπύρα θα την έπινα."

- "Βεβαίως" είπα και σηκώθηκα και πήγα να φέρω ακόμα δύο μπύρες, είχε τελειώσει και η δική μου. Γύρισα και του γέμισα το ποτήρι του και τράβηξε δυο γερές γουλιές.

- "Και τώρα τι κάνουμε;" τον ρώτησα.

- "Έχεις μια τράπουλα;"

- "Θα ρίξουμε πασιέτζα" τον ρώτησα πειρακτικά.

- "Όχι, θα παίξουμε στριπ πόκερ" μου είπε.

- "Χμμμ, θυμάμαι ότι με προειδοποίησες να μην παίξω πόκερ μαζί σου και μου λες να παίξουμε και στριπ πόκερ;"

- "Ακριβώς!"

- "Μααα..." πήγα να του πω.

- "Δεξί ή αριστερό;"

Και κάπως έτσι με κόκκινα χέρια πήγα και έφερα την τράπουλα.

Ξεκινήσαμε να παίζουμε και μερικές παρτίδες αργότερα δεν μου είχε μείνει θεωρητικό ρούχο να βγάλω.

- "Θα μου χρωστάς" είπε τρώγοντας μια μπουκιά από τα μακαρόνια του, καθώς στο μεταξύ η παραγγελία είχε έρθει, κάνοντάς με να βάλω τα γέλια.

- "Είσαι υπέροχος!" του είπα με πραγματική λατρεία.

- "Ναι, είμαι" μου απάντησε σοβαρά-σοβαρά και κόντεψα να πνιγώ.

Το υπόλοιπο της βραδιάς πέρασε χωρίς να το καταλάβω.

- "Λοιπόν, έχει πάει 23:30 οπότε είναι ώρα να φεύγω!"

- "Ουφ, καλά" του είπα και σηκώθηκα από το πουφ.

- "Καληνύχτα Ευδοκία" μου είπε και έδωσε ένα φιλί στο χέρι του το οποίο αμέσως μετά έφερε απαλά στα χείλη μου.

- "Θα μου χρωστάς" του είπα χαμογελαστή.

Μου έκλεισε παιχνιδιάρικα το μάτι και έφυγε αφήνοντας με να κοιτάζω την κλειστή πόρτα όρθια με την καρδιά μου να το έχει ρίξει στο ταμπούρλο.

Κατερίνα

- "Μου ζήτησε την άδεια να σε πάρει τηλέφωνο και της έδωσα το τηλέφωνό σου" μου είπε ο Stefan.

- "Ξέρεις τι θέλει;" τον ρώτησα.

- "Εσύ, δεν ξέρεις;" μου απάντησε.

- "Μπορώ να φανταστώ" του είπα.

- "Έχει λερώσει τα βρακιά της" μου είπε ωμά. "Μια χαρά ξέρει τι θέλει αλλά φοβάται να κάνει κάτι γι αυτό."

- "Ίσως" του απάντησα διπλωματικά. "Μπορεί να είναι φόβος, όπως το λες, μπορεί να είναι και ενοχές. Τα ξεχνάς τα δικά μας;"

- "Όχι, δεν το παραβλέπω αλλά δεν είναι οι ενοχές της ο κύριος λόγος. Οι ενοχές της είναι μια βολική εκλογίκευση. Οι ενοχές ξεπερνιώνται, Κατερίνα μου, αν έχεις τα κότσια να αντιμετωπίσεις τους φόβους σου. Το ξέρεις και το ξέρω γιατί δεν έχω ξεχάσει τα δικά μας."

- "Όταν έχεις δίκιο έχεις δίκιο..." ξεκίνησα να λέω αλλά με διέκοψε.

- "Ξέρω ότι έχω δίκιο σε αυτό. Δεν έχω ούτε την εμπειρία σου ούτε τη θεωρητική σου γνώση αλλά το είδα με τα ίδια μου τα μάτια."

- "Δεν έχω αμφιβολία ότι η ματιά σου κόβει, απλά σου προσέφερα μια διαφορετική οπτική."

- "Μα δεν την απορρίπτω, απλά δεν θεωρώ ότι οι ενοχές της είναι το κυρίως πρόβλημα."

- "Τι θέλεις να κάνω;"

- "Γιατί με ρωτάς Κατερίνα;"

- "Γιατί, αφέντη μου και κύρη μου, pun intended, δεν έχεις τη δική σου φωλιά καθαρή. Κι εσύ φοβάσαι."

Αναστέναξε.

- "Ναι" παραδέχτηκε. "Ο δικός μου φόβος είναι τελείως διαφορετικής υφής."

- "Άδικα φοβάσαι, Stefan."

- "Ξέρεις ποιος είναι ο φόβος μου;"

- "Χέζουν οι αρκούδες στο δάσος, μωρό μου;"

- "Τι ρωτάω..."

- "Stefan έχω δει με τα ίδια μου τα μάτια πώς αντιδράς κάθε φορά που η Φανή κάνει τα δικά σου να βγουν έξω από τις κόγχες τους. Δεν ήμουν μπροστά στο γραφείο όταν η Έυη έκανε τη σύνδεση με τις ομάδες Lie, ό,τι στο διάολο και αν είναι αυτό και προς Θεού μην πας να μου εξηγήσεις, ούτε με αφορά, ούτε μ΄ενδιαφέρει να μάθω. Αυτό που είμαι σίγουρη είναι ότι δεν ένιωσες ζήλεια. Θαυμασμό σίγουρα και πιθανότατα δέος, αλλά όχι ζήλεια."

Δεν είπε τίποτα.

- "Τη θέλεις δίπλα σου, όπως θέλεις κι εμένα. Για άλλους λόγους ίσως αλλά όχι για να κατευνάσεις κάποια αίσθηση κατωτερότητας. Και δεν τη θέλεις απλά δίπλα σου, τη θέλεις δική σου. Να την ορίζεις. Να την έχεις όποτε τη ζητήσεις."

- "Νιώθω... νιώθω σα να διαπράτω Ύβρι, Κατερίνα."

- "Ύβρις θα ήταν να αποζητάς κάτι πάνω και πέρα από τις δυνάμεις σου. Δεν είναι ύβρις αυτό που ζητάς ούτε υπάρχει άτη που σε τυφλώνει."

- "Ίσως να είναι κι έτσι. Ωστόσο ό,τι είπα στην Ευδοκία ισχύει και για μένα, ακόμα περισσότερο για μένα. Πρέπει να είμαι ο ίδιος που θα το δει."

- "Το ξέρω και γι αυτό σε ρώτησα, τι θες να κάνω;"

- "Ξέρω τι κάνεις, Κατερίνα."

- "Το ξέρω πως το ξέρεις."

- "Να της απαντήσεις. Να της μιλήσεις. Να την καθησυχάσεις αν χρειάζεται αλλά να είσαι ουδέτερη."

- "Με προσβάλλεις Stefan."

- "Έχεις δίκιο Κατερίνα μου. Σου ζητώ συγνώμη"

Πέρασαν δύο ακόμα μέρες μέχρι η Εύη να βρει το κουράγιο να με πάρει τηλέφωνο.

- "Κα... καλησπέρα Κατερίνα."

- "Καλησπέρα, Εύη, τι κάνεις;"

- "Καλά είμαι. Εσύ;"

- "Καλά είμαι κι εγώ."

Ακολούθησε σιωπή. Δεν έκανα τίποτα για να τη βοηθήσω, θα έπρεπε να το κάνει μόνη της.

- "Άκου... Κατερίνα θα... θα σου ήταν εύκολο να ... να πιούμε ένα καφεδάκι;"

- "Πολύ ευχαρίστως. Πότε θέλεις;"

- "Εχμ... εξαρτάται... εξαρτάται και από το πρόγραμμά σου."

- "Το Σάββατο το απόγευμα ο Τόμας θα βγει με τον Μάνθο και ο Stefan θα πάει τη Φανή με την Μυρσίνη για bowling στο the mall και μετά να δουν μια ταινία. Αν μπορείς κι εσύ που θέλεις να συναντηθούμε;"

- "Θέλεις να μοιράσουμε -τρόπος του λέγειν- την απόσταση και να βρεθούμε Κεφαλάρι ή Πολιτεία;"

- "Αχ εσείς οι μαθηματικοί, αν δεν έβαζες το <<τρόπος του λέγειν>> θα έσκαγες!"

- "Guilty as charged"

- "Ωραία λοιπόν, Σάββατο στις 19:00 στο best friends."

- "Θαυμάσια. Τα λέμε εκεί και... Κατερίνα... σ' ευχαριστώ."

- "Ευχαρίστησή μου" της είπα. "Καλή συνέχεια"

- "Γεια... τα λέμε το Σάββατο" μου είπε και κλείσαμε.

Ευδοκία

Έκλεισα το τηλέφωνο.

Δεν ήξερα ούτε που βρήκα το κουράγιο να ζητήσω την άδεια από το Στέφανο να μιλήσω με την Κατερίνα ούτε που βρήκα το κουράγιο να το κάνω. Αν δε βρέξεις κώλο ψάρι δεν τρως, λένε, αλλά πάλι δεν ήμουν σίγουρη κατά πόσον ήθελα να φάω αυτό το ψάρι πόσο μάλλον να βρέξω τον κώλο μου για να το καταφέρω. Μπορεί να ήμουν γοητευμένη και όχι ερωτευμένη αλλά αυτή η παρουσία δεν ήταν κάτι το αφηρημένο που έθρεφε τις φαντασιώσεις μου, ήταν εκεί, υπαρκτή. Πελώρια. Σαγηνευτική και τρομακτική. Ακόμα και αν ο ίδιος πίστευε ότι εγώ έχω πιο δυνατό μαθηματικό μυαλό αυτό δε με εμπόδιζε να νιώθω τοσοδούλα δίπλα του... στη σκιά του. Το ρεύμα, που έλεγε ο ίδιος, ήταν εκεί. Ένιωθα τη δύναμή του. Ήθελα με την ίδια ένταση να αφεθώ να με παρασύρει όσο και να απομακρυνθώ και να γλιτώσω. Μπορούσα να κρατηθώ στην επιφάνεια ή θα με πήγαινε στα σκοτεινά του βάθη να με πνίξει;

Ήθελα να είμαι δική του. Αλλά δε μου αρκούσε. Ήθελα να είναι δικός μου και ακόμα και αν δεν υπήρχε η οικογένειά του το ξέρω ότι ποτέ δε θα μπορούσε να γίνει δικός μου. Δεν ξέρω. Πώς μπορεί να γίνει δική σου μια παρουσία που και μόνο το να στέκεσαι πλάι της σε κάνει να βιδώνεσαι στο πάτωμα όσο και αν υπάρχει ένα μέρος του μυαλού σου που ουρλιάζει μέσα σου να σηκωθείς να φύγεις τρέχοντας;

Γιατί να φύγω τρέχοντας; Αυτό δε φαντασιωνόμουν; Γιατί... γιατί με τρόμαζε; Είχε δίκιο, δεν ήταν η Ιθάκη που με τρόμαζε αλλά το ταξίδι. Όμως... τι αξία θα είχε πραγματικά η Ιθάκη αν το ταξίδι δεν είχε τη δική του περιπέτεια; Είναι όμως πράγματι αναγαγκαίο να είναι περιπετειώδες το ταξίδι προς την Ιθάκη;

Όχι λέει το ένα μου μισό, το ταξίδι είναι το μέσο να φτάσεις στην Ιθάκη όχι αυτοσκοπός.

Ναι λέει το άλλο μου μισό, ταξίδι και Ιθάκη είναι ένα, το ένα συμπληρώνει το άλλο. Τι αξία έχει μια Ιθάκη χωρίς το ταξίδι και τι αξία έχει το ταξίδι χωρίς την Ιθάκη του;

Η αξία του κάθε πράγματος μετριέται με ένα και μόνο τρόπο, ποιο είναι το τίμημα που είσαι διατεθειμένη να πληρώσεις για να το αποκτήσεις.

Αλλά άντε ας πούμε ότι αυτό λύνεται. Ο Στέφανος είναι παντρεμένος, έχει παιδιά. Μπορεί να μην μ' έβλεπε σα μετρέσα αλλά τι πραγματικά παραπάνω θα ήμουν; Πώς... πώς θα αντίκριζα τον Τόμας και τη Φανή; Δεν είχα μόνο με τον Τόμας επικοινωνία μέσα από το σκάκι, είχα και με τη Φανή. Με έβλεπε σαν την αδερφή που δεν είχε. Μαζί μου δε μιλούσε μόνο για μαθηματικά, μιλούσε για τα πάντα που έβρισκε ενδιαφέροντα. Πώς θα τους αντίκριζα γνωρίζοντας ότι... ότι...

Δεν τολμούσα καν να το σκεφτώ.

Αναστέναξα και πήρα πάλι το βιβλίο στα χέρια μου και προσπάθησα απεγνωσμένα να διαβάσω αλλά δε μπορούσα να συγκεντρωθώ. Απελπισμένη το άφησα κάτω και συνέχισα την ταβανοθεραπεία...

...

Το Σάββατο στις 19:00 ακριβώς ήμουν στην Πολιτεία. Δεν είδα κάπου την Κατερίνα αλλά το μέρος είναι αρκετά μεγάλο. Πριν μπω μέσα την πήρα τηλέφωνο.

- "Κατερίνα, έχω φτάσει."

- "Μπες να κάτσεις και έρχομαι κι εγώ. Δεν είμαι μακρυά, σε πέντε λεπτά το πολύ θα είμαι εκεί."

Στην είσοδο με ρώτησαν αν έχω κλείσει τραπέζι. Απάντησα όχι. Με ρώτησαν πόσα άτομα περίμενα. Ένα απάντησα... αλλά τι ένα... αυτό το κράτησα για τον εαυτό μου. Κάθισα στο τραπέζι και σε λίγο ήρθε σερβιτόρος και μου άφησε μια κανάτα και ένα ποτήρι με νερό.

- "Θέλετε να παραγγείλετε;

- "Ναι, θέλω ένα λάτε, μέτριο. Και σας παρακαλώ φέρτε ακόμα ένα ποτήρι."

Πριν φτάσει ο καφές μου ήρθε η Κατερίνα. Σηκώθηκα και τη χαιρέτησα.

- "Καλησπέρα... σε... σε ευχαριστώ που ήρθες."

- "Δεν έκανα καμιά θυσία για να με ευχαριστείς, χαρά μου να τα πούμε!"

- "Έχω... έχω παραγγείλει... Κάτσε να πάω να πω να έρθουν..."

- "Δε χρειάζεται Εύη μου. Όταν σου φέρει τα δικά σου, κάνω κι εγώ την παραγγελία μου."

- "Πώς τα περνάς;"

- "Ήσυχα μπορώ να πω. Εσείς έμαθα ετοιμάζεστε για δημοσίευση."

- "Ναι... ναι... Ούτε στα πιο τρελλά μου όνειρα αυτό που ζω."

- "Και που είσαι ακόμα" μου είπε χαμογελώντας με νόημα.

Οι προθέσεις της μπορεί να ήταν οι καλύτερες αλλά εγώ πάγωσα πάλι. Εκείνη χαμογέλασε.

- "Και πήγες και έπαιξες στριπ πόκερ... με ποιον? Με το Stefan..."

- "Στο... στο είπε, ε;"

- "Γιατί να μη μου το πει;"

- "Δεν έβγαλα κανένα ρούχο πάντως" της είπα αμυνόμενη.

- "Εύη" είπε διαβάζοντάς με σαν ανοιχτό βιβλίο "δεν χρειάζεται να αμύνεσαι μαζί μου. Αν θες τη γνώμη μου χαζομάρα έκανες που δε γδύθηκες εκείνη τη στιγμή, αν μη τι άλλο για να τον αποσυντονήσεις. Μπορεί να είναι αυτός που είναι αλλά ποιος άντρας θα αντιστέκονταν στις ...μεγάλες Ευδοκίες;"

- "..."

- "Ή ακόμα και γυναίκα, for what it matters" κλείνοντάς μου πονηρά το μάτι.

- "..."

- "Όταν τελειώσει το reboot ελπίζω να κάνει ήχο για να το καταλάβω" συνέχισε το ίδιο ανελέητα.

- "Πώς... πώς..." προσπάθησα να ψελλίσω.

- "Δεν ζηλεύω; Δεν υπάρχει λόγος να ζηλέψω Εύη. Δε θα στερηθώ τίποτα απ' αυτά που σκοπεύει να σου δώσει. Σε εμένα δίνει αυτά που θέλει να δώσει σε εμένα και σε σένα θα δώσει αυτά που θέλει να δώσει σε εσένα. Τι νόημα έχει η ζήλεια από τι στιγμή που αυτό που λαμβάνω δεν αλλάζει; Νομίζεις ότι θα άλλαζε κάτι ακόμα και αν δεν υπήρχα εγώ και τα παιδιά; Δε μπορείς να πάρεις από αυτό που δεν είναι διατεθιμένος να σου δώσει. Ούτε εσύ, ούτε εγώ ούτε κανένας μας."

- "Το κάνεις να φαίνεται τόσο απλό..." κίνησα να πω αλλά με διέκοψε.

- "Δεν το κάνω να φαίνεται απλό, είναι απλό."

