Μέθεξη

Πιάνω το whip στα χέρια μου. Χαϊδεύω τη γυμνή της πλάτη. Είναι δεμένη σε κρίκους και τεντωμένη σε σχήμα Χ. Χτυπάω, ο ήχος του γεμίζει το δωμάτιο. Είναι υπέροχος, όπως και η πνιγμένη από το γκαγκ κραυγή της. Κοιτώ την λωρίδα στην πλάτη της. Δεύτερη, τρίτη, τέταρτη, το whip σκίζει τον αέρα και της ματώνει την πλάτη. Εκείνη μουγκρίζει, πέμπτη, έκτη, έβδομη, όγδοη, ένατη. Σταματάω. Τρέχει αίμα από την πλάτη της και είμαστε ακόμα στην αρχή.

Κοντοστέκομαι να καταλαγιάσω τη φωτιά μέσα μου. Τον ακούω που ουρλιάζει μαινόμενος, προσπαθεί να σπάσει τα δεσμά του. Δεν είναι εύκολο, έχει μυριστεί το αίμα, θέλει να βγει έξω από τη φυλακή του, να γευτεί τη μεταλλική του γεύση. Θα του το νοστιμήσω λίγο, άλλωστε η πάλη μου με δαύτον είναι το ίδιο διεγερτική όσο τα πνιχτά βογκητά της.

Αλατάκι. Κάνει θαύματα.

Τινάζονται και οι δύο γερά δεμένοι στις αλυσίδες τους. Θέλουν να τις σπάσουν, η μία για να γλυτώσει το μαρτύριο ο άλλος για να μας κατασπαράξει· εκείνη και εμένα.

Τον ακούς που βρυχάται;

ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ! ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ!

Μόνο αλάτι, θα λυσσάξει και είναι ήδη γκρινιάρης. Λίγο πιπεράκι για να γίνει πιο πικάντικο. Γλείφω το χέρι μου και το βουτάω το χέρι μου στο βαζάκι με το καγιέν. Δεν της το βάζω στην πλάτη, αν μου λιποθυμήσει δεν θα έχει αξία. Της βάζω δάχτυλο πρώτα στο μουνί και μετά στον κώλο.

Δεν είμαστε για ουρολοιμώξεις.

Ταμπάσκο! Πώς δε το σκέφτηκα; Πηγαίνω στην κουζίνα και επιστρέφω με το μπουκαλάκι με το υγρό πυρ. Βάζω ίσα μια στάλα στο δάχτυλό μου και της το απλώνω στο στόμα.

Της βγάζω το γκαγκ.

- "Λοιπόν, αγαπητή, κρίμα που δεν μπορείς να δεις την πλάτη σου, χάνεις."

Δε μου απαντάει. Α, δεν την μπορώ αυτή την ψυχρότητα. Ανάβω ένα τσιγάρο και αρχίζω να την καίω στο στήθος και στην κοιλιά.

- "Εγώ προσπαθώ να αναθερμάνω τη σχέση μας κι εσύ φωνάζεις. Αχάριστη, ε, αχάριστη!"

- "Πονάω!"

- "Πονάει όποιος αγαπάει αλλά δε νομίζω ότι ταιριάζει Αδαμαντίδης στην περίσταση."

Γυρίζω και τον κοιτάζω. Μου γνέφει να συνεχίσω.

- "Λοιπόν, τέρμα το διάλειμμα, ο Κύριός σου μου ζητάει να συνεχίσω."

- "Μάλιστα" μου λέει ξεψυχισμένη.

- "Να σου πω" του λέω "δε νομίζω ότι είναι καλή ιδέα να συνεχίσω με το whip."

- "Συνέχισε όπως θέλεις."

- "Crop, paddle, ζώνη... take your pick"

- "Ζώνη."

- "Η ζώνη με καυλώνει."

- "Γάμα την τότε."

- "Εσύ θα κοιτάς;"

- "Γιατί, ντρέπεσαι;"

- "Όχι αλλά δύο μαζί έχει περισσότερη πλάκα."

- "Αναλόγως τις ορέξεις."

- "Εσύ τι λες, δεσποινίς;" ρωτάω την δεμένη κοπέλα.

- "Εγώ... ό,τι... ό,τι πει ο Κύριός μου."

- "Μάλιστα. Οκ, θα σε δοκιμάσουμε κι εσένα. Ελπίζω να φανείς αντάξια των χναριών της Ε. στα οποία βαδίζεις."

Η Ε. είναι η πρώην του Ν. Μεγάλη του καψούρα, το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται. Τον παράτησε σύξυλο, ευτυχώς αφού την είχα δοκιμάσει σα δώρο γενεθλίων.

Συμβαίνουν και στις καλύτερες των οικογενειών.

Ο Ν. δαγκώθηκε. Τον είδα. Μωρέ θα τον χορέψω και αυτόν στο ταψί, ακόμα θυμάμαι το χουνέρι που μου έκανε με τη Δ. Δεν τον συγχώρησα.

Είναι περίεργη η σχέση μου μαζί του. Κάποτε φίλος, μέντορας και τώρα εχθρός που θέλω να εκμηδενίσω. Η προσφορά της Γ. για το παιχνίδι είναι κλαδί ελιάς από τη μεριά του. Τελικά πρέπει να του στοίχισε πολύ που τον παράτησε η Ε., ποιος να το φανταζόταν.

