Ο Γαρύφαλλος

Πάθος του η ταχύτητα. Λατρεία του ο κίνδυνος. Θρησκεία του η κόντρα με το Θάνατο. Η ζωή του στα κόκκινα.

Παιδί εγκαταλειμμένο σε κάποιο ορφανοτροφείο. Δεν υπήρξαν γι αυτόν παιδικά χρόνια. Τα εφηβικά… τα εφηβικά του χρόνια τα πέρασε στο αναμορφωτήριο και στα ψυχιατρεία.

Αυτός ήταν ο Γαρύφαλλος. Ορκισμένος εχθρός της κοινωνίας, κυνικός και μισάνθρωπος. Δεν είχε φίλους ωστόσο όσοι τον ήξεραν τον εκτιμούσαν. Ασκούσε μια παράξενη γοητεία σε όποιον και αν συναντούσε.

«Το σύμπαν δεν δίνει δεκάρα», έλεγε. Ένα πράγμα μόνο αγαπούσε. Τη μηχανή του. Ήταν η μόνη του φίλη, η γκόμενά του. Την καβαλούσε κι έτρεχε σα δαιμονισμένος. Πήγαινε κόντρα με το θάνατο καθώς ο ίδιος υποστήριζε ότι μόνο έτσι θα συναντήσει το πεπρωμένο του.

Έτσι την περνούσε ο Γαρύφαλλος. Λίγο φαΐ, πολύ ποτό και ναρκωτικά. Και ταχύτητα... Ώσπου γνώρισε τη Ζωή. Τη μόνη γυναίκα εκτός της μηχανής του – έτσι τη θεωρούσε – που αγάπησε. Η Ζωή τον αγαπούσε και προσπαθούσε να τον αλλάξει, απλά να τον πείσει να ζήσει λίγο πιο στρωτά. Δε σήκωνε όμως χαλινάρια ο Γαρύφαλλος κι έτσι μια μέρα χωρίσανε.
Πριν αποχωριστούνε η Ζωή του είπε: « Σ’ αγαπώ Γαρύφαλλε. Σ’ αγαπώ όπως δεν αγάπησα κανένα. Ωστόσο δεν μπορώ να ζω έτσι. Δεν μπορώ να έχω το φόβο μην καρφωθείς πουθενά. Δεν μπορώ να ζω με το φόβο μη σε βρουν με μια σύριγγα στο χέρι. Στο χέρι σου είναι να αλλάξεις. Όχι για μένα, αλλά για σένα. Αν αποφασίσεις να αλλάξεις, ξέρεις που θα με βρεις.» Κι έφυγε.

Σαν έμεινε μόνος του άρχισε να ουρλιάζει σα λύκος από τον πόνο και την απόγνωση. Όμως κάπου μέσα του το καταλάβαινε. Ήξερε πως η Ζωή έχει δίκιο. Η ομορφιά στη ζωή δεν είναι η διαρκής κόντρα με το θάνατο... είναι η ίδια η ζωή. Καβάλησε τη μηχανή και πήγε να βρει την αγαπημένη του...

Και τότε ο Γαρύφαλλος συνάντησε το πεπρωμένο του. Εκεί, σε μια στροφή, καρφωμένος κάτω από ένα φορτηγό... Με τη βελόνα του στροφόμετρου βαθιά μέσα στα κόκκινα.