- "Να αποτινάξεις από πάνω σου αντιλήψεις, προκαταλήψεις και ιδεοληψίες μιας ζωής;" τη ρώτησα πικρά.

- "Δεν είπα ότι είναι εύκολο, είπα ότι είναι απλό"

- "Εσύ πώς το κατάφερες, Κατερίνα."

- "Με το μόνο πραγματικό τρόπο που μπορείς να μάθεις κολύμβηση, Εύη. Κολυμπώντας."

- "Δεν... δεν είναι ότι δε σε πιστεύω... Αλλά αυτό που είπες είναι to the point. Αν... αν δεν κολυμπήσεις..."

- "Δεν έχεις παρά να κολυμπήσεις."

- "Αυτό είναι το μεγάλο μου πρόβλημα Κατερίνα. Δεν ξέρω αν θέλω να κολυμπήσω."

- "Αυτό είναι η μια οπτική Εύη. Η άλλη είναι ότι αν δεν το κάνεις ποτέ δε θα μάθεις αν θα σ' άρεσε."

- "Και... ας πούμε ότι εσύ είσαι εντάξει..." πήγα να ξεκινήσω αλλά με έκοψε.

- "Όχι ας πούμε, είμαι εντάξει."

- "Ωραία, εσύ είσαι εντάξει... αλλά ο Τόμας... Η Φανή; Πώς... πώς θα τους αντικρύσω;"

- "Με τον ίδιο τρόπο που κάνεις και τώρα, Εύη. Το τι κάνεις εσύ με τον πατέρα τους δεν τους αφορά. Η Φανή μου είπε ότι μιλάτε στο τσατ σχεδόν κάθε μέρα. Θα άλλαζε κάτι αν τη Φανή στην είχα γνωρίσει εγώ και όχι ο πατέρας της; Θα άλλαζαν οι ατελείωτες παρτίδες σκάκι που παίζεις με τον Τόμας;"

- "Όχι... όχι βέβαια!" είπα.

- "Έχεις την απάντησή σου, λοιπόν."

- "Και... και εσύ;" τη ρώτησα;

- "Εγώ τι;" μου ανταπάντησε.

- "Εσύ... τι... τι γνώμη έχεις για μένα;"

- "Δεν έχει σημασία, Εύη."

- "Έχει για μένα, Κατερίνα"

- "Δεν θα στην πω, θα σου πω μόνο αυτό: Έχω εμπιστοσύνη στην κρίση του Stefan"

- "Μα πώς... πώς μπορείς να ξέρεις ότι είναι σωστή;"

- "Δεν μπορείς. Αυτό ακριβώς είναι η εμπιστοσύνη."

Κατερίνα

Ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι και διάβαζα όταν ο Στέφανος και η Φανή γύρισαν στις 00:30, ο Τόμας δεν είχε γυρίσει ακόμα. Σηκώθηκα και κατέβηκα κάτω στο σαλόνι.

- "Πώς ήταν η ταινία;"

- "Την αγαπάω τη Μυρσίνη, είναι η καλύτερή μου φίλη αλλά άμα ξαναπάω σε ταινία που προτίνει να μου τρυπήσεις τη μύτη!"  δήλωσε η Φανή.

- "Τόσο καλά;" ρώτησα

Ο Στέφανος χαμογέλασε.

- "Αισθηματική κομεντί και... την ξέρεις την κόρη σου."

- "Ε βέβαια, όταν αραδιάζει θεωρήματα είναι κόρη σου, όταν γκρινιάζει είναι κόρη μου!" του είπα κάνοντάς τον να βάλει τα γέλια. "Εσύ δεσποινής μη με κοιτάς με κουταβίσιο ύφος!"

- "Πάω να δω αν είναι online η Εύη να παίξω καμιά παρτίδα σκάκι αλλά την έχει καταστρέψει ο Τόμας. Από τότε που άρχισε να παίζει μαζί του ούτε ισοπαλία δεν μπορώ να της αποσπάσω" δήλωση η Φανή.

- "Την Εύη έχει καταστρέψει ή εσένα;" τη ρώτησε ο Στέφανος.

- "Φρικαλέα πράγματα... φρικαλέα πράγματα" είπε η Φανή και αφού μας έστειλε ένα άηχο φιλάκι ανέβηκε στο δωμάτιό της.

- "Μην ξενυχτίσεις!" της φώναξα.

- "Δες τη θετική μεριά του πράγματος" μου είπε ο Στέφανος "Δεν είναι προτιμότερο να της λες μην ξενυχτίσει παίζοντας σκάκι από το να ξενυχτίσει χαζολογώντας στο internet ή ακόμα χειρότερα να ξενυχτάει με κανένα γκόμενο;"

- "Θα σου λεγα και σένα τίποτα!" του απάντησα.

- "Μα γιατί;" με ρώτησε αθώα.

- "Γιατί πρέπει να γίνει και αυτό Στέφανε όσο και αν η ξερή σου η κεφάλα ανατριχιάζει τη σκέψη κάποιος να απλώσει τις χερούκλες του στην κόρη σου. Όχι τώρα αλλά θα πρέπει να γίνει κι αυτό. Δεν είναι φυσιολογικό για την ηλικία της να την ενδιαφέρουν μόνο τα μαθηματικά της, τα βιβλία της και το σκάκι."

- "Φυσιολογικό... τι πάει να πει φυσιολογικό κυρά-Ψυχολόγα;" με ρώτησε.

- "Όχι αυτό! Σας αγαπάω όσο τίποτα στον κόσμο και τους τρεις σας αλλά σε μια οικογένεια που ο διδάκτρωρ ψυχολογίας με Fulbright scholarship και με IQ γύρω στο 160 είναι το καθυστερημένο μέλος της οικογένειας για ποια φυσιολογικότητα μιλάμε;"

- "Catherine..."

- "I love you so much that it hurts. You are my Master, in every way possible. But I cannot stress it this enough, don't you dare Catherine me, now. You need to sit your hyper-intelligent ass down and hear me out!"

- "I'm listening..."

- "Και οι τρεις σας είστε στην κοσμάρα σας, αλλά τουλάχιστον εσένα και τον Τόμας σας εμπιστεύομαι να φροντίσετε τον εαυτό σας. Η Φανή σε ένα χρόνο πρέπει να επιστρέψει Αμερική, Τόμας, και πλέον η ζωή μας είναι εδώ. Είτε είναι στο MIT, είτε στο Princeton, είτε στο Stanford, είτε στο UCLA δεν μπορεί να μείνει εδώ και το ξέρεις. Θα είναι 16 χρονών, χωρίς καμία κοινωνική δεξιότητα, που όταν αποροφιέται ξεχνάει να φάει και να πιει... Τι θα κάνουμε;"

- "Και θα πάει, Κατερίνα. Δε χρειάζεται να το κάνει στα 16 της."

- "Και τι θα κάνει εδώ Στέφανε; Στα έχουν πει οι καθηγητές της όπως τα λένε και σε μένα, η Φανή είναι πέρα από τις δυνάμεις τους να τη διδάξουν. Το κυριότερο πράγμα το οποίο η Φανή χρειάζεται από το σχολείο είναι αυτό στο οποίο η κόρη μας είναι σκράπας. Μπορεί το Asperger της να μην την κάνει δυσλειτουργική αλλά it's nothing to sneer on."

- "Λες να μην το ξέρω;"  μου απάντησε.

- "Stefan, you cannot be serious if you think what I'm thinking."

- "But, i do, Catherine."

- "This is hubris. This is really hubris!"

- "Be that as it may."

- "Stefan..."

- "You have to trust me on this, Catherine."

- "I do trust you Stefan... but... this is more than you and me. If this doesn't kill you it will most certainly kill Evi."

- "Don't be dramatic, Catherine. Neither one of us is going to be killed. You see exactly what I'm seeing."

- "I'm not this cold-blooded" του απάντησα.

- "I *do* care about Ευδοκία. Are you out of your mind?"

- "Have you ever thought of asking her?"

- "I don't have to, Catherine. That's the whole point. I know it will be better for her to return to US and I will give her one more reason to do it. Trust Fani to her. She loves Fani, she is seeing her as her sister she never had."

- "What about you, Stefan?"

- "What about me, Catherine?"

- "You are falling for her."

- "And?"

- "..."

- "Κατερίνα μου" είπε γυρίζοντας στα ελληνικά. "Ακόμα και αν αυτό με κατέστρεφε -που δε θα το κάνει- νομίζεις ότι δε θα θυσίαζα ευχαρίστως οτιδήποτε δικό μας για τον Τόμας ή τη Φανή;"

- "Η Εύη δεν είναι κάτι δικό μας."

- "Δεν θα την θυσιάσω, Κατερίνα. Θέλω να γίνει μέρος της ζωής μου και να παραμείνει. Ακόμα και αν το ότι υπάρχει μεταξύ μας τελειώσει θα μας δένει η Φανή."

- "Stefan... είναι ύβρις! Είναι ύβρις!"

- "Είναι αυτό που είναι. Αλλά είναι αυτό που σε φοβίζει ή ότι θα περνάω το μισό μου χρόνο στην Αμερική;"

- "Δεν... δεν το είχα σκεφτεί έτσι."

- "Ακριβώς έτσι το έχεις σκεφτεί."

- "Όχι... όχι Στέφανε. Την ξέρεις... την ξέρεις τόσο λίγο καιρό... πως... πώς είσαι σίγουρος;"

- "Όπως ήμουν με εσένα. Μία εβδομάδα μου πήρε να καταλάβω ότι αυτή η χαριτωμένη πρωτοετής καστανούλα που συνάντησα στο πάρτι θα ήταν η γυναίκα της ζωής μου. Όταν σου είπα ότι δεν βλέπω την Εύη σαν απλή play partner μου είπες <<I didn't see this coming>>. Το είπες γιατί ήξερες τι ακριβώς σημαίνει αυτό που σου είπα."

- "Με ρώτησε σήμερα η Εύη πώς ξέρω ότι μπορώ να σε εμπιστευτώ. Της απάντησα πως δεν ξέρω και πως αυτό ακριβώς σημαίνει εμπιστοσύνη. Στέφανε, βλέπω για ποιο λόγο κάνεις αυτό που κάνεις. Δε θέλεις να μας ξεσηκώσεις όλους να επιστρέψουμε Αμερική λόγω της Φανής αλλά... αυτός ο τρόπος... Πώς... πώς μπορείς να είσαι τόσο δολοφονικός;"

- "Δεν είμαι, Κατερίνα. Δεν είναι δολοφονικό ένστικτο αυτό. Είναι ότι πιο κοντά στο πίτα ολόκληρη και σκύλο χορτάτο μπορώ να έχω."

- "Τότε ποιος ο λόγος να φοβάσαι τα κίνητρά σου πίσω από την επιθυμία σου να την έχεις στα πόδια σου;"

- "Ο ίδιος για τον οποίο θέλω η ευγνωμοσύνη της Εύης να μην είναι ο λόγος που θέλει να βρεθεί σε αυτή τη θέση. Αν γίνει για λάθος λόγους τότε δε θα κρατήσει και το διακύβευμα είναι το well being της Φανής και μπορεί να είμαι διατεθειμένος να ρισκάρω τα πάντα αλλά όχι τη Φανή και τον Τόμας.

- "Και αν το πλάνο σου δεν δουλέψει;"

- "Τότε θα βρούμε κάτι άλλο, Κατερίνα."

- "Και θα την πετάξεις την Εύη στην άκρη έτσι απλά;"

- "Ποιος σου είπε ότι θα την πετάξω στην άκρη, Κατερίνα; Σοβαρά τώρα, μετά από 25 χρόνια αυτή τη γνώμη έχεις για μένα;"

- "Όχι... Απλά... ο τρόπος που σκέφτεσαι ώρες ώρες με τρομάζει."

- "Αν για όποιους λόγους δεν πάει η Εύη σε δύο χρόνια με τη Φανή στην Αμερική θα πας εσύ. Ή θα πάω εγώ. Η Φανή δεν είναι δυσλειτουργική, απλά για τα πρώτα χρόνια θα πρέπει να έχει κάποιον πλάι της. Ήταν δικό μας το λάθος, την βάλαμε σε ένα χρυσό κλουβί, εγώ από θαυμασμό και εσύ από φόβο. Αλλά αυτό είναι κάτι που μπορεί να αλλάξει, Κατερίνα."

- "Η Φανή μας έχει γίνει σχεδόν γυναίκα, Stefan. Εντυπωσιακή γυναίκα που... που δεν ξέρει και δεν μπορεί να διαβάσει τους άλλους ανθρώπους ούτε να ελέγξει εύκολα τις συναισθηματικές της αντιδράσεις... όπου και όταν αυτές υπάρχουν. Φαντάσου... φαντάσουν κάποιον άλλον εκτός από τον Πέτρο να της γεννούσε τέτοια αισθήματα."

- "Και τι θέλεις να κάνουμε Κατερίνα; Να την κλείσουμε σε μοναστήρι; Θα πρέπει να ζήσει τη ζωή της, θα πρέπει να μάθει από τις ήττες της, δεν θα είμαστε εδώ για πάντα. Δεν τη φοβάμει τη Φανή, Κατερίνα. Θα τα βρει τα πατήματά της, μπορεί να της λείπει η εμπειρία αλλά είναι πιο έξυπνη και από τους τρεις μας μαζί. Η Ευδοκία είναι ακριβώς η επιρροή που θέλω να έχει στη ζωή της. Όσο και αν μου αρέσει σα γυναίκα, το μυαλό της είναι αυτό που με ελκύει περισσότερο και δεν αναφέρομαι στις μαθηματικές της ικανότητες. Η Εύη είναι μια ενήλικη Φανή αν δεν το έχεις ήδη καταλάβει."

- "Το μυαλό σου δουλεύει σε στροφές που αδυνατώ να παρακολουθήσω Stefan. Αυτό είναι που με τρομάζει καμιά φορά. 160+ iq και είμαι το καθυστερημένο μέλος της οικογένειας..." είπα με πίκρα.

- "Κατερίνα, γδύσου και κάτσε στα τέσσερα."

- "Μάλιστα" του είπα και έκανα αυτό ακριβώς.

- "50 τις οποίες θα μετράς μία-μία. Και μην σε ξανακούσω να το πεις αυτό που είπες. Κατάλαβες;"

- "Μάλιστα" του απάντησα.

Ο Stefan δεν είναι σαδιστής και αυτό δεν ήταν παιχνίδι. Έσφιξα τα δόντια και τα χτυπήματα με τη ζώνη του άρχισαν να πέφτουν απανωτά...

Στέφανος

- "Ντύσου" της είπα όταν τελείωσα.

- "Μάλιστα" μου απάντησε.

- "Πώς πήγε ο απογευματινός καφές;"

- "Καλά πήγε. Είχες δίκιο όπως πάντα, οι ενοχές της δεν είναι παρά η δικαιολογία. Αν θες την γνώμη μου Στέφανε δεν πρέπει να ξεκινήσεις μαζί της από τα βαθιά."

- "Δεν σκοπεύω να το κάνω. Το γεγονός ότι ξέρω τον προορισμό δεν σημαίνει θα ξεκινήσω από τη μέση."

- "Ένας λόγος παραπάνω."

- "Στέφανε... πότε... πότε κατάλαβες ότι η Εύη... πότε κατάλαβες ότι δεν την βλέπεις σαν απλή play partner?"

- "Τη βραδιά που τη γνώρισα στο τέλος κατόρθωσε και με έκανε Τούρκο. Πέρασα όλο το βράδυ αναρωτιώμενος γιατί με εξόργισε η αντίδρασή της, εννοώ ότι συνήθως δεν δίνω δεκάρα τι σκέφτονται οι υπόλοιποι. Δεν μπορώ να σου προσδιορίσω το πότε ακριβώς αλλά είχα αυτό το nagging feeling εμφανίστηκε από την ώρα που κέρδισα το στοίχημα μαζί της. Την κοιτούσα μέσα από την οθόνη του laptop και ενώ είμαι λάτρης του γυναικείου στήθους, πόσο μάλλον όταν αυτό είναι εντυπωσιακό σαν της Ευδοκίας δεν ένιωσα ούτε ίχνος σεξουαλικής διέγερσης. Ήταν κάτι στο πως χαμήλωσε το βλέμμα... κάπως στο πως στάθηκε γυμνή απέναντι στην κάμερα... Όχι μόνο τη στιγμή της φωτογραφίας αλλά και μετά. Η ανεξήγητη οργή που ένιωσα μαζί με αυτό το nagging feeling μου έλεγε ότι το ασυνείδητό μου κάτι έχει πιάσει και το επεξεργάζεται και είμαι άνθρωπος που έχω μάθει εμπιστεύομαι τη διαίσθησή μου. Δεν μπορώ να σου πω επακριβώς τη στιγμή που αυτό έγινε συνειδητή βεβαιότητα αλλά όταν σου είπα ότι την βλέπω όπως τη βλέπω είχα αυτή τη βεβαιότητα όσο και αν ακόμα δεν είχα πλήρως συνειδητοποιήσει τους λόγους. Η καθημερινή μας τριβή από τη στιγμή που ήρθε στο πολυτεχνείο απλά την επιβεβαίωσε και ο μόνος μου φόβος ήταν τα κίνητρά μου και τα κίνητρά της."