Μου είχε μιλήσει η ίδια μερικές μέρες αφού το έκανε. Την άκουσα ευγενικά αλλά δεν έκανα καμία κίνηση να την πλησιάσω. Εγώ, δεν είμαι προδότης.

Άλλωστε αν έκανα κάτι μαζί της θα τον έσφαζα και όσο και δεν ήθελα να τον σφάξω. Αφενός γιατί κάποτε ήταν φίλος μου και αφετέρου το σφάξιμο είναι κάτι οριστικό. Από την άλλη χίλιες μικρές ξυραφιές μπορούν να προκαλέσουν την ίδια αιμορραγία χωρίς να τον σκοτώσουν τον άλλον.

Την έλυσα και την έβαλα να κάτσει στα τέσσερα. Του το αναγνωρίζω, βρίσκει γυναίκες με ωραίους κώλους, έστω και αν της Δ. ήταν ελαφρώς μεγαλύτερος για τα γούστα μου.

Βγάζω τη ζώνη μου.

Μία, δύο... πέντε... δέκα... είκοσι... τριάντα...

Μου κάνεις τη μουγκή μωρή καριόλα;

Καλώδιο.

Μία, δύο, πέντε... δέκα... Δεν κλαίει. Με ανταγωνίζεται; Γούστο έχει να μην της έχει επιτρέψει να κλάψει, ικανό τον έχω.

Με ανταγωνίζεστε πουλάκια μου;

ΧΤΥΠΑ ΤΗΝ! ΧΤΥΠΑ ΤΗΝ! ΑΥΤΗ ΦΤΑΙΕΙ! ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ!

Τον νιώθω, έχει βγει σχεδόν από τη φυλακή του. Τη χτυπάω αλύπητα, δεν κλαίει η καριόλα. Λυσσάω ακόμα περισσότερο, γύρω μου το δωμάτιο έχει σκοτεινιάσει.

Άκου! Άκου τη μουσική! Είναι η μπαλάντα του πόνου!

Είναι υπέροχη! Υπέροχη!

Σχεδόν έχω βγάλει αφρούς. Τη χτυπάω ξανά και ξανά με λύσσα. Ένα χέρι πάει να με πιάσει.

- "Σταμάτα Γ! Σταμάτα! Λιποθύμησε"

Τον σπρώχνω στην άκρη, είμαι παντοδύναμος! Κανείς δεν μπορεί να με σταματήσει.

Τη χτυπάω ξανά και ξανά. Δεν κλαίει, γιατί δεν κλαίει;

ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΗΝ! ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΗΝ!!!! KILL! KILL!!! KILL!!!!

This is the end,

beautiful friend the end.

This is the end

my only friend, the end.

The end of laughter, and soft lies

The end of nights we tried to die.

This is the end

Νιώθω χέρια να με τραντάζουν. Τα σκοτάδια διαλύονται. Ο Ν. με κοιτάει με πρόσωπο παραμορφωμένο από το λύσσα.

Του ρίχνω γροθιά στο πρόσωπο. Πέφτει ξερός.

- "Έτσι και με ξανακουμπήσεις θα σου κόψω τα χέρια σύριζα, κατάλαβες ψοφίμι;"

Πάω πάνω από τη Γ. Προσπαθεί να ανασηκωθεί, η πλάτη της και ο κώλος της είναι μέσα στα αίματα. Δεν την λυπάμαι. Σε αντίθεση με την Δ. έπαιξε και έχασε.

Παίξανε και χάσανε.

- "Πάρε τηλέφωνο τη Δ. να έρθει να σας περιποιηθεί τόσο εσένα όσο και την ωραία κοιμωμένη."

- "Άντε γαμήσου!"

- "Κοριτσάκι μου, μη ζορίζεις την τύχη σου. Πάρε τηλέφωνο τη Δ. τώρα!"

Το ύφος μου την τρομάζει. Σηκώνεται με κόπο και παίρνει τηλέφωνο. Σε δέκα λεπτά θα είναι εδώ. Ο Ν. στριφογυρίζει, πάει να σηκωθεί.

- "Μη χαθούμε κορίτσια" τους λέω και φεύγω χαμογελαστός.

Θα έρθουν και οι τύψεις αργότερα, το ξέρω, όχι για το Ν. αλλά για τη Γ.

ΕΙΣΑΙ ΑΔΕΡΦΑΡΑ, ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ

Προτιμώ τον όρο pansexual

ΜΕ ΚΟΡΟΙΔΕΥΕΙΣ;

Κοίτα, μου αρέσει η ελευθερία μου και αν πάω φυλακή ή με κλείσουν σε κανένα ψυχιατρείο το πακέτο θα το φάμε μαζί.

ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ!

Φταίω δε φταίω δεν αλλάζει κάτι. Δε μου λες, πάμε για ένα βρώμικο; Πείνασα!

ΠΑΜΕ!

Ξέρεις κάτι; Όταν συμφωνείς μαζί μου δεν είσαι τελείως σπασαρχίδας.

LOUIS, I THINK THIS IS THE BEGINNING OF A BEAUTIFUL FRIENDSHIP.