- "Για τα πρώτα σου έχω απαντήσει" μου είπε

- "Για τα υπόλοιπα;"

- "Δε θα πάψει ποτέ να νιώθει ευγνωμοσύνη, Stefan, αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που θέλει να πέσει στα πόδια σου."

- "Δεν έχω ακόμα καταλάβει αν αυτό πραγματικά θέλει." της είπα.

- "Αυτό ακριβώς θέλει αλλά είναι άνθρωπος που έμαθε να ζει μόνος του και ανεξάρτητος. Φοβάται και τρέμει αυτό ακριβώς που επιθυμεί αλλά όχι για τη φύση του αλλά τη διαδρομή προς την απόκτισή του."

- "Στην προκειμένη περίπτωση πρέπει να καταλάβει ότι η διαδρομή ξεκινάει με την συνειδητοποίηση της ελείψεως εναλλακτικών, Κατερίνα"

- "Εμείς δεν το είχαμε συνειδητοποιήσει, Stefan."

- "Όχι, απλά οδηγούμασταν σχεδόν από ένστικτο. Όμως το ένστικτο έγινε γνώση, Κατερίνα. Και δεν λέω ότι το ένστικτο είναι άχρηστο αλλά ακόμα και την καλύτερη αίσθηση προσανατολισμού να έχεις, το GPS δεν είναι περιττό."

- "Όταν έχεις δίκιο έχεις δίκιο..." μου είπε.

- "Τι άλλα είπατε;"

- "Μου μίλησε για τη ζωή της αλλά φαντάζομαι ότι αυτό το έχει κάνει και με σένα. Και μετά φυσικά ρώτησε για τη δική μας σχέση. Αν δεν ταιριάζατε δε θα συμπεθεριάζατε, διασταύρωση έκανε."

- "Και πολύ καλά κάνει, από τη μεριά της. Η εμπιστοσύνη Κατερίνα μου είναι κάτι που πολύ δύσκολα αποκτιέται και πολύ εύκολα χάνεται."

- "Δεν ισχυρίζομαι το αντίθετο."

- "Γδύσου και κάτσε στα τέσσερα." της είπα.

- "Μάλιστα" μου απάντησε και γδύθηκε πάλι και κάθισε στα τέσσερα.

- "Ξέρεις γιατί είσαι στα τέσσερα;"

- "Επειδή μου το ζήτησες."

- "Ακριβώς" της είπα. "Πάρε με στο στόμα σου."

Χαμογελώντας με πήρε στο στόμα της και με ρούφηξε βαθειά ενώ η γλώσσα της περιποιούνταν τον πούτσο μου. Ωστόσο δεν ήθελα αυτό, όχι τώρα. Την σταμάτησα και πήγα και έκατσα πίσω της. Τον ακούμπησα πόσω της και με λίγο κόπο κατάφερα να μπω πίσω της. Είχα καιρό να την πάρω από τον κώλο και κατά τα φαινόμενα οι περιπέτειες στη Βιέννη δεν της άφησαν καμιά σοβαρή αβαρία. 

Βοστώνη, Μασαχουσέτη. 25 χρόνια πριν

Είμασταν δεν είμασταν ένα μήνα μαζί. Ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος και αυτό ήταν για μένα πρωτόγνωρη αίσθηση. Την παρθενιά μου την είχα χάσει σχετικά μικρός, στα 15 και από τότε είχα πολλές παρτεναίρ οπότε οι εμπειρίες δεν μου έλλειπαν. Δεν είχα ερωτευτεί όμως ποτέ μου. Η Κατερίνα ήταν παρθένα. Δεν... δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήταν αυτό που με μαγνήτιζε στους τρόπους της, πάντα οι σεξουαλικές μου παρτεναίρ ήταν πρόθυμες να ικανοποιήσουν με όποιο τρόπο θελήσω αλλιώς δεν έμεναν ούτε στιγμή σε αυτή τη θέση. Ελληνοαμερικάνα δεύτερης γενιάς, η Κατερίνα ήταν οτιδήποτε εκτός από αυτό. Μεγαλωμένη σε φιλελεύθερο περιβάλλον διέθεται ένα έμφυτο συντηρητισμό που αντί να με αποτρέψει με μαγνήτιζε να τον διαλύσω. Δεν ήταν απλά παρθένα, δεν είχε φιλήσει καν αγόρι. Και τώρα, ούτε καν ένα μήνα αργότερα από τη γνωριμία μας, καθόμουν αναπαυτικά στον καναπέ με την Κατερίνα γονατισμένη μπροστά μου τσιμπουκώνοντάς με με ενθουσιασμό. Δεν είχε μάθει να με παίρνει όλο στο στόμα της αλλά το προσπαθούσε φιλότιμα. 

Μου έκανε πίπα πρώτη φορά στο πρώτο μας σοβαρό χαμούρεμα. Δε χρειάστηκε να κάνω τίποτα περισσότερο από να την πιέσω ελαφριά και εκείνη κατέβηκε και με πήρε στο στόμα της. Έτσι απλά. Κατάπιε πρόθυμα και χωρίς να αιφνιδιαστεί. Με ικανοποιούσε πάντα όποτε ήθελα χωρίς να ζητάει ανταπόδωση. Την είχα ρωτήσει γιατί το κάνει αυτό. "Γιατί σου αρέσει Stefan. Γιατί αυτό το χαμόγελό σου είναι ότι ανταπόδωση χρειάζομαι." 

Δε συνηθίζω να μασάω τα λόγια μου αλλά ενώ ήθελα να της πάρω την παρθενιά του κώλου της, πριν αυτή του μουνιού της, δίσταζα να το ζητήσω. Αποφάσισα ότι μια ψυχή που είναι να βγει, ας βγει. Τη σταμάτησα. Με κοίταξε στα μάτια. "Κάνε με ό,τι θέλεις" μου έλεγε το βλέμμα της. Ή μήπως έβλεπα αυτό που ήθελα απλά να δω; 

- "Κατερίνα..." της είπα. 

- "Δε το κάνω καλά ακόμα, Stefan αλλά..."

- "Όχι... όχι δεν είναι αυτό."

- "Τότε;"

- "Θέλω... θέλω κάτι άλλο."

Σηκώθηκα και την έβαλα να σηκωθεί. Με ακολούθησε υπάκουα στο κρεββάτι. Ξαπλώσαμε και οι δύο και αρχίσαμε να φιλιώμαστε. Η Κατερίνα ήταν γυμνή από πάνω, το χέρι μου της χούφτωσε το δεξί της στήθος. Της τσίμπησα δυνατά τη ρώγα και μετά την πήρα στο στόμα μου. Συνεχίζοντας να τη φιλάω κατέβηκα πιο χαμηλά. Τράβηξα το κιλοτάκι της να κατέβει και ανασήκωσε τη λεκάνη της να με βοηθήσει. Κατέβηκα πιο χαμηλά και άρχισα να τη γλείφω ενώ τα χέρια μου μαλλάζανε και τα δυο της στήθη. Μετά σταμάτησα και κάθισα ξάπλα στο μαξιλάρι. "Κάτσε στα τέσσερα και πάρε με στο στόμα σου" της είπα. Γύρισε στο πλάι και με πήρε στο στόμα της. Της χούφτωσα τα κωλομέρια και την πίεσα ώστε να στρίψει λίγο προς τα εμένα. Μετά σάλιωσα το δάχτυλό μου και χωρίς κανένα δισταγμό το κάρφωσα όλο στο υπέροχο κωλαράκι της. Η Κατερίνα κοκκάλωσε για μια στιγμή. "Μη σταματάς της είπα" και με λίγη δυσκολία συνέχισε να με τσιμπουκώνει ενώ εγώ τη γαμούσα με το δάχτυλο. Τη σταμάτησα μετά από λίγο μετά γιατί αν το συνέχιζα θα έχυνα όπως ήμουν και δεν ήθελα τώρα να χύσω στο στόμα της.

- "Γύρνα προς τα εμένα και μείνε στα τέσσερα." 

Δεν απάντησε απλά με υπάκουσε. Ανασηκώθηκα και πήγα από πίσω της. Η Κατερίνα μπορεί να μην είχε μεγάλο στήθος, κάτι μεταξύ b-cup και c-cup αν ξέρω κ

Ρέα, σήμερα.

Καρφώθηκα για μια τελευταία φορά μέσα της τελειώνοντας με σπασμούς. Την άφησα και πήγα στο εσωτερικό WC του δωματίου μας και πλύθηκα. Όταν βγήκα η Κατερίνα που περίμενε υπομονετικά απ' έξω μπήκε με τη σειρά της. Ο κώλος της ήταν ακόμα κόκκινος από τη ζώνη, ούτε καν τον είχα προσέξει. Ξάπλωσα στο κρεβάτι και σε λίγο ήρθε και εκείνη. Άνοιξα την αγκαλιά μου και χώθηκε μέσα της και ξεκίνησα αφηρημένος να χαϊδεύω τα μαλλιά της.

- "Σ' ευχαριστώ" μου είπε.

- "Εγώ σ' ευχαριστώ" της απάντησα.

- "Λοιπόν... τι θα κάνεις με την Εύη;"

- "Θα την κάνω να συνειδητοποιήσει ότι το πρόβλημα δεν είναι στο φόβο αλλά στο να του επιτρέψεις να σε παραλύσει."

- "Και πώς θα το καταφέρεις αυτό, Stefan;"

- "Με τον τρόπο που γίνονται αυτά τα πράγματα, Κατερίνα. Όταν το καρότο δεν λειτουργεί ακολουθεί το μαστίγιο."

Ευδοκία

Κάτι είχε αλλάξει. Από τη μέρα που βγήκα για καφέ με την Κατερίνα κάτι είχε αλλάξει. Έβλεπα τον Στέφανο κάθε μέρα στο γραφείο αλλά η συμπεριφορά του ήταν διαφορετική με τρόπο που ναι μεν έπιανε το ραντάρ μου αλλά αδυνατούσα να προσδιορίσω. Έσπαγα το κεφάλι μου και έστιβα το μυαλό μου αλλά δεν μπορούσα να προσδιορίσω τι ήταν αυτό το διαφορετικό. Δεν ήταν ούτε ψυχρός μαζί μου, ούτε απόμακρος. Αλλά... κάτι ...κάτι έλειπε. 

Δεν μου είναι εύκολο να διαβάσω τα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων, ποτέ δεν ήμουν καλή σ' αυτό. Εδώ καλά-καλά δεν μπορούσα να προσδιορίσω τα δικά μου. Ήμουν ερωτευμένη; Δεν ξέρω... δεν είχα υπάρξει ποτέ για να έχω με κάτι να το συγκρίνω αλλά η έλξη που μου ασκούσε αυτός ο άνθρωπος ήταν κάτι παντελώς πρωτόγνωρο. Η Κατερίνα μου είχε δώσει το πράσινο φως. Δεν... δεν μου ήταν εύκολο. Μιλούσα με τη Φανή κάθε μέρα, είχα αρχίσει να την αισθάνομαι σαν μικρή μου αδερφή. Μα... ντρεπόμουν... πόσο τη ντρεπόμουν. Πώς... πώς θα με έβλεπε αν ήξερε πως βλέπω τον πατέρα της;

Ήθελα τόσο πολύ να του ανήκω... τόσο πολύ. Δεν ζήλευα την Κατερίνα, πώς θα μπορούσα να το κάνω αυτό; Εγώ ήμουν η τρίτη, εγώ ήμουν η παρείσακτη. Ο Στέφανος ήταν τόσο δικός μου όσο ο αέρας που αναπνέω. Με περιέβαλλε από παντού αλλά δεν μπορούσε ποτέ να μου ανήκει.

- "Τι έχεις πάθει εσύ παιδάκι μου" μου έγραψε η Φανή στο chat. "Εδώ και μερικές μέρες παίζεις σκάκι σαν πρωτάρα."

- "Μήπως είσαι εσύ που έχεις βελτιωθεί;" προσπάθησα να της πω αλλά η Φανή ήταν οτιδήποτε εκτός από χαζή.

- "Εγώ το ίδιο παίζω. Τα blunders που κάνεις δεν δικαιολογούνται με τίποτα! Είτε το κάνεις επίτηδες για να με αφήσεις να σε κερδίσω είτε το μυαλό σου είναι αλλού."

- "Όχι Φανή μου, δεν το κάνω επίτηδες..."

- "Αυτό θα σου έλειπε. Να με αφήσεις να σε κερδίσω δεν έχει καμιά απολύτως αξία."

Προσπάθησα να αλλάξω θέμα.

- "Πώς σου φάνηκε η παρουσίαση του Κεντρικού Οριακού Θεωρήματος;"

- "Πολύ ενδιαφέρουσα! Αλλά αν θες την άποψή μου θα έπρεπε να ξεκινήσεις με το οριακό των De Moivre-Laplace και από εκεί να το χτίσεις. Άλλωστε η κανονική κατανομή εκεί οφείλει τη γέννησή της, από τη διωνυμική . Α, και χρειάζεται οπωσδήποτε και αντιπαράδειγμα με κατανομή χωρίς πεπερασμένη τυπική απόκλιση. Και Galton board! Έχεις Galton Board? Έχω εγώ αν θες να σου δανείσω! Να σου κάνω video κλήση;"

- "Ναι, αγάπη μου, να μου κάνεις" της είπα.

Τι παιδί ήταν αυτό; Και είχε και συνέχεια!

- "Α, και έχω κατασκευάσει και μια συνάρτηση που είναι παντού συνεχής και πουθενά παραγωγίσιμη, θες να σου στείλω την απόδειξη;"

- "Τι έκανε λέει;" Δεν πίστευα στ' αυτιά μου.

- "Ναι, μου το είχε αναφέρει τις προάλλες ο μπαμπάς ότι ήταν το θέμα της πρώτης σου διάλεξης. Η διαίσθηση μου μου έλεγε ότι το αντίστροφο δεν ισχύει όχι απλά σαν εξαίρεση αλλά σαν γενικότητα. Άρχισα να ζωγραφίζω καρδιογραφήματα που μειώνονταν συνεχώς οι αποστάσεις μεταξύ των singularities οπότε πήρα μια γενική ιδέα του πως περίπου έπρεπε να είναι η συνάρτηση. Από εκεί και πέρα δεν πρωτοτύπησα, έκανα το ανάλογο της μεθόδου της εξάντλησης."

- "Πώς την έφτιαξες;"

- "Ως σειρά."

- "Απέδειξες ότι συγκλίνει;"

- "Φυσικά, τι ερώτηση είναι αυτή;"

- "Για στείλε μου την απόδειξη."

- "Μισό λεπτάκι να τη σκανάρω, την έχω σε χειρόγραφο"

Όταν είδα την απόδειξη το σαγώνι μου έπεσε στο πάτωμα. Ο Weierstrass είχε χρησιμοποιήσει την cos ενώ η Φανή την sin... 

- "Φανή, πες μου ειλικρινά. Το βρήκες στο δίκτυο αυτό;"

- "Πφφφφ για ποια με πέρασες;"

- "Δεν μου απάντησες."

- "Η ερώτησή σου με προσβάλλει, Εύη" μου δήλωσε σοβαρή-σοβαρή κάνοντάς με να χαμογελάσω.

- "Συγνώμη Φανούλα μου." Της έριξα μια γρήγορη ματιά. "Σωστή μου φαίνεται αλλά θέλω λίγο χρόνο να τη δω με την ησυχία μου."

- "Να σου πω Εύη... Η διαίσθησή μου μου λέει ότι αυτό δεν είναι η εξαίρεση. Εννοώ οι λείες καμπύλες είναι απλές... Το να φτιάξεις καρδιογραφήματα είναι πολύ πιο πολύπλοκο."

- "Που το πας;"

- "Δεν ξέρω πως να στο πω... Με κάποιο τρόπο πρέπει να είναι πολύ περισσότερες. Διαίσθηση είναι."

- "Η διαίσθησή σου είναι σωστή, Φανή."

Το πρόσωπό της έλαμψε.

Και έτσι στο υπόλοιπο της βραδιάς της έκανα τη διάλεξη που είχα και στους προπτυχιακούς και τη ρούφηξε σα σφουγγάρι. 

- "Το ξερα! Το ξερα!" μου είπε

Χρειάστηκε να "αγριέψω" κάποια στιγμή για να συμμαζευτεί γιατί είχε πάει 23:30 και την άλλη μέρα είχε σχολείο αν και δεν ήμουν σίγουρος ποιος θα δίδασκε ποιον. 

Γιατί είχαν έρθει Ελλάδα; Το εκπαιδευτικό σύστημα εδώ δεν είχε καμία πρόβλεψη για παιδιά-θαύματα όπως η Φανή. Στην Αμερική θα ήταν τουλάχιστον πρωτοετής σε οποιοδήποτε κορυφαίο πανεπιστήμιο με πλήρη υποτροφία ακόμα και αν δεν είχε επίθετο Stolsberg. Και η Φανή όπως και ο Τόμας είχαν γεννηθεί Αμερική και η Κατερίνα ήταν και αυτή αμερικανίδα στην υπηκοότητα, άρα δεν ετίθετω θέμα βίζας. Όπως και με τη συμπεριφορά του Στέφανου κάτι μου διέφευγε αλλά δεν μπορούσα να το προσδιορίσω.

Την άλλη μέρα, πήγα κάποια στιγμή στο γραφείο του Στέφανου και του χτύπησα την πόρτα. "Περάστε" άκουσα να λέει και μπήκα μέσα. Ήταν και ο Νίκος αλλά το ατίθασο μαλλί του ήταν παρελθόν.

- "Βρε, καλώς την" είπε πρόσχαρα ο Νίκος.

- "Γεια σας, γεια σας" είπα. "Βρε Νίκο, τι έγινε το μαλλί σου;"

- "Έπαθε μαμά πατρίδα, σε μερικές μέρες παρουσιάζομαι οπότε μια ψυχή που ήταν να βγει, βγήκε."

- "Έχεις και αυτό..."

- "Το ξερό του το κεφάλι έχει, αυτό έχει" είπε ο Στέφανος νευριασμένος. Κάτι είχα χάσει.

- "Εχμ... μήπως να σας αφήσω;"

- "Παλουκώσου κάτω μπας και του βάλουμε μυαλό."

Τσακίστηκα να κάτσω στην καρέκλα.

- "Ο κύριος εδώ" μου είπε και μου έδειξε το Νίκο "δε θέλει να του βάλω μέσο."

- "Στέφανε..."

- "Σκασμός" του είπε ο Στέφανος και τρόμαξα πραγματικά. Και ο ίδιος ο Νίκος μαγκώθηκε. "Ξέρω τι άνθρωπος είσαι και έχεις τον ειλικρινή μου θαυμασμό και αυτόν δεν τον δίνω εύκολα. Ωστόσο δεν εννοώ να χάσεις ένα ολόκληρο χρόνο από τους πιο δημιουργικούς στη ζωή σου. Μου είναι αδιάφορο τι κάνουν οι υπόλοιποι και η θέση που θα έχεις δε θα τη στερήσεις από κανένα φουκαριάρη φαντάρο, θα τη στερήσεις από κάποιο άλλο βύσμα που δεν αξίζει ούτε όσο το μικρό σου δαχτυλάκι. Έγινα σαφής;"

- "Μάλιστα" απάντησα εγώ.

- "Εμένα ρωτάει, Εύη" είπε ο Νίκος κάνοντάς με να γίνω κόκκινη σαν αστακός. Ήθελα να ανοίξει η γη και να με καταπιεί.

I was saved by the bell, εκείνη τη στιγμή χτύπησε το τηλέφωνο του Νίκου.

- "Έλα Πέτρο μου, στο Στέφανο είμαι. Ναι, φυσικά ισχύει. Ναι, καλή ιδέα, κάτσε να τους ρωτήσω" είπε και γύρισε προς εμάς. "Στέφανε, Εύη θέλετε να πάμε για μπύρα το βράδυ με τον Πέτρο;"

- "Εγώ δε μπορώ σήμερα Νίκο, έχουμε σε λίγες μέρες την έκδοση του βιβλίου της Κατερίνας και είμαστε σε τρεχάματα. Ευδοκία εσύ πήγαινε, θα τον λατρέψεις τον Πέτρο."

Μου κόπηκαν τα πόδια που δε θα ερχόταν ο Στέφανος αλλά πάλι η εναλλακτική θα ήταν να κλειστώ ακόμα ένα βράδυ στο σπίτι μου. "Ναι, ευχαρίστως... τι ώρα και πού;" ρώτησα.

 - "Λέμε Ψυρρή, θα διαλέξουμε εκεί. Να πούμε κατά τις 21:00?"

- "Ναι, γιατί όχι" απάντησα.

- "Έλα Πέτρο θα γνωρίσεις και την Εύη σήμερα... και ελπίζω να μην με πάρετε με τις πέτρες" είπε και γέλασε αλλά ο Πέτρος δεν το έπιασε το αστείο "Α ναι... δεν ξέρεις το επίθετό της. Πέτρου εκείνη, Πέτρος εσύ... ναι χαχαχαχα"

Έκλεισε το τηλέφωνο.

- "Στέφανε..."

- "Δεν σηκώνω κουβέντα, έγινα σαφής;"

Αυτή τη φορά κατάφερα να μην απαντήσω εγώ "Μάλιστα"

- "Είσαι ξεροκέφαλος!" τον κατηγόρησε.

- "Τώρα το κατάλαβες;"

- "Λοιπόν, πρέπει να φύγω είπε ο Νίκος. Τα λέμε το βράδυ, Εύη. Καλή συνέχεια Στέφανε"

- "Ωραία, τώρα που το λύσσαμε αυτό, σε τι μπορώ να σας εξυπηρετήσω δεσποινίς;"

- "Η Φανή χθες το βράδυ μου έδειξε μια συνάρτηση που είχε κατασκευάσει."

- "Και;"

- "Ήταν παντού συνεχής και πουθενά παραγωγίσιμη. Στέφανε... δεν μπορούσα να πιστέψουν τα μάτια μου αυτό που έβλεπα. Τη ρώτησα αν την βρήκε κάπου στο δίκτυο"

- "Ωχ" μου είπε ο Στέφανος. "Στα έχωσε;"

- "Όχι, μου είπε ορθά-κοφτά ότι την προσβάλλω. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό... Η διαίσθησή της... Της έκανα τη διάλεξη που έκανα και στους προπτυχιακούς και δεν έκανε ούτε μία ερώτηση. Ούτε μία. Δεν χρειαζόταν..."

- "Στα έλεγα εγώ, δεν στα έλεγα;"

- "Στέφανε... αν... αν επιτρέπεται να ρωτήσω... Γιατί είναι εδώ; Γιατί είστε εδώ;"

- "Αυτό είναι μεγάλη συζήτηση..."

- "Δεν... δεν θέλω να σε πιέσω να μου πεις κάτι που δε θέλεις."

- "Για τη Φανή ήρθαμε Ελλάδα. Μπορεί το εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδας να μην έχει θέσει για άτομα με τη νοημοσύνη της Φανής αλλά δεν είναι ζούγκλα. Η Φανή έχει Asperger's ελαφριάς μορφής μεν αλλά αρκετής για να δώσει στόχο. Το IQ της είναι off the charts αλλά..."

- "Ο Τόμας;"

- "Ο Τόμας είναι απλά εσωστρεφής αλλά δεν έχει δυσκολία στο να ερμηνεύσει τα αισθήματα των άλλων ούτε να ελέγξει τα δικά του. Η Φανή... η Φανή πολύ δύσκολα γίνεται συναισθηματική αλλά όταν γίνεται... δεν ξέρει... δεν ξέρει να το χειριστεί. Κάναμε λάθος με τη Φανή, το ομολογώ. Τη βάλαμε σε μια χρυσή γυάλα και δεν της δώσαμε την ευκαιρία να ωριμάσει συναισθηματικά... όσο μπορεί δηλαδή. Ευδοκία... πέραν από... πώς σε βλέπω... είσαι ό,τι καλύτερο έχει συμβεί στη Φανή τα τελευταία χρόνια. Σε βλέπει, σε βλέπει σαν αδερφή της. Θέλω... θέλω να γίνεις μέρος της ζωής μου αλλά θέλω να ξέρεις τι σημαίνει αυτό."

Είχα παγώσει, δεν ήξερα τι να σκεφτώ. 

- "Δε μπορώ να είμαι μαζί σου και να κάνω σα να μη τρέχει τίποτα με τη Φανή. Την ντρέπομαι, Στέφανε, δεν το καταλαβαίνεις;"

- "Αν δεν μπορείς, έχεις την απάντησή σου Ευδοκία. Το σέβομαι. Δε θα σε βάλω να διαλέξεις, θα ήταν απάνθρωπο, δεν είσαι παιχνίδι."

- "Στέφανε, από τη μέρα που βγήκα με την Κατερίνα υπάρχει μια αλλαγή στη συμπεριφορά σου που δεν μπορούσα να προσδιορίσω."

- "Από τις πρώτες ώρες που σε γνώρισα είχα πάψει να σε βλέπω ως play partner. Μη ρωτάς γιατί, απλά δέξου το σα γεγονός. Αλλά δεν έχει αξία αν το θέλω απλά εγώ... πρέπει να το θέλεις κι εσύ. Σου είχα πει ότι υπάρχει μία και μόνον επιλογή. Πρέπει να την κάνεις μόνη σου. Έψαχνα να βρω τρόπο να σου πω αυτά που σου είπα προηγουμένως. Με βοήθησαν οι συγκυρίες να βρω τον τρόπο να σου δείξω όλα τα μπαγκάζια που κουβαλάω. 

- "Στέφανε... τι θα γίνει αν αποφασίσω ότι αυτό είναι too much?"

- "Τότε θα αποφασίσεις ότι είναι too much, Ευδοκία."

- "Δε... δε θέλω να σε χάσω από τη ζωή μου ούτε εσένα ούτε τη Φανούλα... αλλά... δεν μπορώ... δεν μπορώ να σας έχω και τους δύο."

- "Εγώ πάω πακέτο με τη Φανή, Ευδοκία. Μπορείς να επιλέξεις να κρατήσεις επαφές μόνο με τη Φανή... αλλά αν επιλέξεις εμένα, επιλέγεις και τη Φανή... δεν γίνεται αλλιώς, δεν μπορεί να γίνει αλλιώς."

- "Κι εσύ;"

- "Εγώ, τι Ευδοκία; Δεν υπάρχει επιλογή μεταξύ του αν θα θυσιάσω τα δικά μου θέλω ή το παιδί μου."

- "Δεν μπορώ να σκεφτώ... δεν μπορώ να σκεφτώ..." του είπα.

- "Το καταλαβαίνω, Ευδοκία. Δεν υπάρχει όμως επιλογή σε αυτό αλλά πρέπει να το καταλάβεις η ίδια. Πρέπει να καταλάβεις η ίδια του τι σημαίνει να είσαι μέρος της ζωής μου."

- "Δεν... δεν..."

- "Ευδοκία, δε σου ζητάω να πάρεις κάποια απόφαση εδώ και τώρα. Όπως στο πουφ γδύθηκες εντός εισαγωγικών μπροστά μου το ίδιο κάνω μπροστά σου."

- "Το... το καταλαβαίνω... αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ. Αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να σκεφτώ."

...

Πέρασε μια εβδομάδα έτσι. Μου έλειπει απίστευτα ο Στέφανος και δεν ήταν εκείνος που είχε απομακρυνθεί, εγώ ήμουν που το είχα κάνει. Φυσικά και τον έβλεπα κάθε μέρα αλλά προσπαθούσα να είμαι απόμακρη. Η καρδούλα μου το ξέρει. Ένιωθα αυτή την τιτάνια παρουσία και το μόνο που έκανα είναι να απομακρύνομαι τρέχοντας. Και όσο πιο μακρυά του πήγαινα τόσο πιο πολύ μου έλειπε η παρουσία του. 

Κοντά του με συνέθλιβε η ίδια του η έλξη αλλά ταυτόχρονα ένιωθα ότι δεν μπορούσα να ξεφύγω. Σα να είχα πέσει στο βαρυτικό πεδίο μιας μαύρης τρύπας που αργά και σταθερά με παρέσερνε στον ορίζοντα γεγονότων της. Στην άχρονη μοναδικότητα, στο κέντρο του ίδιου του απείρου.

"Μην παλεύεις ενάντια στο ρεύμα, αν το κάνεις το μόνο που θα καταφέρεις είναι γρήγορα να κουραστείς. Οι μόνες επιλογές είναι είτε να αφεθείς είτε να βρεις τρόπο να ξεφύγεις από αυτό."

Δε μπορούσα να ξεφύγω... και η πάλη με είχε εξουθενώσει.

Του Στέφανου ήταν σα να του είχε φύγει ένα βάρος από το στήθος. Είχε ξαναγίνει ο Στέφανος, ο φιλικός, πρόσχαρος, οξύνους Στέφανος που ...λάτρευα.

Ναι, λάτρευα.

Πέρασε ακόμα μία εβδομάδα. Είχε μπει Μάρτης και το μόνο που γδερνόταν ήταν η ψυχή μου.

Χτύπησα την πόρτα του γραφείου του. Τα πόδια μου έτρεμαν. Δεν είχε επιστροφή, ή ταν ή επί τας. Αυτή ή πάνω σ' αυτή.

- "Περάστε"

Μπήκα μέσα και το χαμόγελό του φώτισε το χώρο.

- "Μπορώ... μπορώ να σε απασχολήσω για λίγο;"

- "Πριν το κάνεις αυτό, σου έχω μια έκπληξη" μου είπε και το πρόσωπό του έλαμπε. "Για δες αυτό. Μου το έστειλε το Mathematical Journal για peer review. Σελίδα τρία."

Πήρα το χαρτί και άρχισα να διαβάζω στα όρθια μέχρι που έφτασα σε ένα σημείο και πάγωσα "According to Petrou's theorem there corresponds a Lie group that..." 

Έτρεμαν τα πόδια μου, δε με βαστούσαν.

- "Το θεώρημα της Πέτρου. Στα έλεγα, δε στα έλεγα; Είμαι τόσο περήφανος για σένα... τόσο περήφανος"

Δεν ήταν απλά περήφανος. Τα μάτια του γυάλιζαν, ήταν υγρά. Εγώ από την άλλη σωριάστικα στην καρέκλα και έβαλα τα κλάματα. "Το θεώρημα της Πέτρου... το θεώρημα της Πέτρου... το θεώρημα της Πέτρου..." Είχα κερδίσει τη δική μου θέση στη μαθηματική αθανασία.

- "Πρέπει να το γιορτάσουμε" μου είπε.

- "Να... πρέπει να... Να το χωνέψω... Αν... Λαχείο... τι λαχείο... σα να έχω κερδίσει δεκαπλό τζακ-ποτ στο τζόκερ. Τι... τι δεκαπλό... εικοσαπλό... εκατονταπλό... Δεν... Δεν..."

- "Και σου έχω ακόμα ένα δώρο."

- "Τι... δώρο; Τι δώρο;"

Μου άνοιξε το Laptop. Wikipedia "Evdokia Petrou". Με τη φωτογραφία μου. Και το θεώρημα Πέτρου. Με παραπομπή σε ειδική σελίδα γι αυτό που σκετσάριζε την απόδειξη. "...tremendous impact on Calculus of Variations enriching it with the arsenal of Abstract Algebra."

- "Εσύ το έγραψες αυτό;"

- "Όχι Ευδοκία, δεν το έγραψα εγώ αυτό. Το βρήκα... δες την ημερομηνία. Δύο μέρες μετά τη δημοσίευση στο Mathematical Journal."

- "Δεν... δεν ξέρω τι να πω."

- "Πρέπει να δεις τη Φανή πως έκανε."

- "Το ξέρει;"

- "Ναι, από εχθές."

- "Μα... δε... δε μου είπε τίποτα!"

- "Δεν έχω σηκώσει ποτέ χέρι πάνω της αλλά την απείλησα ότι θα της κόψω τα χέρια σύριζα αν στο έλεγε πριν στο πω εγώ."

- "Στέφανε!!!!" είπα σοκαρισμένη.

- "Και το ίδιο της είπε και η Κατερίνα. Ακόμα και αν δεν αποκτήσω ποτέ τίποτα δικό σου αυτή η στιγμή μου άνηκε."

- "Στέφανε..."

- "Όχι τώρα, Ευδοκία. Ό,τι και αν σκέφτεσαι όχι τώρα που είσαι συναισθηματικά ευάλωτη... Όχι ότι εγώ είμαι καλύτερος... με το ζόρι... με το ζόρι κρατιέμαι."

...

Είχα φύγει μουδιασμένη. Το μυαλό μου αρνούνταν να πάρει στροφές. Μα ένα πράγμα δε μου είχε διαφύγει... πόσο μου έλειπε ο Στέφανος. Καθόμουν στην ίδια πολυθρόνα που είχε κάτσει κι εκείνος έχοντας αγκαλιάσει τα πόδια μου. Ο Στέφανος. Το θεώρημα Πέτρου. Ο Στέφανος. Το θεώρημα Πέτρου. Ο Στέφανος. Το θεώρημα Πέτρου. Δε με χώραγε ο τόπος, σηκώθηκα και πήγα στους γονείς μου πάνω. Πρώτη φορά είδα τον πατέρα μου να κλαίει με την μάνα μου να τον ακολουθεί πρίμο σεκόντο. Σε λίγο ήμασταν και οι τρεις που έκλαιγαν, οι δύο πρώτοι από περηφάνια και εγώ... μακάρι και να ήξερα.

"Δεξί ή αριστερό" άκουσα τη φωνή του Στέφανου στο μυαλό μου

Το βράδυ βγήκαμε με τους γονείς μου έξω, ούτε ήξερα που με πήγαμε και ο πατέρας μου άνοιξε σαμπάνια των 5000 ευρώ, με τον ζόρι τον κράτησε η μάνα μου και δεν κέρασε όλο το μαγαζί. Δε βαριέσαι, τα χρήματα δεν τους έλειπαν. Το βράδυ όταν γυρίσαμε σπίτι παραπάταγα, είχα παραπιεί. Είχα αφήσει το κινητό σπίτι. Η Φανή είχε σπάσει viber, τηλέφωνο, skype. Χαμογέλασα, ήταν ακόμα 11:30, δε γαμιέται, ας με μαλώσουν οι γονείς της.

Την πήρα video κλήση. Χοροπήδαγε σαν κατσίκι, μιλούσε ασταμάτητα και κόντευε να την πιάσει το στόμα της από το χαμόγελο. Ήταν αδύνατο να γνωρίσεις τη Φανή και να μην την αγαπήσεις. 

- "Εύη είναι υπέροχη η Άλγεβρα, υπέροχη. Τόσο όμορφες ιδέες!"

- "Σου αρέσει Φανή μου;"

- "Τη λατρεύω. Δεν της είχα δώσει σημασία μέχρι εκείνο το βράδυ που μου εξήγησες την έννοια της ομάδας."

- "Να σου πω ένα μυστικό, Φανούλα; Μπορεί ο τομέας μου να είναι η διαφορική τοπολογία αλλά η μεγάλη μου αγάπη είναι η αλγεβρική. Σου αρέσει η Ανάλυση, δε σου αρέσει!"

- "Ναι, πολύ... αλλά η Άλγεβρα είναι... είναι το κάτι άλλο."

- "Περίμενε να γνωρίσεις τότε και την Τοπολογία. You 'll be for a treat"

- "Θέλω θέλω θέλω μου είπε" κάνοντάς με να χαμογελάσω σαν ηλίθια. Ήταν αδύνατο να μη γοητευτείς από τον ενθουσιασμό της.

- "Ωραία, θα βάλουμε ένα πρόγραμμα. Δύο φορές την εβδομάδα, κατά προτίμηση γύρω στις 21:00 που θα έχεις τελειώσει με τις υπόλοιπες ασχολίες σου, αντί να παίζουμε σκάκι θα κάνουμε εισαγωγή στην Τοπολογία. Είσαι;"

- "ΝΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ"

Με πολύ δυσκολία την κατάφερα να κλείσουμε για να πέσει να κοιμηθεί. 

Την άλλη μέρα ήρθε στο γραφείο μου ο Στέφανος σα σίφωνας.

- "Ώστε έτσι ε; Πας να μου αποπλανήσεις την κόρη με τοπολογία, κάθαρμα!" κάνοντάς με να βάλω τα γέλια.

- "Στα είπε, ε;"

- "Εμ έκανε και τίποτε άλλο όλο το πρωί; Δεν... δεν έχω λόγια Ευδοκία... Σ' ευχαριστώ... Σε ευχαριστώ."

- "Τι είναι αυτά που λες; Δική μου ευχαρίστηση... Δε μπορείς να μην το αγαπήσεις αυτό το πλάσμα, δεν μπορείς."

- "Καλά, έλα πες στα μου όταν αρχίσει να σε διορθώνει." είπε κάνοντάς με να βάλω τα γέλια και πάλι.

- "Και τώρα που τα είπα και τα έβγαλα από μέσα μου θα σε αφήσω να σε φάνε οι τύψεις που αποπλανείς τοπολογικά αθώα ανήλικα!"

Τι άλλο θέλεις να δεις μωρή ηλίθια; Τον λατρεύεις το Στέφανο και η Φανούλα μόνο βάρος δε σου είναι. Η Κατερίνα σου έχει δώσει την ευχή της. Από τότε που τον γνώρισες η ζωή σου έχει αλλάξει 1000 φορές προς το καλύτερο. Τι άλλο σημάδι θέλεις να σου δώσει το Σύμπαν;

Σήκωσα το τηλέφωνο.

- "Καλησπέρα, Κατερίνα. Ενοχλώ;"

- "Όχι, Εύη μου, δεν ενοχλείς. Που χάθηκες βρε ψυχή εσύ; Έτσι κάνουν οι φίλοι;"

- "Κατερίνα..."

- "Σου είπα, μην παίζεις πόκερ δεν το έχεις. Κανονικά θα έπρεπε να σου ανοίξω το κεφάλι αλλά έχεις ανάγκη να το ακούσεις."

- "Άκου... εγώ..."

- "Όχι, εσύ άκου. Επιτέλους το όμορφο κεφαλάκι σου είδε αυτό που είχε δει ο Stefan σχεδόν από την πρώτη στιγμή. Μία λέξη έχω να σου πω μόνο. Καλωσήρθες."

Έβαλα τα κλάματα, πολύ κλαψιάρα έχω γίνει τελευταία!

- "Δεν ξέρω τι να πω."

- "Σε μένα δε χρειάζεται να πεις τίποτα."

- "Σ' ευχαριστώ Κατερίνα..."

Πήγα στο γραφείο του Στέφανου. Χτύπησα την πόρτα.

- "Περάστε."

Ήταν μόνος του στο γραφείο και βαθμολογούσε τα γραπτά της προόδου. Τη διόρθωση ασκήσεων την έδινες σε βοηθούς, τα γραπτά των προόδων ή των τελικών διαγωνισμάτων τα διόρθωνε πάντα ο ίδιος.

- "Καλώς την. Καλά που ήρθες, θα με γλιτώσεις από φόνο."

- "Τόσο χάλια;"

- "Δε θα σχολιάσω, απλά δε θα σχολιάσω."

- "Να έρθω κάποια στιγμή αργότερα;"

- "Αν κουνηθείς έστω και ένα ρούπι και αυτό δεν είναι για να μπεις στο γραφείο δεν ξέρω κι εγώ τι θα γίνει."

- "Έχεις όρεξη για μια παρτίδα σκάκι;"

- "I thought that you'd never ask."

Τελικά παίξαμε τρεις παρτίδες blitz, μία εγώ, μία εκείνος και μία ισοπαλία.

- "Αχ σύντομα θα με βάζεις κάτω και θα με χτυπάς σα χταπόδι, όπως ο κανακάρης μου."

- "Ου γαρ έρχεται μόνον" του είπα πειρακτικά.

- "Ορίστε, με λέει και γέρο." 

- "Στέφανε, θες το βράδυ να σου κάνω το τραπέζι;"

- "Θες να βγούμε για φαγητό έξω;"

- "Όχι, αλλά να σου κάνω αυτή τη ρημάδα τη μακαρονάδα. Με τι σάλτσα θέλεις, κόκκινη ή άσπρη;"

- "Ημιαργία, Ευδοκία, ημιαργία; Δεν χρειάζεται να διαλέξω, και κόκκινη και άσπρη." είπε κάνοντάς με να χαμογελάσω.

- "Ωραία, θα σε περιμένω στις 21:00. Τώρα θα σε αφήσω να συνεχίσεις το γολγοθά σου."

- "Αχ βαχ" μου είπε.

Στις 18:00 με το που τέλειωσε η παράδοση του μεταπτυχιακού Διαφορικής Γεωμετρίας πήγα σπίτι. Δεν είχε ιδιαίτερη κίνηση και 18:30 ήμουν Χαλάνδρι. Πάρκαρα στο πάρκινγκ και ανέβηκα σχεδόν τρέχοντας στο διαμέρισμά μου. Έβαλα τη μπανιέρα να γεμίσει και χώθηκα μέσα, βγήκα από εκεί στις 19:30. Μετά σηκώθηκα και ετοιμάστηκα έβγαλα για να φορέσω το φόρεμα που είχα φορέσει και τη μέρα που τον είχα γνωρίσει. Φαινόταν σα μια αιωνιότητα πριν και όμως ήταν λίγο πάνω από μήνας. Μέχρι τις 20:40 είχε γίνει και το φαγητό με τις δύο σάλτσες που είχε ζητήσει, μία με ντομάτα, μανιτάρια και ελιές και μία με παρμεζάνα, κρέμα γάλακτος, bacon και mozzarella. Δεν βάφτηκα. Πήγα και φόρεσα το φόρεμά μου, έβαλα την κολόνια μου και κάθισα στο σαλόνι να τον περιμένω.

Στις 21:00 χτύπησε το κουδούνι μου, ο Στέφανος ήταν Άγγλος στα ραντεβού του.

- "Έφερα κρασί" μου είπε δίνοντάς μου το μπουκάλι. Δεν έκανε κίνηση να με αγκαλιάσει.

- "Θέλεις να φάμε τώρα;" τον ρώτησα.

- "Όχι, κάτσε να τα πούμε λίγο. Μου... μου έχει λείψει να μη μιλάμε για μαθηματικά. Μου έχεις λείψει, Ευδοκία."

- "Πάω να μας βάλω λίγο κρασί" του είπα. Αν απογοητεύτηκε, δεν το έδειξε αλλά για τον Στέφανο δεν ήταν δύσκολο να σηκώσει αδιαπέραστο τείχος αν αυτό επιθυμούσε.

Πήγα στην κουζίνα και πήρα δυο ποτήρια.

Τα πόδια μου έτρεμαν.

Άφησα κάτω τα ποτήρια και το κρασί και γύρισα στο σαλόνι. Ο Στέφανος είχε κάτσει στην πολυθρόνα.

- "Το κρασί;"

- "Αργότερα" του είπα.

Πλησίασα κοντά και γονάτισα μπροστά του. Μετά όπως καθόταν, έγειρα πάνω του αγκαλιάζοντας του τα πόδια. Τον κοίταξα χαμογελώντας και εκείνος ανταπέδωσε.

- "Πώς σε κάνει να αισθάνεσαι αυτό Ευδοκία;"

- "Σαν ψάρι που βρέθηκε και πάλι στο νερό" του είπα χαμογελώντας. Εκείνος απλά ακούμπησε το χέρι του και μου χάιδεψε τα μαλλιά.

Είχα βρει τη θέση μου και ήμουν ακριβώς εκεί.

- "Και τώρα τι κάνουμε, τον ρώτησα."

- "Τώρα ξεκινάει η εκπαίδευσή σου, Ευδοκία. Αλλά πρώτα θα φάμε την μακαρονάδα! Έχω λυσσάξει" είπε και έβαλα τα γέλια.

- "Μάλιστα" του είπα. "Αμέσως".

Κίνησα για την κουζίνα με το χαμόγελο να μη λέει να σβήσει από το πρόσωπό μου.

Ευδοκία

Το διαμέρισμά μου είναι αυτό που στις παλιές ταινίες λέγανε γκαρσονιέρα, ένα μικρό τριάρι. Δεν υπήρχε χώρος στο σαλόνι για τραπεζαρία και έτσι φάγαμε στο τραπέζι στην κουζίνα, όχι ότι και αυτή έχει ιδιαίτερο χώρο. Ο Στέφανος έφαγε δύο πιάτα, δοκίμασε και τις δύο σάλτσες. Εμένα δεν κατέβαινε μπουκιά από την έξαψη, με το ζόρι έτρωγα. Όταν τελειώσαμε πήγαμε και πάλι στο σαλόνι.

- "Πάρε το πουφ και έλα κάτσε κοντά μου" μου είπε.

- "Αμέσως" του είπα και πήρα το πουφ και το τοποθέτησα μπροστά από τον πολυθρόνα που καθόταν. Κάθισα πάλι οκλαδόν και τον κοίταξα χαμογελώντας. Πραγματικά ένιωθα σαν ψάρι μέσα στο νερό.

Ο Στέφανος σήκωσε τα πόδια του και έβγαλε τα παπούτσια του. Δεν είπα τίποτα αλλά μάλλον η Κατερίνα δεν τον είχε δει το πρωί να ντύνεται, οι κάλτσες του δεν ταίριαζαν με το παντελόνι του. Χαμογέλασα στη σκέψη.

- "Χμ..." είπε. "Γιατί με κοιτάζεις έτσι;"

- "Τίποτα... τίποτα..." είπα χαζοχαμογελώντας.

- "Ναι ε; Για φέρε το χάρακα."

Αναστέναξα και πήγα στο δωμάτιο και έφερα το χάρακα.

- "Δεξί και αριστερό" μου είπε.

- "Μάλιστα" του απάντησα υπάκουα προτάσσοντας και τα δυο μου χέρια με τις παλάμες προς τα πάνω.

- "Μία γιατί δε μου απάντησες και άλλη μία γιατί αναστέναξες."

- "Μάλιστα. Συγνώμη Στέφανε."

- "Θέλω να εντυπωθεί πολύ καλά στο μυαλό σου αυτό που θα σου πω, Ευδοκία. Για να προχωρήσει αυτό το πράγμα δε θα πρέπει να μου κρύβεις το παραμικρό που σε απασχολεί και ακόμα λιγότερο αυτό που σε ρωτάω."

- "Κάθε αρχή και δύσκολη" είπα αναστενάζοντας.

Δαγκώθηκα, και οι δύο που έπεσαν ήταν δυνατές.

- "Πάμε πάλι, γιατί με κοίταζες έτσι;"

- "Μου... μου επιτρέπεις;" τον ρώτησα. Με κοίταξε ερωτηματικά. Έφερα τα πόδια του πάνω μου και άρχισα να του τα χαϊδεύω κάνοντας απαλό μασάζ στις πατούσες του. Ο Στέφανος χαλάρωσε, του άρεσε φανερά αυτό που έκανα. "Στέφανε, οι κάλτσες σου δεν ταιριάζουν με το παντελόνι που φοράς. Δεν πρέπει να σε είδε η Κατερίνα το πρωί να ντύνεσαι."

Έβαλε τα γέλια.

- "Έχει παραιτηθεί από αυτό κρίνοντάς με ανεπίδεκτο μαθήσεως."

Για λίγη ώρα δεν είπαμε τίποτα, ο Στέφανος χαλαρωμένος στην πολυθρόνα και με κλειστά μάτια να απολαμβάνει το μασάζ που του έκανα κι εγώ να απολαμβάνω τη στιγμή και την απίστευτη γαλήνη και αίσθηση πληρότητας που ένιωθα.

Και μια έντονη υγρασία, να τα λέμε αυτά.

- "Στέφανε, να σου κάνω μια ερώτηση;"

- "Όσες θέλεις."

- "Τι... τι περιλαμβάνει η εκπαίδευση;"

- "Δεν φαντάζομαι να περιμένεις να σου καταστρώσω πρόγραμμα σπουδών, έ;" με ρώτησε.

- "Όχι όχι... απλά έχω διαβάσει πολλά πράγματα στο φόρουμ αλλά κανένα που να λέει αναλυτικά τι περιλαμβάνει αυτή."

- "Η εκπαίδευση όσον αφορά εμένα έχει ένα και μόνο σκοπό: Να μάθεις να με υπηρετείς με τον τρόπο που επιθυμώ. Δεν ξέρω τι κάνουν οι υπόλοιποι και δε με ενδιαφέρει αλλά φαντάζομαι όχι κάτι διαφορετικό. Δεδομένου ότι δεν είμαι σαδιστής αυτή η εκπαίδευση δε θα περιλαμβάνει σωματική τιμωρία ως παιχνίδι οπότε η εξερεύνηση των αντοχών σου δεν είναι στα ζητούμενα. Οι τιμωρίες αφορούν μόνο παραπτώματα και είναι δύο ειδών, σωματική τιμωρία και στέρηση παρουσίας. Βέβαια δεδομένου ότι είμαστε συνάδερφοι αυτό δε σημαίνει ότι δε θα βλεπόμαστε αλλά σε διαβεβαιώνω ότι θα είναι πολύ κατανοητό τι αυτό σημαίνει. Στέρηση δικής μου παρουσίας επ’ ουδενί δε σημαίνει διακοπή επικοινωνίας με τη Φανή και σε περίπτωση που αυτό συμβεί με εκδικητικό χαρακτήρα οι δρόμοι μας θα χωρίσουν την ίδια στιγμή. Είναι σαφές;"

- "Με προσβάλλεις, Στέφανε. Ποτέ δε θα το έκανα αυτό στη Φανή!"

Το χαστούκι που μου άστραψε ήταν ξαφνικό αν και όχι ιδιαίτερα δυνατό.

- "Μάλιστα, Στέφανε, είναι σαφές" του είπα άχρωμα προσπαθώντας να κρύψω την αγανάκτησή μου.

- "Δε θέλω νευράκια, Ευδοκία."

Έκλεισα τα μάτια μου και πήρα βαθιά ανάσα.

- "Νιώθεις ακόμα σαν ψάρι στο νερό;"

- "Ναι" του απάντησα χωρίς ίχνος δισταγμού.

- "Ωραία. Λοιπόν, συνεχίζουμε. Δε χρειάζεται να ζητάς άδεια για πράγματα της καθημερινότητάς σου ούτε χρειάζεται να συζητάς μαζί μου τέτοιου είδους μικροπροβλήματα. Σε περίπτωση που έχεις αμφιβολία, ρώτα με, καλύτερα να υπάρχει over-escalation στην αρχή παρά under. Δε θα σου ζητήσω ούτε κωδικούς του λογαριασμού σου στο forum, ούτε του προσωπικού σου e-mail. Έχεις την προκαταβολική μου άδεια να κάνεις συζήτηση με όποιον θέλεις από το forum. Σε περίπτωση που θες να βγεις έξω ωστόσο με τον οποιονδήποτε εκτός των γονέων σου θα μου ζητάς άδεια. Για έξοδο με τους γονείς σου απλά θα με ενημερώνεις."

- "Μάλιστα" του απάντησα.

- "Όταν απουσιάζω για όποιο λόγο θα μου στέλνεις ανά δύο ώρες αναφορά σε μήνυμα σχετικά με το που είσαι και τι κάνεις. Αυτό θα ισχύει ακόμα και όταν είσαι σε τιμωρία στέρησης παρουσίας, απλά σε αυτή την περίπτωση θα γνωρίζεις προκαταβολικά ότι δεν θα λάβεις καμία απάντηση."

- "Μάλιστα" απάντησα και πάλι.

- "Δεν θέλω κάτι περισσότερο προς το παρόν. Ψέματα, στο τέλος της βραδιάς θα ξεκινήσεις να γράψεις αναφορά σχετικά με τη σημερινή βραδιά."

- "Μάλιστα, ευχαρίστως."

- "Δεδομένου ότι είχες τρεις σχέσεις όλες και όλες στη ζωή σου η τελευταία δεν πρέπει να είναι πλούσια σε σεξουαλικές εμπειρίες, σωστά;"

- "Σωστά" είπα αναστενάζοντας.

- "Ούτε έχεις πάει με γυναίκα, σωστά;"

- "Σωστά" του είπα.

- "Το έχεις φαντασιωθεί ποτέ σου;"

- "Δεν το έχω ακριβώς φαντασιωθεί, έχω αναρωτηθεί κάμποσες φορές πώς θα είναι η εμπειρία. Δεν είχα ποτέ την έντονη επιθυμία να το δοκιμάσω, δεν είναι ότι με απωθεί αλλά ούτε με ελκύει σαν προοπτική. Αδιάφορη θα έλεγα."

- "Έχεις καταλάβει ότι αρέσεις στην Κατερίνα;"

- "Είναι BI η Κατερίνα;" τον ρώτησα.

- "Ναι. Η αλήθεια είναι το δύο γυναίκες ένας άντρας δεν είναι ιδιαίτερα του γούστου μου αλλά έχει και αυτό τη χάρη του. Μου αρέσει ωστόσο το δύο άντρες μία γυναίκα." είπε κοιτάζοντάς με έντονα κάνοντάς με να κατεβάσω το κεφάλι μου. "Ευδοκία, κοίταξέ με!" με διέταξε.

Με κάμποση δυσκολία ύψωσα το βλέμμα μου και τον κοίταξα.

- "Δεν έχω σκοπό να σε πάω σε ρυθμό που αδυνατείς να ακολουθήσεις αλλά αυτό που σου είπα θα συμβεί. Δεν σου δίνω επιλογή, θα συμβεί. Από εδώ και πέρα η μόνη επιλογή που έχεις είναι να αιτηθείς να φύγεις."

- "Μάλιστα" του είπα.

- "Ευδοκία;"

- "Στέφανε, δεν έχω να σου πω κάτι. Είμαι εδώ που είμαι με τη θέλησή μου. Εμπιστεύομαι... Λάθος λέξη... Διαισθάνομαι... διαισθάνομαι ότι δεν θα το κάνεις αυτό πριν κρίνεις ότι είμαι έτοιμη να ανταποκριθώ."

- "That's my girl" μου είπε χαμογελώντας. Τράβηξε τα πόδια του τα οποία τόση ώρα είχα στα χέρια μου. "Σήκω και έλα εδώ."

- "Εκεί που;"

Μου έδειξε να κάτσω στα πόδια του. Πήγα να κάτσω πάνω του. "Όχι έτσι, προς τα μένα, να με κοιτάς"

- "Στέφανε... το... το φόρεμά μου δεν μου επιτρέπει να κάνω τέτοια αεροπλανικά."

- "Ωραία, πήγαινε μέσα και φόρα τις πιτζάμες σου."

Ο μισός μου εαυτός παρακάλαγε απλά να μου ζητήσει να βγάλω το φόρεμα εκεί όπως ήμασταν και ο άλλος μισός ένιωσε απίστευτη ανακούφιση. Πήγα μέσα, έβγαλα το φόρεμα. Το σκέφτηκα για λίγο και τελικά αποφάσισα να βγάλω και το σουτιέν και να μη το φορέσω μέσα από την πιτζάμα.

Γύρισα στο σαλόνι. Η πολυθρόνα ήταν ιδανική γι’ αυτή τη δουλειά, άνοιξα τα πόδια μου και κάθισα πάνω στα μπούτια του. Ήμουν λίγο πιο ψηλά από αυτόν και ήταν το μόνο πράγμα που δε μου άρεσε.

- "Κάτι σου χρωστούσα" μου είπε και έπιασε το κεφάλι μου και μου το έφερε κοντά του. Και με φίλησε.

Ανταπέδωσα με ενθουσιασμό με την καρδιά να χοροπηδάει μέσα μου. Ένιωσα να λιώνω, ήταν υπέροχο. Η ανάσα του είχε μια ελαφριά μυρωδιά κρασιού και δεν είχα φιλήσει ποτέ άνδρα με μουστάκι και μούσι. Πέρασα τα χέρια μου πίσω από το σβέρκο του αγκαλιάζοντάς τον. Τα χέρια του άρχισαν να με χαϊδεύουν, αρχικά στην πλάτη και μετά ήρθαν μπροστά. Πέρασε τα χέρια του ανάλαφρα πάνω από τα στήθη μου κάνοντάς με να ανατριχιάσω. Μετά συνέχισε να με χαϊδεύει στη μέση και στα πλάγια και μετά ξαναέφερε τα χέρια του στα στήθη μου, γραπώνοντάς τα πάνω από την πιτζάμα. Τα άφησε και τα χέρια του κατέβηκαν προς τα κάτω για να μου βγάλουν το πάνω μέρος της πιτζάμας. Σήκωσα τα χέρια μου για να τον βοηθήσω και για πρώτη φορά σε φυσική παρουσία βρέθηκα γυμνή από πάνω μπροστά του. Τα χέρια του μου μάλαζαν και τα δύο στήθη και με έκανε να νιώθω σα να με διαπερνούν ηλεκτρικές εκκενώσεις. Ένιωσα το φούσκωμά του ανάμεσα στα πόδια μου παρά το γεγονός ότι μας χώριζαν το παντελόνι του, το παντελόνι της πιτζάμας μου και τα εσώρουχά μας. Σιγά-σιγά σταμάτησε το φιλί και το χάδι στα στήθη μου. Με έσπρωξε μαλακά και απομακρύνθηκα απρόθυμα.

Έπιασε το πρόσωπό μου στα δυο του χέρια και με κοίταξε στα μάτια.

- "Τώρα είμαστε πάτσι" μου είπε κλείνοντάς μου παιχνιδιάρικα το μάτι κάνοντάς με να χαμογελάσω.

- "Τυπικά όχι, στο πόκερ το μόνο που είχε μείνει να βγάλω ήταν το δέρμα μου".

- "Ευτυχώς σταματήσαμε εκεί, δεν έχω φέρει και τα σύνεργά μου να σε ξετομαριάσω."

Το βλέμμα του ήταν καρφωμένο στα στήθη μου.

- "Ψιτ, κύριος, στα μάτια να με κοιτάς" του είπα αστειευόμενη.

Ο Στέφανος μου πέρασε το δάχτυλό του ανάλαφρα από τη δεξιά μου ρώγα -διόρθωση, την δεξιά, πετρωμένη μου, ρώγα- κάνοντάς με ανατριχιάσω.

- "Μου έμειναν μάτια; Μου τα έχουν βγάλει οι μεγάλες ...Ευδοκίες. Τι μέγεθος είναι;" με ρώτησε ενώ ήμουν σίγουρη ότι γνώριζε πολύ καλά την απάντηση.

- "D-Cup" του είπα στενάζοντας.

- "Γιατί παραπονιέσαι βρε, μια χαρά στέκονται!"

- "Εμ, δεν τα κουβαλάς εσύ, γι’ αυτό το λες." Αναστέναξα. "Και το μια χαρά σχετικό είναι...", μια ανασφάλεια την κουβαλούσα είναι η αλήθεια.

- "Αυτό που σου λέω εγώ, μικρή" μου είπε σε παιχνιδιάρικα αυστηρό τόνο.

- "Μάλιστα Κύριε" του απάντησα παίζοντας παιχνιδιάρικα τα μάτια μου, αλλά σάμπως και τα έβλεπε; Ακόμα τα στήθη μου κοίταζε. "Στέφανε... πώς... πως και δε με ζητάς να σε λέω Κύριο;"

- "Γιατί έχω όνομα, Ευδοκία και στα δικά μου μάτια αν χρειάζεται η λέξη για να υπενθυμίζει τη θέση, βράσ’ τα κι άστα."

- "Θεωρείς ότι κακώς το χρησιμοποιούν ως όρο;"

- "Όχι, καθόλου! Δεν λέω ότι εγώ έχω ανακαλύψει τη δια-συμπαντική αλήθεια, αν το θεωρούν χρήσιμο και/ή τους αρέσει να το χρησιμοποιούν ποιος είμαι εγώ για να τους κρίνω; Σου λέω απλά τη δική μου οπτική, αν και αναγνωρίζω ότι τόσο το Κύριε όσο και ο πληθυντικός έχουν τη δική τους γοητεία. That been said, not my cup of tea."

- "Εμένα μου αρέσει η λέξη και θα μου άρεσε να τη χρησιμοποιώ... ωστόσο... αυτό είναι δική σου απόφαση." του είπα.

- "Και μιας και το θυμήθηκα, θέλω να αλλάξεις nick στο forum. Γράψε σχετικά στο support"

- "Βεβαίως, ποιο nick θέλεις να έχω;"

- "Prospera"

- "Θα το ζητήσω σε πρώτη ευκαιρία, ελπίζω να μην υπάρχει ήδη."

- "Αν υπάρχει, θα επιλέξω κάποιο άλλο."

- "Ελπίζω να μη χρειαστεί, μου αρέσει πολύ το Prospera."

- "Θέλω να μου πεις τον τίτλο ενός τραγουδιού που πιστεύεις ότι ταιριάζει με την περίσταση, όπως τη βλέπεις από τη δική σου οπτική."

- "Δεν χρειάζεται καν σκέψη! Aerosmith - Dream on" του απάντησα.

- "Αφού δε μου είπες AC/DC Highway to hell καλά είναι" είπε πειρακτικά.

- "Στέφανε... μου... μου επιτρέπεις;"

- "Να σου επιτρέψω τι;"

- "Να σου πω ή να σου δείξω;" τον ρώτησα.

- "Δείξε μου."

Έσκυψα πάνω του και τον φίλησα. Ανταπέδωσε το φιλί ενεργητικά. Με έπιασε πίσω από το κεφάλι και με κόλλησε πάνω του, όχι ότι είχα καμιά πρόθεση να τραβηχτώ, δεν αντάλλασσα αυτή τη θέση που ήμουν εκείνη τη στιγμή για τίποτα στον κόσμο. Η γλώσσα του εξερεύνησε το στόμα μου αλλά δεν άφησε τη δική μου να μπει στο δικό του. Δεν την αντιπάλεψα, αφέθηκα να με φιλάει με τον τρόπο που θέλει. Μετά με έσπρωξε προς τα πίσω οπότε απρόθυμα μεν, υπάκουα δε, απομακρύνθηκα. Το χέρι του κατέβηκε στο παντελόνι του και έλυσε τη ζώνη. Έκανα προς τα πίσω για να διευκολύνω.

- "Συνέχισε εσύ" με διέταξε.

Του ξεκούμπωσα το παντελόνι. Σηκώθηκα από τη θέση μου και τον βοήθησα να το κατεβάσει. Ο πούτσος του φούσκωνε μέσα στο μποξεράκι. Τον βοήθησα να βγάλει το παντελόνι και διπλώνοντάς το προσεκτικά το έβαλα στο χέρι του καναπέ. Όταν γύρισα είχε κατεβάσει και το μποξεράκι του. Σηκώθηκε από την πολυθρόνα.

- "Έλα εδώ" μου είπε.

Τον πλησίασα.

Δε μου μίλησε, μου έβαλε το χέρι του στον ώμο και με πίεσε ελαφρά προς τα κάτω. I got the cue και γονάτισα μπροστά του. Ο πούτσος του απείχε μερικά εκατοστά από το πρόσωπό μου. Η αντρική του μυρωδιά με ξετρέλανε ακόμα περισσότερο, ήμουν που ήμουν... από υγρή είχα γίνει μούσκεμα. Ύψωσα το βλέμμα μου και τον κοίταξα. Μου ένευσε.

Άνοιξα το στόμα μου και τον πήρα μέσα μου. Έπαιξα απαλά το κεφαλάκι του με τη γλώσσα μου και μετά αργά αλλά σταθερά τον πήρα μέσα μου όσο βαθιά μπορούσα. Είτε αυτό ήταν αρκετό για τα κριτήριά του είτε δεν ήθελε να με ζορίσει από την πρώτη φορά, αλλά αυτό ήταν κάτι που θα μάθαινα. Τον αγκάλιασα από τη μέση και άρχισα να κουνάω το κεφάλι μου μπρος-πίσω παίρνοντάς τον όσο βαθιά γινόταν χωρίς να πνιγώ. Η γεύση του ήταν υπέροχη. Είχα κλείσει τα μάτια και απολάμβανα με όλες τις υπόλοιπες αισθήσεις το τσιμπούκι που του έκανα. Με το στόμα μου και τη γλώσσα μου τη γεύση του. Με τα αυτιά μου τις ανάσες του. Με την αφή τα χέρια του που με κρατούσαν από το κεφάλι έχοντας πάρει αυτά την πρωτοβουλία και δίνοντάς μου το ρυθμό.

Πάντα ήμουν πρόθυμη να προσφέρω ικανοποίηση στους ερωτικούς μου συντρόφους και η χρήση μου ως σεξουαλικό αντικείμενο ήταν στις φαντασιώσεις που είχα από έφηβη. Ωστόσο... ωστόσο αυτό που ζούσα εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσε να συγκριθεί με καμιά από τις -όχι και πολλές ομολογώ- παλαιότερες εμπειρίες μου.

Ο ρυθμός του είχε επιταχυνθεί, δεν του έκανα τσιμπούκι, μου γαμούσε το στόμα, φροντίζοντας πάντα να τον βάζει τόσο βαθιά όσο άντεχα να τον πάρω.

Πώς το ήξερε;

Ένιωσα τα προσπερματικά του υγρά. Σταμάτησε να μου γαμάει το στόμα και μου έδωσε πάλι την πρωτοβουλία. Ήθελα να του γλείψω τα αρχίδια αλλά από τις ανάσες του καταλάβαινα ότι είναι κοντά στο τέλος και δεν ήθελα με τίποτα να τον κόψω. Επιτάχυνα το ρυθμό μου χρησιμοποιώντας μόνο το στόμα μου, ενώ τα χέρια μου τα είχα ακουμπισμένα στους μηρούς του. Με έπιασε πάλι από το κεφάλι και καρφώθηκε βαθιά μέσα μου και κοκάλωσε. Ένιωσα τον πούτσο του να κάνει σπασμούς και το στόμα μου γεύτηκε το καυτό του σπέρμα το οποίο εκτινάσσονταν σε πίδακες. Ήταν γλυκό, ήταν υπέροχο. Τα βογγητά της ηδονής του με ξετρέλαναν ενώ εγώ κατάπινα αχόρταγα ξανά και ξανά μέχρι που σταμάτησε να κάνει σπασμούς στο στόμα μου, μην έχοντας κάτι άλλο να μου δώσει. Δεν σταμάτησα, τον σκούπισα προσεκτικά με τη γλώσσα μου φροντίζοντας να μην μείνει πάνω του ίχνος χυσιού ή σάλιου. Σχεδόν απρόθυμα τραβήχτηκα και όταν βγήκε όλος από το στόμα μου σήκωσα το κεφάλι μου και τον κοίταξα χαμογελαστή.

Χαμογελούσε και εκείνος. Έβαλε το μποξεράκι του και κάθισε πάλι στην πολυθρόνα. Γονάτισα μπροστά του και σταύρωσα τα χέρια μου πάνω στα πόδια του αγαλλιάζοντάς τα. Σήκωσα το κεφάλι και τον κοίταξα με λατρεία.

- "Είσαι δική μου, Ευδοκία" μου είπε.

- "Είμαι δική σου, Στέφανε" του είπα. "Δική σου"

Δική Του.

Στέφανος

Η Ευδοκία, γονατισμένη μπροστά στα πόδια μου και έχοντάς τα στην αγκαλιά της με κοίταζε στα μάτια με λατρεία. Αυτή τη στιγμή περίμενα, αυτή τη στιγμή λαχταρούσα. Η δήλωσή της ότι νιώθει σαν ψάρι στο νερό δεν ήταν τίποτα παραπάνω από αυτό: μια δήλωση. Αυτό που έβλεπα ήταν η επιβεβαίωση. Είναι το βλέμμα που με κοίταξε για πρώτη φορά η Κατερίνα, 25 χρόνια πριν. Είναι το βλέμμα με το οποίο δε με είχε κοιτάξει καμιά από τις πολυάριθμες παρτενέρ μου, με εκείνες ήταν σεξ, μόνο σεξ. Δυσκολεύομαι να περιγράψω πόσο διαφορετικό είναι. Δεν είχε υπάρξει καμία παρτενέρ η οποία δεν ήταν πρόθυμη να με ικανοποιήσει σεξουαλικά όπως επιθυμούσα, δεν έμενε δευτερόλεπτο σε αυτή τη θέση. Όμως το να δίνεις το σώμα σου είναι ένα πράγμα και το να δίνεις ψυχή και σώμα είναι κάτι άλλο. Κάτι τελείως διαφορετικό. Δύο φορές το είχα επιθυμήσει, δύο φορές το είχα αποκτίσει.

- "Είσαι δική μου, Ευδοκία" της είπα.

- "Είμαι δική σου, Στέφανε... δική σου."

Τη χάιδεψα απαλά στα μαλλιά. Μια τούφα είχε πέσει μπροστά στο πρόσωπό της, την απομάκρυνα και τη χάιδεψα στο πρόσωπο με τ' ακροδάχτυλά μου. Η Ευδοκία έκλεισε τα μάτια και αφέθηκε στο χάδι μου απολαμβάνοντας τη στιγμή. Δεν ήταν εύκολος ο δρόμος στον οποίο με ακολουθούσε και ας ένιωθε εκείνη τη στιγμή παντοδύναμη.

- "Ευδοκία;" της είπα.

Άνοιξε τα μάτια της και με κοίταξε.

- "Πες μου" μου είπε με όλη της τη δοτικότητα, με όλη της την υποταγή. Πόσες και πόσες φορές δεν είχα ακούσει αυτό το "πες μου" αλλά δεν υπάρχουν λόγια που να μπορούν να περιγράψουν πόσο διαφορετικό είναι αυτό το "Πες μου" όπως το είπε πριν μερικές στιγμές η Ευδοκία.

- "Το τηλέφωνο της Κατερίνας θέλω να το βάλεις στο speed dial. Έχεις το ελεύθερο... λάθος διατύπωση... Απαιτώ να συζητάς τα πάντα μαζί της, να τη ρωτάς ό,τι θέλεις για μένα και για εκείνη. Να τη συμβουλεύεσαι και να της δίνεις τις δικές σου συμβουλές όταν χρειάζεται."

- "Εγώ να δώσω συμβουλές στην Κατερίνα; Μου φαίνεται αστείο... Εννοώ..."

- "Ξέρω τι εννοείς" τη διέκοψα. "Μην υποτιμάς τον εαυτό σου Ευδοκία και άλλωστε πάντα είναι χρίσιμη μια δεύτερη ματιά."

- "Ακόμα και αν δεν μου το είχες ζητήσει εσύ, Στέφανε, θα σου είχα ζητήσει η ίδια την άδεια να μπορέσω να το κάνω. Πριν... Φαντάζομαι ότι θα στο είπε η Κατερίνα ήδη αλλά θα ήθελα να το ακούσεις και από εμένα. Πριν σε ... Είχα... είχα πάρει την... την απόφασή μου... αλλά... πριν... πριν σε καλέσω εδώ σήμερα... μίλησα μαζί της. Δε με άφησε να μιλήσω, μου είπε μόνο <<Καλωσήρθες>>. Έβαλα τα κλάμματα αλλά... δεν ήταν λύπη... ήταν χαρά και μαζί ανακούφιση..."

- "Μου το είπε" της είπα χαϊδεύοντάς της απαλά το πρόσωπο.

- "Επίσης τώρα όπως είμαι εδώ επιτέλους κατάλαβα και κάτι άλλο."

- "Κατάλαβες;"

- "Μέχρι... μέχρι πριν λίγες ώρες δεν ήταν παρά ένα abstraction... Εννοώ... Είναι άλλο πράγμα να το βλέπεις ψυχρά διανοητικά και άλλο πράγμα να το βιώνεις. Δεν... δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητή."

- "Δεν φαντάζεσαι πόσο" της είπα χαμογελώντας. "Αλλά μη με κρατάς σε αγωνία, θα πάρω πέτρα!"

- "Όταν είχαμε πάει για καφέ στην Πολιτεία της ζήτησα τη γνώμη της για εμένα. Φαντάζομαι ότι θα στο έχει πει η ίδια αλλά δε μου απάντησε, μου απάντησε μόνο ό,τι εμπιστεύεται την κρίση σου. Την ρώτησα πώς μπορεί να ξέρει ότι είναι σωστή και μου είπε ότι δεν μπορεί να το ξέρει και ότι ακριβώς αυτό είναι η εμπιστοσύνη. Δεν είμαι ούτε κατά διάνοια κοντά σε κάτι τέτοιο όμως... ακόμα και έτσι... κατάλαβα... το βίωσα... δεν ξέρω πως να στο πω. Δεν έχει σημασία τίποτα περισσότερο από το τι ζητάς εσύ. Δεν ξέρω αν βγάζει νόημα."

- "Φυσικά και βγάζει. Αλλά αυτή τη στιγμή -και μη το πάρεις στραβά- μιλάει ο ενθουσιασμός σου. Θα υπάρξουν πολλές φορές που θα βρεθείς να παλεύεις ενάντια στον εαυτό σου. Αυτά που σου λέω Ευδοκία δεν είναι λόγια του αέρα, με την Κατερίνα τα μάθαμε με επίπονο τρόπο στην πράξη. Εγώ είμαι η μία όψη του νομίσματος η Κατερίνα και εσύ είστε η άλλη. Γι αυτό έχει τεράστια σημασία να μιλάς όχι μόνο μαζί μου αλλά και μαζί της."

- "Είναι αυτό που στο forum λένε Mentoring?" με ρώτησε.

- "Όχι, δεν είναι mentoring αν και ο καθένας έχει τη δική του ιδέα τι είναι αυτό. Grooming είναι ακριβώς η σωστή λέξη που ψάχνεις."

- "Όπως και να έχει θα κάνω αυτό που ζητάς με μεγάλη μου χαρά."

- "Το ζητούμενο είναι να κάνεις αυτό που ζητάω με μεγάλη σου χαρά ακόμα και όταν διαφωνείς με αυτό, Ευδοκία. Εκεί είναι το δύσκολο."

- "Το φαντάζομαι" είπε αναστενάζοντας. "Με τη βοήθειά σου και της Κατερίνας αν χρειαστεί θα το αντιμετωπίσω όταν και αν συμβεί και δε θα πω κάτι περισσότερο, δε μου αρέσουν τα μεγάλα λόγια."

- "Μπράβο το κορίτσι μου" της είπα. Με κοίταξε στα μάτια πεταρίζοντας παιχνιδιάρικα τα μάτια της κάνοντας με να βάλω τα γέλια.

- "Είναι που όπως κάθεσαι δεν φαίνονται οι μεγάλες Ευδοκίες" της είπα και αντί για απάντηση μου έβγαλε πειρακτικά τη γλώσσα της. Την έκανα πολύ χάζι. "Πήγαινε φέρε το laptop σου"

- "Αμέσως" μου απάντησε και σηκώθηκε και πήγε στο δωμάτιο.

- "Άνοιξέ το και πήγαινε στο forum. Στείλε μήνυμα στο support για την αλλαγή ονόματος."

Κάθισε οκλαδόν στο πουφ με το laptop στα πόδια της. Το άνοιξε και μετά από λίγη ώρα άρχισε να πληκτρολογεί. Όταν τελείωσε γύρισε και με κοίταξε.

- "Κάτι άλλο;"

- "Ναι, ένα δωράκι από εμένα" της είπα και χαμογέλασε. "Θα αλλάξεις από Vanilla σε submissive και στο custom title θα γράψεις απλά In training."

- "Μάλιστα, αμέσως" είπε. Όταν τέλειωσε μου γύρισε το laptop για να δω. Το πήρα στα χέρια μου αλλά δεν έβλεπα ούτε από κοντά ούτε από μακριά.

- "Φέρε μου τα γυαλιά μου από το σακάκι να δω ο πρεσβύωψ" της είπα κάνοντας την να χαμογελάσει. Σηκώθηκε και πήγε στο σακάκι και βρήκε τα γυαλιά στην εσωτερική τους θέση. Μου τα έδωσε και τα φόρεσα και επιτέλους μπόρεσα να δω. "Μια χαρά" της είπα και την έστειλα να επιστρέψει το laptop στο δωμάτιο. "Κάτσε στο πουφ τώρα" της είπα όταν γύρισε.

- "Θέλεις να φέρω μια μπύρα;"

- "Όχι, δεν θέλω μπύρα αλλά θέλω να κάνω ένα τσιγάρο. Θέλεις να σου στρίψω κι εσένα ένα;"

- "Ναι, θα το ήθελα."

- "Ωραία, πήγαινε φέρε το τασάκι μέχρι να στρίψω τα τσιγάρα." Κίνησε προς το μπαλκόνι αφηρημένη. "Έτσι θα βγεις έξω"; τη ρώτησα και τότε συνειδητοποίησε ότι ήταν ακόμα γυμνή από πάνω.

- "Ooops" είπε και γύρισε να βάλει το πάνω μέρος της πιτζάμας της.

- "Η αφηρημάδα πληρώνεται" της είπα αρπάζοντας το πάνω μέρος της πιτζάμας που ήταν ακόμα στο χέρι της πολυθρόνας. "Allez!"

Ξεφύσησε αλλά βγήκε γυμνή από πάνω στο μπαλκόνι και έφερε το τασάκι.

- "Ευτυχώς που δεν είναι καλοκαίρι" μου είπε.

- "Αυτοί χάνουν" της είπα. Στο μεταξύ είχα στρίψει τα τσιγάρα καθώς τον καπνό τον είχα στην τσέπη του πουκαμίσου μου αλλά δεν είχα αναπτήρα. "Ευδοκία, πήγαινε σε παρακαλώ στην τσάντα μου και φέρε τον αναπτήρα" πράγμα που έκανε και όταν γύρισε μου άναψε το τσιγάρο. Μετά ανάβοντας και το δικό της κάθισε στο πουφ κρατώντας στο αριστερό της χέρι το τασάκι.

Καπνίσαμε τα τσιγάρα μας χωρίς να μιλάμε. Όταν τέλειωσα το έσβησα και μετά από λίγο το έσβησε και εκείνη.

- "Ευδοκία, δε θέλω να αρχίσεις το κάπνισμα οπότε τσιγάρο μόνο σε εξαιρετικές περιστάσεις. Θέλω ωστόσο να μάθεις να μου στρίβεις τσιγάρο."

- "Ευχαρίστως" μου είπε χαμογελαστή. "Για το άλλο σε διαβεβαιώ ότι δεν τίθεται τέτοιο θέμα, όπως σου είχα πει καπνίζω στη χάση και στη φέξη socially."

- "Ναι αλλά δεν είχες μέχρι τώρα πάρε δώσε με καπνιστή και δεν θέλω να πάρεις τον ολισθηρό δρόμο."

- "Έχεις δίκιο" μου είπε "αλλά και αυτό λύνεται μόνο του. Άμα νιώσω για τον όποιο λόγο επιθυμία να κάνω ένα τσιγάρο θα ζητήσω την άδειά σου. Απλά πράγματα!"

- "Good" της είπα και συνέχισα "Σήκω τώρα και γδύσου τελείως."

Η αμηχανία που ένιωσε ήταν τόσο έντονη που σχεδόν την ένιωσα κι εγώ κάνοντάς με να χαμογελάσω. Δεν είμαι σαδιστής αλλά θα ήμουν ψεύτης αν πω ότι δεν απολάμβανα τέτοιες στιγμές. Η Ευδοκία αμήχανη ή όχι σηκώθηκε και έβγαλε το κάτω μέρος της πιτζάμας της. Φορούσε ένα απλό μαύρο κιλοτάκι από μέσα. Μετά έβγαλε και το κιλοτάκι της και στάθηκε τελείως γυμνή μπροστά μου. Ήταν ξυρισμένη κάτω και το μουνάκι της ήταν υπέροχα λαχταριστό.

- "Ευδοκία, δε θέλω να ξυρίζεσαι τελείως κάτω. Θέλω να διατηρείς περιποιημένη τριχοφυΐα"

- "Μάλιστα" μου είπε ακόμα αμήχανη.

- "Πάμε στο δωμάτιό σου" της είπα και ξεκίνησα και εκείνη με ακολούθησε.

- "Ανέβα στο κρεββάτι και κάτσε στα τέσσερα, θέλω να δω πως στήνεσαι" της είπα.

Ανέβηκε στο κρεββάτι και κάθισε πολύ αισθησιακά οφείλω να ομολογήσω στα τέσσερα.

- "Μια χαρά" της είπα και έκανα το γύρο του κρεβατιού για να τη δω απ' όλες τις γωνίες. Μπορεί ο κώλος της να μην ήταν όπως της Κατερίνας στα 18 της αλλά δεν ήταν λιγότερο λαχταριστός. Γλυκό πρόσωπο με όμορφο και φροντισμένο σώμα, ακριβώς αυτό που επιθυμώ από μια γυναίκα.

Η Ευδοκία δεν είχε βγάλει άχνα. Ανέβηκα στο κρεβάτι και πήγα από πίσω της. Πέρασα το χέρι μου ανάμεσα από τα πόδια της, ήταν μούσκεμα. Της ξέφυγε ένα βογγητό.

- "Χαϊδέψου, παίξε με τον εαυτό σου" τη διέταξα. Διστακτικά στην αρχή και με περισσότερο ενθουσιασμό στη συνέχεια στηρίχτηκε στο δεξί της χέρι και με το αριστερό -είναι αριστερόχειρας- άρχισε να παίζει με το μουνάκι της. Καθόμουν και τη χάζευα, είχα καυλώσει και πάλι αλλά δεν τον πήρα στα χέρια μου να τον παίξω. Η Ευδοκία είχε εντείνει το ρυθμό της, την ένιωσα κοντά στο τέλος.

- "Στοπ" της είπα.

Αναστέναξε αλλά με υπάκουσε. Έφερε το χέρι της μπροστά και κάθισε και με τα δύο χέρια στα τέσσερα.

Ανέβηκα στο κρεββάτι και πήγα από πίσω της. Βούτηξα το δάχτυλό μου στο μουνί της που κυριολεκτικά έσταζε. Το έπαιξα για λίγο και μετά το τράβηξα και με μια κίνηση το έβαλα πίσω στον κώλο της. Όλο. Της έφυγε μια πνιχτή φωνή. Συνέχισα να βάζω το δάχτυλό μου μέσα έξω κάνοντας κυκλικές κινήσεις.

- "Σ' αρέσει, Ευδοκία;"

- "Ναι... πολύ" μου είπε με πνιχτή φωνή από την καύλα.

- "Πες μου τι θα ήθελες τώρα;"

- "Να... να με πάρεις εσύ... όχι με το δάχτυλό σου..."

- "Αλλά;"

- "Με... με την πούτσα σου. Να την καρφώσεις μέσα μου... όπου θες... όπως θες..."

Σταμάτησα και τράβηξα το δάχτυλό μου. Πήγα και ξάπλωσα δίπλα της. Έβαλα το δάχτυλό μου στο στόμα της. Δεν δίστασε ούτε δευτερόλεπτο, το ρούφηξε και το πιπίλησε.

- "Έλα στην αγκαλιά μου" της είπα. Ξάπλωσε μέσα της ακουμπώντας το κεφάλι της στο στέρνο μου. Της χάιδεψα τα μαλλιά. "Πώς αισθάνεσαι;" τη ρώτησα.

- "Υπέροχα... είναι υπέροχα" μου είπε.

- "Παρόλο που δεν στον κάρφωσα μέσα σου όπου θέλω όπως θέλω;"

- "Μακάρι να το είχες κάνει αλλά... δεν είναι δική μου απόφαση. Αν αυτό επιθυμείς δεν μου χρειάζεται τίποτα περισσότερο."

- "Έχεις dildo ή δονητή;" τη ρώτησα.

- "Ναι, έχω."

- "Δεν σου επιτρέπω να χρησιμοποιήσεις ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Ούτε τα δάχτυλά σου ούτε τίποτα."

- "Ουφ, μάλιστα" μου απάντησε.

- "Αντιρρησιάζεις, Ευδοκία;"

- "Όχι, όχι... Δε θα πω ότι δε... δε... δε θα ήθελα να... αλλά... αφού αυτό θέλεις..."

- "Θέλω να έχεις οργασμούς μόνο όταν εγώ επιθυμώ. Μπορεί να σου φαίνεται αδύνατο αλλά θα έρθει κάποια στιγμή που θα χύνεις μόνο και μόνο επειδή στο ζητάω."

- "Το έχω διαβάσει αυτό, Στέφανε, αλλά ποτέ δεν το είχα πάρει στα σοβαρά... Με την έννοια... πώς να σου πω, μου φαίνεται απίστευτο."

- "Θα μάθεις στην πράξη ότι δεν είναι καθόλου απίστευτο."

- "Μέχρι να συμβεί αυτό θα βασιστώ στα λεγόμενά σου και αυτή η δήλωση δεν σημαίνει ότι δε σε πιστεύω!"

- "Επίσης θα έχεις εδώ πάντα ένα κουτί προφυλακτικά, θα σου αφήσω για σήμερα το δικό μου."

- "Αν είναι απλά για αντισύλληψη" μου είπε "παίρνω αντισυλληπτικά για ινομυώματα" μου είπε.

- "Σεξ δε θα κάνεις μόνο μαζί μου, Ευδοκία."

- "Είναι κι αυτό" είπε άχρωμα.

- "Να ξέρεις ότι αν σου γυαλίσει κάποιος και θέλεις να πηδηχτείς μαζί του δεν έχεις παρά να μου ζητήσεις την άδεια, εμένα μου αρέσουν κάτι τέτοια!"

- "Βρήκες άνθρωπο, Στέφανε..." μου απάντησε κάνοντάς με να χαμογελάσω.

- "Που ξέρεις, μπορεί να ανοίξουν οι ορίζοντές σου. Όταν γνώρισα την Κατερίνα δεν ήταν απλά μόνο 18 και παρθένα, δεν είχε φιλήσει καν αγόρι. Είχε ένα έμφυτο συντηρητισμό που υπό Κ/Σ θα με έκαναν να μην ασχοληθώ καν μαζί της."

- "Κ/Σ?" με ρώτησε.

- "Κανονικές συνθήκες."

- "Αχ ναι μωρέ! Πω-πω, έχω να ασχοληθώ με χημεία από τα 17 μου που έδινα πανελλήνιες!"

- "Πόσο είχε γράψει;"

- "20 Μαθηματικά..." άρχισε να λέει αλλά τη διέκοψα

- "Imagine my surprise"

- "20 Φυσική, 18 χημεία και 16 έκθεση."

- "Γιατί 18 χημεία;"

- "Έλα ντε; Ακόμα και τώρα δεν έχω καταλάβει γιατί μου έκοψαν δύο ολόκληρες μονάδες"

- "Σου έλεγα ωστόσο για την Κατερίνα και με αποσυντόνισες."

- "Ωχ συγνώμη" μου είπε.

- "Για κάτσε στα τέσσερα" της είπα. Υπάκουσε.

- "Πέντε με τη ζώνη τις οποίες θα μετράς σταθερά. Αν χάσεις το μέτρημα το χτύπημα θα επαναληφθεί."

- "Μάλιστα" μου είπε.

- "Το παράπτωμα δεν είναι τόσο σοβαρό ώστε να χρειάζεται ζώνη ωστόσο..."

- "Να ξέρω τι θα με περιμένει, ε;" μου είπε.

- "Ακριβώς" της απάντησα και πήγα μέσα στο σαλόνι. Το παντελόνι μου ήταν διπλωμένο προσεκτικά πάνω στο χέρι του καναπέ, μέχρι και τις τσακίσεις είχε προσέξει. Έβγαλα τη ζώνη και επέστρεψα στο δωμάτιο.

Έριξα την πρώτη.

- "Ένα" μου είπε ξεφυσώντας.

Ευδοκία

Η δεύτερη ήταν πιο δυνατή.

- "Δύο" είπα με ακόμα μεγαλύτερη δυσκολία. Και έπεσε και η τρίτη και έπεσε και η τέταρτη και έπεσε και η πέμπτη.

- "Πέντε" είπα σφίγγοντας τα δόντια. Η ζώνη πονούσε σα διάολος και ο Στέφανος δε χαριζόταν.

- "Έχε υπόψη σου" μου είπε "ότι σε πραγματική τιμωρία και όχι demo, τα χτυπήματα θα είναι το λιγότερο 30."

- "Άουτς!" είπα.

- "Εξακολουθείς να νιώθεις σαν ψάρι στο νερό, Ευδοκία"

- "Ναι, αλλά θα φροντίσω να αποφύγω τους καρχαρίες αν με εννοείς." του είπα κάνοντάς τον να γελάσει.

- "Τι να σου πω, σου το εύχομαι. Πάνε γύρω στις δύο εβδομάδες που έριξα 50 στην Κατερίνα."

- "Αν επιτρέπεται για πιο λόγο;"

- "Επειδή αισθάνθηκε μειονεκτικά αποκαλώντας τον εαυτό της <<το καθυστερημένο μέλος της οικογένειας>> ενώ στην πραγματικότητα η ίδια είναι το raison d'être της ύπαρξης της οικογένειας."

- "Έλα στη θέση της" του είπα. "Δεν... δεν πρέπει να είναι εύκολο με τους υπόλοιπους τρεις σας. Δεν είστε μια τυπική next door οικογένεια, Στέφανε, ο μπαμπάς η διακεκριμένη με Fields μαθηματική ιδιοφυΐα, ο μεγάλος γιος for all intends and purposes grand master στο σκάκι και μια κόρη που σε λίγα χρόνια -είμαι σίγουρη- θα μας κάνει να φαινόμαστε ομαδικώς κρετίνοι μπροστά της."

- "Την υπερασπίζεσαι" της είπα.

- "Ναι, και θα το κάνω ακόμα και αν είναι να φάω άλλες τριάντα, Στέφανε."

- "Δε θα σου πω ότι με στενοχωρεί η ζέση σου αλλά πρέπει να καταλάβεις το λάθος της. Η Κατερίνα είναι η αιτία ύπαρξης αυτής της οικογένειας, είναι ο συνδετικός της ιστός. Δεν θα επιτρέψω κανένα λανθάνον αίσθημα κατωτερότητας να δηλητηριάσει την ψυχή της. Νομίζεις ότι η εικασία του Χαταγιάμα ήταν το high point της ζωής μου, Ευδοκία; Μπορεί να ήταν η μαθηματική μου Καπέλα Σιστίνα αλλά η Κατερίνα είναι το πραγματικό μου αριστούργημα και ο Tomas και η Φανή η ανταμοιβή μου. Την έπλασα και με τον ίδιο τρόπο έπλασα και τον εαυτό μου. Δε θα ήμουν αυτό που είμαι χωρίς την Κατερίνα. Δεν θα είχα αξία η ... γαμώ το, μου τη δίνει αυτή η λέξη, δε θα είχε αξία η υποταγή της αν δεν την ένιωθα ίση απέναντί μου."

- "Είσαι υπέροχος άνθρωπος Στέφανε... υπέροχος. Δεν... δεν έχω λόγια." του είπα βάζοντας τα κλάματα.

- "Κλαψιάρα" μου είπε απίστευτα τρυφερά εντείνοντας το χάδι του.

- "Είμαι και φαίνομαι" του είπα ξεσπώντας σε πιο δυνατούς λυγμούς. Δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία ότι ο Στέφανος ήταν ό,τι καλύτερη είχε συμβεί στη ζωή μου. Μπορεί τα πόδια μου να έτρεμαν από το φόβο τους όταν γονάτισα μπροστά Του αλλά δεν οφειλόταν σε αμφιβολίες, το μόνο που έτρεμα ήταν η απόρριψή Του.

- "Να σου πω ένα μυστικό;" με ρώτησε.

- "Ναι! Ναι! Το ρωτάς;" είπα σκουπίζοντας βιαστικά τα μάτια μου και ρουφώντας τη μύτη μου.

Ο ερωτισμός θα με φάει!

- "Σου έχω πει ότι από τις πρώτες ώρες που σε γνώρισα ότι δεν σε έβλεπα σαν απλή ερωτική παρτενέρ. Το υποσυνείδητό μου το είχε πιάσει σχεδόν με την πρώτη αλλά όπως κι εσένα αυτό από μόνο του δε μου αρκούσε. Ήθελα να βεβαιωθώ 100%, 1000% ότι ο τρόπος που σε επιθυμούσα στα πόδια μου δεν ήταν κάποιο εκδήλωση λανθάνουσας αίσθησης κατωτερότητας."

- "What?" είπα... δεν κρατήθηκα!

- "Τι what? Νομίζεις ότι έχω ανοσία στις ανασφάλειες, Ευδοκία;"

- "Στέφανε ειλικρινά νιώθω τοσοδούλα δίπλα σου και δεν νιώθω καθόλου μειωτικά, ούτε σταλιά."

- "Ο καθένας έχει τη δική του οπτική, Ευδοκία μου. Μετράει τα πράγματα από το δική του σκοπιά, τα φιλτράρει με τα δικά του φίλτρα. Η... ουφ, η υποταγή σου δε θα είχε αξία για μένα αν σε θεωρούσα κατώτερη και όφειλα να είμαι 1000% βέβαιος ότι από τη δική μου οπτική δεν γινόταν για λόγους προσωπικής ματαιοδοξίας."

- "Μου άρεσε αυτό το <μου> που ακολούθησε το Ευδοκία" του είπα στρίβοντας ελαφρά το κεφάλι μου προς τα πάνω για να τον κοιτάξω χαμογελαστή. Μου χαμογέλασε και εκείνος.

- "Κάνε μου λιγάκι μμμμμ" μου είπε τραγουδιστά και έσκασα στα γέλια!

- "Χαχα, είχε ανοίξει ένα τέτοιο topic στο forum πριν κανα-δυο μήνες" του είπα.

- "Δεν το έχω διαβάσει" μου είπε, "τι αφορά;"

- "Αν η λέξη <<μου>> στο Αφέντης μου/Κύριός μου δηλώνει κτητικότητα από την οπτική της υποτακτικής/σκλάβας."

- "Η δική σου θέση ποια είναι;" με ρώτησε.

- "Η δική μου θέση είναι ότι δεν χρειάζεται να φοβόμαστε τις λέξεις. Το να σε σκέφτομαι στο μυαλό ως Κύριό μου δεν σημαίνει ότι σε βλέπω κτητικά, είναι απλά μια αναφορά σε ποιον ανήκω και τίποτα περισσότερο. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα."

- "Ακριβώς αλλά έχει αξία να δεις και την άλλη οπτική, Ευδοκία. Πάντα υπάρχει κάτι που κρύβεται πίσω από την χρήση των λέξεων."

- "Το δέχομαι ως ακόμα μία οπτική, Στέφανε. Στο τέλος της ημέρας το μόνο που έχει πλέον αξία για μένα είναι το πως το βλέπεις εσύ."

- "Προτιμώ να με αποκαλείς με το όνομά μου χωρίς να ακολουθεί το μου. Ωστόσο σου επιτρέπω, αν το φέρει ποτέ η συζήτηση στο φόρουμ και θέλεις να αναφερθείς σε κάτι που με αφορά, να χρησιμοποιήσεις το Κύριος με ή χωρίς "μου". Αν πεις "ο Κύριος είπε" χωρίς να βάλεις το "μου" μπροστά δε νομίζω ότι δεν θα καταλάβουν ότι αναφέρεσαι στον Κύριο στον οποίο ανήκεις αλλά περί ορέξεως, που είπες κι εσύ."

- "Αυτό που καταλαβαίνω τελικά είναι ότι προτιμάς να μην γίνεται χρήση του "μου" αλλά όχι στο βαθμό που να σε κάνει να αφιερώσεις έστω και μια δεύτερη σκέψη"

- "Τι σημαίνει αυτό για σένα, Ευδοκία;"

- "Ότι στο συγκεκριμένο με αφήνεις ελεύθερη να το κάνω με τον τρόπο που προτιμώ εγώ οπότε αν ποτέ χρειαστεί και εκτός και αν μέχρι τότε έχεις αλλάξει γνώμη θα το βάλω αυτό το "μου" ακριβώς με τον τρόπο που ανέφερα."

- "Παρά το γεγονός ότι η δική μου προτίμηση είναι διαφορετική;"

- "Αν σε ενδιέφερε πραγματικά το θέμα δε θα ήταν αντικείμενο συζήτησης. Το <<κάνε αυτό που εσύ προτιμάς>> είναι στα δικά μου μάτια διαταγή, ειπωμένη ίσως με διαφορετικό τόνο, αλλά διαταγή nonetheless." του είπα κοιτώντας Τον.

- "Αν και ξαπλωμένη ορθά ομίλησες" μου είπε. Με έπιασε ξαφνική φαγούρα στη μύτη και την έτριψα στο στήθος του ξύνοντάς την. "Χμ, ελπίζω να μη σημαίνει ότι θα φάω ξύλο" του είπα.

- "Κάτι θα φας πάντως" μου είπε κλείνοντάς μου συνωμοτικά το μάτι. "Πάρε με στο στόμα σου."

Χαμήλωσα και του κατέβασα το μποξεράκι. Δεν ήταν καυλωμένος. Άρχισα να Τον γλείφω χαμηλά στα αρχίδια ενώ με το χέρι μου χάιδεψα τον πούτσο Του μέχρι που τον ένιωσα να γιγαντώνεται μέσα του. Ανέβηκα και τον πήρα βαθιά μέσα στο στόμα μου, όσο βαθιά μπορούσα. Η αίσθηση του πούτσου Του στο στόμα μου με ξετρέλαινε αλλά πιο πολύ με ξετρέλαιναν οι αναστεναγμοί της απόλαυσή Του. Είχα κλειστά και πάλι τα μάτια μου απολαμβάνοντας το τσιμπούκι που Του έκανα με τις υπόλοιπες αισθήσεις μου. Αγκάλιασα το κάτω μέρος του πούτσου Του με τα χέρια μου και άρχισα να το μαλάζω κάνοντας περιστροφικές κινήσεις ενώ συγχρόνως Τον έπαιρνα στο στόμα μου μέχρι να βρω στη γροθιά μου. Αυτή τη φορά είχε αφεθεί τελείως σε μένα, δε μου έδινε ρυθμό με το χέρι Του.

- "Σταμάτα" με διέταξε και σταμάτησα και τον κοίταξα. "Έλα εδώ" μου είπε και πήγα και ξάπλωσα δίπλα Του. Με φίλησε στο στόμα και μετά κατέβηκε σιγά σιγά στο λαιμό και στα στήθη μου. Με το ένα Του χέρι μάλαζε το δεξί στήθος ενώ με το στόμα Του πιπιλούσε απαλά την αριστερή μου ρώγα. Μετά πήρε το χέρι Του και μου χάιδεψε απαλά το μουνάκι μου που έσταζε. Μετά έβαλε πρώτα ένα και μετά δεύτερο δάχτυλο μέσα του κάνοντάς με να νιώσω σα να με χτυπάει ρεύμα. Ασυναίσθητα τέντωσα τη λεκάνη μου, έπαιρνα κοφτές ανάσες, με το ζόρι ανέπνεα. Τον ήθελα, Τον λαχταρούσα μέσα μου, να με κάνει δικιά Του... Τον ήθελα τόσο που πονούσε.

Δεν είπα τίποτα.

Του άνηκα, το ένιωθα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου, ας με κάνει ότι θέλει Εκείνος, ας με χρησιμοποιήσει όπως θέλει Εκείνος. Το χέρι Του με έπαιζε με μεγάλη τέχνη... ένιωθα το τέλος να έρχεται...

- "Μην τελειώσεις, Ευδοκία. Αν τελειώσεις θα τιμωρηθείς"

Δαγκώθηκα, έφερνα στο μυαλό μου ότι πιο άκυρο μπορούσα να φανταστώ. Προσπαθούσα να κρατηθώ να μην τελειώσω, είχε γίνει μαρτύριο, πραγματικό μαρτύριο. Πάλευα σκληρά... Πάλευα... Ενέτεινε τον ρυθμό του, δαγκώθηκα... Έμπηξα τα νύχια μου στα πλευρά μου, σχεδόν χαρακώθηκα... αλλά το κατάφερα... ήμουν... ήμουν ένα τσακ... Μαρτύριο, ήταν μαρτύριο.

- "Και τώρα θα έχεις την ανταμοιβή σου, Ευδοκία. Μπορείς τα τελειώσεις όσες φορές θέλεις."

Τράβηξε τα χέρια Του αλλά πριν προλάβω να δω τι εννοούσε ένιωσα το βάρος του πάνω μου. Άνοιξα τα πόδια μου να τον υποδεχτώ. Τον ακούμπησε σα χείλη μου. Μούγκρισα από την προσμονή.

- "Κοίταξέ με στα μάτια" με διέταξε.

Άνοιξα τα μάτια μου και τον κοίταξα. Πρέπει να τον κοίταζα σαν την τρελή.

Και τότε καρφώθηκε μέσα μου... δεν πρόλαβε να ξεκινήσει καν να κινείται πριν αρχίσω να έχω τον πρώτο μου έντονο οργασμό, οργασμό που έκανε το κορμί μου να τραντάζεται. Ήταν μέσα μου, με έκανε δική του... δεν είχα νιώσει ποτέ τόσο γεμάτη, ποτέ τόσο πλήρης στη ζωή μου.

Έχασα το λογαριασμό, έχασα τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου και είναι περίεργο... γιατί όλος μου ο Κόσμος εκείνη τη στιγμή ήταν ανάμεσα στα πόδια μου και μ' έκανε δική Του.

Δεν είχα επιτρέψει ποτέ σε κανέναν να με πάρει χωρίς προφυλακτικό ούτε μπρος, ούτε πίσω. Δεν είχα ιδέα πως είναι να τελειώνει κανείς μέσα μου. Τον ένιωσα να δονείται βαθιά μέσα μου και τότε ένιωσα μια πρωτόγνωρη ζέστη μέσα μου η οποία συνόδεψε ακόμα ένα οργασμό μου... είχα χάσει το μέτρημα...

- "Σε ευχαριστώ... σε ευχαριστώ" του είπα μέσα σε αναφιλητά που δεν ήταν κλάματος, ήταν ηδονής. Πληρότητας.

Ήταν ακόμα μέσα μου... δεν ήθελα να τελειώσει ποτέ αυτή η στιγμή.

Ήμουν δική Του... με κάθε τρόπο που μπορούσα να ονειρευτώ.